Οι σημειώσεις του Σπύρου Χατζηαγγελάκη

Οι σημειώσεις του Σπύρου Χατζηαγγελάκη

29/09/2018

κείμενο | σπύρος χατζηαγγελάκης */* φωτογραφίες | νίκος ζήκος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

Πάμε πάλι,
Άλλη μια χρονιά ξεκίνησε...

Πάμε,

Άλλη μία θεατρική χρονιά ξεκινάει. Εν μέσω ακυρώσεων παραστάσεων με το “έτσι θέλω” των παραγωγών, εν μέσω γκάλοπ για το αν μια δολοφονία μπορεί να νομιμοποιηθεί, εν μέσω ακόμα μεγάλου θρήνου για τα θύματα πυρκαγιών, εν μέσω έναρξης αγαπημένων τηλεοπτικών “σκουπιδιών”, εν μέσω αυτοκτονιών σε σημεία συγκέντρωσης μεταναστών, εν μέσω αγοραπωλησιών της ιδιωτικότητας των ανθρώπων.

Ω διάολε, άντε να κάνεις τέχνη μετά…κι όμως σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που η σκέψη μπορεί να ταξιδέψει ελεύθερα, ανεπηρέαστα, βαθιά μέσα στ΄ ανείπωτα της ψυχής, να συναντήσει όλα τα καλά κρυμμένα ανθρώπινα ένστικτα και να διηγηθεί ιστορίες, μύθους και παραμύθια μιας ζωής που δεν έζησε και θα ‘θελε να ζήσει. Κάπως έτσι και εμείς με το “Τσίρκο” μας, σαν μεγάλα παιδιά με ωριμότητα ανηλίκου, κάνουμε αυτή τη περίοδο στην άκρη την βία της καθημερινότητας και τραγουδάμε τα παλιά παραδοσιακά κάλαντα, μιλάμε για νεράιδες, για ξωθιές και ποιητές.

Πάμε πάλι,

Άλλη μια θεατρική χρονιά ξεκινάει. Επιτέλους!! Αυτό το καλοκαίρι ήταν ανυπόφορο, κάτι έγινε με τα άστρα λένε και γίνανε ξεκαθαρίσματα στα προσωπικά…πέσανε κεφάλια δηλαδή. Έναν σάκο στον ώμο και βουρ για ενδοσκόπηση. Σαμοθράκη και Αγκίστρι ολομόναχος με μόνη σκεπή ένα δέντρο. Ανεβαίνω το βουνό μέσα στη νύχτα μόνος, έρχομαι αντιμέτωπος με τους φόβους μου. Βλέπω ένα βράχο και νομίζω είναι αρκούδα, κοιτάω πίσω και θαρρώ πως είδα φάντασμα. Όση μαγκιά νόμιζα πως είχα χάνεται, ψάχνω να την βρω, ότι από τη μαγκιά μου βρω αυτός είμαι….Δεν έχω πια αυταπάτες για τον εαυτό μου. Ναι καλά.

Ένα τέτοιο βουνό πρέπει να ανέβει και ο “Γιαννάκης”, αυτός που υποδύομαι στο “Δαχτυλίδι της μάνας”, αυτός θα το ανεβεί γιατί θέλει να πεθάνει εκεί ψηλά παρέα με τις νεράιδες του. Είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις, να ταυτιστείς…πως πεθαίνει ένας ποιητής; Πως πεθαίνει ένας άνθρωπος; Εγώ τουλάχιστον στην παράσταση ανεβαίνω και από πίσω με σπρώχνουν με αγάπη οι φίλοι μου με νταούλια, ηλεκτρικές κιθάρες και αλυχτίσματα. Μα είναι τόσο ωραίο συναίσθημα αυτό..να έχεις τους φίλους σου πλάι σου να οδηγούν.

Πάμε πάλι,

Άλλη μια θεατρική χρονιά ξεκινάει. Μα πριν από αυτήν έχω να γυρίσω μερικά επεισόδια για τη σειρά που παίζω. Παίζω στην τηλεόραση και δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι. Θα πάω να βρω τη Μαρία εκεί και μια άλλη παρέα ανθρώπων (σκηνοθετικό τιμ, κάμεραμαν, μακιγιέρ, κομμωτές, ενδυματολόγους) που θα πούμε μια ειλικρινή καλημέρα μεταξύ μας και θα πάμε να γυρίσουμε ένα επεισόδιο με πολλή αγάπη μπας και ο όρος “ψυχαγωγία” στην τηλεόραση γίνει λίγο διαφορετικός. Πήρα αυτοκίνητο πρόσφατα, μέχρι τώρα κυκλοφορούσα αποκλειστικά με το ποδήλατο. Έκανα 50 λεπτά με το ποδήλατο να φτάσω στην δουλειά, τώρα κάνω μια ώρα και ένα τέταρτο με το αυτοκίνητο. Επιτέλους έγινα και εγώ επίτιμο μέλος της οδού Κηφισίας.

Πάμε πάλι,

Άλλη μία θεατρική χρονιά ξεκινάει. Και δεν ξεκινάει από οπουδήποτε, ξεκινάει από την Θεσσαλονίκη. Από το δεύτερό μου σπίτι δηλαδή. Από εκεί που ξεκίνησα θέατρο, από εκεί που γνωριστήκαμε με τους υπολοίπους τσιρκίτες, από εκεί που ερωτευθήκαμε, που ενηλικιώθηκα. Και παίζουμε το “Δαχτυλίδι” μας στο θέατρο που έκανα την πρώτη μου θεατρική παράσταση, στο δημοτικό θέατρο Άνετον. Ένα παρατημένο δημοτικό θέατρο όπου σε αυτό έχω παίξει, έχω σκηνοθετήσει, έχω κάνει φώτα…ξέρω κάθε του γωνιά. Σε αυτό το θέατρο στην πρώτη μου παράσταση, στο “κλέψε λιγότερο” του Ντάριο Φο, είχα επισκεφτεί 9 φορές την τουαλέτα του από το άγχος μου πριν την έναρξη. Σας βεβαιώ, αν η ψυχή θέλει να βγει, θα βγει και κανένα Ιμόντιουμ δεν θα την σταματήσει.

Αυτή ήταν και η μοναδική παράσταση μου που πρόλαβε να δει η γιαγιά μου. Μια υπερπληθωρική κυρία η γιαγιά που όταν την ρώτησα πως της φάνηκε αυτή με ύφος απάντησε “Αυτά τα κομμουνιστικά που κάνετε δεν τα καταλαβαίνω”.

Πάμε πάλι,

Άλλη μια θεατρική χρονιά ξεκινάει.Πριν λίγες μέρες πέθανε η γιαγιά της Ειρήνης. Πριν λίγες μέρες γέννησε η Ματίνα. Αν κάτι για να γεννηθεί πρέπει κάτι άλλο να πεθάνει, ας φροντίσουμε να πεθάνει όσο πιο όμορφα γίνεται, τόσο όμορφα όσο όμορφη είναι και η δημιουργία μιας νέας ζωής. Για την Λιουνόρα της Ειρήνης, την δικιά μου την Κατίνα, την γιαγιά της Μαιρούλας, την Ματίνα και το νέο θαυματάκι που ξεπρόβαλε από μέσα της.

“Κανένας κόσμος δεν θα γκρεμιστεί, δεν θα φκιαστεί,

μόν’ η σκιά βεργόλιγνου κυπαρισσιού θα πέσει απάνω μου πιστή.

Πιστή γιατί όνειρο κι αυτή μαζί θα φύγει.

Μα απ’ τω μυρουδιώ σου το μεθύσι

ω ζάλη, ω γλύκα απέραντη -ποιος σε είπε λίγη-

του χάρου η σάλπιγγα θα με ξυπνήσει ”

Πάμε πάλι,

Άλλη μια χρονιά ξεκίνησε.