Όσο ιδανική κι αν είναι βέβαια η συνθήκη στην οποία με τσάκωσε η καραντίνα, πιάνω πολύ συχνά τη σκέψη μου να τρέχει στην Αθήνα. Όσον αφορά δύο πράγματα κυρίως. Το θέατρο και την παρέα μου. Που τυχαίνει αυτήν την περίοδο να συμπίπτουν κιόλας, αφού πριν φύγω είχαμε ξεκινήσει πρόβες με τους C. for Circus για το Love and Information, που θα παρουσιαζόταν σε ένα μήνα από τώρα στο Εθνικό. Και η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ βίαιο αυτό που συνέβη. Το πώς δηλαδή, από τη μια στιγμή στην άλλη, άλλαξε τόσο ραγδαία η καθημερινότητα όλων μας. Και μου λείπει αυτή η δημιουργική διαδικασία των προβών και ειδικά για το συγκεκριμένο έργο. Παρ’ ολ’ αυτά και πάλι νιώθω τυχερή γιατί ο κορωνοϊός με πέτυχε σε περίοδο που έτυχε να έχω σύμβαση με κρατικό φορέα και όχι ιδιωτικό όπως τόσοι ηθοποιοί που έμειναν άνεργοι από τη μια στιγμή στην άλλη. Μεγάλο άγχος και τα οικονομικά γενικά. Οπότε, ναι, πρόκειται για τύχη.
Σίγουρα μιλάω εκ του ασφαλούς, και σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ το πλήγμα που προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση, ούτε εθελοτυφλώ σε όλα αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν. Απλώς, επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορώ να κάνω κάτι πρακτικά για αυτό, προτιμώ να μην πέσω σε κατάθλιψη. Ξυπνάει η αισιοδοξία μέσα μου και εστιάζω στο οτι μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι απ’ όλο αυτό. Θυμήθηκα χτες που ήμουν το καλοκαίρι στη Σαμοθράκη και είχα καταφέρει να είμαι σε τρομερή ηρεμία και γαλήνη. Χωρίς καμία επιτήδευση, ουσιαστική και φυσική ηρεμία. Και όσο ήμουν στη νησί έλεγα “Βαλέρια! Αυτό είναι. Έτσι μπορείς να είσαι πραγματικά καλά. Μην το χάσεις τώρα που θα γυρίσεις στην Αθήνα! Προσπάθησε να διατηρήσεις αυτήν την αίσθηση κι ας μην είναι τόσο εύκολο στους ρυθμούς της πόλης”. Το λεγα και το πίστευα οτι θα γίνει. Και με το που επέστρεψα, μέσα σε δύο μέρες όλο αυτό ήταν παρελθόν. Με ρούφηξε η πόλη, οι πρόβες, τα άγχη, οι υποχρεώσεις. Σκεφτόμουν λοιπόν, οτι και τώρα αντίστοιχα (χωρίς να εννοώ οτι κάνω διακοπές, αν και πρακτικά κάτι τέτοιο συμβαίνει) έχω συνδεθεί κάπως παραπάνω με τον εαυτό μου και τα πράγματα απλώς ρέουν. Και θα ήθελα όταν τελειώσει όλο αυτό, να διατηρήσω αυτή τη σύνδεση και ταυτόχρονα να μπορώ εκτιμώ όλα αυτά που τώρα μου λείπουν τόσο πολύ ενώ τα είχα δεδομένα. Τις συναντήσεις με τους ανθρώπους μου, τις βόλτες, τις αγκαλιές, τα ξενύχτια, τα μαλώματα. Όλη αυτήν την ανθρωπίλα. Και μετά σκέφτομαι οτι με το που γυρίσω θα είναι όπως μετά τη Σαμοθράκη. Όλη αυτή η ενδοσκόπηση θα πάει στράφι και θα ξεκινήσω πάλι να εκτελώ κι όχι να πράττω. Μετά όμως θυμήθηκα έναν πολύ βασικό παράγοντα. Δε θα είμαι η μόνη που θα κάνει αυτή τη μετάβαση. Θα είναι όλοι οι άνθρωποι. Όλοι. Έχοντας περάσει ουσιαστικό χρόνο με τους εαυτούς τους, με τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες, τις επιθυμίες, τα λάθη τους, τις αδυναμίες τους. Όλοι θα ξαναβγουν εκεί και θα ξαναγνωριστούν.
