at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Βαλέριας Δημητριάδου

κείμενο | βαλέρια δημητριάδου */* φωτογραφίες Ι  δομινίκη μητροπούλου + νικόλας παπαδομιχελάκης + σπύρος χατζηαγγελάκης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

όλα είναι ζήτημα οπτικής

Κάπως τα φέρνει η ζωή μου έτσι και νιώθω συχνά τυχερή στις ατυχίες μου. Δεν ξέρω αν όντως είμαι, ή αν απλώς είναι η τάση μου να ψάχνω τα θετικά στις καταστάσεις. Μάλλον το δεύτερο. Αλλά ακόμη κι έτσι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Αυτή τη στιγμή, με όλο αυτό που συμβαίνει, νιώθω για ακόμη μία φορά τυχερή μες στη γενική αυτή ατυχία. Πριν ανακοινωθούν ακόμη τα οριστικά μέτρα και οι περιορισμοί, αποφασίσαμε με το αγόρι μου και κάποιους φίλους να πάμε στο εξοχικό του που είναι εκτός Αθηνών για ένα τριήμερο. Και τελικά, το τριήμερο κοντεύει 20 μέρες. Και δεν έχω τα ρούχα μου, δεν έχω το πιάνο μου, δεν έχω τα βιβλία μου, δεν έχω το σπίτι μου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν έχω τις πρόβες μου. Δεν έχω τίποτα από αυτά που είχα συνηθίσει να έχω στην καθημερινότητά μου. Και τελικά, αυτά ακριβώς ξεκίνησα να κάνω. Όσα δεν κάνω στην καθημερινότητα μου.

Η γυμναστική για παράδειγμα. Καλώς ή κακώς, με τη γυμναστική είμαστε μακρινά ξαδέλφια. Ξέρω ότι υπάρχει και έχουμε και μια κάποια συγγένεια, αλλά δε θα την πάρω και τηλέφωνο να μάθω νέα της. Και να που τώρα, πρώτη φορά στη ζωή μου έχω πραγματική όρεξη να γυμναστώ. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Κάθε μέρα! Έχω όρεξη να τρέξω, να κάνω γιόγκα, πιλάτες, να περπατήσω στο βουνό και να χαρώ που θα καταφέρω δύο βήματα στο slackline.

Με τη μαγειρική από την άλλη, ήμασταν φίλες μεν, αλλά όχι κολλητές. Τα λέγαμε βρε παιδί μου, αλλά όχι καθημερινά! Και τώρα σχεδόν κάθε μέρα, περνάμε ώρες παρέα εξερευνώντας καινούριες συνταγές και βελτιώνοντας τις παλιότερες!

Με το γράψιμο πάλι έχω σχέση εξ αποστάσεως. Μου λείπει, θα ήθελα να είναι περισσότερο στη ζωή μου και όταν τελικά τα καταφέρνουμε και βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος περνάμε τέλεια! Ε λοιπόν, τώρα ήρθε εδώ που είμαι.

Η φύση είναι η παιδική μου φίλη. Πάντα μες στην καρδιά μου κι ας έχουμε πάρει άλλους δρόμους. Όποτε τη βρίσκω είναι σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα. Την αγαπώ και με ηρεμεί όσο τίποτα. Αυτή κι αν είναι εδώ!

Δε σταμάτησα επίσης να έχω σχέση με κάποιες παλιές μου αγάπες. Τη μουσική (μαθαίνω γιουκαλίλι), το άραγμα το βράδυ με ταινίες και σειρές (παρεμπιπτόντως είδα μια φοβερή σειρά στο Netflix που μου ‘κοβε την ανάσα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, το Kalifat) και το πιο όμορφο απ’ όλα, τους ανθρώπους μου που θέλω να μιλάω μαζί τους πιο συχνά και να που αυτός ο περιορισμός μάς οδήγησε στο να κάνουμε πιο ουσιαστικές κουβέντες κι ας είναι μέσω skype ή τηλεφωνικά.

Όσο ιδανική κι αν είναι βέβαια η συνθήκη στην οποία με τσάκωσε η καραντίνα, πιάνω πολύ συχνά τη σκέψη μου να τρέχει στην Αθήνα. Όσον αφορά δύο πράγματα κυρίως. Το θέατρο και την παρέα μου. Που τυχαίνει αυτήν την περίοδο να συμπίπτουν κιόλας, αφού πριν φύγω είχαμε ξεκινήσει πρόβες με τους C. for Circus για το Love and Information, που θα παρουσιαζόταν σε ένα μήνα από τώρα στο Εθνικό. Και η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ βίαιο αυτό που συνέβη. Το πώς δηλαδή, από τη μια στιγμή στην άλλη, άλλαξε τόσο ραγδαία η καθημερινότητα όλων μας. Και μου λείπει αυτή η δημιουργική διαδικασία των προβών και ειδικά για το συγκεκριμένο έργο. Παρ’ ολ’ αυτά και πάλι νιώθω τυχερή γιατί ο κορωνοϊός με πέτυχε σε περίοδο που έτυχε να έχω σύμβαση με κρατικό φορέα και όχι ιδιωτικό όπως τόσοι ηθοποιοί που έμειναν άνεργοι από τη μια στιγμή στην άλλη. Μεγάλο άγχος και τα οικονομικά γενικά. Οπότε, ναι, πρόκειται για τύχη.

Σίγουρα μιλάω εκ του ασφαλούς, και σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ το πλήγμα που προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση, ούτε εθελοτυφλώ σε όλα αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν. Απλώς, επειδή στην πραγματικότητα δεν μπορώ να κάνω κάτι πρακτικά για αυτό, προτιμώ να μην πέσω σε κατάθλιψη. Ξυπνάει η αισιοδοξία μέσα μου και εστιάζω στο οτι μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι απ’ όλο αυτό. Θυμήθηκα χτες που ήμουν το καλοκαίρι στη Σαμοθράκη και είχα καταφέρει να είμαι σε τρομερή ηρεμία και γαλήνη. Χωρίς καμία επιτήδευση, ουσιαστική και φυσική ηρεμία. Και όσο ήμουν στη νησί έλεγα “Βαλέρια! Αυτό είναι. Έτσι μπορείς να είσαι πραγματικά καλά. Μην το χάσεις τώρα που θα γυρίσεις στην Αθήνα! Προσπάθησε να διατηρήσεις αυτήν την αίσθηση κι ας μην είναι τόσο εύκολο στους ρυθμούς της πόλης”. Το λεγα και το πίστευα οτι θα γίνει. Και με το που επέστρεψα, μέσα σε δύο μέρες όλο αυτό ήταν παρελθόν. Με ρούφηξε η πόλη, οι πρόβες, τα άγχη, οι υποχρεώσεις. Σκεφτόμουν λοιπόν, οτι και τώρα αντίστοιχα (χωρίς να εννοώ οτι κάνω διακοπές, αν και πρακτικά κάτι τέτοιο συμβαίνει) έχω συνδεθεί κάπως παραπάνω με τον εαυτό μου και τα πράγματα απλώς ρέουν. Και θα ήθελα όταν τελειώσει όλο αυτό, να διατηρήσω αυτή τη σύνδεση και ταυτόχρονα να μπορώ εκτιμώ όλα αυτά που τώρα μου λείπουν τόσο πολύ ενώ τα είχα δεδομένα. Τις συναντήσεις με τους ανθρώπους μου, τις βόλτες, τις αγκαλιές, τα ξενύχτια, τα μαλώματα. Όλη αυτήν την ανθρωπίλα. Και μετά σκέφτομαι οτι με το που γυρίσω θα είναι όπως μετά τη Σαμοθράκη. Όλη αυτή η ενδοσκόπηση θα πάει στράφι και θα ξεκινήσω πάλι να εκτελώ κι όχι να πράττω. Μετά όμως θυμήθηκα έναν πολύ βασικό παράγοντα. Δε θα είμαι η μόνη που θα κάνει αυτή τη μετάβαση. Θα είναι όλοι οι άνθρωποι. Όλοι. Έχοντας περάσει ουσιαστικό χρόνο με τους εαυτούς τους, με τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες, τις επιθυμίες, τα λάθη τους, τις αδυναμίες τους. Όλοι θα ξαναβγουν εκεί και θα ξαναγνωριστούν.

Ίσως είμαι πολύ ρομαντική ρε γαμώτο. Τι να κάνω όμως που πιστεύω πως όλα είναι ζήτημα οπτικής και πως αν θέλουμε μπορούμε να εκμεταλλευτούμε ουσιαστικά αυτήν την τεράστια παύση προς όφελός μας και να επιστρέψουμε καλύτεροι;

* Η Βαλέρια Δημητριάδου είναι ηθοποιός, μέλος των C.for Circus.