at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Αμαλίας Καβάλη

κείμενο | αμαλία καβάλη */* φωτογραφίες | απόστολος ανδριώτης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

το φυλαχτό της Αμαλίας

Σάββατο πρωί, βροχή, το στέρνο μου ανήσυχο σαν να τρέχει πέρα- δώθε εκεί μέσα μια φωνή κι ολοένα να χτυπάει τοίχο. 

Είναι μια κρίση άγχους που ελλοχεύει. “Με κυριεύει πανικός, κάγκελα σιδερένια έχουνε τα παράθυρα κι είναι ερημιά απέξω, που πάω έτσι η έρμη, βαδίζω και σκοντάφτω στον ίσκιο μου, που ᾽ναι κι αυτός σαν ίσκιος πεθαμένης”, αυτή τη φράση λέω ως “Μενθία” στην παράσταση. Ήρθε τώρα συνειρμικά. Σκόρπια λόγια, σκόρπιες σκέψεις, σκόρπια είμαι, δύο παραστάσεις, ένα σήριαλ, σύντροφος, φίλοι, συγγενείς, εικόνα, λόγια, λόγια, λόγια… Όλα αυτά βρίσκουν κάπως αργά τη θέση τους μέσα μου.

Θα πάω στο θέατρο με τα πόδια και θα γυρίσω με τα πόδια.

Όταν περπατάς, οι πεταλούδες στο στήθος κουρνιάζουν, όλα γιατρεύονται με έναν καλό περίπατο.

Ο καθένας μπορεί να συντροφεύσει τον εαυτό του περπατώντας στην πόλη ή στη φύση.

Μερικές φορές συναντιέσαι και με ανθρώπους αλλοτινούς, (δες@x.art.es στο instagram) που έμεναν εδώ σε αυτό το σημείο, που έπιναν εκεί τον καφέ τους, που συναντούσαν εδώ τους φίλους και μιλούσαν, όπως κι εγώ το βράδυ θα βρω την Εριφύλη και την Ειρήνη στης Μαρίζας. Και ενώ τα χρόνια περνάνε είμαστε άνθρωποι εδώ, στην ίδια πόλη, διαφορετικοί και ίδιοι, ζούμε τις ζωές μας όσο καλύτερα μπορούμε όταν το θυμόμαστε. Κι εγώ το ίδιο, είμαι ένας  άνθρωπος σαν όλους τους άλλους ανθρώπους που έχουν υπάρξει, που υπάρχουν, ανήκω στο υλικό του τόπου μου, συναντώ εντός μου τους προγόνους μου, μα και ανθρώπους που δε γνώρισα ποτέ μέσα από κείμενα που έγραψαν, πίνακες, ταινίες που βλέπω, τραγούδια που τραγουδώ. Και η πόλη όλη γίνεται ένα φυλαχτό. 

Και το βράδυ έρχεται για να αφηγηθώ την ιστορία της “Μενθία”, που φονεύτηκε από το σύζυγο της ή της  “Άνι” που άρτι τετραπληγική, συναντά τον εν διαστάσει σύζυγό της. Εδώ στο θέατρο Πόρτα μαζί με την Ειρήνη, το Μελαχρινό, τον Φώτη, τον Γιώργο, την Ελένη, τον Παύλο, τον Αυγουστίνο, τον Στέργιο, τον Ρωμανό…

Κάπου είχα διαβάσει «θέατρο σημαίνει να θέτεις στον εαυτό σου αβυσσαλέα ερωτήματα».  

Εδώ ο Θωμάς Μοσχόπουλος μας ρώτησε και τον ρωτήσαμε τι σημαίνει “ελέγχω”; 

Τι σημαίνει “είμαι αποκλεισμένος”; 

Έτσι βγήκαν “Ο γιατρός της τιμής του” και το “Πόσο κοστίζει να ζεις”. Το ένα με άξονα τη γυναικοκτονία και το άλλο με άξονα την αναπηρία. Αυτά είναι τα κείμενα που μας βοηθούν να προσεγγίζουμε ο καθένας τον εαυτό του, ο ένας τον άλλον, και τους ανθρώπους που έρχονται να μας δουν. 

Νομίζω αυτό είναι που αγαπώ περισσότερο στο θέατρο, το ότι λέμε ἠ βλέπουμε μια ιστορία για να καταλάβουμε όλοι μαζί -κοινό και ηθοποιοί- ποιοι είμαστε, σαν να ρωτάμε κάπως ενεργά, βιωματικά. Και ναι, έχω πάθει λίγο κουλτούρα σήμερα και είναι εμφανώς η διάθεση μου τέτοια αλλά  έχει γίνει έρευνα στο UCL που αποδεικνύει πως, όταν βλέπουμε θέατρο, συγχρονίζονται οι καρδιακοί μας παλμοί με των άλλων θεατών. Και αυτό, το ότι συντονίζονται οι καρδιές μας, αν και είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μου φαίνεται πως είναι από τα πιο μαγικά πράγματα στο σύμπαν.

Σαν στο θέατρο να μπορούμε για λίγο να αισθανθούμε μια βαθιά συγγένεια που μας ενώνει και που ξεχνάμε ολοσχερώς στην καθημερινότητα μας. 

Αχ! Σταματώ.

  •  Η Αμαλία Καβάλη πρωταγωνιστεί σε δύο παραστάσεις: στο “Πόσο κοστίζει να ζεις”΄της Μαρτίνα Μαγιόκ κάθε Δευτερότριτο, και στο “Γιατρό της τιμής του” του Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα, κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο. Kαι οι δύο παραστάσεις είναι σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου και παρουσιάζονται στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, στο κέντρο της Αθήνας. Tέλος, συμμετέχει για τρίτη χρονιά στη τηλεοπτική σειρά “Άγριες Μέλισσες” στον Antenna.