at a glance
Top

Χρήστος Πασσαλής

κι όπου δεν είχε περιπέτεια, εκείνος έφευγε...

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | στάθης μαμαλάκης + νάσος βασιλόπουλος  + briggite dummer */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου Ι

“Αν ο έρωτας μου προκαλεί σύγχυση; Στον έρωτα, Γιώργο, δεν ελέγχω τίποτα. Αφήνομαι. Σαν σε ναρκοπέδιο. Αφήνω το αίσθημα να κάνει παιχνίδι-δεν έχω άλλη επιλογή. Θα φέρει και πόνο, που όμως μπορεί να σου κάνει καλό. Με άμυνες δεν μπορώ να ζω. Με αυτοπροστασία δεν μπορώ. Κι ας έχω τάση για αυτοκαταστροφή. Στον έρωτα πας κι ότι ανεξέλεγκτο σου φέρει είναι τύχη. Μου αρέσουν οι ανατροπές που μου συμβαίνουν όταν ερωτεύομαι. Είναι ευλογημένος ο έρωτας, όσο πόνο και αν φέρει. Το να κρυφτείς από τον έρωτα, είναι αστείο. Ο έρωτας είναι και πόλεμος και χρωματιστό μπαλόνι και άλλα εκατό πράγματα. Όταν είμαι ερωτευμένος, περπατάω στη πόλη και μου φαίνεται αλλιώτικη. Ο έρωτας είναι και πόλεμος. Πόλεμος με τον εαυτό σου. Ο έρωτας είναι ελευθερία και δουλεία. Ο έρωτας θα σου φέρει το αδιαμφισβήτητο στη ζωή, γι αυτό υπάρχεις”. O Xρήστος Πασσαλής στο rejected…

Αν εγώ πήγαινα στην Dream Kompany, ποιό όνειρο προς κατασκευή θα ζητούσα; Α, χα…Πολύ παράξενη ερώτηση. Νομίζω θα είχε να κάνει με το διάστημα ή το κέντρο της γης. Θα ήταν ένα όνειρο περιπετειώδες, σε στυλ Ιούλιου Βερν. Πάντως το πιο συχνό όνειρο που βλέπω στον ύπνο μου είναι είτε ότι καταδιώκομαι, είτε ότι πετάω. Ένα από τα δύο έρχεται και επανέρχεται στον ύπνο μου. Όνειρο με τρόμο και χαρά θα ζητούσα. Το θέατρο είναι μόνο περιπέτεια. Κι από όταν το ξεκίνησα, έτσι ήθελα να το κάνω. Να μη στηριχτώ σε τίποτα. Όταν κάτι στο θέατρο γινόταν για μένα σύνηθες ή εύκολο, ή έφευγα ή άλλαζα κάτι.

Με τη πραγματική ζωή πάντα είχα πρόβλημα-δεν εννοώ κάτι δυσλειτουργικό ως άνθρωπος-αλλά έχω πρόβλημα με τη πραγματικότητα. Από μικρή ηλικία δεν ήξερα να τη διαχειριστώ. Και δεν το λέω δραματικά. Ξεκίνησα να σπουδάσω πολιτικός μηχανικός-ούτε κατάλαβα πως-και φίλοι μου πήγανε σε ένα ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι του Α.Π.Θ.. Φίλοι με έγραψαν για να είμαστε παρέα στο μάθημα. Έως τότε, ούτε θέατρο έβλεπα σαν παιδί, ούτε σινεμά, πέρα από ένας απλός θεατής. Στην εφηβεία με ενδιέφερε η μουσική, προσπαθούσα να κάνω συγκροτήματα, να τραγουδάω και τέτοια…τότε ήταν η εποχή της indy, όχι πολύ κλασσικό ροκ. Αυτό προσπαθούσα να κάνω, με όχι ιδιαίτερη επιτυχία. Στο εργαστήρι κάναμε το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” του Σαίξπηρ και μετά τις δύο παραστάσεις που κάναμε στη Θεσσαλονίκη, ο δάσκαλος μου είπε “σήμερα ήταν η μέρα του Χρήστου”. Και εγώ χαμπάρι…αλλά πλέον, κατάλαβα ότι εγκεφαλικά μου άρεσε. Αλλά πλέον με ενδιέφερε τί έκανα τη δεύτερη μέρα διαφορετικό, αφού τα ίδια είχα κάνει και τη προηγούμενη μέρα. Πάρε παράδειγμα…σε μια παράσταση υπάρχει η καλή και η κακή μέρα, την ίδια σεζόν. Όπως και στο σινεμά, υπάρχει η κακή και η καλή προβολή, ενώ η ταινία είναι μία. Το θέμα είναι τί κάνεις και ποιες ενέργειες συναντώνται με το κοινό. Πολιτικός μηχανικός δεν τέλειωσα. Όχι-όχι-όχι…

Οι διεθνολόγοι έχουν πει ότι την ίδια μέρα που γεννήθηκε η θρησκεία, γεννήθηκε και το θέατρο.

Δεν νοσταλγώ καθόλου τα χρόνια της Σχολής, αλλά ήταν ωραία στη Δραματική του Κ.Θ.Β.Ε.. 12 ώρες κάπως αναγκαστικά είμασταν στη Σχολή. Τώρα είναι “κανόνας”, τότε δεν ήταν. Αχ…οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά και ο κόσμος ακόμη πηγαίνει στο θέατρο. Μου φαίνεται ανεξήγητο έως διαστημικό. Είναι συγκλονιστικό, σε εποχές που δεν χωρούν αναλογίες, ο άνθρωπος να θέλει να πηγαίνει στο θέατρο. Ένα ψέμα, ένα παραμύθι που πρέπει να έχει αλήθεια είναι το θέατρο. Άγνωστοι άνθρωποι συναντιούνται σε ένα κοινό χώρο. Από τη πρώτη στιγμή που συνέβη στην αρχή της ανθρωπότητας έως τώρα, δεν έχει αλλάξει. Κι όλα γύρω αλλάζουν…Το θέατρο είναι σαν τη θρησκεία-τώρα σου λέω τη σοφία της ημέρας. Οι διεθνολόγοι έχουν πει ότι την ίδια μέρα που γεννήθηκε η θρησκεία, γεννήθηκε και το θέατρο. Για τη θυσία, το θάνατο ενός θεού, δημιουργήθηκε το θέατρο.

Τέλειωσα τη Δραματική Σχολή στη Θεσσαλονίκη και αμέσως κατάλαβα ότι αυτή η πόλη έχει ταβάνι και πρέπει να φύγω. Χαίρομαι γιατί έφυγα αρκετά νωρίς. Δεν πρόλαβα να το πολυσυζητήσω, να γκρινιάξω, εγώ “γεια σας”-πήρα την πιο ωραία απόφαση. Η πόλη με πίεζε με τα όρια της. Πλέον, πηγαίνω Καλαμαριά, αρκετά συχνά μέσα στο χρόνο. Είναι μια πόλη πολύπλοκη με έντονο επαρχιωτισμό και έντονη περιχαράκωση. Είμαι αρκετά μπερδεμένος με τη Θεσσαλονίκη. Μου έδινε πάντα μια αίσθηση “κλεισίματος” και προστασίας αξιών. Η Αθήνα λόγω μεγέθους έχει πιο ανοιχτό σύστημα, γιατί η Αθήνα είναι μητρόπολη, πιο χαοτική και λιγότερο οικογενειακή. Ο πιο μεγάλος μου φόβος; Το πιο συχνό μου όνειρο είναι ότι έχω σκοτώσει κάποιον και είναι στα ίχνη μου, αστυνομικοί. Είναι θέμα ωρών να με συλλάβουν. Ξυπνάω και για δέκα λεπτά που έχω σηκωθεί, έχω την τρομακτική ενοχή, ότι έχω σκοτώσει άνθρωπο. Δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτηση…

Οι άνθρωποι είμαστε μια οπτική, που αντιλαμβάνονται μοναχά οι άλλοι. Όχι εμείς...

Όταν αισθανθώ πίεση, σε οποιαδήποτε σχέση, δεν την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Μη νομίζεις-έχω τεράστια υπομονή. Γιγάντια υπομονή. Δεν μπορείς να είσαι ηθοποιός δίχως να έχεις υπομονή. Είμαι αφοσιωμένος σε φιλικές, ερωτικές σχέσεις, σε συνεργασίες. 16 χρόνια συνεργάζομαι με την Αγγελική Παπούλια και όλα τα χρόνια είναι χαρά. Τη φθορά είναι που δεν μπορώ. Η υπομονή μου είναι φυσική, δεν την δημιουργώ μεθοδικά. Έχω την υπομονή που έχεις ένα παιδί ή με ένα φυτό, περιμένοντας να “μεγαλώσει”. Υπομονή είναι να δίνεις και χώρο. Γι αυτό και-από νωρίς- δεν μπόρεσα να αποδεχτώ τους σκηνοθέτες, παρά έγινα ο ίδιος σκηνοθέτης. Θέλω το χώρο, για να εξαλείφεται οποιαδήποτε σύστημα εξουσίας. Όταν ξεκίνησα, οι παλαιάς κοπής σκηνοθέτες ήθελαν να ασκούν εξουσία, κι αυτό για μένα είναι τελείως αποκρουστικό.

Τα δικά μου “σ΄αγαπώ” τα είπα στο θέατρο, με το τρόπο που δουλεύω κάποιος το καταλαβαίνει. Τα έχω πει και στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Όσο μεγαλώνω, μη νομίζεις ότι με πολυκαταλαβαίνω-μάλλον χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Είμαι εκδηλωτικός με πέντε ανθρώπους. Τα “σ΄αγαπώ” μου σε εκείνους τα λέω συχνά. Έχω μια φόρα. Μου αρέσει ενίοτε και την εκτιμώ στον εαυτό μου, κι άλλες φορές μου γίνεται αφόρητη. Γίνεται επιθετικότητα και μετατρέπεται με διανύσματα, σε δυσχέρειες προσωπικές. Οι blitz δεν υπάρχουν πια, μόνο με την Αγγελική συνεργάζομαι. Η ομάδα έχει πάρει το δρόμο της. Εγώ ήθελα πια τη μοναξιά στη σκηνοθεσία. Εγώ μοναχά να δοκιμάσω ιδέες. Η θεατρική σειρά είναι δύσκολο να γίνεται στην Αθήνα. Είναι μια δοκιμασία που την επιζητούσα και τη θέλω ακόμα. Μετά από κάθε παράσταση σκέφτομαι διαφορετικά το θέατρο και τη ζωή μου, μα κυρίως το θέατρο.

Ήμουν στην Ελβετία μέχρι τις 23 Μάρτη, όπου έκανα την “Άλκηστη” του Ευριπίδη μαζί με την Αγγελική Παπούλια, στο θέατρο της Λουκέρνης. Εναλλασσόμενο θέατρο, κάθε πέντε μέρες, όπως σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Ήταν αρμονική η συνεργασία μου με την Αγγελική και είναι μια σκηνοθεσία που κάναμε αρκετά τολμηρή. Το θέατρο που κάνω εγώ θέλω να έχει θάρρος, σχεδόν αναίδεια στο πως αλλάζει τόνο και ύφος η παράσταση. Θέλω αμοραλισμό. Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με την αττική τραγωδία.

Εξακολουθώ να μένω στα Εξάρχεια. Το πιο ωραίο πράγμα που έχουν τα Εξάρχεια είναι τα μπαρ. Η νύχτα της Αθήνας συνεχίζει να μου αρέσει. Θέλω να λείπει η πληροφόρηση στους τοίχους, όσο περπατάω στους δρόμους. Μακάρι να γίνει λιγότερη. Αυταπάτες; Αυταπάτες εγώ δεν έχω. Δεν πιστεύω καθόλου στον όρο προδοσία. Μπορεί η πίστη να χάθηκε σε μια ερωτική σχέση. Αλλά τα πράγματα γεννήθηκαν για να μεταλλάσσονται. Άρα δεν έχω και καμία αυταπάτη. Αλλά το σίγουρο είναι ένα…ένας τρίτος θα μου πει “μα καλά, δεν τη βλέπεις όλη μπροστά σου την αυταπάτη;”…Οι άνθρωποι είμαστε μια οπτική, που αντιλαμβάνονται μοναχά οι άλλοι. Όχι εμείς…