Γιατί πιστεύεις πως η ταινία «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» είναι τώρα πιο γνωστή απ’ ότι όταν βγήκε και συνεχίζει να αποκτά θαυμαστές;

Λόγω ίντερνετ είναι το ευκολάκι της υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχει κάτι μοναδικό που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό κι αυτό λέγεται αισθητική. Κι αυτό ακριβώς είναι το σινεμά του Σταύρου Τσιώλη. Οι χαρακτήρες, τα πλάνα, οι ατάκες έχουν μία καλλιεργημένη δομή, που ο κόσμος ασυνείδητα το εισπράττει και το αποδέχεται με μία ανεπαίσθητη ηπιότητα. Ταυτόχρονα, η ταινία αυτή εξακολουθεί να δίνει απαντήσεις, ακόμη και σε ζητήματα του σήμερα.

Ο ρόλος των γυναικών έρχεται σε δεύτερη μοίρα στην ταινία, πράγμα που δηλώνεται και από τον τίτλο, όπου οι γυναίκες παρουσιάζονται είτε σαν προβλήματα, είτε σαν υποκείμενα του πόθου είτε ως μητρικές φιγούρες. Πρόκειται, λοιπόν, για μια «αντρική» ταινία;

Δε νομίζω ότι πρόκειται για μία αντρική ταινία, ή ότι θα μπορούσαμε να της προσδώσουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό και διαχωρισμό. Οι γυναίκες είναι η κινητήριος δύναμη στο να εξελιχθεί η ιστορία. Είναι παρούσες, σε κάθε στιγμή. Και αν θεωρήσουμε ότι σε μια πρώτη ανάγνωση παρουσιάζονται ως “προβλήματᔨ, ε τότε τι να πούμε για τους άκρως προβληματικούς ανδρικούς χαρακτήρες…

Πώς πήρατε την απόφαση να κάνετε αυτήν την προβολή και live της ταινίας; Ποιανού ιδέα ήταν;

Η ιδέα ήταν του Λάζαρου Κωνσταντινίδη, του αείμνηστου καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών. Ο Λάζαρος σκεφτόταν πάντα έξω από τις νόρμες, ανεξάρτητα από την θεσμική θέση που κατείχε και γι αυτό μας παρότρυνε να πραγματοποιήσουμε αυτό το εγχείρημα και σε μία ακόμη πιο δύσκολη εποχή (μνημόνια, capital controls, δημοψηφίσματα κ.λ.π.). Εξού και οι πρώτες απόπειρες είχαν γίνει στη Μονή και για όσους δεν γνωρίζουν επιχειρήσαμε τρεις φορές να το κάνουμε μετρώντας ισάριθμες αποτυχημένες προσπάθειες (γέλια) …Εν τέλει, τα καταφέραμε μετά από κάποιο καιρό στο WE, οπότε ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει

Ποιές ηλικίες έρχονται συνήθως στις συναυλίες σας; Η αντίδραση του κόσμου αλλάζει ανάλογα με την ηλικία του;

Ο κόσμος ξεκινάει να μας παρακολουθεί, αφότου πάρει το πρώτο του πτυχίο και μπει μέσα στην παραγωγική διαδικασία, δηλαδή στην ανεργία. Έτσι, μπορεί να ταυτιστεί πολύ περισσότερο, με τα εργατικά νοήματα που απορρέουν από τα τραγούδια μας. Οι αντιδράσεις, από εκεί και πέρα, νομίζω χρόνια δεν κοιτούν, όλο το κοινό γίνεται μια αγκαλιά και έτσι ξορκίζουμε για λίγο τα σημάδια του χρόνου, ο οποίος όμως επιστρέφει αμείλικτος στο χανγκόβερ της επόμενης ημέρας.

Τα κομμάτια που υπάρχουν στην ταινία είναι λαϊκά, όπως και η θεματολογία της. Μιλούν για την καψούρα, τον νταλκά, την ερωτική απογοήτευση. Συνδεόμαστε το ίδιο με αυτές τις έννοιες, όπως συνέβαινε την εποχή του ΠΑΣΟΚ, των μπουζουκιών και του πλαισίου στο οποίο αναφέρεται η ταινία;

Φυσικά και συνδεόμαστε, διότι ο έρως χρόνια δεν κοιτά, ούτε χρονιά! Η καψούρα είναι παντοτινή και αταξική έννοια, οπότε σε κάποια ιστορική συνθήκη ο κόσμος την βιώνει και θα την βιώνει με τον ίδιο εξτραβαγκάνζα τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι αν έχει και καμιά επιδοτησούλα στην τσέπη, γίνεσαι περισσότερο εξωστρεφής…

Οι άνθρωποι, τελικά, δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε;

Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν γενικά. Πόσο μάλλον, όταν ως άλλος «Ίκαρος» όταν είσαι ερωτευμένος, πιστεύεις ότι θα φτάσεις στον ήλιο. Όποιος διαταράσσει την αρμονία της κανονικότητας, θα τιμωρηθεί με λήθη.

Ποιό είναι το κομμάτι που αγαπάτε να παίζετε περισσότερο από κάθε άλλο και γιατί;

Σε αυτό σίγουρα δεν μπορεί να δοθεί μία ενιαία απάντηση. Διότι, το κάθε μέλος της μπάντας έχει διαφορετικό αγαπημένο. Είμαστε πολλές συνιστώσες.  Όπως, βέβαια, διαφορετικό αγαπημένο κομμάτι έχει κι ο ο καθένας από το κοινό μας…Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη μου χαρά, πως υπάρχουν πολλά αγαπημένα τραγούδια και όχι μόνο τα “εμπορικά”. Διότι,  έχουμε ένα τραγούδι για κάθε περίσταση, οπότε ανάλογα την στιγμή θα υπάρξει κάτι που θα σε εκφράσει.

Πώς θα περιέγραφες το Live-προβολή που θα παρακολουθήσουμε στο WE;

Κάτι μοναδικό. Μία τεράστια παρέα που μαζεύεται για να μοιραστεί την αγάπη της για την ταινία αλλά και κάτι παραπάνω, την αγάπη του για τις απλές συνεννοήσεις. Μία μεγάλη αγκαλιά από ανθρώπους που μπορεί να μην γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, αλλά είναι σα να γνωρίζονται από πάντα. Μία προβολή έξω από τα καθιερωμένα που λαμβάνει γηπεδικές προεκτάσεις. Αξίζει να το ζήσεις, ακόμη και να μην είσαι φαν του «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες».

Μίλησε μας για τους ανθρώπους που πλαισιώνουν αυτό το project. Πόσοι άνθρωποι συνεργάστηκαν γι’ αυτό και ποιοι είναι;

Είναι οι μουσικοί της Babis Batmanidis Company:  Σταύρος Αποστολίδης, µπουζούκι/φωνή, Δηµήτρης Μπαρτζώκας-ακουστική κιθάρα/φωνή, Στέλλα Γιαλτζή-φωνή, Αλέξης Πογρεβνόης-πνευστά,Μπάμπης Πετσίνης-τύπµπανα, Γιάννης Μπέλλος-µπάσο/φωνή, Πάνος Σκαρλάτος-πλήκτρα, Σταύρος Πατσίκας-ηλεκτρική κιθάρα, Αλέξανδρος Γκουντριδης τύμπανα . Είναι, επίσης, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Χαντζής που επιμελήθηκε της προβολής και τα παιδιά στο WE που αγκαλιάσανε από την πρώτη στιγμή το προτζεκτ. Επιπρόσθετα, θα ήθελα να κάνω και μία ιδιαίτερα μνεία στην Κατερίνα την Τσιώλη, για την αγάπη που μας έχει δείξει και την βοήθειά της, σε όλη την διαδρομή μέχρι να επαναυλοποιήσουμε το «Ας περιμένουν οι Γυναίκες live».