“Ποιά τραγούδια χαρακτήρισαν την εφηβεία μου; …Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας που είχαν το ψώνιο με το τραγούδι, το “Feeling Good” και το “I Put a spell on you” της Nina Simone, το “Αυτούς τους έχω βαρεθεί” της Μαρίας Δημητριάδη λόγω εφηβείας- έπαιζε το repeat κάθε μέρα- και το “Αφού δε μ’ αγαπάς” του Φοίβου Δεληβοριά γιατί το ερωτεύτηκα τότε”!

“Τη Νομική την κάνει γοητευτική η ίδια η πραγματικότητα, αφού αυτή είναι. Οι υποθέσεις που λαμβάνεις και τα ζητήματα που καλείσαι να λύσεις αφορούν όλους, εσένα, τη ζωή γενικά. Ούτε χρειάζεται να είσαι κλεισμένος στο εργαστήριο σου, ούτε πραγματεύεσαι ύλη που την καταλαβαίνεις μόνο εσύ. Αντίθετα ανάγεις τα πάντα σε αυτά που ζεις, έζησες ή βίωσαν άλλοι και έγιναν “κανόνας”. Το διάβασμα της λοιπόν και η ενασχόληση με αυτήν, σε τραβάει σαν μαγνήτης”.

“Το ανηψάκι μου είναι δυόμιση χρονών, η λεγόμενη καλύτερη ηλικία διότι πλέον συνεννοούμαστε πολύ καλά και κάνουμε φοβερή παρέα. Έχει ροπή προς τη μουσική και την ακρόαση της, το ζητάει συνέχεια από μόνος του, και μάλιστα τραγουδάμε και μαζί. Τα hit μας είναι φυσικά η “Λιλιπούπολη”, τώρα έχουμε κόλλημα με “το μικρό και το μεγάλο” που είναι σκέτο αριστούργημα, και το “Χοντρό Μπιζέλι”. Βέβαια, το παιδί έχει βουτήξει στη δισκογραφία μου, αφού τον αναγκάζει η οικογένεια μου να τα ακούει συνέχεια, με προσωπικά του αγαπημένα την “Βόλτα”, τη “Χαμένη Ατλαντίδα” και το “Κίτρινο Σκουφί”.

“Ποια στοιχεία φτιάχνουν, στα δικά μου μάτια, τόσο γοητευτικό το Παγκράτι; …Στα δικά μου μάτια, το ότι είναι η γειτονιά μου από μωρό. Ξέρω τα πάντα, που έχει τον καλύτερο φούρνο, τον καλύτερο καφέ, πως θα πάω πιο γρήγορα στο κέντρο και άλλα πολλά. Είναι κοντά παντού, αλλά είναι και γειτονιά . Μπορείς να μένεις μόνο εδώ, χωρίς να σου λείπει κάτι. Το κυριότερο, όμως, από όλα, είναι ότι έχω από μία ανάμνηση σε κάθε δρόμο, σε κάθε πλατεία και αυτό δεν το αλλάζεις εύκολα. Από νήπιο μέχρι τώρα που κοντεύω τριάντα, εδώ γύρω αλωνίζω”.

“Όταν ήμασταν στην περίοδο που ο Φοίβος (Δεληβοριάς) συνέθετε για το δίσκο μου, ήμασταν ένα βράδυ στο αυτοκίνητο και με ρώτησε για τι άλλο θα ήθελα να γράψει, τι μου λείπει να πω. Σκέφτηκα κάτι, μετά από δυο ώρες είχα μήνυμα στο messenger με τραγούδι. Ντρεπόμουν κάπως να το ανοίξω, είμαι και πολύ αναβλητική, το ακούω με τα χίλια ζόρια και αντί να στείλω κάτι τρομερά ενθουσιώδες, απάντησα πως θέλω να το ακούσω και να το σκεφτώ. Εγώ θα με έβριζα, αλλά μου απάντησε “έρχομαι από εκεί”. Ήρθε στις δώδεκα, μέσα στη νύχτα, για να φύγει στις δύο, με το κομμάτι έτοιμο. Για δική μου δουλειά, και για να μην χάσω εγώ, από την αμφιβολία μου. Ο Φοίβος έχει μια φοβερή σιγουριά και αλάνθαστο αισθητικό κριτήριο, ξέρει πότε κάτι είναι πραγματικά καλό και θα σε κάνει να βγάλεις ότι καλύτερο έχεις, ακόμα κι αν έχεις τον χειρότερο εαυτό. Είναι όλοι τυχεροί όσοι δουλεύουν με μια τέτοια προσωπικότητα, γιατί σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και καλλιτέχνη”.

“Η δική μου “Χαμένη Ατλαντίδα;…Για μένα, το μυθικό νησί της ατλαντίδας είναι “το ίδιο νησί, απαράλλαχτο εσύ και ένα σπίτι στη θάλασσα” του Ελύτη. Ένας άλλος χωροχρόνος με εμένα , την αγάπη μου και ένα σπίτι με ένα κρεβάτι στη θάλασσα.

Πέρα από τις προσωπικές μου συναυλίες, τα τελευταία χρόνια με το Φοίβο κάνουμε και μουσικές παραστάσεις για μικρά παιδιά με το “Πες μου το όνομά σου”. Δεν υπάρχει πιο αυθόρμητος, ειλικρινής και ανιδιοτελής ενθουσιασμός από αυτόν των παιδιών. Τρελαίνομαι από τις αντιδράσεις τους σε αυτά που ρωτάμε, τα γέλια, τα κλάματα , τις ιστορίες τους. Αν κάτι μου δίδαξαν, αυτές οι παραστάσεις που κάναμε εδώ και τρία χρόνια, είναι ότι τα παιδιά έχουν μπόλικη σοφία και μια αγνότητα που τη χάνουν κάπως βίαια αργότερα και που προσπαθώ να κλέψω λίγη όσο επικοινωνώ μαζί τους. Εγώ έμαθα σίγουρα περισσότερα από αυτά, παρά αυτά από εμένα”.

“Το καλοκαίρι του 2016, δεν θα το ξεχάσω. Ήμουν κάπως μεγαλύτερη ως φοιτήτρια, αλλά όχι αρκετά μεγάλη ώστε να με έχουν βρει υπαρξιακά για τη ζωή. Πήγα έναν αξέχαστο μήνα στην Αμερική, ταξίδι στο Νότο, και μετά γύρισα και έκανα άλλον ένα μήνα διακοπές στα νησιά με φίλους. Δεν πιστεύω ότι θα ξαναυπάρξω πιο ανέμελη και ελεύθερη στη ζωή μου από αυτό που ένιωθα τους μήνες αυτούς, ειδικά ζώντας μετά και πανδημία αλλά και μεγαλώνοντας πλέον λίγο απότομα”.

“Έχω πει πολλά ψέμματα στη ζωή μου γιατί με έναν τρόπο με απελευθερώναν από διάφορα τοξικά που ζούσα. Ήταν από αυτά τα ψέμματα που τα λες τόσο που τα πιστεύεις, νομίζεις ότι ζεις σε άλλη πραγματικότητα. Δεν λέω πια, γιατί ευτυχώς έφτασα σε ένα σημείο που δεν το έχω ανάγκη. Δεν δικαιολογώ τίποτα στον άλλον, αλλά είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι στη ζωή μου θα ακούσω πολλά ακόμα ψέμματα, οπότε απλώς περιμένω να συμβεί- δεν το ψάχνω πάντως, με άγχος, απλά το αφήνω να με βρει όποτε με βρει και τότε θα δω πως τα το διαχειριστώ”…

“Στον έρωτα πέφτω με τα μπούνια, με τα μούτρα, με τα όσα και με ότι θες. Όποιος κρατάει πισινές δεν ξέρει τι χάνει. Μια φορά ζούμε, ας ζήσουμε καλά και δυνατά. Αρκεί να είναι αμοιβαίο, μόνο αυτό τον όρο βάζω.

Ο δικός μου “Κόσμος”, από πλευράς Τέχνης, έχει πολλή ποίηση, έχει Pessoa, έχει Ελύτη, έχει Έλιοτ μέχρι και τη βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου (ο Φοίβος τη διάβαζε).  Έχει Jarmusch, έχει Godard, έχει το κόλλημα μου το Fleabag, έχει “Friends”, τo ντοκιμαντέρ της ζωής του Miles Davis και πολλά πολλά άλλα”.

“Ποια στοιχεία οριοθετούν και βαφτίζουν στο φινάλε του, πως “αυτό ήταν ένα καλό live”; …Κατ’ αρχήν να έρθει κόσμος και να μην είμαστε μόνοι μας , βασικό προαπαιτούμενο και καθόλου δεδομένο. Στη συνέχεια, να πάει καλά μουσικά και ερμηνευτικά, όπως το ακούγαμε στις πρόβες. Να υπάρχει ανταπόκριση από το κοινό, να σε ακούν και να λαμβάνουν το μήνυμα που θέλεις να μεταδώσεις. Και στην τελική, να φεύγουν όλοι χαμογελαστοί, συγκινημένοι ή με ότι άλλο είχαν ανάγκη να νιώσουν ερχόμενοι σε ένα live μας.

Στο “Κόσμο μου” στο στούντιο, το τραγούδι που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν….η “Casa Malaparte”… νομίζω αυτό που σταθήκαμε περισσότερο . Είχε δύσκολη ερμηνεία υφολογικά, κι ενώ είναι τραγούδι γεμάτο συγκίνηση έβγαινε κάπως σκληρό. Είναι και πολλά τα λόγια στα τραγούδια του Φοίβου, και επιστρατεύεις όποια τεχνική θυμάσαι για να ανταποκριθείς. Στην τελική όμως, νομίζω βγήκε γλύκα, όπως το ονειρεύτηκα”.

“Τώρα που όλοι άρχισαν να στολίζουν Χριστουγεννιάτικα, εμένα ο νους μου είναι στο καλοκαίρι. Εννοείται πως μετράω αντίστροφα για το καλοκαίρι, άλλωστε έτσι ζω, μετρώντας ανάποδα μέχρι να ξανάρθει. Η δική μου “Casa Malaparte” δεν έχει βρεθεί ακόμη… ελπίζω να τη βρω και να την φτιάξω κάποια στιγμή με τους ανθρώπους μου και να δημιουργήσω το μέρος που δεν έχει ποτέ φθινόπωρο.

Σε ποιά αυταπάτη πίστεψα; …Γενικά, προσπαθώ να μην παρασύρομαι, αλλά την έχω πάθει ως ερωτευμένη ουκ ολίγες φορές, έχοντας σιγουριά και μην μπορώντας να με διορθώσω ακόμα και όταν έβλεπα το ψέμα μπροστά μου. Ψυχοθεραπεία και όλα λύνονται όμως”..