“Στον Χρήστο Αρνομάλλη, θα χρωστάω πάντα ένα τεράστιο “ευχαριστώ”. Ο Χρήστος είχε μια πραότητα, μια καλοσύνη και η εξυπνάδα του, ήταν στοιχεία που ξεχώριζα. Ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος ο Χρήστος. Και ανοιχτό μυαλό. Αυτό το κατάλαβα, σιγά- σιγά, δουλεύοντας με τη “Πειραματική Σκηνή της Τέχνης” και με πολλές γνώσεις. Έτσι μπήκα στο χώρο του θέατρου και άρχισα να συνειδητοποιώ πως αυτό είναι το καινούργιο μου σπίτι. Εκεί. Νωρίτερα, δεν είχα πολυκαταλάβει, αν θέλω ή όχι, να γίνω ηθοποιός. Εκεί, όμως, κατάλαβα πως στο θέατρο υπάρχει κάτι άλλο, μια ποίηση, που αγνοούσα. Και αισθάνθηκα, πως αυτή η ποίηση του θεάτρου, με αφορά. Χτύπησε αυτομάτως μέσα μου και άρχισε η ψυχή μου να αγαλλιάζει, να “συντονίζεται” με αυτό που είμαι, να καταλαβαίνω εγώ τί είμαι, και τί ζητάω από τη ζωή. Μέχρι τότε, δεν το είχα βρει, ως γνήσιος έφηβος της Ελλάδας, που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει”.

Από τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα – όπως ενδεικτικά, με το θέατρο ΒΕΜΠΟ, που αναφέρετε, με το μιούζικαλ “Μερικοί το προτιμούν ζεστό”, με την Έλενα Ακρίτα, τον Κώστα Αρζόγλου, τον Γιώργο Κυρίτση, όσο και με το μεγάλο μπαμ με τις τηλεοπτικές “Βαρβαρότητες”, με ρωτάτε, αν καταλάβαινα πόσο δυνατό είναι αυτό που έφτιαχνα στο σανίδι; Όχι, στις αρχές δεν καταλάβαινα. Γιατί κι εγώ πειραματιζόμουνα και προσπαθούσα να βρω μια σκηνική ταυτότητα ή να ανακαλύψω τα εκφραστικά μου μέσα. Μην ξεχνάτε, πως μια Δραματική Σχολή, σου δίνει “ψήγματα” πληροφοριών. Όλα τα άλλα γίνονται-πρακτικά- μέσα από τη δουλειά και με συνεχή ενημέρωση, σε καθημερινή βάση. Ήμουν σε αδιάκοπη δουλειά. Δεν είχα συνειδητοποιήσει από την αρχή, πως- ίσως- αυτό που προτείνω μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό ή οτιδήποτε.Αυτό άρχισα να το συνειδητοποιώ, με την αστείρευτη δουλειά, με πολύ κόπο ότι τίποτα δεν κατακτιέται εύκολα”.

“Ναι, όπως το λέτε…ένα από τα “ευαγγέλια” που έχει ο θεατρικός μου παραγωγός, Μάρκος Τάγαρης, είναι “Ο Θάνατος του Εμποράκου” και ενώ ήμουν σε φάση που έψαχνα το επόμενο θεατρικό που θα ανεβάσουμε, ήρθε και μου πρότεινε, αυτό το έργο. Πραγματικά, του ανήκει, αυτή η προσπάθεια να με πείσει να κάνω το “Θάνατο του Εμποράκου”, γιατί ξέρετε…όσο μελετάς θέατρο και καταλαβαίνεις τα μεγέθη των συγγραφέων, τόσο περιμένεις στη γωνία, για να έρθει η κατάλληλη στιγμή να κάνεις κάτι, αλλά δεν γίνεται τυχαία. Για να παρθεί μια απόφαση, να ανέβει ένα έργο σα το “Θάνατο του Εμποράκου”, μου πήρε αρκετό καιρό για να πω το οριστικό “ναι”. Ήθελα να το μελετήσω σε βάθος και να καταλάβω, γιατί- όπως είπα- όταν γνωρίζεις τα μεγέθη, οφείλεις να είσαι σοβαρός και ευσυνείδητος στη προσπάθεια σου, να τα προσεγγίσεις. Για να καταλάβεις, στο τέλος, αν κατάφερες να αποδόσεις στο συγγραφέα, αυτό το θεϊκό δώρο που έχεις κάνει”.

“”Κάποτε γελούσαν με τα αστεία μου, τώρα γελάνε με μένα”, λέει ο “Γουίλι”, ο ήρωας που ερμηνεύω κάποια στιγμή- ο Μίλερ έλεγε πως ο “Γουίλι” στα νιάτα του, ήταν χιουμορίστας, ήταν ευχάριστος στις παρέες και όλοι τον ήθελαν για να λέει αστεία και να γελάνε. Αυτή τη φράση, την σηματοδότησα ακόμα περισσότερο. Την απομονώνω με δύο παύσεις πριν και μετά, γιατί είναι η πιο τραγική του στιγμή. Έκανε πάντα προσπάθεια να είναι καλός, να είναι χαρούμενος, να έχει χιούμορ, να νιώθει προσιτός και ασφαλής μέσα σε ένα κοινωνικό περίγυρο. Και ξαφνικά, ο κοινωνικός περίγυρος, όπως και το σύστημα, τον πετάνε έξω. Ο καπιταλισμός- και όχι μόνο- διέλυσε τη ζωή του “Γουίλι”. Με ρωτάτε, τί διαλύει τις δικές μας ζωές, καθημερινά….Αυτή τη στιγμή, η τεχνολογία και η κακή της χρήση. Διότι, ο φιλόσοφος Θεόφιλος Τάσης είπε πως “η τεχνολογία τρέχει τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνει να γραφτεί η  Ιστορία”. Είναι μια φράση που έχω ενστερνιστεί. Αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Γενικώς, είμαστε ανιστόρητοι και αυτό το πρόβλημα πρέπει να το κοιτάξουμε εις βάθος. Γιατί, χωρίς Ιστορία, δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει. Αν δεν ξέρεις τα προηγούμενα, δεν μπορείς να πας στα επόμενα. Με αυτή τη τεχνολογία, αυτή η υπερπληροφόρηση και αυτός ο υπέρ-σχολιασμός των πάντων, έχει δημιουργήσει καταθλιπτικές περσόνες. Και τίποτα άλλο! Ο Έλληνας έχει χάσει τη φυσιογνωμία, έχει ξεχάσει αυτό που ήταν. Ο Έλληνας είχε ένα σαρκαστικό χιούμορ που το εφήρμοζε ως τέχνη στη καθημερινότητά του. Τώρα, αυτό έχει χαθεί, δεν υπάρχει! Επιπλέον, όλοι έχουμε κλειστεί μέσα σε ένα σπίτι, σε ένα πολύ στενό οικογενειακό κύκλο και έχουμε ξεχάσει να επικοινωνούμε στη κοινωνία. Παλαιότερα, όταν παίζαμε στο θέατρο, σχεδόν κάθε βράδυ μετά τη παράσταση, βρισκόμασταν οι θίασοι, γελούσαμε, τραγουδούσαμε, συζητούσαμε. Τώρα, τελειώνει μια παράσταση και όλοι φεύγουν στα σπίτια τους. Η μάστιγα της τεχνολογίας , που είναι η εξέλιξη του καπιταλισμού, στρέφεται και σε περισσότερες πηγές να κερδίσει ότι μπορεί, δίχως να υπολογίζει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι ακριβώς αυτό. Έχει καταστρέψει συνειδήσεις ανθρώπων και αυτό είναι το χειρότερο”.

“Ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο ελληνικό θέατρο, αυτό το διάστημα; Κοιτάξτε, δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν προβλήματα. Θα σας το εξηγήσω, τι εννοώ. Τα προβλήματα έχουν να κάνουν με την έρευνα και κατά πόσο υπηρετείς την έρευνα ή πας με το ρεύμα “της μόδας”. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο θέατρο. Όταν γίνεται κάτι λόγω μόδας, δεν έχει αξία ύπαρξης. Όταν έχει ερευνητικό μάτι, μπορεί και να πετύχει, μπορεί και να αποτύχει. Ο καθένας από τη μεριά του. Είναι μεγάλη αναγκαιότητα να ξεκαθαρίσουμε ποιες σχολές τέχνης, υπηρετούμε. Και να καταλάβουμε τί έχει ξεπεραστεί και τι δεν έχει ξεπεραστεί. Χωρίς να αφορίζουμε τους υπολοίπους. Και από τις δυο μεριές. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται άμιλλα, γίνεται συζήτηση, άρα θα μπορέσουμε να βγάλουμε κάτι καλό, μέσα από αυτή τη προσπάθεια”….

“Πώς είναι να γυρίζω ξανά στη πατρίδα μου, και να παίζω στο Ράδιο Σίτυ; Χαριλάου μεγάλωσα, εκεί κοντά. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου. Με το που πατάω το πόδι μου, αρχίζουν αμέσως, οι μνήμες και έρχονται. Η γειτονιά μου, οι φίλοι μου, τα στενά που περπάτησα, τα παγκάκια που κάθισα στη Παραλία και χάζευα τη θάλασσα. Η υγρασία της Θεσσαλονίκης, ο Βαρδάρης, η μυρωδιά όταν μπαίνεις στη πόλη- πόσα και πόσα….Χαίρομαι που ξαναβρίσκομαι στο Ράδιο Σίτυ και με το “Θάνατο του Εμποράκου”, γιατί ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που καρποφόρησε και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό. Χαίρομαι που θα το παρουσιάσω στη πόλη μου, γιατί αξίζει το κόπο. Αξίζει το κόπο και θα το προχωρήσουμε και άλλο- δεν θα σταματήσουμε εδώ. Είμαι βαθιά συγκινημένος και το περιμένω πως και πως”.

“Από το “Κοινό Παρονομαστή” στο “Ριφιφί” με το Σωτήρη Τσαφούλια, τη νέα σειρά στη Cosmote TV, ο Σωτήρης παρέμεινε ο ίδιος χαρακτήρας. Δεν άλλαξε σε τίποτα. Ήταν πάντα οργανωτικός, πανέξυπνος και με μια καλοσύνη και ευαισθησία. Αυτό σημαίνει πως είναι καλλιεργημένος άνθρωπος. Και σίγουρα, έχει άποψη γι αυτά που κάνει και το λατρεύω, αυτό, όπως και να συνεργάζομαι μαζί του. Προχθές, είχαμε και νυχτερινά γυρίσματα, μέχρι τα ξημερώματα, αλλά υπάρχει ωραίο και δημιουργικό κλίμα….αυτά είναι τα βαρέα και ανθυγιεινά ενός ηθοποιού, στην υγρασία ως τις πέντε το πρωί. Μα, όταν βγαίνει το αποτέλεσμα που θέλεις, δεν υπολογίζεις, τίποτα”!

“Η Τέχνη υπονοεί πολύ περισσότερα , από όσα βλέπει και φαντάζεται ένας θεατής. Η Τέχνη στοχεύει βαθιά μέσα μας. Στοχεύει στις ενδορρήξεις, που είναι το αντίθετο από τις εκρήξεις. Η Τέχνη στοχεύει στο συναίσθημα, στη συνείδηση, στην καλλιέργεια, στην αντίληψη. Είναι αυτά που έχουμε ξεχάσει να “γυμνάζουμε” στη ζωή μας. Αν πάμε αρκετά χρόνια πίσω, που δεν είχαμε τηλεόραση και ακούγαμε μόνο ραδιόφωνο, τότε ο ακροατής έφτιαχνε την εικόνα, όταν άκουγε- για παράδειγμα- “το θέατρο της Δευτέρας”. Καταλαβαίνετε, την δύναμη της Τέχνης; Ακόμα και τώρα, όταν ο θεατής έρχεται και μας βλέπει στο θέατρο, εκείνη τη στιγμή, επειδή αυτό που βλέπει είναι ζωντανό, τον επηρεάζει άμεσα…Γιατί, το θέατρο είναι ο αντίλαλος της ζωής. Γεννιέται και πεθαίνει, ανά δευτερόλεπτο, ότι κάνεις επί σκηνής”.

“Ο Έλληνας, μετά τη διαδήλωση της περασμένης Παρασκευής, δεν εφησυχάζει. Είναι η πιο ουσιαστική διαδήλωση, που έχει γίνει εδώ και πολλά χρονιά. Γράφεται Ιστορία. Και είναι η πρώτη φορά, που θεωρώ, πως όχι μόνο η τωρινή κυβέρνηση, αλλά και όσες υπήρξαν, θα το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους. Με το συλλαλητήριο έγινε κάτι πολύ ηχηρό και το χαίρομαι πάρα πολύ”.

“Στη μοναχική πορεία που θα κάνω στη Θεσσαλονίκη, όταν θα τελειώνουν οι υποχρεώσεις και οι παραστάσεις…σίγουρα θα πάω στη Χαριλάου. Κάνω μια βόλτα στα σοκάκια της, πάντα…όπως και στο κέντρο….Σίγουρα, θα βολτάρω στη πλατεία Αριστοτέλους, στη Παραλία, θα περάσω έξω από το “Φλου”- θα θυμηθώ τα νιάτα μας, τα βράδια μας…..Με τί συγκινήθηκα, τελευταία; Συγκινήθηκα με τη διαδήλωση της περασμένης Παρασκευής. Αυτό το συλλαλητήριο με έχει συνταράξει”….