“Έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή, πέρασα, και από το 2020 ξεκινάει η πορεία μου, στο χώρο. Όταν μπήκα στη Σχολή, δεν εκτίμησα με τη μία, το εύρος του “ορίζοντα” που θα με έφτανε. Μπήκα στη διαδικασία να εντρυφήσω στο παρόν. Σαν άνθρωπος αυτό πάντα κάνω. Βλέπω τί έχω μπροστά μου, “χειροπιαστό” και με αυτό ασχολούμαι. Μου φαίνεται πιο γοητευτικό και παραγωγικό να ασχολούμαι με το “εδώ και τώρα” και όχι με δεύτερες σκέψεις- που μπορώ να το φτάσω. Χάρηκα που μπήκα στη Σχολή, “τώρα είμαστε εδώ”, αλλά τώρα εδώ, πρέπει να “τα αρπάξω” όλα. Να το ζήσω 100%. Δεν φανταζόμουν κάτι ιδιαίτερο και ήμουν ρομαντικός, δεδομένου ότι ακόμα “δεν ήμουν επαγγελματίας”- βλέπεις, όταν γίνεσαι επαγγελματίας ηθοποιός, “σκοτώνεται” ένα μέρος του αρχικού ρομαντισμού- ήμουν σε φάση “έλα μωρέ, ας παίζω θέατρο και ας είναι μισή παράσταση, και σε έναν “τίποτα” ρόλο,  μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο”, φτάνει να παίζω. Με ένοιαζε να κάνω αυτό που αγαπώ, όσο καλύτερα γίνεται”.

“Τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε. Όταν βγήκα από τη Σχολή, έσκαγε ο covid, τα lockdown, και έκλειναν τα θέατρα. Ψιλομελανή σελίδα στο “ταξίδι”. Από φοιτητής στη Σχολή, περίμενα την “έξοδο” και σκάει όλο αυτό. Το θέατρο έχει τη ρίζα του, στην ανθρώπινη επαφή. Ο ιός διασκορπισμένος στην κοινωνία, έφερε ρήξη σε αυτή την επαφή. Αυτό δεν γινόταν να αφήσει ανεπηρέαστο το θέατρο και τους μαθητές του. Κάναμε πρόβες με αποστάσεις, με μέτρο. Αυτό ήταν και ωφέλιμο. Ενίσχυε την επιθυμία μας να φτάσουμε στο αποτέλεσμα, και ας μην αγγίζουμε τον απέναντι. Ήταν περίεργο, να παίζουμε και να μην υπάρχουν μάτια να μας κοιτάνε. Να μη μπορούμε να μοιραστούμε άμεσα με το κοινό, ότι δίναμε μεταξύ μας. Ήταν στενάχωρο και μας αποκαρδίωσε, αλλά σε γενικές γραμμές, συνήλθαμε- όπως και ο κόσμος. Αν και είναι μεγάλη κουβέντα, αυτή”…

“Με τους συμφοιτητές ακόμα βρισκόμαστε-κρατάνε οι φιλίες μας. Έχω κρατήσει με τη Mελίνα Πολυζώνη που ήμασταν μαζί και στο ίδιο έτος, με τη Κλέα Διαμάντη, με το Δημήτρη Καπουράνη έχουμε δουλέψει και μαζί. Οι φίλοι είναι πάντα εκεί και ας μην έχεις τη καθημερινή τριβή- επαφή. Είναι σαν το οικογενειακό τραπέζι που μπορεί να εμφανιστούν -για πλάκα- δέκα ξαδέρφια και να έχουμε να πούμε όλα τα νέα- σα να μη πέρασε μια μέρα. Εγώ, έχω εκτίμηση σε όλα τα παιδιά- ήμουν συνυποψήφιος στα βραβεία ΧΟΡΝ, με κάποιους από αυτούς τους φίλους-συναδέλφους, και μόνο χαρά έχω γι αυτό”.

“Και όταν πέρασε ο covid και άνοιξαν τα πράγματα, με ρωτάς αν ήταν εύκολο ως τώρα ή φαινόταν εύκολο…Δεν ήταν ούτε εύκολα, ούτε δύσκολα. Ήταν, αυτό που έπρεπε. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν ένιωσα να ανοίγουν με τρελές ταχύτητες οι πόρτες, δούλεψα σκληρά, είχα τη τύχη- πιστεύω στον παράγοντα που ονομάζεται τύχη- να βρεθώ σε καλές συγκυρίες κι αυτό ήταν ευτυχές. Το ένα πράγμα φέρνει το άλλο. Έτσι, έγινε και στη περίπτωση  μου. Τα τόσο δύσκολα, ίσως να μην ήρθαν ακόμα. Αλλά, δεν πιστεύω στην τόση ευκολία των πραγμάτων”.

“Δεν είναι απλά τα πράγματα στη τηλεόραση. Η βιομηχανία της τηλεόρασης είναι εξουθενωτική. Οι χρόνοι είναι πάντα πολύ πιεσμένοι. Προσπαθούμε να δώσουμε το 100% των δυνατοτήτων μας. Πολλές φορές, σε συνθήκες που δεν μπορούμε ακριβώς να ανταπεξέλθουμε. Βρέθηκα σε πολύ ωραίες στιγμές- συγκυρίες στην μικρή οθόνη. Η “Μάγισσα” και η συνεργασία μου με το Λευτέρη Χαρίτο στη σκηνοθεσία, ήταν μια τέτοια ευτυχής συγκυρία. Χρωστάω ευγνωμοσύνη στον Λευτέρη. Μας συνέδεσε όλους τους ηθοποιούς με τέτοιο τρόπο, ώστε τα πράγματα να συμβαίνουν, δίχως τεράστιες δυσκολίες. Αυτό είναι το μαγικό κομμάτι του casting- ο Λευτέρης “το ΄χει” αυτό. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν δεκτικοί στο να με βοηθήσουν, να καθοδηγηθούμε όλοι στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δίχως δεύτερη σκέψη, τα γυρίσματα στη “Μάγισσα” ήταν μια τεράστια αγκαλιά”.

“Ο Τάσος, ο Τάσος Νούσιας, είναι πολύ κοντά και πολύ υποστηρικτικός στη νέα γενιά ηθοποιών. Το “βγες μπροστά” και “σκιστ΄τα όλα”, το έχω ακούσει πολλές φορές από τον Τάσο. Το να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε ηθοποιούς του βεληνεκούς του Τάσου, δεν είναι απλή ιστορία. Αυτά δεν τα βρίσκεις συχνά. Για παράδειγμα, και με τη Θέμιδα Μπαζάκα, που τηλεοπτικά είχαμε πρωτοβρεθεί στη “Σκοτεινή Θάλασσα” με παρόμοιο κλίμα, πάλι και στη “Μάγισσα” μου έδινε τα καλύτερα εφόδια, όπως και όλοι οι πρωταγωνιστές της “Μάγισσας”. Ο Γιώργος Γάλλος, που ήταν και δάσκαλός μου στη σχολή, η Κατερίνα Λέχου…όλοι- όλοι ήταν υποστηρικτικοί στα γυρίσματα. Αυτό σε κάνει να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι καλύτερος ηθοποιός”.

“Με τη θεατρική “Απλή Μετάβαση” συνδέθηκα και προσωπικά- πέρα από ρόλους- η γενιά μου είναι και αυτή, μέσα σε όλο αυτό της μετανάστευσης για μια καλύτερη ζωή,  για την οποία έγραψε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος.  Αυτή η παράσταση είχε στο κορμό της, κάτι πολύ ανθρώπινο, κάτι πάρα πολύ της γενιάς μας. Και, ωστόσο, όλο αυτό το έκανε ελπιδοφόρο έργο. Είναι αυτό που είναι και η ίδια η ζωή…ρευστή…κάποιοι άνθρωποι φεύγουν για καλύτερες θέσεις εργασίας, αυτή η μετάβαση γίνεται με μεγαλύτερη επιτυχία, αν μοιράζεται. Ο Γεράσιμος, μαζί με τη συνδρομή του Μίνωα Θεοχάρη και τη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, κατάφεραν αυτό το μοίρασμα να διοχετευθεί όχι μόνο μεταξύ των ηθοποιών του θιάσου, αλλά και στο κοινό. Έτσι, έγινε το υπέροχο αποτέλεσμα που όλοι θυμάστε. Ήταν φοβερή εμπειρία αυτή η παράσταση. Θυμάμαι ανθρώπους να ‘πάλλονται”, να κλαίνε, να συσχετίζονται τόσο με αυτό που συνέβαινε επί σκηνής, και ένιωθα “πηχτή” την ατμόσφαιρα γύρω μου, από συναισθήματα…Πόσο σημαντικό ήταν να το ζεις….Θυμάμαι στη τελευταία παράσταση που παίξαμε στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε από τη συγκίνηση”.

“Θάλασσα ή βουνό; Μέχρι πρότινος, θα σου έλεγα “παιδί της θάλασσας”, αλλά αρχίζω να αναθεωρώ. ‘Όσο περνάει ο καιρός και μπορώ να έρχομαι σε επαφή με το βουνό, είναι μαγικό. Διότι, το βουνό αφηγείται ιστορίες. Κάθε κομμάτι του, είναι και μια διαφορετική οπτική. Αλλιώς είναι να βλέπεις το βουνό από μπροστά, αλλιώς από μια χαράδρα, διαφορετικά αν κατέβεις τη χαράδρα και άλλη οπτική αν ανέβεις τη χαράδρα. Είναι φοβερό συναίσθημα. Κάπως οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε χάσει την επαφή μας, με τη φύση. Κακώς, πιστεύω. Έχουμε πολλούς χαμένους χρόνους και δεν είμαστε κοντά στη φύση. Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε;”

“Η θάλασσα μου αρέσει. Τα καλοκαίρια μου πηγαίνω συχνά για διακοπές στη Κρήτη. Ξέρεις…κάθε χρόνο βρίσκομαι στη Κρήτη, χωρίς να το καταλάβω. Έχω ταξιδέψει και απέναντι στη Γαύδο. Έχω πάει στη Ρόδο, στην Αστυπάλαια…μου αρέσουν τα νησιά. Φέτος, στα πλαίσια της καλοκαιρινής περιοδείας που κάναμε με τη “Θάλασσα και το γέρο”, γνώρισα και απίστευτα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας, που αγνοούσα. Θα πήγαινα πανεύκολα και καλοκαίρι, σε κάτι ποτάμια της Ηπείρου που είναι “όλα τα λεφτά”. Δεν θα με χάλαγε να το γυρίσω και σε βουνίσιες καλοκαιρινές διακοπές. Όπως κατάλαβες, από τη θάλασσα ξεκινάω, στο βουνό καταλήγω”….

“Ξέχασα! Η Σαμοθράκη είναι ένα αγαπημένο μου μέρος, που κάπως τα συνδυάζει όλα. Πάντως, επειδή με ρωτάς, τις κακές σκέψεις δεν τις πετάω στη θάλασσα. Τις αφομοιώνω και τις ξεπερνάω”…

“”Η θάλασσα και ο γέρος” είναι ένα πολύ δυνατό κείμενο. Έχει χαράξει μέσα μου, η υπαρξιακή πάλη αυτού του ανθρώπου πάνω στη βάρκα. Ακόμα και εν ώρα παράστασης, μοιραζόμενος σκηνές με το Τάσο Νούσια, εγώ παίζοντας το νεότερο ακόλουθο του, λες και είμαι η νεότερη εκδοχή του, συγκινούμαι…ένας ατρόμητος νέος, δίχως φόβο, με πάθος και ταλέντο για ζωή- τί συμβαίνει όταν όλα αυτά φύγουν; Αυτή η πάλη μέσα σου, δεν είναι κάτι εύκολο προς επεξεργασία. Και σε φέρνει σε μια ευρύτερη συνειδητοποίηση για τη φύση του ανθρώπου. Αυτό με συγκινεί στη παράσταση μας”…

“Με τί συγκινήθηκα, τελευταία; Στα γυρίσματα για το “Πόρτο Λεόνε”, τη νέα τηλεοπτική σειρά του Alpha που συμμετέχω, είμασταν ένα πρωί στο Α’  Γηροκομείο Αθηνών. Σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων, που τρώγαμε, φορώντας κοστούμια της δεκατίας του 1960 για τις ανάγκες της σειράς, με προσέγγισε ένα ηλικιωμένος κύριος από το γηροκομείο. Και είχε στο βλέμμα του, μια βαθιά νοσταλγία. Σα να έβλεπε, σε μένα,  τον εαυτό του, σε πιο μικρή ηλικία. Μάλιστα, τόλμησα και τον ρώτησα…”εσείς, το 1964 που αποδίδει η σειρά χρονολογικά, πόσο χρονών ήσασταν;”….Και μου απάντησε, “αγόρι μου, θα ήμουν 20-25 χρονών”. Με κοιτάει. Μικρή παύση. Με συγκίνησε”…