at a glance
Top

Mάκης Παπαδημητρίου

...ήσυχα κι απλά....

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αρχείο brainco

“Η καλή κωμωδία θέλει φυσικότητα, ρυθμό, χρόνο, σωστή στιγμή ατάκας, γνώση της τραγικότητας που κουβαλάει ο ρόλος. Αυτά και άλλα εκατό θέλει μια καλή κωμωδία. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πώς μπορείς να κάνεις καλή κωμωδία. Πόσες παραστάσεις δεν ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς και “δεν πήγαν”; Πάντα παραμένει ερωτηματικό, η κωμωδία πώς γίνεται, όπως και γενικά η Τέχνη. Ποτέ δεν ξέρεις αν μια παράσταση θα επικοινωνήσει με τον κόσμο, αν θα έχει ανταπόκριση. Χώρια που υπάρχουν οι παραστάσεις για το “πάμε να γουστάρουμε και εμείς και ο κόσμος”, και εκεί δεν ξέρεις…ή θα γουστάρουν όλοι, ή και κανένας. Πάρε παράδειγμα το “Πέτρες στις τσέπες του” που κάναμε με το Γιώργο Χρυσοστόμου. Δεν ξέραμε τις πρώτες δέκα μέρες, αν η παράσταση που σκηνοθετήσαμε με το δικό μας χιούμορ, “θα πάει”. Κι ευτυχώς λειτούργησε. Κι όλοι περάσαμε υπέροχα. Αλλά μπορούσαμε να κάνουμε, πάλι οι δυο μας, ένα άλλο επόμενο έργο και να είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του αιώνα”…Ο Μάκης Παπαδημητρίου στο rejected…

rejected: Δεν είναι και το καλύτερο σου να δίνεις συνεντεύξεις…

Μ.Π.: Ισχύει. Δεν είναι όμως ότι “δυσανασχετώ” να δίνω συνεντεύξεις. Είναι που συχνά σκέφτομαι πως λέω τα ίδια και τα ίδια.  Όταν μιλάς με έναν δημοσιογράφο για κάποιο έργο, προφανώς και θα πεις τα ίδια και τα ίδια. Μα οι ερωτήσεις που είναι πιο προσωπικές, αισθάνομαι πως με κάνουν συχνά να γυρνάω από ένα κύκλο γύρω-γύρω. Δεν ξέρω αν έχω- πάντα- να πω κάτι καινούργιο.

rejected: Ποιά είναι η ερώτηση  που σε δυσκολεύει λίγο παραπάνω;

Μ.Π.: “Πώς προσεγγίζεις ένα ρόλο;”. Μη γελάς, Γιώργο! Δεν ξέρω…έρχομαι σε αμηχανία. Δεν έχω ένα σύστημα προσέγγισης και δεν ξέρω τί να απαντήσω. Μπορεί ο άλλος να πιστεύει ότι θέλω να αποφύγω την ερώτηση.

Αν είναι να χάσω το μέτρο, το χάνω... με μέτρο

rejected: Ας την πάω την ερώτηση λίγο παραπέρα…Είσαι ο “ηθοποιός του σκηνοθέτη”; Είσαι το πιόνι μιας “ιστορίας” που σκέφτηκε ή “έχεις άποψη”;

Μ.Π.:Δεν θα έβαζα ταμπέλα ότι κάνω το ένα, ούτε πως κάνω ότι μου κατέβει. Είναι θέμα συνεργασίας. Προφανώς, ο σκηνοθέτης έχει μια ευθύνη για το συντονισμό και το αποτέλεσμα μιας παράστασης. Αυτό πρέπει να γίνεται σε συνεργασία με τους ηθοποιούς. Εκεί θα μιλήσω. Από το να το πεις και να το κάνει, αυτό βέβαια, είναι ένα άλλο θέμα. Από την άλλη, αν δεν συμφωνείς με κάτι, δεν είσαι άμοιρος. Πρέπει να υπάρχει η συνθήκη που εκφράζεις και τις διαφωνίες σου, για να βρεθεί μια λύση μέσα από τη δουλειά. Δεν πιστεύω στη σκηνοθεσία του “κάνε αυτό που σου λέω”. Ούτε το “άστο, δεν κάνω τίποτα από αυτά που λες”.

rejected: “Μετακινείσαι”  εσύ πιο εύκολα ή “μετακινείς” τους άλλους, πατώντας τα σωστά “κουμπιά”;

Μ.Π.: Κάποιον που δεν είναι εύκολο να δεχτεί μια άποψη θα τον αφήσω, και κάποιος που είναι πιο έτοιμος να πειστεί σε κάτι θα λειτουργήσει. Έτσι το βλέπω. Πάντως, το να με πείσει κάποιος ή να πίσω κάποιον, δεν είναι αυτοσκοπός στη δουλειά. Δεν είναι θέμα εγωισμού. Μέσα από μια σωστή προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη της, πολλές απόψεις, μπορεί να γίνει δεκτό από όλους. Ακόμη και αν δεν σε εκφράζει, να μη σε στεναχωρεί που δεν έγινε το δικό σου. Γιατί το δικό σου μπορεί να μην ταιριάζει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε, οφείλεις να ακολουθήσεις κάτι. Να το εμπιστευθείς. Και η εμπιστοσύνη παίζει σπουδαίο ρόλο. Παντογνώστες δεν είμαστε. Μπορεί μια θεατρική συνθήκη να την υπηρετείς με τρόπο που δεν αναλογεί στην ιδιοσυγκρασία σου και να είσαι περιορισμένος. Οφείλεις όμως, με το σκηνοθέτη σου και τους συναδέλφους σου να βρεις κάτι. Γιατί δεν τα ξέρεις όλα….Τώρα, τα “να σε πείσω” και “να με πείσεις” έχουν να κάνουν με έναν εγωισμό που δυσκολεύει την ίδια τη δουλειά.

Πέρυσι πήγα διακοπές το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη κι ήταν από τις πιο ωραίες διακοπές που έχω κάνει...

rejected: Ένας ηθοποιός, όπως εσύ, που άμα τη εμφανίσει στη σκηνή δημιουργεί “ενέργεια” απέναντι στον συνάδελφο και το κοινό-είναι εύκολο να κρατάει το μέτρο; Κι αν θες να το κρατήσεις εσύ, να μην το αφήνει η πλατεία του θεάτρου;

Μ.Π.: Είναι ωραίο να κρατάς ισορροπία. Πολλές φορές δεν το επιτρέπει το έργο, ο ρόλος. Το να χάσεις το μέτρο (που έχει βγει από την πρόβα) κι ο άλλος είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό, και η κατάσταση ξεφύγει, ε…εκεί, όλοι έχουν ευθύνη. Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο αυτού που σκέφτηκε κάτι, να το διαχειριστεί. Εκεί θέλει μια εγρήγορση και μια οξυδέρκεια από όλους. Η “διάθεση” της παράστασης προκύπτει από τη “διάθεση” των προβών. Δεν ξεκινάς να κάνεις μια παράσταση και δεν ξέρεις τι θα συμβεί από όσα έζησες στις πρόβες. Δύσκολα θα εκπλαγείς σε μια παράσταση εν δράση, από όσα δουλεύτηκαν σε πρόβες. Οπότε, όλα είναι λίγο-πολύ ελεγχόμενα. Είναι ωραίο να κρατάς το μέτρο, να βλέπεις την ανταπόκριση από το κοινό, αλλά να μην το φτάνεις στα άκρα. Για κάποιους είναι αρνητικό “ότι δεν αφέθηκες”, “ήσουν συγκρατημένος”…αλλά δεν με ενδιαφέρει. Αν είναι να χάσω το μέτρο, το χάνω με μέτρο! (γέλια) Τις λίγες φορές πάντως που ξέφυγα, δεν ήμουν μόνος μου κι αυτό ήταν απολαυστικό. Ειδικά στο “Πέτρες στις τσέπες του” που κάναμε με το Γιώργο Χρυσοστόμου και ξέραμε ότι αυτό δεν βάραινε κανέναν προσωπικά. Όταν το “κυνηγούσαμε” από κοινού, γίνονταν ωραίο. Έχω βρεθεί και σε παράσταση που κάθε ηθοποιός το βίωνε μόνος του αυτό κι ήταν λίγο περίεργο.

rejected: Και το καλοκαίρι που έπαιζες στο “Δον Ζουάν”, πήγες ένα βήμα πίσω. Δεν “το έκλεβες”, δεν “εκβίαζες το γέλιο”, δεν “υπερέπαιζες”.

Μ.Π.: Ο σκηνοθέτης φταίει γι αυτό. Ο σκηνοθέτης στήνει μια παράσταση, όχι με το ταλέντο του ηθοποιού, αλλά με τις ανάγκες του ρόλου. Είναι σαν να πάρεις κάποιον γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που θα πρέπει να κάνει στο ρόλο. Το να κάνεις “ό,τι ξέρεις” σε μια παράσταση, είναι εις βάρος του έργου. Αυτό κάποιοι το βλέπουν και το κρίνουν αρνητικά- δε με νοιάζει- ευθύνη έχει κι αυτός που το σκηνοθετεί για να σε καθοδηγήσει. Δεν ήρθε ποτέ κανένας να πει “τσίμπα το λίγο, γιατί δεν τραβάει” – τι πάει να πει “τσίμπα το, γιατί δεν τραβάει”;

rejected: Είναι εύκολο να είσαι απλός, να πηγαίνεις στο θέατρο και να μην ασχολείσαι με συναδέλφους, σκηνοθέτες που “τα φουσκώνουν” και να ψάχνεις με έναν συνάδελφο να μιλάς “την ίδια γλώσσα”;

Μ.Π.:Με το πέρασμα των χρόνων, τα πράγματα ξεσκαρτάρουν. Όταν επιλέγω να είμαι σε μια παράσταση, το κάνω βάσει των συντελεστών. Έπειτα έρχονται οι ρόλοι και τα κείμενα. Υπάρχει και περίπτωση να δουλέψω με κάποιον για πρώτη φορά, να πάω στην πρόβα και να τον ακούσω να λέει αρλούμπες… ο.κ…μπορεί και εσύ, και εγώ να λέμε αρλούμπες. Ο καθένας, όταν γίνεται μέρος μιας ομάδας, με κάποιο τρόπο θέλει να σου πει “είμαι κι εγώ εδώ”. Αυτό το “είμαι κι εγώ εδώ” μπορεί και να σε οδηγήσει να λες βλακείες. Δεν πειράζει. Κάπως έτσι γνωρίζονται οι άνθρωποι για να κάνουν μια δουλειά. Από την άλλη, ότι υπάρχει κόσμος που λέει αερολογίες και κοτσάνες για να φτιάξει γύρω του έναν “κύκλο θαυμασμού”, υπάρχει…αυτούς τους αποφεύγω.

rejected: Γιατί αγαπάς τόσο την Κυψέλη;

Μ.Π.: Γεννήθηκα στην Κυψέλη. Όταν έγινα δύο χρονών φύγαμε στην Ηλιούπολη κι έπειτα επέστρεψα μένοντας 14 χρόνια εκεί. Η Κυψέλη είναι πολυπολιτισμική, με το ένα πράγμα δίπλα στο άλλο, “ανοιχτοί” δρόμοι 24 ώρες το 24ωρο. Δεν είναι ερημιά, έχει ζωή.

rejected: Πώς “εισπράττεις” τη Θεσσαλονίκη;

Μ.Π.: Έρχομαι για δουλειά, συνήθως μένω κάθε χρόνο 2-3 βράδια. Για τόσο μου φτάνει. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Έχω συνηθίσει στην Αθήνα και είμαι “έξω από τα νερά μου”, όταν έρχομαι. Η Αθήνα είναι η καθημερινότητα μου, οι φίλοι μου, η επιλογή μου. Εκεί που έχεις μεγαλώσει, νιώθεις οικεία. Δεν μου φταίει η πόλη σε κάτι. Το θέμα δεν είναι αν θα μείνεις στη Θεσσαλονίκη ή στα Γιάννενα…το θέμα δεν είναι που θα πας, αλλά το τί αφήνεις πίσω.

 

rejected: Με τί γελάς;

Μ.Π.: Βλέπω αραιά και που Netflix. Είδα τελευταία τον “Ιρλανδό” βαρέθηκα, ωραία ταινία αλλά εντάξει…Γελάω με τα αστεία των φίλων μου, γελάω με τα αστεία που λέμε στη “Μήδεια”, γελάω σχεδόν απροκάλυπτα στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ όταν παίζουμε. Ο θίασος είναι ένας κι ένας, και είμαστε “σπίρτο έτοιμο να αρπάξει”-όχι εις βάρος του έργου, αλλά σε όλη την ώρα που περιμένουμε στα παρασκήνια. Γελάω πολύ με το Γεράσιμο Σκαφίδα…γενικά, γελάω με το μπέρδεμα των λέξεων και με τα ωραία ανέκδοτα.

rejected: Η “Μήδεια” θα συνεχίσει την πορεία της, μετά τη Θεσσαλονίκη;

Μ.Π.: Ναι, θα παίξουμε σε κάποιες μεγάλες πιάτσες γύρω από την Αθήνα περιφερειακά, τέλος Ιούνη ή αρχές Σεπτέμβρη θα ξαναέρθουμε Θεσσαλονίκη και θα κάνουμε μια μίνι περιοδεία σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Αλλά όχι μεγάλη περιοδεία-είμαστε τώρα στις κουβέντες.

rejected: Του χρόνου θα συνεργαστείς με το θέατρο του Νέου Κόσμου;

Μ.Π.: Ναι. Θα παίζω στη “Τριλογία των Lehman Brothers” που θα σκηνοθετήσει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, και αφορά την εταιρεία τριών αδελφών που επέσπευσε τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008. Και επίσης, έπαιξα στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Μπαβέλλα, “Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ” που έκανε πρεμιέρα το Νοέμβριο στο Ταλίν της Εσθονίας και συμμετάσχει σε φεστιβάλ ανά το κόσμο. Κάποια στιγμή θα βγει και στους κινηματογράφους της Ελλάδας.

rejected: Όταν τελειώνει η παράσταση, φαντάζομαι δεν πας με το θίασο για ποτό,  να συζητάς για τη παράσταση και το τι έγινε… 

Μ.Π.: Τις μέρες που είμαστε Θεσσαλονίκη, μετά την παράσταση, βγήκαμε για πρώτη φορά όλος ο θίασος. Είχαμε τόσο μεγάλη κούραση στην Αθήνα που μετά την παράσταση ο καθένας έφευγε σπίτι του. Εδώ, που τα σπίτια μας είναι στην Αθήνα, βγήκαμε για ποτό. Δεν είπαμε λέξη για την παράσταση! Και αυτό είναι υγεία….

rejected: Καλοκαίρι για σένα σημαίνουν ταξίδια, στα off που έχεις από τις περιοδείες;

Μ.Π.: Δεν είναι εύκολο τα τελευταία καλοκαίρια να βρίσκω τόσο χρόνο για ταξίδια. Παρόλα αυτά, πέρυσι πήγα διακοπές το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη κι ήταν από τις πιο ωραίες διακοπές που έχω κάνει.

rejected: Σε ποια αυταπάτη πίστεψες;

Μ.Π.: Αααα…δεν είμαι έτοιμος για τέτοια ερώτηση…τι να σου πω; Ότι δεν θα μεγαλώσω; Με απασχολεί τώρα που είμαι 44 στα 45, πώς έβλεπα και φανταζόμουν τον εαυτό μου όταν ήμουν 25 χρονών κι έλεγα “σιγά έχω ακόμα” κι έγινε ένα κλατς και είμαι 45 χρονών. Η αυταπάτη μου ήταν ως νέος, ότι δεν τα υπολόγιζα και πολύ τα πράγματα…τώρα τα μετράω. “Λαδώνω τα γράδα” που λένε πριν το οτιδήποτε…Άμα κάτσω και σκεφτώ ότι σε 15 χρόνια θα είμαι 60 χρονών-ωωωω…χμμμμ….κάπως περνάει γρήγορα η φάση, ε;!

*** Ο Μάκης Παπαδημητρίου πρωταγωνιστεί στη “Μήδεια” του Μποστ, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης, μέχρι 9 Φεβρουαρίου.