“Γιατί αποφάσισα να κάνω θέατρο; Αρχικά, ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει. Θέατρο κάνω γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει. Κάθε μέρα που πάω στην δουλειά μου είναι διαφορετική. Το θέατρο είναι μια δουλειά για “παιδιά”. Αχ! Κακώς σου είπα την λέξη “δουλειά”. Το θέατρο παραμένει παιχνίδι. Δεν λες “δουλεύω στο θέατρο”, αλλά “παίζω στο θέατρο”. Θέατρο κάνουμε και βλέπουμε για να ξεφύγουμε από το “κόσμο των μεγάλων”. Η αθωότητα της σκέψης και η αγνή κριτική σκέψη είναι η πρώτη ύλη θεατή και ηθοποιού, στο θέατρο”. Ο Γιάννης Νιάρρος στο rejected…

Γ.Ν.: “Δεν ανήκω στα παιδιά που ο μπαμπάς και η μαμά με πήγαιναν στο θέατρο. Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσαν οι ταινίες, τα καρτούν και γενικότερα οι ιστορίες. Μετά, θυμάμαι άρχισα να μιμούμαι τον παππού και τη γιαγιά μου. Άρχισα να μιμούμαι έως και πρόσωπα και καταστάσεις που μου φαινόντουσαν γελοία. Το ουσιαστικό θέατρο το αγάπησα στο Λύκειο. Στην πρώτη πρόβα μιας θεατρικής παράστασης, ένιωσα ότι με αφορά όλο αυτό. Ήθελα να “ταρακουνάω” καταστάσεις με γέλιο, ενώ όταν ασχολήθηκα και με την “σοβαρή” πλευρά του θεάτρου, ένιωσα ότι τίποτα δεν διαχωρίζεται. Ίδια τραγική μπορεί να είναι μια κωμική στιγμή, μα και μια σοβαρή στιγμή, στο θέατρο. Το να “παίξεις” αυτή τη στιγμή δεν εμπεριέχει “ταμπέλες” στο κεφάλι σου, ότι και καλά αυτό θα το παίξω κωμικά και το άλλο σοβαρά. Υπήρξαν χρόνια που έκανα τον κλόουν σε παιδικά πάρτι. Ήμουν ο “Πεπίτο”. Κάθε μέρα έκανα μια παράσταση που μόνο εγώ γνώριζα κι άλλαζαν οι συνθήκες, ο αριθμός των παιδιών, η διάθεσή τους, ο χώρος. Υπήρξα κλόουν, πειρατής, πρίγκιπας, τα πάντα όλα. Μου λείπουν τα χρόνια του κλόουν-είχα ένα απενοχοποιημένο κοινό και απογυμνωμένο. Ήταν η ουσία της δουλειάς μου-να επικοινωνώ με το κοινό. Μια άμεση θεατρική εμπειρία πολύ καλύτερη, από κάποιες πρόβες που μπορεί αργότερα να βρέθηκα ως επαγγελματίας. Είναι καθαρός θεατής το μικρό παιδί. Δεν χρειάζεται να του αποδείξεις κάτι. Είναι ειλικρινής και σκληρός θεατής το παιδί. Εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να σου πει “βαριέμαι, φεύγω”. “Γιατί είναι αυτός εδώ, μαμά;”. “Γιατί μιλάς έτσι, εσύ;”. Το παιδί μπορεί να σε ξεμπροστιάσει, κάτι που δεν κάνει ενήλικας θεατής που πλήρωσε να δει παράσταση. Θυμάμαι, ένα πρωί σε σχολείο κάνω παράσταση μπροστά σε 300 παιδιά δίχως μικρόφωνο, και να είναι όλα τα παιδιά ντυμένα αποκριάτικα. Είχα 30 spiderman, 50 σταχτοπούτες, μια ογδοντάρα-στο νερό- σερίφηδες και άλλες τόσες νεράιδες, πειρατές “λυσσασμένους” με ψεύτικα όπλα, κι εγώ να πρέπει να τους κερδίσω. Ευτυχώς, δεν έχω βρεθεί σε τόσο μεγάλο πανικό στο θέατρο, μέχρι σήμερα, όπως εκείνο το πρωινό!”

“Hit the road Jack and don’t you come back no more/
Whoa, Woman, oh woman, don’t you treat me so mean/
You’re the meanest old woman I have ever seen/
I guess if you said so, I’d have to pack my things and go”…

Γ.Ν.: “Ζούμε την εποχή που πεθαίνει το παλιό και γεννιέται το καινούργιο”, είναι μια φράση που ακούγεται στον “Υμπύ Τύραννο” που παίζω στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Όλοι στην κάθε εποχή που ζούνε αυτό πιστεύουν. Οι άνθρωποι λένε “ναι, ήρθαμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, με κάποιο τρόπο κι όλα θα αναγεννηθούν”, αλλά πιστεύω ότι πάντα ίδιοι είμαστε και παραμένουμε. Οι άνθρωποι λέμε τα ίδια πράγματα με όμοιο τρόπο, σε κάθε εποχή. Όλα για τον εαυτό μας. Ακόμη και ο τρόπος που βλέπουμε το παρελθόν μας και το μέλλον είναι ο ίδιος με κάθε άλλου ανθρώπου. Αν όχι, παρόμοιος. Πάντα, “το παρελθόν έχει αξίες” και “κάθε πέρυσι και καλύτερα”. Είναι απαισιόδοξο όλο αυτό να υφίσταται. Αυτό που πρέπει να αλλάξει, αν γίνεται, είναι να βρούμε το πρίσμα που δεν θα μας κρύβει πίσω από “μικρές” δικαιολογίες” του τύπου “φταίει η κρίση”. Όλα στο χέρι μας, σε διάθεση και προσπάθεια. Μακριά από την απαισιοδοξία του ενός που ρίχνει τους πολλούς. Η μιζέρια που προσωπικά νιώθω, είναι φτηνό να την ρίξω δίπλα στην ατάκα “λόγω κρίσης”. Το εξωγενές που μας τραβάει πίσω από τον ίδιο μας τον εαυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι για το οποίο φταίει κάποιος άλλος ή μια συνθήκη. Οφείλουμε να δουλεύουμε, να υπάρχουμε, να ζούμε. Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Γκρινιάζω πάρα πολύ κι εγώ. Σταμάτα! Μονίμως, κάτι βρίσκω που θέλω να το αλλάξω και νωρίτερα παιδιάστικα γκρινιάζω. Τόση γκρίνια που-πολλές φορές-με σταματάει από το να είμαι χαρούμενος. Δεν μπορώ να απολαύσω τη στιγμή. Πρέπει να το καταπολεμήσω. Αυτή η γκρίνια που προκύπτει από τη βαρεμάρα με μπάζει σε μια γρήγορη πηγή ζωής. Μετά κι αυτή ξεφουσκώνει, πάλι γκρινιάζω μα εφευρίσκω και κάτι άλλο. Τσιγκλάω το ενδιαφέρον μου, ενόσω γκρινιάζω και πάω από “φάρο σε φάρο”. Ακόμη και στο θέατρο, θέλω να δοκιμάζω όλα τα είδη έργων και ποτέ δεν καταλήγω σε κάτι πιο αγαπημένο για μένα. Ανάλογα με τη χρονική φάση που περνάω, μου φαίνονται ενδιαφέροντα τα είδη που καταπιάνομαι. Περίεργη συμπεριφορά, ε;”

“Well, I got a woman, way over town/ That’s good to me, oh yeah/
She saves her lovin’, early in the mornin’/ Just for me, oh yeah/
She saves her lovin’, just for me/ Ah, she, loves me, so tenderly”…

Γ.Ν.: “Η γκρίνια μου δεν έχει τελειωμό. Καθαρή Δευτέρα, είχα να πάω στη γιαγιά μου, με ρεπό μετά από δύο παραστάσεις και ενώ ήξερα ότι θα φάω τέλεια, θα χαρώ τη γιαγιούλα μου που της έχω αδυναμία, γκρίνιαζα μέσα μου “ε, ρε θα καθόμουν σπίτι μου να κοιμηθώ”. Όλα στη ζωή μου λειτουργούν σαν δίλημμα-μετριότητες που με “ταλαιπωρούν”-θα το βρω, πού θα μου πάει! Με ρωτάς για το “Μεγάλο Κρεβάτι” που παίζω στο Εθνικό… Ναι, η οικονομική κατάσταση του Έλληνα επηρεάζει τις ερωτικές του σχέσεις, αλλά και το κοινωνικό του επίπεδο. Αν δεν είσαι στενόμυαλος και ξεφύγεις από πορτοφόλια, μα κυρίως από δήθεν κοινωνικά στάτους, μπορείς ουσιαστικά να αγαπήσεις. Μόνο σε πρώτο επίπεδο, η οικονομία μπορεί να βλάψει τον έρωτα. Δύο φτωχοί που αγαπιούνται, αν ξεπεράσουν τη κοινωνική ανισότητα, και πρακτικά θα καταφέρουν να συζήσουν. Πάρε παράδειγμα τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Η μιζέρια, πάντως, έχει σίγουρα σταματήσει πολλά βραδινά σεξ που θα έπρεπε να συμβούν ανάμεσα σε ζευγάρια. Και φταίνε εκεί τα φράγκα. Δεν πιστεύω στην ουσιαστική επιρροή των χρημάτων στον έρωτα…τουλάχιστον στον έρωτα, όπως εγώ τον σκέφτομαι”…

“When you see me in misery/
Come on baby, see about me/
Now yeah, all right, all right, aw play it, boy/
Well, tell me what’d I say, yeah/
Tell me what’d I say right now”

Γ.Ν.: “Έχω ακούσει ιστορίες ζευγαριών γεμάτα αγάπη. Έχω δει τον έρωτα σε παντρεμένων θείων μου τα βλέμματα, που αγαπιούνται χρόνια. Ανθρώπους που ερωτεύονται τους βλέπω γύρω μου, που είναι ανοιχτοί σε διαθεσιμότητα και τα συναισθήματά τους “κινούνται”. Είναι καλό έδαφος για τον έρωτα αυτοί οι άνθρωποι. Στην Αθήνα και σε κάθε πόλη. Το καλοκαίρι θα είμαι στην παράσταση που θα σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος για την ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260, στο Φεστιβάλ Αθηνών “Πορνοστάρ- Η αόρατη βιομηχανία του σεξ”. Ένα έργο για τα μοναχικά σώματα. Και ζούμε σε μια κοινωνία που έχει κόσμο που δεν θέλει να “νιώσει”. Καταρχάς, υπάρχουν τα μπακούρια, που από δικό τους φταίξιμο και όχι, μένουν μόνοι τους. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το σώμα τους. Υπάρχουν και οι ασέξουαλ. Πάντως, πολλά “μπακούρια” κάνουν χρήση φτηνών δικαιολογιών του τύπου “εγώ δεν έχω λεφτά να βγω για ένα ποτό, πού να βγαίνω με γυναίκα”. Άλλοι βρίσκουν πρόσχημα την ηλικία. Βέβαια, ξέρω και μπακούρια που θέλουν να είναι με έναν άντρα ή μια γυναίκα- το βλέπεις-το φωνάζει όλη τους η υπόσταση. Αυτό και τρομάζει τους άλλους, κι έτσι παραμένουν μοναχικοί”.

“Someday he’ll come along/
The man I love/
And he’ll be big and strong/
The man I love/
And when he comes my way/
I’ll do my best to make him stay”

Γ.Ν.: “Το “Στέλλα, Κοιμήσου” που συμμετείχα στο Εθνικό για δύο χρόνια, ήταν μια οικογένεια. Αγαπηθήκαμε σε αυτή τη παράσταση πολύ. Λες και γίναμε κανονική οικογένεια. Μια κανονικότατη οικογένεια μέσα στην ελευθερία- χάρη στο Γιάννη Οικονομίδη-που βρισκόταν καθημερινά για μιάμιση ώρα πάνω στο σανίδι. Η εξέλιξη του “οικοδομήματος” του Οικονομίδη που έστησε αυτή την παράσταση και την άφησε να ανθίσει όταν έφυγε, ήταν μια τύχη-βουνό για μένα. Δόθηκε ένας ιδιόρρυθμος μεν, αλλά ρεαλισμός δε, για την Ελλάδα. Ο ρεαλισμός οφείλει να μιλάει τη γλώσσα της χώρας. Στο θέατρό μας, αυτό δεν το είχαμε δει να συμβαίνει, ως τώρα. Ο αυτοσχεδιασμός βοήθησε σε μια σοβαρή “πρόταση” ρεαλισμού στην ελληνική σκηνή. Αυτό ήταν το “Στέλλα, Κοιμήσου”. Η υποκριτική γραμμή του έργου, που δεν καταλαβαίναμε στις πρόβες, είναι το πώς παίζεται το real, στο τώρα. Θα υπάρξουν και επόμενες δουλειές με τον Γιάννη Οικονομίδη και το χαίρομαι”…

“Cause there’ll be hard times/
Lord those hard times/
Who knows better than I?”

Γ.Ν.: “Μη γελάς, Γιώργο, για τα επτά χρόνια σχέσης που έχω με το κορίτσι μου και είναι σχεδόν σαν γάμος!…Έχω περάσει σε άλλο level αγάπης και κατανόησης, από ό,τι μπορούσα να φανταστώ στην σχέση μου με μια κοπέλα. Αγάπη είναι να δίνεις χώρο στον άλλον. Είναι δύσκολο να σου ορίσω περισσότερο το τι είναι αγάπη για μένα. Λειτουργεί σχεδόν μεταφυσικά. Βλέπεις τον άλλον και μιλάς με τα μάτια. Λες περισσότερα με τα βλέμματα και λειτουργούν τα αισθήματα, παρά οι λέξεις. Αγάπη είναι να μπορείς να αντέξεις τον άλλον-είναι δύσκολο να σου ορίσω την αγάπη ρε γαμώτη….θέλει φιλόσοφο ή ποιητή ο ορισμός της. Η μεγάλη αγάπη είναι και κάρμα. Οι ψυχές πότε συναντιώνται, τι θέλει ο καθένας εκείνη τη στιγμή, η τύχη παίζει ρόλο στις ψυχές που θα αγαπηθούν…ναι”…

“You’re on my mind every place I go/
How much I love you, nobody know/
Yeah, someday babe/
I ain’t gonna worry my life any more”

Γ.Ν.: “Ξεκινάω σύντομα γυρίσματα για τον “Απόστρατο” του Ζαχαρία Μαυροειδή, μια κινηματογραφική ταινία με τον Μιχάλη Σαράντη, τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο και τον Αλέξανδρο Μαυρόπουλο. Το επάγγελμα του ηθοποιού έγινε πια πολύ δύσκολο. Ηθοποιοί που το βράδυ παίζουν σε μια παράσταση, το πρωί συμμετέχουν σε παιδικό έργο, το μεσημέρι έχουν πρόβα σε άλλο έργο, κάνουν δευτερότριτες θεατρικές “απόπειρες” ή ψάχνονται σε παραστάσεις με επιχορηγήσεις ή μια οικονομική σοβαρότητα . Οι ώρες δουλειάς που ρίχνουμε είναι ασύλληπτες. Σημασία έχει, όσοι το κάνουμε και αντέχουμε ακόμα, να παίζουμε στο θέατρο, γιατί μας αρέσει να παίζουμε θέατρο. Ακόμα. Το ζήτημα της αμοιβής να ζυγίζεται σωστά με αυτό που μας αρέσει να κάνουμε. Τα χρήματα, άλλωστε, θα αργήσουν πολύ να επιστρέψουν στο ελληνικό θέατρο, αν γυρίσουν και ποτέ… ας κάνουμε τουλάχιστον ωραίες δουλειές”…

“When I say go, just ah, shake your leg/
And do the mess around/
I declare, do the mess around/
Yeah do the mess around/
Everybody’s doin’ the mess around”…

Γ.Ν.: “Αγαπώ τη μουσική. Παίζω πιάνο, κιθάρα. Δεν ξεχωρίζω τη μουσική από το θέατρο. Το να μάθεις να παίζεις ένα όργανο, απαιτεί πειθαρχία, μελέτη, τεχνική, και πάνω από όλα να σου αρέσει το τελικό αποτέλεσμα, αυτού που παίζεις να το γουστάρεις. Μουσική και Υποκριτική έχουν πολλά κοινά ως ερμηνευτικές Τέχνες. Πλέον, μπορώ να σου αποκαλύψω ότι θέλω να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία ενός έργου, όπου και θα γράψω τη μουσική της. Θα το κάνω πολύ σύντομα. Χρόνο θέλει και ευκαιρία. Νομίζω του χρόνου, θα το κάνω. Δεν είναι λαιμαργία. Είναι ανάγκη έκφρασης.”…

“He’ll look at me and smile/
I’ll understand/
Then in a little while/
He’ll take my hand/
And though it seems absurd/
I know we both won’t say a word”…

Γ.Ν.: “Στα 26 μου χρόνια, έκανα ωραίες σχέσεις στο θέατρο-και δεν εννοώ ερωτικές. Συναντήθηκα με ωραίους ανθρώπους σε συνεργασίες. 3-4 άνθρωποι που το συναισθηματικό πάρε-δώσε στο θέατρο, με πήγε παραπέρα ως άνθρωπο. Ο Ακύλας Καραζήσης, ο Θέμης Πάνου κι η Αγγελική Γκιργκινούδη, είναι δάσκαλοι, φίλοι και κάτι παραπάνω από το καθετί που έζησα με τον κάθε ένα ξεχωριστά. Αν με μπερδεύουν με άλλον Έλληνα ηθοποιό; Ξέρεις… ο κόσμος με μπερδεύει συχνά με τον Ορφέα Αυγουστίδη. Μου δίνει συγχαρητήρια ως κύριο Αυγουστίδη, μου μιλάει για παραστάσεις. Τι να κάνεις; Έχει πλάκα. Μάλλον μοιάζουμε φυσιογνωμικά…(γέλια)…. Με έκοψες τώρα…Ray Charles, ακούς καθόλου;

“Unchain my heart, baby let me go/
Unchain my heart, because you don’t love me no more/
Every time I call you on the phone/
Some fella tells me that you’re not at home so/
Unchain my heart, oh please, please set me free”…

Γ.Ν.: “Χαρά ξέρεις τι μου δίνει; Να βλέπω μωρά και σκυλιά. Με το που θα δω ένα σκυλάκι να χαζοπερπατάει ή ένα μωρό να κλαίει, χαίρομαι. Μου δημιουργείται ένα ατόφιο πολύ ωραίο συναίσθημα χαράς, που είναι μέσα μου αδιαπραγμάτευτο. Ενώ όλα τα άλλα γενικά, μέσα μου, εντάξει… έχουν και μια άλλη άποψη. Ξέρεις, γενικώς γκρινιάζω, σκέφτομαι, αναλύω, “καίω εγκέφαλο” με όσα περνάνε από το νου μου, και βλέπεις ένα μωρό ή ένα σκύλο και λες “α!…καθαρότητα!…αγνό”….