at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Πασχάλη Αραμπατζή

κείμενο Ι πασχάλης αραμπατζής */* φωτογραφίες | άγγελος χαριτάκης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

ο απολογισμός και το όνειρο

Κάθομαι στο γραφείο, έχοντας κλείσει όλες μου τις εκκρεμότητες για σήμερα (ή έτσι θέλω να πιστεύω-εκκρεμότητες πάντα θα υπάρχουν) και σκέφτομαι… Σκέφτομαι τις σημειώσεις μου.

Γράφω σβήνω, σβήνω γράφω… και πραγματικά δεν μου έρχεται τίποτα… ένα κενό… βάζω μουσική… για την ακρίβεια το  “Look for the Light” από τη σειρά Only Murders in the Building και κλείνω τα μάτια. Και το μυαλό ταξιδεύει. Μακριά, πολύ μακριά. Όχι στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν. Αρχίζω να κάνω άθελά μου έναν απολογισμό. Πάντα το έκανα και το κάνω.

 

Ανοίγω τα μάτια και ψάχνω στον υπολογιστή μου. Πέφτω στο παρακάτω:

«Ανάγκη μου αρχική, με την κάθε σκηνοθετική μου απόπειρα, να βρω την ταυτότητα μου, να ανακαλύψω εμένα και να ξεπεράσω τα όρια μου. Και όταν τελειώσει ένα ταξίδι σκηνοθεσίας ανυπομονώ πότε θα πιάσω στα χέρια μου το επόμενο κείμενο που θα με κάνει να θέλω να βγάλω ένα κομμάτι από μέσα μου και να το παραθέσω στο κοινό.  Ένα κομμάτι που θα το θρυμματίσω σε χιλιάδες άλλα έτσι ώστε να επικοινωνήσω όσο καλύτερα γίνεται αυτό που βλέπω εγώ με τα δικά μου μάτια. Υπάρχουν παραστάσεις που έχουν κύριο σκοπό να ψυχαγωγήσουν και άλλες να εξυπηρετήσουν μια τέχνη “υψηλής ραπτικής” μόνο για λίγους. Εγώ ονειρεύομαι μια παράσταση που όταν τελειώνει, ο θεατής να είναι γεμάτος συναισθήματα. Να είναι μια εμπειρία μέσα από την οποία να διασκεδάσει, να συγκινηθεί, να γελάσει και πολλές φορές “άθελα μου ή και όχι” να προβληματιστεί. Να προβληματιστεί από έναν κυκεώνα σκέψεων που θα έχει προκληθεί από αυτή την εμπειρία. Θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να πιστεύω και να τολμώ να μοιράζομαι, με όποιο τρόπο και με όποια εργαλεία κατέχω, όλες αυτές τις ιστορίες που συναντώ στον δρόμο μου. Γιατί όπως είχε πει κάποιος, κάπου, κάποτε “If you can dream it, you can do it.” THE END» – (Από την στήλη “Λόγοι Θεάτρου” στο Rejected στις 25-10-2019.)

Μια απάντηση που είχα δώσει με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετούσα τότε. Πριν μας χτυπήσουν τα δεινά του κορονοϊού και της καραντίνας. Και άρχισαν οι θύμησες να έρχονται μια- μια. Και φούσκωσα από περηφάνια, γιατί ενώ εκεί που περπατούσα πήγα να χάσω τα βήματα μου, τα ξαναβρήκα. Έγινε αρκετές φορές, αλλά πάντα τα ξαναέβρισκα. Και ένιωσα περήφανος για τις επιλογές μου, τους φίλους μου, τη σχέση μου, τη δουλειά μου, τη οικογένεια μου. Με όλες τις αλλαγές που μπορεί να συνέβησαν στη ζωή μου από το 2019 μέχρι τώρα αλλά και φυσικά χωρίς να ξεχνώ όλα όσα συνέβησαν και πριν, νιώθω πως ένα μέρος του ονείρου έγινε πραγματικότητα.

Και τώρα -εδώ- στο 2024. Περιμένοντας σε λίγες μέρες να κλείσει ο κύκλος της παράστασης “Η Παναγία των Παρισίων”. Mια δουλειά που αγάπησα όσο τίποτα άλλο, που έδωσα όλη μου την ψυχή και μαζί με μένα και όλοι όσοι είναι κομμάτι της.  Όλες αυτές οι παιδικές φωνές που ήταν μαζί μας συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι, μου δίνουν δύναμη για να προχωρήσω με όρεξη και λαχτάρα και να έρθω ένα βήμα πιο κοντά σε μένα.

Στα επόμενα, λοιπόν, που έρχονται.

* O Πασχάλης Αραμπατζής, μεταξύ άλλων, σκηνοθετεί τη παράσταση για μικρούς φίλους “Η Παναγία των Παρισίων” στο Metropolitan Urban Theater, στη Θεσσαλονίκη. Τελευταία παράσταση Κυριακή 25 Φεβρουαρίου.