Η κατάθλιψη δεν είναι ένα ανθρωπάκι που κυκλοφορεί με ένα συννεφάκι στο κεφάλι του.

Δεν είναι μόνο κλάματα και μύξες και θάνατος.

Η κατάθλιψη με την παθογενή της μορφή, η οποία την καθιστά, ασθένεια, έχει χιούμορ και σαρκασμό, τραγούδι και νταλκά.

Είναι μια κατάσταση, στην οποία, το άτομο- όσο κι αν θέλει- δεν μπορεί να σηκωθεί απ’ τον καναπέ (ή την πολυθρόνα του) και σέρνει το πονεμένο του κουφάρι μες την δύνη της μοναξιάς και της μιζέριας, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος: έτσι γιατί πολύ απλά συμβαίνει.

Δεν χρειάζεται να έχεις παιδικά τραύματα για να πάθεις κατάθλιψη, ούτε να έχεις χάσει γκόμενο, δουλειά και σπίτι μέσα σε μια μέρα.

Χρειάζεται απλά, ο εγκέφαλος σου να κάνει το κλικ και τελείωσε.

Ή, σύμφωνα με την Λένα Κιτσοπούλου στο έργο «Καταθλας», σχετίζεται με την κατατομή του προσώπου σου.

Η Λένα με την αιώνια καταθλιπτική τάση, την αιχμηρή γλώσσα, γεννημένη ντλακαδιάρα και πολλά βαριά, έγραψε άλλη μια αριστουργηματική ωδή στην κατάθλιψη.

Πρωταγωνίστρια, η Λίτσα (Ασημούλα-Ασημουλίτσα-Λίτσα), η οποία κάθεται στον καναπέ της (μην τον πείτε πολυθρόνα γιατί την βάψατε), και μας εξιστορεί την κατάστασή της.

Η μοναδική της φίλη είναι μια μύγα που την ονόμασε “Νέλλη” και την κρατάει αιχμάλωτη στο σπίτι απλά για να αισθάνεται την παρουσία του «άλλου».

Άλλοι φίλοι που μιλάει, είναι οι σκέψεις της, ο εαυτός της και το ραδιόφωνο. Το έργο έχει δημιουργηθεί με σκοπό να προστίθενται αυτοσχεδιαστικά στοιχεία στις παραστάσεις, τα οποία σε συνδυασμό με τον άκρατο αυτοσαρκασμό, δημιουργούν ένα εξαιρετικά απολαυστικό και χιουμοριστικό αποτέλεσμα, το οποίο γίνεται πολύ γρήγορα dark και αλλάζει τόσο γρήγορα, όσο και η ψυχολογία του ήρωα.

Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι, που έχουμε την ευκαιρία να δούμε το έργο να παίρνει σάρκα και οστά στην πόλη μας, στην μικρή και καλαίσθητη σκηνή του Alte Fablon. Η Σοφία Μπλέτσου, δεν ενσαρκώνει απλά τον ρόλο της “Λίτσας”, αλλά θαρρείς πως είναι η ίδια η “Λίτσα” και μας εξιστορεί ένα βαθιά προσωπικό της βίωμα.

Η άνεση με το κοινό, οι φαρμακερές ατάκες, το παιχνίδι με τους θεατές και οι συνεχείς συναισθηματικές μεταπτώσεις, βγαίνουν τόσο άμεσα και αβίαστα, που πραγματικά, οποίος παρακολουθεί την παράσταση νιώθει πως βγήκε για ένα ποτό και επί τη ευκαιρία γνώρισε έναν απίστευτο άνθρωπο να του μιλάει για την ταλαιπώρια του με την κατάθλιψη.

Η λιτή και απέριττη σκηνοθεσία του Γιάννη Διδασκάλου, βοήθησε πολύ την πλοκή και ενίσχυσε τα κωμικά στοιχεία.

Μας έβαλε μέσα στον χώρο που ζει ένας άνθρωπος με ψυχική νόσο, σχεδόν μυρίσαμε την απλυσιά και το αλκοόλ και φυσικά νιώσαμε το βάρος που σηκώνει η πρωταγωνίστρια.

Η σκηνή του Alte Fablon, βέβαια, δικαιώνει την ύπαρξη της με τέτοιες παραστάσεις. Ένας ζεστός χώρος, σε φέρνει αντιμέτωπο με το θέαμα σε τέτοιο βαθμό, που παύει να ισχύει η σύμβαση θεατή και παράστασης, αλλά προτάσσεται το αίσθημα της συνδημιουργίας.

Αυτό, τουλάχιστον, ζήσαμε στην παράσταση «Κατάθλας». Η ηθοποιός έγινε ένα με κοινό στον πιο κατάλληλο χώρο. Κι οι θεατές είδαν το τέρας της κατάθλιψης με την πραγματική του όψη. Ω, ναι…