at a glance
Top

Δάφνης και Χλόη: Ταξίδι Αναψυχής

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

'μισώ τον ακροατή που δεν ξεχνάει'

Ταξίδι Αναψυχής. Πρώτη Αναχώρηση 1 Νοεμβρίου 2006. Μια παράσταση του Τσέζαρις Γκραουζίνις, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Λόγγου και στη μετάφραση του Ρόδη Ρούφου. Θέατρο Πορεία. Καινοτομεί. Και πάλι. Συστήνει. Τσέζαρις. Και η επιτυχία γίνεται εμπορική και καλλιτεχνική.

“Ένα δώρο στον Έρωτα, στις Νύμφες και στον Πάνα. Ένα απόκτημα για να τέρψει όλη την ανθρωπότητα. Που θα γιατρέψει τον άρρωστο και θα ανακουφίσει τον πληγωμένο. Θα αναδέψει την ψυχή όσων ερωτεύθηκαν και θα δώσει οδηγίες σε εκείνους που δεν ερωτεύθηκαν. Στα σίγουρα κανένας δεν ξέφυγε από τον έρωτα. Ούτε πρόκειται, όσο υπάρχει ομορφιά που τα μάτια μπορούν και τη βλέπουν”. Μια παράσταση των αισθήσεων-δύσκολο να την περιγράψεις. Ποιο αίσθημα χωρά σε λέξεις; Το να είσαι χαρούμενος ή να φέρεσαι αφελώς είναι το τελευταίο οχυρό μας. Μια παράσταση-σκέτο “θέατρο φαντασίας” με τον θίασο να “πυρπολεί” το αίσθημα. Δημήτρης Τάρλοου, Μανώλης Μαυροματάκης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Πολυξένη Ακλίδη, Απόστολος Πελεκάνος, Εύα Κεχαγιά, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Βασιλική Κυπραίου και Μάρω Παπαδοπούλου.

“Καθόλου δεν με πειράζει να με φιλήσεις φιλητά, γιατί μου αρέσει να με φιλάνε πιο πολύ από ότι θα σου άρεσε εσένα να ξανανιώσεις. Σκέψου ωστόσο, αν ταιριάζει τέτοιο δώρο στα χρόνια σου”… Καλοντυμένοι με καρέκλες στο τετράγωνο κατάλευκο δάπεδο. Τρώνε, πίνουν, καπνίζουν, χορεύουν, μιμούνται, σαρκάζουν. Αξέχαστο το κοστούμι του Τάρλοου, από τον Vytautas Narbutas. Και εκείνη η μουσική-μαγνήτης του Martynas Bialobzeskis, να σε ταξιδεύει στο οικεία ακατανόητο. Aπό τον maitre d’ hotel o τόπος συνάντησης τεσσάρων ζευγαριών που βιώνουν μια banalilite καθημερινότητα, γίνεται ταξίδι αναψυχής στην αρχαία Λέσβο. Εναλλαγές ρόλων, αυτοσχεδιασμοί κι ο αδιάβλητος έρωτας, συναίσθημα δυνατό-το δυνατότερο-σε διαστημάρει.

Ένα απόγευμα στο στενό της Τρικόρφων, είδα το θέατρο αλλιώς. Εσύ θυμάσαι; “Βλέπω πως περιμένετε κι επίλογο. Μα είστε ντιπ τρελοί να νομίζετε, πως θυμάμαι τι είπα, ύστερα από τέτοια λογοδιάρροια. Να μια παλιά παροιμία: “μισώ το σύντροφο στο κρασί που θυμάται”. Να και μια καινούργια: “μισώ τον ακροατή που δεν ξεχνάει”. Και τώρα γεια σας. Χειροκροτήστε, ζήστε και πίνετε, ξεφτέρια πια εσείς, μπασμένοι στα μυστήρια της τρέλας”. (επίλογος στο Μωρίας Εγκώμιον” του Εράσμου).

Να μια παράσταση με αμφιβολίες, κλισέ, πειράματα, λάθη, αθωότητα και πάνω από όλα παιχνίδι. Γιατί το θέατρο είναι παιχνίδι. Θέσφατο.