Οι σημειώσεις της Βέρας Μακρομαρίδου

Οι σημειώσεις της Βέρας Μακρομαρίδου

16/12/2022

κείμενο | βέρα μακρομαρίδου */* φωτογραφίες | σπύρος περδίου + αρχείο βέρας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

το σαλόνι της Βίκτωρος Ουγκώ

Πρόβα μεσημέρι, κίνηση, που να παρκάρεις.

Έχω βρει κάτι καβάτζες απέναντι από το θέατρο.

Κατεβαίνω, τινάζω τα ρούχα μου από τις τρίχες των σκύλων μου.

Περπατάω, ο καιρός είναι καλός για χειμώνα, διαλέγω το μεσαίο καφέ, το πιο διακριτικό, με τον χαμογελαστό μπουφετζή.

Καπουτσίνο σκέτο και κάτι για φαγητό.

Φτάνω στο θέατρο Σταθμός.

Μπαίνω και από το φουαγιέ ακόμα νιώθω όμορφα.

Συνεχίζω προς τα μέσα…χαίρομαι να βλέπω τα σκηνικά πάνω στη σκηνή και την άδεια πλατεία.

Να νιώθω να συμμαζεύω τη σκηνή σαν το σαλόνι μου.

Τοκαμαρίνι είναι, όπως το αφήσαμε χθες και τα κοστούμια στις κρεμάστρες.

Ανοίγω το κείμενο μου να το επανεξετάσω στα γρήγορα. «Χάπι» του Enda Walsh.

Η σύγχρονη ματιά του με ξαφνιάζει.

Αλλά πώς αλλιώς, αφού το έγραψε το 2020.

Έχουν μια τρέλα οι Ιρλανδοί συγγραφείς και είναι τόσο εύστοχη.

Έρχονται σιγά σιγά όλοι …ηθοποιοί, συντελεστές, ο Μάνος.

Συζητάμε τα της χθεσινής πρόβας. Το χιούμορ και η καλή διάθεση γεμίζουν τον χώρο.

Σιγά-σιγά μπαίνει και το άγχος «δε βρίσκω το καπέλο του ρόλου», «Α! Τελικά εδώ ήταν» , «Ήρθαν τα flyers;», «Πρέπει να ξανακάνουμε αυτό το κομμάτι σήμερα με λεπτομέρεια».

Είμαστε στην τελική ευθεία .

Ανυπομονώ να λειτουργήσουν όλα και αυτά τα Χριστούγεννα και να χαρούμε όλοι μαζί αυτό που φτιάξαμε μέσα στο φθινόπωρο!

Να ακουστεί το μήνυμα της παράστασης και να βρει ανθρώπους να αγγίξει.

Είναι η πρώτη μου παράσταση μετά την πανδημία και ανυπομονώ για αυτό το συναίσθημα του θεάτρου που όλα είναι ζωντανά -συμβαίνουν στο τώρα- ενώ ακούς τις ανάσες των θεατών.

Αυλαία και πάμε λοιπόν!