κείμενο | βέρα μακρομαρίδου */* φωτογραφίες | σπύρος περδίου + αρχείο βέρας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
το σαλόνι της Βίκτωρος Ουγκώ
Πρόβα μεσημέρι, κίνηση, που να παρκάρεις.
Έχω βρει κάτι καβάτζες απέναντι από το θέατρο.
Κατεβαίνω, τινάζω τα ρούχα μου από τις τρίχες των σκύλων μου.
Περπατάω, ο καιρός είναι καλός για χειμώνα, διαλέγω το μεσαίο καφέ, το πιο διακριτικό, με τον χαμογελαστό μπουφετζή.
Καπουτσίνο σκέτο και κάτι για φαγητό.
Φτάνω στο θέατρο Σταθμός.
Μπαίνω και από το φουαγιέ ακόμα νιώθω όμορφα.
Συνεχίζω προς τα μέσα…χαίρομαι να βλέπω τα σκηνικά πάνω στη σκηνή και την άδεια πλατεία.
Να νιώθω να συμμαζεύω τη σκηνή σαν το σαλόνι μου.
Τοκαμαρίνι είναι, όπως το αφήσαμε χθες και τα κοστούμια στις κρεμάστρες.
Related posts:
ο χρόνος κι η αλήθεια
εκείνος που δεν ονειρεύεται
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR
για την αισθητική των τραγουδιών
έχεις τρεις επιλογές