Οι σημειώσεις του Δημήτρη Αγαρτζίδη

Οι σημειώσεις του Δημήτρη Αγαρτζίδη

05/02/2023

κείμενο | δημήτρης αγαρτζίδης */* φωτογραφίες | αναστασία γιαννάκη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

στο "ευχαριστώ" κρύβεται η ευτυχία

Μόλις ανέβηκε η «Ζάχαρη» και –σχεδόν- δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι σχεδόν έξι χρόνια που- σκόρπιες σημειώσεις εδώ και εκεί- μου έβαζαν τη σκέψη να την γράψω και όλο το ανέβαλα. Αλλά, νομίζω καλύτερα τώρα. Τώρα μπορώ να δω πιο καθαρά.

Η αγωνία ήταν μεγαλύτερη, ή μάλλον τελείως διαφορετική, γιατί- για πρώτη φορά- η πρώτη ύλη ήταν σκέψεις στο μυαλό, που μετά έγιναν λέξεις στο χαρτί και τώρα έγιναν λόγια των τριών μας πάνω στη σκηνή. Χωρίς να είμαι καθόλου τυπικός, ήταν μεγάλη ανακούφιση και βοήθεια να είναι μαζί μου η Τατιάνα και η Ελίνα.

Χρειαζόμουν κοντά μου δυο ανθρώπους που θα συμπλεύσουμε και θα περάσουμε καλά πάνω στη διαδικασία -τί σημαίνει άραγε «περνάω καλά σε αυτή τη διαδικασία»;- και θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε τη «Ζάχαρη» ένα βήμα παραπέρα.

Οπότε, τη μέρα μετά την πρεμιέρα, βγήκε ένα αυθόρμητο ευχαριστώ στα κορίτσια, καθόλου προγραμματισμένο, ας γίνει και ένα από ’δω. Ένα “ευχαριστώ” δεν πάει χαμένο.

Οι πρόβες ήταν ζαλιστικές, τουλάχιστον από άποψη ωραρίου. Κάναμε πρόβα ξημερώματα, κάναμε αργά το βράδυ, κάναμε μεσημέρι, νομίζω δεν υπήρξε ποτέ πιο άστατο πρόγραμμα προβών ποτέ. Καμιά μέρα δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη, ούτε ίδια με την επόμενη. Αλλά, ευτυχώς, γελάσαμε πολύ. Και παράλληλα, έτρεχε η ζωή. Όπως πάντα. Δεν ξέρω, αλήθεια, σε αυτή τη δουλειά, αν μπορείς να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο.

Και τώρα, η αλήθεια είναι, θα έρθει μια πιο μαλακή ρουτίνα που μου έχει λείψει και αυτή. Αν και το κολύμπι πρωί-πρωί προσπάθησα να μην το χάσω και σχεδόν τα κατάφερα. Πρώτα το κολύμπι και μετά ο καφές. Γιατί, το κολύμπι με βοηθάει να βάλω το μυαλό μου στη θέση μου και μάλλον και το σώμα μου. Είναι εύκολο να φύγουν όλα από τη θέση τους και χρειάζεται συνέχεια να μένεις ξάγρυπνός -όχι κυριολεκτικά, αν και πότε-πότε είναι αναπόφευκτο και αυτό- για να μπορείς να μη χάνεσαι στην καθημερινότητα και στη συνήθεια.

Γυρίζει, συνέχεια τις τελευταίες μέρες, στο μυαλό μου ,το βιβλίο «Πλάνητες» που διάβασα το καλοκαίρι – η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχω ελεύθερο χρόνο και ετοιμάζω παράσταση ποτέ δεν μπορώ να έχω μυαλό για κάτι άλλο –. Πλάνητες. Για πολύ καιρό, νόμιζα μέχρι να το διαβάσω νόμιζα ότι ο τίτλος ήταν Πλανήτες. Το έκανα δώρο στην Βίκυ, προχθές. Και τι ωραία – τώρα που θυμήθηκα τη Βίκυ – που υπάρχουν κάποιοι φίλοι που μένουν σταθεροί μέσα στα χρόνια και ανακουφίζουν και γεμίζουν την κάθε μέρα. Ακόμα κι αν τους συναντάς, μια στο τόσο.

Και ίσως, δοθεί η ευκαιρία και για κάποιο σινεμά. Είδε το “aftersun” σχεδόν από λάθος. Πάλι, όταν τρέχει πρόβα για παράσταση μου είναι αδύνατο και από άποψη χρόνου και άποψη μυαλού να δω κάτι. Μου άρεσε πολύ και δε μου άρεσε ταυτόχρονα. Όχι ότι έχει σημασία τι μας αρέσει και τι δε μας αρέσει. Αυτά είναι για εμάς, για κανέναν άλλον. Όταν το πρόγραμμα είναι γεμάτο δεν έχει το κεφάλι μου χώρο για τίποτα. Απλώς, ξαπλώνω στο πάτωμα και τίποτα άλλο. Το βράδυ. Απλώς ξαπλώνω στο πάτωμα.

Σήμερα παίζουμε πάλι τη «Ζάχαρη». Είναι η δεύτερη εβδομάδα. Όλα έχουν καταλαγιάσει, αλλά και όχι. Τα άκρα συναντούν το ένα το άλλο. Όπως, στη ζωή. Έτσι και στη «Ζάχαρη». Αρχική σκέψη για το έργο είναι η οικογένεια. Πως μας καθορίζει, πως μας εγκλωβίζει. Και πόσο καταφέρνουμε να είμαστε ελεύθεροι, πόσο καταφέρνουμε να γινόμαστε ελεύθεροι. Γιατί, μάλλον, το κερδίζεις αυτό. Νομίζω, η ελευθερία είναι ένα άλλο βασικό θέμα που με απασχολεί στη «Ζάχαρη».

Τελικά, μου αρέσει να ακούω τις λέξεις που έγραψα από τα χείλη των άλλων. Μου αρέσει, όλο και πιο πολύ, να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Χρόνια δε μου άρεσε. Είναι ωραίο να βρίσκεις πάλι το παιχνίδι. Σαν παιδί. Είναι ωραίο, λοιπόν, που θα παίξουμε οι τρεις μας αυτό το έργο. Πάλι. Απόψε. Τη «Ζάχαρη». Τα υπόλοιπα από κοντά. Στο θέατρο Σταθμός. Αυτά.