κείμενο | δημήτρης αγαρτζίδης */* φωτογραφίες | αναστασία γιαννάκη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
στο "ευχαριστώ" κρύβεται η ευτυχία
Μόλις ανέβηκε η «Ζάχαρη» και –σχεδόν- δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι σχεδόν έξι χρόνια που- σκόρπιες σημειώσεις εδώ και εκεί- μου έβαζαν τη σκέψη να την γράψω και όλο το ανέβαλα. Αλλά, νομίζω καλύτερα τώρα. Τώρα μπορώ να δω πιο καθαρά.
Η αγωνία ήταν μεγαλύτερη, ή μάλλον τελείως διαφορετική, γιατί- για πρώτη φορά- η πρώτη ύλη ήταν σκέψεις στο μυαλό, που μετά έγιναν λέξεις στο χαρτί και τώρα έγιναν λόγια των τριών μας πάνω στη σκηνή. Χωρίς να είμαι καθόλου τυπικός, ήταν μεγάλη ανακούφιση και βοήθεια να είναι μαζί μου η Τατιάνα και η Ελίνα.
Χρειαζόμουν κοντά μου δυο ανθρώπους που θα συμπλεύσουμε και θα περάσουμε καλά πάνω στη διαδικασία -τί σημαίνει άραγε «περνάω καλά σε αυτή τη διαδικασία»;- και θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε τη «Ζάχαρη» ένα βήμα παραπέρα.
Οπότε, τη μέρα μετά την πρεμιέρα, βγήκε ένα αυθόρμητο ευχαριστώ στα κορίτσια, καθόλου προγραμματισμένο, ας γίνει και ένα από ’δω. Ένα “ευχαριστώ” δεν πάει χαμένο.
Οι πρόβες ήταν ζαλιστικές, τουλάχιστον από άποψη ωραρίου. Κάναμε πρόβα ξημερώματα, κάναμε αργά το βράδυ, κάναμε μεσημέρι, νομίζω δεν υπήρξε ποτέ πιο άστατο πρόγραμμα προβών ποτέ. Καμιά μέρα δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη, ούτε ίδια με την επόμενη. Αλλά, ευτυχώς, γελάσαμε πολύ. Και παράλληλα, έτρεχε η ζωή. Όπως πάντα. Δεν ξέρω, αλήθεια, σε αυτή τη δουλειά, αν μπορείς να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο.
Related posts:
non stop
εκείνος που δεν ονειρεύεται
τα τετράδια της πρόβας και της αναδρομής
το διαβολάκι της καλοσύνης
ό,τι θέλω
οι προσδοκίες γίνονται πράξη