Σκέφτομαι τον “Αρίστο”, πως θα μπορούσα αλλιως… εδώ και τέσσερα χρόνια σχεδόν, αυτή η παράσταση με άλλαξε όχι μόνο σαν σκηνοθέτη, αλλά και σαν άνθρωπο. Η ζωή μου είναι κυριολεκτικά πριν και μετά. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που φτιάξαμε όλο αυτό παρέα, τον Θωμά, τη Θεοδώρα, τον Γιώργο, το Μιχάλη, τη Λένα, τον Ιωάννη, τον Δούσο, τον Γιάννη, τον Αλέκο, τη Μαρία, την Έφη, τον Κλείτο και φυσικά… τη Φιλαρέτη. Η μάνα μου.

Με όλους αυτούς τους ανθρώπους μοιραστήκαμε κάτι πέρα από μια παράσταση, δεν υπήρξε κάποιος που να μην είχε προσωπική εμπλοκή με αυτό που συνέβαινε επί σκηνής. Είναι πέρα από τη θεατρική συνθήκη. Είναι σα να το είχαμε χρέος μας. Να πούμε αυτή την ιστορία. Και χαίρομαι που η ιστορία μας αυτή θα βάλει τελεία φέτος. Νομίζω είναι η ώρα της. Γιατί της αξίζει να τελειώσει όπως ξεκίνησε. Με ένα κόσμο που να αγκαλιάζει τους θεατρίνους της ιστορίας αυτής μαζί με τα φαντάσματα της.

Σκέφτομαι τους φίλους μου. Τον Κυρατσό, τον  Αβραμίδη, τον Λάζαρο, τον Καρανίκο, τον Μπέλλο, τους Polkar. Αυτούς που εδώ και 7 χρόνια σε ό,τι κάνω και ό,τι μου συμβαίνει είναι εκεί για να μου θυμίζουν ότι το ροκσταριλίκι μπορεί να μη σε ζει, αλλά αξίζει να το ζεις. Και ποιος το χέζει το ροκσταριλίκι σε τελική ανάλυση. Το -μετά τη συναυλία καμαρίνι- είναι αυτή η ομορφιά που προσπαθώ να βάλω και στο θέατρο. Η ομορφιά της μπάντας.

Σκέφτομαι τον “Αυτόχειρα” και το REX. Δεν με τρομάζει το μέγεθος, αλήθεια λέω. Αισθάνομαι σαν τώρα να κάνω θέατρο. Γιατί όταν φέρνω στο μυαλό μου θεατρική σκηνή, φέρνω μια σκηνή σαν τη σκηνή Κοτοπούλη – REX. Κόκκινο βελούδο, βαριά αυλαία, μεγάλη σκηνή, υποσκήνιο, περιστροφική σκηνή, κανόνι. Το θέαμα. Αυτό στήνουμε στο REX. Τη χαρά του θεάτρου. Μέσα από ένα έργο-αριστούργημα, ενός συγγραφέα που έχω αρχίσει να αγαπάω, με ένα θίασο που τώρα στους αυτοσχεδιασμούς χαζεύω και καμαρώνω. Από το Μανώλη Μαυροματάκη μέχρι τον Μάκη Παπαδημητρίου και το Νίκο Καρδώνη και από την Ναταλία Τσαλίκη, την Αγορίτσα Οικονόμου, τη Βάσω Καβαλιεράτου, τη Χριστίνα Χειλά και τη Λυδία Τζανουδάκη, μέχρι τον Κώστα Μπερικόπουλο, τον Άγγελο Μπούρα και τους νέους ηθοποιούς που διαλέξαμε με τους συνεργάτες μου από την ακροάση, δεν υπάρχει κάποιος που να μην μου επιβεβαιώνει ότι όταν ανεβαίνεις στη σκηνη έτοιμος να την κατασπαράξεις, μόνο μαγικά πράγματα μπορούν να συμβούν. Και αυτή τη φορά έχουμε και τους πιο κ@λιαρηδες μουσικούς μαζί μας για φτιάξουμε μια γιορτή για το θέατρο, σε μια εποχή που μας έχει συνηθίσει σε πυροτεχνήματα, αλλά όχι σε γιορτές.

* Ο Γιώργος Παπαγεωργίου σκηνοθετεί τον “Αυτόχειρα” στο Εθνικό Θέατρο, που θα παρουσιαστεί το Μάρτιο, ενώ πρωταγωνιστεί στη “Σκοτεινή Θάλασσα” του Mega Channel.

O Γιώργος Παπαγεωργίου παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, τον “Αρίστο”. Βασισμένο στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη. Με τη Φιλαρέτη Κομνηνού, το Γιάννη Λεάκο και τον Ιωάννη Αθανασόπουλο. Τελευταίες Παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 21.15 μ.μ.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 19.00 μ.μ. & 21.15 μ.μ.