Ο Στάθης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο πηγαίνοντας στη παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Πριν σου πω για τα τρία πράγματα που βάζω στην τσάντα μου, να σου πω ότι δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς αυτήν. Είτε είναι πρόβα, παράσταση, γύρισμα, καφές ή ποτό, η τσάντα είναι εκεί μαζί μου. Βάζω άπειρα πράγματα που -συνήθως- δεν θα χρειαστώ κατά τη διάρκεια της μέρας. Ζήτησες, όμως, να σου πω τρία οπότε, να τα:

1. Κλειδαριά μηχανής, προσπαθώ να την έχω πάντα μαζί μου, είτε ξέρω ότι θα τη χρειαστώ, είτε όχι. Μπορεί να ξέρω ότι εκεί που πάω έχει κλειστό, υπόγειο πάρκινγκ και θα παρκάρω στο -12 αλλά για κάποιο λόγο θέλω να την κουβαλάω.
Μου δίνει ψευδαίσθηση ασφάλειας.

2. Εδώ θα κλέψω λίγο και θα βάλω δυο πράγματα απλά αλλά απαραίτητα. Τετράδιο και στυλό. Έχω στην τσάντα μου διάφορα τέτοια, τύπου στάμπιλο κλπ κλπ αλλά πρέπει οπωσδήποτε να ξέρω πως μπορώ να γράψω κάτι στο τετράδιο μου αν χρειαστεί. Βλέπω πολύ κόσμο ας πούμε, και έξω και στην πρόβα να σημειώνει στο κινητό, και για να μην παρεξηγηθώ, έχω πολύ καλή σχέση με την τεχνολογία και με τη χρήση του κινητού, αλλά οι σημειώσεις είναι σημειώσεις. Θέλουν χαρτί.
Εννοείται ότι η κάθε πρόβα ή το κάθε γύρισμα έχει το δικό της τετράδιο.

3. Το θερμός μου γεμάτο με καφέ ζεστό ή κρύο ανάλογα με τον καιρό, θα μου πεις δεν μπορείς να πάρεις καφέ απέξω; Εννοείται πως θα πάρω και απέξω τον δεύτερο ή τον τρίτο της ημέρας, ο πρώτος προτιμώ να είναι ο σπιτικός.
Ξεπλένεις το θερμός και να κι ο δεύτερος χωρίς να χαλάς και τρία πλαστικά ποτήρια τη μέρα. Και ισοσταθμίζεις λίγο το χαρτί που χαλάς με τα τετράδια.

Εδώ από μια παραλία, γύρισμα στα “Καλύτερα μας Χρόνια”, ο ήλιος έπεφτε και υπήρχε αυτό το υπέροχο χρώμα, όταν λοιπόν, έφυγαν όλοι για να δουν πως θα είναι το επόμενο πλάνο, έμεινε η κάμερα για λίγα λεπτά μόνη της να κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα και μου φάνηκε μοναδικό.

Εδώ στα τραγούδια θα σου πω δυστυχώς ότι δεν ακούω μουσική στη διαδρομή λόγω του ότι μετακινούμαι με μηχανή, οπότε κράνος, οπότε δύσκολα. Είχα πάρει κάποια στιγμή ακουστικά για κράνος και το είχα δοκιμάσει, αλλά επειδή η μηχανή στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι και ό,τι πιο ασφαλές υπάρχει, όταν ακούς και την αγαπημένη σου playlist και κάπως τραγουδάς και το ζεις μπορεί μια κόρνα να μην την ακούσεις, κάτι να μην προσέξεις και μετά άντε να λες ότι τράκαρα γιατί άκουγα την αναδρομή του έτους στο Spotify, κρίμα κάπου και ντροπή.
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν ακούς μουσική, όταν οδηγείς μηχανή. Σημαίνει ότι δεν έρχεται από σένα -πρώτον- και δεν επιλέγεις εσύ το τραγούδι- δεύτερον.
Το δεύτερο δεν το λες και τέλειο, γιατί ποιος έχει ζητήσει πρωί πρωί να του κολλήσει στον εγκέφαλο για όλη τη μέρα ένα ελληνικό trap κομμάτι ας πούμε. Έλα όμως που, το καλοκαίρι ειδικά, στο φανάρι ακούς για 20 δευτερόλεπτα (τουλάχιστον) αυτό που ακούει, στη διαπασών, το διπλανό αμάξι. Και συνήθως δεν ακούει “Tρίτο Πρόγραμμα”. Κι αν ακούει “Τρίτο”, δεν θα είναι δυνατά, άρα δεν θα το ακούσεις.
Στο σημείο αυτό, βέβαια, να πω ότι σε ένα φανάρι κοντά στη Μιχαλακοπούλου που η αναμονή οριακά αγγίζει το τεταρτάκι, ήμουν δίπλα σε ένα αυτοκίνητο και έπαιζε σε διακριτικά υψηλή ένταση μια τραγουδάρα, την οποία δεν την ήξερα κιόλας. Οπότε διακριτικά και εγώ έβγαλα το κινητό και το βρήκα στο shazam.
Έχει και τα καλά του, λοιπόν, αυτό το πρωινό μουσικό shuffle και σε ευχαριστώ φίλε/η με το μαύρο mini για το κομμάτι.
Επειδή βέβαια, η ερώτηση μπορεί να ήταν μουσικού ενδιαφέροντος να σου πω ότι αν έβαζα μουσική, θα είχε να κάνει με την ώρα της διαδρομής και το μέρος που θα πήγαινα. Οπότε θα σου πω τρεις περιπτώσεις και όχι τρεις επιλογές.

1. Διαδρομή για πρωινή πρόβα θα έβαζα σίγουρα κάτι απο FKJ.

2. Ενώ πρωινή διαδρομή για μονοήμερη ή διακοπές, πολύ πιθανό να ξεκινούσα με Ημισκούμπρια.

3. Απογευματινή διαδρομή -πριν από παράσταση- σίγουρα η αρχή με Rage against the machine.

Αυτή είναι η Σάλτσα, με σκουντάει κάθε πρωί όταν χτυπάει το ξυπνητήρι για να σηκωθώ και ναι μπορεί να τη βλέπω κάθε μέρα αλλά κάνει τα μάτια μου να λάμπουν! Κάθε πρωί!

Τρία πράγματα που έχω αποφασίσει να κάνω αυτό το χειμώνα.

Μια που το διάβασα και μια που αγχώθηκα.

Καταλαβαίνω την ερώτηση, αλλά να σου πω πριν ότι ποτέ δεν βάζω στον εαυτό μου χρονοδιαγράμματα για να πετύχω κάτι.

Αυτό, καμιά φορά, λειτουργεί θετικά, γιατί δεν είμαι αναβλητικός με τα πράγματα που θέλω να καταφέρω. Όταν μου γεννιέται η ανάγκη να κάνω κάτι, προσπαθώ να δημιουργήσω τη συνθήκη στην οποία θα λειτουργήσω καλύτερα ώστε να το καταφέρω. Οπότε, σου παραθέτω κάποιους στόχους ή όνειρα ή σκέψεις χωρίς όμως χρονοδιάγραμμα.

1. Ιδανικά, ξεκινώντας από αύριο το πρωί κιόλας, θα ήθελα να οργανώσω καλύτερα το χρόνο μου, ώστε πέρα της δουλειάς να βλέπω και τους ανθρώπους μου, κάτι που τελευταία, λόγω πολλών υποχρεώσεων, δεν κάνω, όσο έχω ανάγκη και όσο θα ήθελα. Αυτό είναι μια παγίδα με την δουλειά μας και το λέω, γιατί νομίζω, πως όλοι όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά, τη λατρεύουμε. Η παγίδα λοιπόν, είναι ότι δεν ψάχνουμε κάτι ενδιαφέρον να κάνουμε μετά τη δουλειά, γιατί η ίδια η δουλειά είναι τόσο ενδιαφέρουσα που σε μαγνητίζει. Αυτό μπορεί εύκολα να καταλήξει στο να μην έχεις χρόνο να δεις ούτε τους δικούς σου, γιατί δουλεύεις συνέχεια.

2. Θέλω να αποκτήσω μια καλύτερη σχέση με τη μαγειρική, έχουμε ήδη μια σχέση, αλλά όχι αυτήν που θα ήθελα. Είμαστε κάπως friends with benefits, μια θα μαγειρέψω, μια θα παραγγείλω, μια θα υπάρχει κάποιο τάπερ. Θέλω να αλλάξει μορφή, λοιπόν, αυτή η σχέση και κάπως το να παραγγείλω κάτι να μου είναι πιο δύσκολο. Και αυτό είναι κάτι που ήδη το προσπαθώ, αλλά δυστυχώς έχει να κάνει και με τους χρόνους που λέγαμε πιο πάνω. Ο στόχος εδώ, είναι να αρχίζω να μαγειρεύω φαγητά που θα τα έτρωγα μόνο στο πατρικό μου, τα «μαμαδίστικα» που λέμε. Αν λοιπόν συμβεί αυτό, το δεύτερο βήμα θα είναι να ελαττώσω όσο περισσότερο μπορώ το κρέας.

3. Θα σου πω και κάτι που θέλω να κάνω, όχι το χειμώνα, αλλά γενικά θέλω να το εντάξω περισσότερο στη ζωή μου. Θέλω να κάνω περισσότερα ταξίδια ,αλλά όχι με την έννοια της αναψυχής,  τύπου “θέλω να πάω στο Παρίσι να βγάλω σέλφι στον πύργο του Άιφελ”. Προ covid-19, είχαμε πάει με φίλους Πολωνία για παράδειγμα.
Πήγαμε στο Άουσβιτς. Δεν το πίστευα. Έχω διαβάσει βιβλία, έχω δει ταινίες, παραστάσεις που μιλούν για αυτό, αλλά ειλικρινά αυτό που νιώθεις όταν το αντικρύζεις δεν μπορώ να το περιγράψω. Η σκέψη μου μετά από την επίσκεψη μας εκεί ήταν πως αντί στην 3η Λυκείου να πηγαίνουμε στα (πανέμορφα κατά τα άλλα) Χανιά, να πηγαίνουν όλα τα σχολεία εκεί, αλλά όλα. Εκπαιδευτική εκδρομή που πρέπει να κάνει κάποιος άνθρωπος ΠΡΙΝ αρχίσει να ψηφίζει, πριν αρχίσει να λέει για αυτός είναι «ξένος» «κατώτερος», «διαφορετικός».
Ταξίδια τέτοιου τύπου θέλω να κάνω, που δεν θα δω απλά κάτι διαφορετικό, αλλά θα νιώσω κάτι που θα ήταν αδύνατον να το νιώσω αν το έβλεπα απλά από τον καναπέ μου.
Θα δω κάτι με το οποίο θα συνδεθώ και το οποίο θα κουβαλάω μέσα μου για καιρό, αν όχι για πάντα. Και δεν μιλώ απαραίτητα για μια εμπειρία με αρνητικό πρόσημο, γιατί στη ζωή, όπως στο θέατρο, εκτός από τον ρεαλισμό και τη μαυρίλα, μας είναι απαραίτητα και η μαγεία και τα χρώματα.
Αυτά τα χρώματα της θέλω να  συναντήσω.
Και πάντα αναρωτιέμαι:
Πώς να είναι να στέκεσαι κάτω από το βόρειο Σέλας;

Εδώ είμαστε με την Σάλτσα σε μια πρωινή βόλτα μέσα στην Πολυτεχνειούπολη, την πρώτη φορά που είδα πόσο πράσινο έχει εκεί μέσα και πόσο κοντά μου βρίσκεται, έλαμψαν και τα δικά μου τα μάτια και της Σάλτσας!

• Ο Στάθης Κόικας πρωταγωνιστεί στο “Αγόρι στο θεωρείο” της Αγγελικής Δαρλάση, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, στο Εθνικό Θέατρο. Στη τηλεόραση συμμετέχει στα “Καλύτερα μας Χρόνια” στην ΕΡΤ.