Στην ζωή την έβγαλα καθαρή με την Κατερίνα Γώγου. Θυμάμαι ακόμη, που μου έφερε η μάνα μου, ποιήματα της, όταν ήμουν στο Λύκειο και καθόμουν με τις ώρες και τα διάβαζα. Το ένα το έβαλα και σε μια παράσταση που είχαμε φτιάξει στην εφηβική θεατρική ομάδα που συμμετείχα τότε.

Η σχέση μου μαζί της, οι συνομιλίες μου με μια νεκρή ποιήτρια, συνεχίστηκαν όσο ήμουν φοιτήτρια κι ακόμη και τώρα το κεφάλαιο «Γώγου” με πονάει βαθιά. Νιώθω μια βαθιά σύνδεση με την Κατερίνα. Την ασυμβίβαστη, την επαναστάτρια, την μελαγχολική ποιήτρια, την αυτοκαταστροφική γυναίκα, σώμα και πνεύμα ανήσυχο.

Η ημέρα ποίησης του 2022 με βρήκε και πάλι με Γώγου και το ντοκιμαντέρ που έφτιαξε γι αυτήν ο Αντώνης Μποσκοΐτης, το οποίο παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αμαλία σε μια βραδιά αφιερωμένη «για την αποκατάσταση του μαύρου». Το ντοκιμαντέρ, στο οποίο μιλάνε σπουδαίοι άνθρωποι για την Κατερίνα, όπως η Μάρω Κοντού, ο Νάνος Βαλαωρίτης και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αν και γυρίστηκε πριν από 10 χρόνια, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και αναφέρεται στο πρόσωπο της Κατερίνας Γώγου με έναν βαθιά ανθρώπινο παράγοντα.

Από την μία, αποκαθιστά την φήμη της ως τελειωμένη τοξικομανή και από την άλλη προσεγγίζει το πρόσωπο της, όπως ακριβώς ήταν. Βαθιά συναισθηματική και τραγική. Νιώσαμε ένα βαθύ πένθος, σα να έφυγε η Κατερίνα χτες. Ή σα να μην έφυγε ακριβώς, ποτέ. Η παρουσία της στο θέατρο Αμαλία, ήταν τόσο εκκωφαντική, όσο και η απουσία της. Θυμήθηκα κι εγώ, εκείνα τα βράδια που τα περνούσα με την Γώγου και έκλαψα, σα να έχασα δικό μου άνθρωπο. Γιατί τα κρίματα της με πνίγουν ακόμη, πνίγουν κι αυτόν τον κόσμο μαζί.

Πριν την προβολή του ντοκιμαντέρ, ο ποιητής της Θεσσαλονίκης μας, Θωμάς Κοροβίνης, τραγούδησε ένα ποίημα- φόρο τιμής στην Κατερίνα Γώγου. Έπειτα, η Μιράντα Τερζοπούλου, ο ποιητής Τέλος Φίλης και ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας και καθηγητής του Α.Π.Θ. στο τμήμα κινηματογράφου Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες με την ποιήτρια και μοιράστηκαν μαζί μας σκέψεις και αναμνήσεις σχετικά με το ντοκιμαντέρ και την ζωή της Κατερίνας. Η βραδιά τελείωσε με μια ιδιαίτερα συγκινητική νότα, όταν ο Νομικ και η Λίνα Πάβλοβα έπαιξαν κιθάρα και τραγούδησαν μελοποιημένη ποίηση της Κατερίνας Γώγου και κομμάτια του Νικόλα Άσιμου και του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Δε θα μπορούσαμε να περάσουμε καλύτερα την ημέρα ποίησης. Συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε, απολαύσαμε και παρ’ όλη την βαριά ατμόσφαιρα λόγω της ποίησης και της ζωής της Κατερίνας, φύγαμε λιγάκι πιο ανάλαφροι από το θέατρο. Θα σας αφήσω με ένα γνωστό ποίημα της που μου αρέσει ιδιαίτερα:

Καμιά Φορά

Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σίγα σιγά και μπαίνεις.

Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.

Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου

72 φράγκα και φεύγεις.

Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησες

για να με ξαναβρεις.

Όμως πρέπει νά ‘χει περάσει πολύς καιρός

γιατί τα νύχια μου μακρύνανε

κι οι φίλοι (μου) με φοβούνται.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες

έχω χάσει την φαντασία μου

κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.

Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον

που λέγανε πως είσαι συ.

Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,

γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος,

το νου σου ε;