κείμενο Ι δημήτρης σαμόλης */* φωτογραφίες | αρχείο δημήτρη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
η μόνη αληθινή επαφή: εμείς
Ξεκίνησα να γράφω τις “Στρακαστρούκες” το Γενάρη του 2023. Με φόβο ότι δε θα αφορά κανέναν. Έλεγα “πού πας ρε Καραμήτρο που θες να γίνεις και θεατρικός συγγραφέας”. Το Νοέμβρη ανεβαίνει το έργο στην Αθήνα, έχοντας κατά νου πως έχω γράψει κάτι ανάλαφρο. Τελειώνοντας την πρώτη παράσταση, κάποιοι θεατές είναι δακρυσμένοι. Το πρώτο μπαμ είχε συντελεστεί.
Ακολούθησαν πολλές παραστάσεις. Μερικούς μήνες μετά, ανεβαίνει επιτέλους Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω πόσο κλισέ ακούγεται η φράση «την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη», αλλά την αγαπώ. Πολλοί μου στέλναν στο ινστα πότε θα ανέβει. Τώρα που έρχομαι, αγχώνομαι μήπως δε συνδεθούν όσο περιμένουν κι απογοητευτούν. Θέλω όσο τίποτα να συνδεθούν με τον ήρωα που αφηγείται την ιστορία του, τον Κωσταντή. Ο Κωσταντής λέει όσα δε μπόρεσε να πει ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Παύλος Φύσσας. Και μιλάει με τρυφερότητα.
Τρίτη 25/6 η παράσταση στο Θέατρο Κήπου και την επόμενη μέρα Τετάρτη 26/6 η παρουσίαση του βιβλίου στο Ύψιλον. Το βιβλίο είναι μια άλλη πτυχή του έργου. Αγκαλιάζει την παράσταση. Την κάνει ανάμνηση. Ή την προοικονομεί. Ομιλητές δυο άνθρωποι που εκτιμώ πολύ ο Πάνος Καρανάσιος κι ο Θοδωρής Παπακώστας.
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Γράφεις;
το πριν και το μετά
η ποίηση της επιστήμης
ο χρόνος
μια performance στο μεταίχμιο