Μονάδα αυξημένης φροντίδας.

Ο σταθμός παίζει “Tης αγάπης αίματα” από μια εκτέλεση με τον Ξυλούρη και αμέσως μετά “When you let her go”. Σαλατοποίηση. Στο δρόμο ένα παιδί σταματάει την κυκλοφορία για να φτιάξει ανάχωμα με έναν φλεγόμενο κάδο σκουπιδιών. Πιο δίπλα, τρώνε μαραθόπιτες και γαμοπίλαφο. Στρατός των ΜΑΤ κατεβαίνει απ’ το στενό για να διαλύσει την ειρήνη. Κανονικότητα. Στο στούντιο συναντιώνται τρεις γενιές μουσικών για να φτιάξουν κάτι που θα ανήκει σε μια επόμενη. Είμαι έτοιμος να εκδόσω μια συλλογή τραγουδιών που κάποια έχουν γραφτεί πριν 10 χρόνια. Πόσο με αφορούν; Είναι αλήθεια ; Μήπως πρέπει να γράψω άλλη μια, που να αναιρεί την προηγούμενη, μόνο και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου πως έχω εξελιχθεί; Το πρωί θα έχω πρόβα για μια performance βασισμένη σε μαρτυρίες ατόμων που ακούν φωνές. Ύστερα μαθήματα στο «Σπίρτο» και το βράδυ συναυλία Santa Bella με ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Όλα αυτά, ενώ μια μπάντα που εν μέρει, φέρει το όνομά μου και παιζει rockabilly και surf έχει να παίξει ζωντανά ή και μυστικά τουλάχιστον ενάμιση χρόνο. Γιατί όλη η ζωή να περνάει με το complex της ατέρμονης αναζήτησης και επιβεβαίωσης της ταυτότητας, μόνο και μόνο για να αυτοαναιρείται κάθε στιγμή και κάθε ώρα;

Ένα αμάξι πηγαίνει στη Ριτσώνα. Ένα αστέρι πέφτει στη θάλασσα.

Κάποτε παίζαμε με τον Κώτσο και το Φανούλη (aka Πιάτα Ημέρας ) σε ένα μαγαζί όπου είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, κυρίως δικός μας αλλά και άσχετοι. Παίζαμε κυρίως ελληνικά τραγούδια, τα λεγόμενα έντεχνα, αλλά και δικές μας συνθέσεις ακολουθώντας την παράδοση των αγαπημένων μας τραγουδοποιών. Ξαφνικά, μια περίεργη κινητικότητα μας κέντρισε τον ενδιαφέρον και εκεί, μπροστά στα μάτια μας, μικροί κύριοι και μικρές κυρίες άρχισαν να απομονώνονται ανα δυάδες στα αντίστοιχα -σε στυλ αμερικάνικου burger φαγάδικου- booth που υπήρχαν στο μαγαζί. Σε λίγο, το τοπίο ήταν πια καθαρό. Κάποιοι φίλοι μπροστά παρακολουθούσαν το live ενώ το υπόλοιπο -φαινομενικά – κοινό μας, ψωνίζονταν στον γύρω χώρο. Εμείς αμέριμνοι εξακολουθούσαμε τις τριφωνίες μας και ακόμα πιο παθιασμένοι τελειώσαμε το παίξιμο χωρίς να αλλάξουμε καθόλου ρότα. Είναι όμορφο να βρίσκεσαι σε μια cult ταινία των 80s ή σε μια κουνημένη «Τσιωλική» πραγματικότητα, όπως προτιμάτε.

Ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία ( που λέει και ο Παυλίδης )…

•  O Δημήτρης Τάσαινας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 και ξεκίνησε σπουδές κλασσικής κιθάρας σε ηλικία 8 χρονών. Αποφοίτησε ως πτυχιούχος του Τµήµατος Κοινωνιολογίας (2006) και κάτοχος του µεταπτυχιακού τίτλου ΜΑ “Psychology and Media” (2010) από το Πάντειο Πανεπιστήµιο, ενώ ήδη απο ηλικία 15 ετών αρχίζει τις ζωντανές εµφανίσεις µε κύριο όργανο τη φωνή.To 2010 ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών πάνω στο µουσικό ιδίωµα της Jazz και του αυτοσχεδιασµού, στο Τµήµα Jazz του Ωδείου Αthenaum, ενω παράλληλα ξεκίνησε σπουδές ηλεκτρικής κιθάρας. Έχει επίσης παρακολουθήσει κύκλους σεµιναρίων φωνητικής στα µουσικά είδη,  jazz, soul, rhythm n’ blues, όπως και το σύγχρονο ελληνικο τραγούδι – µε κορυφαίο το εκτενές σεµινάριο Jazz Workshop του Νew School for  Jazz&Contemporary Music της Ν. Υόρκης.Από το 2010 παραδίδει µαθήµατα φωνητικής, θεωρίας, µουσικών συνόλων µοντέρνας µουσικής στο Σύγχρονο Καλλιτεχνικο Εργαστηριο “Το Σπίρτο” όπως και εκπαιδευτικά µουσικά προγράµµατα σε σχολεία, Δήµους και πολιτιστικούς φορείς (Κέντρο Πολιτισµόυ Ίδρυµα Στάυρος Νιάρχος κ.α.)Έχει συµµετάσχει στα µουσικά σχήµατα ΠΙΑΤΑ ΗΜΕΡΑΣ, MIYAGI’S DREAM, COLD FEET PROJEΚT,  VOICESINGS, ΤΗΕ SΟUL VIBRATORS όπως και σε άλλα συγκροτήµατα κυρίως µε γνώµονα την jazz και τη rock µουσική και έχει εµφανιστεί ζωντανα σε φεστιβάλ και µουσικές σκηνές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.Από το 2012 είναι µέλος της οµάδας Ντούθ.Ασχολείται µε τη µελοποίηση και γραφή δικών του τραγουδιών, αλλά και µε την σύνθεση – επιµέλεια µουσικής για θέατρο, κινηµατογράφο, χορό:  “Υπερπαραγωγή” (οµάδα Lemurius- Φεστιβάλ Αθηνών 2011- Φεστιβάλ Χορού 2012), “Μe On Top” (Aρτεµις Λαµπίρη, Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών,  2015), “Ο Ανύπαρκτος Ιππότης”, “Το Κάτι σαν Κοµµάτι”, “Ο Ονειροφάγος” – “Πατατατί” , “Κι εµεις καλύτερα”, «Χίλιες και µια Ιστορίες» (Θεατρική οµάδα ΝΤΟΥΘ, 2012-2021, Θέατρο 104-Skrow  Theater, Μουσική Βιβλιοθήκη Μεγάρου Μουσικής, Εθνικό Θέατρο), “Μια Τεράστια Έκρηξη” (Βασίλης Μαυρογεωργίου- Skrow Theater , 2017), Τα Μάτια του Έρωτα» (Skrow theater Group, 2018), «Τις γυναίκες έντυσε το Εθνικό Θέατρο» (Β. Ατταριάν, Μ.Φιλίνη – Πειραµατική Σκηνή Εθν.Θέατρο) , Oι Λουόµενες (Κ. Μαυρογεώργη, 2019), ” Το κορίτσι που γίνεται γορίλες και άλλες ιστορίες ανάρρωσης” Life after Death Company, Β. Αδάμου, 2021), Ο θίασος Velatoura στην Πλατεία (Opero- Ειρήνη Γεωργαλακη, Εθνική Λυρική Σκηνή,  2021), “Ο Ανόητος στο Λόφο” -µικρού µήκους, Άλκη Πολίτη, 2012-2013, Παπαρουνες και Πάπιες ( μικρου μήκους, Χριστίνα Γαρμπή, 2022).