“Κάθε φορά, πλέον, που έχω μια θεατρική πρόταση- γνωρίζοντας ότι το κείμενο είναι η βάση που πρέπει να ακολουθήσεις, έχω μάθει ότι το θέατρο δεν είναι μόνο το κείμενο, που έχει τη πρώτη θέση, αλλά και όσα “κρύβονται” πίσω από τις λέξεις των συγγραφέων. Στις “παρενθέσεις”.  Όπως στο θέατρο, και η χημεία των ανθρώπων, μια “κίνηση” μελετημένη σκηνοθετικά, μπορεί να “αλλάξει έναν ολόκληρο κόσμο” κι αυτό πρέπει να το σκεφτείς. Νομίζω, ότι η Σχολή αυτό σου μαθαίνει με ένα τρόπο…όχι να παίζεις “θεατρικά” ή “τηλεοπτικά”, μα κάθε φορά να “ξεπερνάς” αυτό που έχεις μπροστά σου. Για να βάλεις το δικό σου “λιθαράκι”.”

“Ο Νίκος Καραγεώργος είναι σημείο αναφοράς μου, και θα σου το ξεκινήσω από το τέλος. Είναι μεγάλη τιμή και επιτυχία, που διατηρούμε μία προσωπική σχέση 18 χρόνων. Είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα και λίγοι οι άνθρωποι που μπορούν να διατηρήσουν τέτοιες σχέσεις. Καταφέραμε, τέσσερεις διαφορετικές “φάσεις- σχέσης”  δύο ανθρώπων: καθηγητής- μαθητής, ο επαγγελματίας – “ερασιτέχνης” ηθοποιός διότι όταν με πρωτοπήρε σε παράσταση, εγώ δεν είχα ακόμα τελειώσει τη Σχολή, στο “Καλιφόρνια Ντρίμιν”. Έπειτα, αποκτήσαμε τη σχέση επαγγελματία, απέναντι στον επίσης- επαγγελματία. Και τέλος, καταφέραμε τη τέταρτη διάσταση: είμαστε φίλοι. Είμαστε φίλοι, με ένα κοινό κανόνα: μοιραζόμαστε τις αλήθειες. Δεν κρυβόμαστε πίσω από τα λόγια, με το Νίκο.

Έχουμε, λοιπόν, ενίοτε μια άψογη και δημιουργική επαγγελματική σχέση, και δεν εκμεταλλευόμαστε ποτέ, τη σταθερή φιλική σχέση που διατηρούμε “εκτός”. Αυτό είναι σπάνιο. Ο Νίκος Καραγεώργος, δεν είναι μόνο σημείο αναφοράς, αλλά μέντορας μου. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο έχω “ακουμπήσει” για να φτάσω μέχρι σήμερα που είμαι εδώ”.

“Μεγάλο μέρος της ζωής μου είναι ένα τηλεοπτικό πλατό και ένα θεατρικό καμαρίνι. Υπάρχουν άνθρωποι που “με χάραξαν” μέσα σε αυτό το χώρο, όπως είναι η Μαριάννα Τουμασάτου, η Έλενα Ακρίτα, ο Γιώργος Κυρίτσης, η Κάτια Δανδουλάκη. Είναι άνθρωποι που συνεργαστήκαμε πολλές φορές, σε όμορφα χρόνια- αλλά και δύσκολα, γιατί ήμουν και στην εφηβεία…ο τρόπος που με αντιμετώπισαν ήταν οικογενειακός. Με ένα τρόπο, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι είναι οικογένεια”.

“Είναι ένας χώρος που πέφτουν τα φώτα επάνω και ασχολείται περισσότερος κόσμος με αυτά. Με ρωτάς, αν από μικρός “αποκαθήλωσα” στο εφηβικό και νεανικό μου μυαλό, κάποιους λαμπερούς ανθρώπους που συνεργάστηκα…Όχι. Ποτέ δεν υπήρξε “αποκαθήλωση”. Κάθε άνθρωπος είναι αυτό που θέλει να είναι. Εγώ, δεν έχω πρόβλημα με αυτό.

Ο μόνος τρόπος “να μην ασχοληθώ” με κάποιο συνεργάτη, είναι στο τρόπο που θα αντιμετωπίσει τη δουλειά. Είμαστε σε ένα χώρο, για ένα συγκεκριμένο στόχο: να κάνουμε τη δουλειά μας. Κυρίως, η δουλειά αυτή- και χάνεται φαιά ουσία- είναι ότι ασχολούμαστε “με τα γύρω”, παρά με αυτό που πραγματικά πληρωνόμαστε.

Εδώ και πολλά χρόνια, εγώ το έχω αποβάλλει αυτό το πράγμα και κάνω απλά τη δουλειά μου, γιατί μου αρέσει. Είτε τη κάνω καλά, είτε τη κάνω άσχημα. Είμαι “ανοιχτός” στους ανθρώπους, γιατί έτσι μου έμαθαν και δεν ασχολούμαι με τα “γύρω- γύρω”. Δεν είναι ότι πέφτω από τα σύννεφα για τα πάντα, αλλά και δεν ασχολούμαι με τα πάντα”.

“Μου αναφέρεις ότι όσα χρόνια κράτησαν οι “Άγριες Μέλισσες” δεν έκανα καθόλου θέατρο, ούτε χειμώνα, ούτε καλοκαίρι. Και μετέπειτα, επιλέγω θεατρικές συνεργασίες, που δεν έχουν σκοπό την τηλεοπτική “εξαργύρωση” και δημοφιλία του “Μελέτη”. Γιατί;… Μα ότι και να σου απαντήσω, η ιστορία έχει γραφτεί.

Ναι, έτσι έγινε. Όσα χρόνια είμαι στο καλλιτεχνικό χώρο, ποτέ δεν πήγαινα στα “κομμάτια που μου άρμοζαν”. Δεν έβλεπα τους “κοντινούς” ρόλους…..υπήρχε ένα “παιχνίδι” που δεν ήταν κουραστικό. Μπορεί να έκανα ένα “ταξίδι” στο Ντίκενς και μετά να έκανα “Γκοντό”. Δεν έκανα μονοδιάστατα “ταξίδια” μέσα σε αυτή τη δουλειά. Όχι, μέσω των επιλογών, αλλά και με αυτά που είχα μπροστά μου.

Μου αρέσει το “τσαλάκωμα”, παρά να είναι κάτι σαν “εικόνα”. Την περίοδο των “Άγριων Μελισσών” ήθελα να αφοσιωθώ στο ρόλο μου. Πίστευα στη συγκέντρωση και τη μελέτη αυτού του ρόλου καθημερινά και δεν ήθελα, έπειτα, να κάνω κάτι σώνει και ντε, το οποίο γίνεται “αυτόματα”.

Δεν ήθελα να γίνει η τηλεοπτική επιτυχία και μετά “να με αρμέξουν” στον ίδιο ρόλο, τα θέατρα. Δεν είναι κακό, αλλά δεν ήθελα να γίνει με αυτό το τρόπο.

Βεβαίως και αποφάσισα να πάω σε ένα μεγάλο θέατρο, όπως είναι το “Κάτια Δανδουλάκη”. Αλλά, η Κάτια Δανδουλάκη είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για το θέατρο, τεράστιο κεφάλαιο για μένα, οπότε εκεί θα πήγαινα πάλι – σαν ένας άνθρωπος που -και πάλι- έχει να μάθει. Επιπλέον, “ανθίζω” μέσω της οικογενειακής κατάστασης ενός θεάτρου. Δεν ήθελα αυτό, το “αφού έκανες το Μελέτη”, κάνε το παραπλήσιο “θεατρικό Μελέτη”.

Θέλω να έχω συγκεκριμένους λόγους που βρίσκομαι σε μία παράσταση και όχι να φέρω κάποιο κόσμο στο θέατρο μαζί με άλλους συναδέλφους. Είπα, “Γιώργο, θα κάτσεις εδώ, θα δουλέψεις φουλ σε αυτό που λέγεται ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ, και τα άλλα θα έρθουν σταδιακά”. Ουτώς ή άλλως, αυτό το επάγγελμα είναι μαραθώνιος, δεν είναι κατοστάρι. Οπότε, κάνοντας κατοστάρι, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κουράζεσαι”.

“Δύο χρόνια, στο θέατρο της Κάτιας Δανδουλάκη, έμαθα πολλά. Καταρχάς, έμαθα να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου, να παίζω σε ένα γεμάτο μεγάλο θέατρο, με εντελώς διαφορετικό κόσμο, καθημερινά. Έπαιξα για πρώτη φορά κωμωδία- σε μια αστυνομική κομεντί στο θέατρο. Έμαθα πως παίζονται δύο διαφορετικοί ρόλοι, στην ίδια παράσταση. Είχα τα αυτιά μου τεντωμένα, να ακούω θετική ή αρνητική παρατήρηση, τόσο από το κόσμο, όσο και από τους συνεργάτες μου, τους σκηνοθέτες και τη Κάτια.

Ξέρεις…μέσω μιας επιτυχίας, κάποιοι αρχίζουν και κλείνουν τα αυτιά τους και θεωρούν ότι τα κάνουν όλα σωστά. Γι αυτό, επέλεξα να είμαι με τη Κάτια. Είναι οικογενειακό το κλίμα και με πηγαίνει μπροστά. Πέρασα ωραίες στιγμές με όλους τους συντελεστές του θεάτρου ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ, με όλο το δυναμικό στη στοά Πατησίων και Αγίου Μελετίου. Είτε θα κάναμε επιτυχία, είτε θα είμασταν “άδειοι”, δεν θα άλλαζε αυτό που σου λέω, αυτή τη στιγμή. Κάναμε επιτυχία; Ήρθε η δεύτερη χρονιά που παίξαμε. Αλλά, πρώτα από όλα, είναι οι σχέσεις που δημιουργήσαμε και τα εφόδια που πήρα για τον επόμενο ρόλο, αν προκύψει”…

“Ο κόσμος στο θέατρο βλέπει ένα αποτέλεσμα. Αυτό το αποτέλεσμα για να βγει, χρειάζεται πολύς χρόνος και στο εμπορικό θέατρο- δεν το διαχωρίζω- αλλά είναι έντονες οι προσωπικότητες, και έχει τρομερό ενδιαφέρον, να μπαίνουν όλες αυτές, κάτω από το καλούπι μιας ομάδας. Και σε αυτή τη παράσταση, το είδα. Στην αρχή ήταν περίεργο, μέχρι να το συνηθίσω…είδα, όταν η δουλειά μπαίνει πάνω από εμάς, τί μπορούμε να κάνουμε. Με αυτό το έργο, έμαθα πόσο ωραίο είναι να συνεργάζεσαι με τους ανθρώπους. Και ξέρεις, δεν είναι μόνο ο θίασος…οι άνθρωποι στην είσοδο του θεάτρου, στο ταμείο, στο bar, είναι όλοι ένας και ένας, και είναι όλοι επιλογές με οικογενειακής διάθεσης “κριτήριο”. Είναι εκεί, από επιλογή και χρόνια συνεργάτες της Κάτιας. Οπότε, το κλίμα είναι αυτό που έχει ορίσει ο άνθρωπος που προΐσταται.

Και είναι βαθιά πολιτισμένος κόσμος. Όσο ετερόκλητος και αν είσαι ως χαρακτήρας, με τους διπλανούς, εσύ κάνεις τη δουλειά σου και βοηθάς το συνάδελφο επάνω στη σκηνή. “Δίνεις”. Νομίζω, αυτό “μίλησε” στο κόσμο και πήγαμε δεύτερη χρονιά. Η αγάπη που έχουμε όλοι γι αυτό και η σύμπνοια μεταξύ μας “.

“Αποχαιρετώντας, σταδιακά, το “Σασμό”, από αυτά τα δύο χρόνια, είναι πολύ όμορφο να θέλει να σε έχει εντάξει στο δυναμικό της, μια τηλεοπτική σειρά που- αντικειμενικά- “θα μείνει”. Μέσω του διπλού ρόλου, έκανα τόσο στο θέατρο, όσο και στο “Σασμό”, και το ένα συμπλήρωνε το άλλο, ήταν τεράστια εμπειρία και όφελος. Μέσα σε όλα, έκανα και τα γυρίσματα της ταινίας “Καπετάν Μιχάλης”. Μου έμεινε η συνεργασία. Ότι και να με ρωτάς, πάντα οι άνθρωποι μένουν. Σε όλα. Οι δουλειές τελειώνουν, οι αυλαίες πέφτουν, οι άνθρωποι μένουν. Ακόμα και μετά από χρόνια….Αυτό που μένει δεν είναι το αν έκανα καλά το ρόλο….οι άνθρωποι και οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν, μετράνε. Και αν δω, μετά από χρόνια, για παράδειγμα, τη Κοραλία Καράντη, τυχαία…μένει αυτό το βλέμμα, οι αγκαλιές και οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε”.

“Θεσσαλονίκη ανεβαίνω συχνά, όπως και με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, με το “Peppermint” και το “Αγάπη στα 16”. Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει ότι μια ζωντανή πόλη. Πας όπου θες με τα πόδια, ο κόσμος είναι “ανοιχτός”. Είναι μια πόλη με ζωή και μεγάλη ιστορία”.

“Επί προσωπικού, θέλω να αλλάξω στο εξής…θέλω να σέβομαι περισσότερο την επιλογή της ζωής του άλλου. Για παράδειγμα, εγώ έχω ένα τρόπο ζωής, αλλά θα πρέπει να δεχτώ ότι ο διπλανός μου επέλεξε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Και αυτό μπορεί να μου διδάξει, όχι μόνο στη δουλειά, αλλά και στη ζωή. Θέλω να αφήνω χώρο στον άλλον να μου δείχνει τί πραγματικά θέλει και πως αυτό μπορεί να με εξελίξει.

Αν θυμώνω; Αν γκρινιάζω; Από όλα, όπως όλοι. Και γκρινιάζω και θυμώνω. Θυμώνω πάρα πολύ εύκολα με τον εαυτό μου. Είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου και κάνω το περισσότερο κακό, σε μένα. Πάντα, με γνώμονα το συλλογικό καλό. Κυρίως, στη δουλειά, θυμώνω με εμένα- όχι με συνεργάτες. Θα πάω σπίτι και θα ξεσπάσω εκεί, για μένα.

Μα, πάντα, γι αυτό που μου συμβαίνει για μένα. Και στο γύρισμα, θα είμαι σε μια γωνιά και δεν θα μιλάω. Δεν θα κάνω κάτι “φαντασμαγορικό”. Αλλά, αυτή η “ησυχία” μπορεί να προκαλέσει μια “απορία” στο διπλανό σου.

Ένα άλλο κακό, είναι ότι πρέπει να μοιράζομαι περισσότερο, ένα πρόβλημα που έχω. Πάντα, όταν μοιράζεσαι ένα πρόβλημα, ελαφραίνεις και εξανεμίζεται. Γίνεται μικρότερο, στη πραγματικότητα, από ότι είναι”.

“Ο Ολυμπιακός σε άλλα πάει καλά φέτος, σε άλλα όχι. Μέχρι αυτή τη στιγμή, είμαστε στο ποδόσφαιρο ίσα βάρκα ίσα νερά, είναι μια αποτυχημένα “επιτυχημένη” σεζόν.

Στο μπάσκετ, αναμένουμε αυτό που μας έχει συνηθίσει η ομάδα, να πάει ταξίδι στο Βερολίνο. Να πάμε και εμείς στο Βερολίνο, ένα ταξίδι! Να παρακολουθήσω εκεί, περήφανα, για μία ακόμη φορά, την ομάδα μου.

Το ποδόσφαιρο, γενικώς έχει “καταπέσει”. Εγώ επιθυμώ σαν οπαδός και κυρίως σα φίλαθλος, την εξέλιξη. Γιατί, δύο χρόνια τώρα, είμαστε χωρίς εξέλιξη”.

“Κάθε Παρασκευή αδημονώ να έρθει το Σάββατο, να βρεθώ με τους συναδέλφους, να παίξουμε οι ηθοποιοί ποδόσφαιρο. Γελάμε, γκρινιάζουμε, πειραζόμαστε, εκτονωνόμαστε στο ποδόσφαιρο. Είμαστε μια ομάδα- ειδικά φέτος “γίναμε”- είμαι και από τους αρχηγούς της ομάδας και κάθε φορά ανυπομονώ να τους δώσω ότι καλύτερο μπορώ.

Είμαστε τέταρτοι στο πρωτάθλημα, μας πάει πολύ καλά η φετινή χρονιά. Στόχος είναι το πρωτάθλημα. Από πειραχτήρια εντός ομάδας έχουμε πάρα πολλά και κυρίως είναι αυτοί που “δεν φαίνονται”.

Μπαλαδόρους έχουμε πολλούς- νέα παιδιά που έχουν έρθει και θέλουν να προσφέρουν-ξέρεις…σε μια κακή δική μου μέρα, θα προσφέρει διπλά ο διπλανός μου. Φέτος, κάποια στιγμή χάναμε 3-1 στο ημίχρονο και το τελειώσαμε 4-4. Αυτό, αν δεν είσαι ομάδα ουσιαστική, δεν μπορεί να συμβεί”.

“Είναι μια εποχή που δεν αποφορτίζομαι. Από δεκάωρα γυρίσματα, το βράδυ πηγαίνω στο θέατρο και επιδιώκω να δίνω το 100% της ενέργειας μου. Θέλω να είμαι ενεργός συνέχεια, με ότι καταπιάνομαι. Είναι δύσκολο, αλλά το έχω αποφασίσει. Θα ήθελα λίγη ανεμελιά, κάνα ταξίδι…αλλά ήξερα ποιες είναι οι επιλογές μου και με χαρά τις κάνω, με τα σκληρά ωράρια και τη πνευματική κόπωση. Οπότε, δεν γκρινιάζω”…

“Το κοινωνικό πρόβλημα που- τελευταία- με απασχολεί είναι οτιδήποτε αφορά τη δικαιοσύνη που δεν υπάρχει στα πράγματα. Αυτό με θυμώνει πάρα πολύ. Με το θέμα των Τεμπών, όπου είναι η πρώτη φορά που μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση- όχι των συγγενών- αλλά των θυμάτων. Ξέρεις…ότι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τη δικαιοσύνη, για όσους έχασαν και δεν μπορούν- σε αυτή τη χώρα- και πηγαίνουν στο εξωτερικό, μήπως και γίνει κάτι…αυτό, πραγματικά με θυμώνει.

Και με κάνει να μην έχω εμπιστοσύνη, σε τίποτα από αυτό το κομμάτι της κοινωνίας. Κρυβόμαστε πάντα πίσω από ένα νόμο, κρυβόμαστε πίσω από μία θέση ισχύος. Γενικώς, κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, σε αυτή τη χώρα. Αυτό με πειράζει και νιώθω ότι δημιουργεί μεγάλη ένταση και μέσα στη κοινωνία. Εγώ είμαι μιας γενιάς που μεγάλωσε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, που οικονομικά ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Εμείς, σε αυτή τη δουλειά, αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε…ότι δεν πληρωνόμασταν, ότι δεν προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι σε μια χώρα που δεν είχε να παράξει. Παρόλα αυτά, είμαστε εδώ.

Στην Ελλάδα, ο ηθοποιός από το κράτος δεν είναι αναγνωρισμένο- ουσιαστικά- επάγγελμα. Αλλά και γενικά μιλώντας…η οικονομική καταραβάθρωση μιας ολόκληρης κοινωνίας δημιούργησε πρόβλημα στα όνειρα πολλών παιδιών που δεν είχαν το εφόδιο να μείνουν στην Ελλάδα.

Σηκώθηκαν και έφυγαν, να δουλέψουν στο εξωτερικό, είτε αλλάζοντας επάγγελμα, είτε κάνοντας αυτό που ονειρεύονται. Αυτό δημιουργεί “εκνευρισμό” στη κοινωνία. Όταν βλέπεις, ότι στην εποχή του κορονοϊού, τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα αντιμετωπίστηκαν, σα να μην υπάρχουν, τί να λέμε…!

Σε αυτή τη χώρα, οι καλλιτέχνες είμαστε σαν να μην υπάρχουμε! Και ξέρεις, παλαιότερα που δεν υπήρχε και η τόση δημοφιλία και έκανα θέατρο, αναρωτιόμουν κάποιες στιγμές “τώρα για ποιόν το κάνω;” και στο λεπτό καταλάβαινα, τη λάθος σκέψη που είχα κάνει…Επί παραδείγματι, για χρόνια έκανα παιδικές παραστάσεις που ήθελα το παιδί να μαθαίνει πράγματα. Όχι για τη διασκέδαση του παιδιού και μόνο. Πριν πολλά χρόνια, κάναμε μία παράσταση “ο Φαίδωνας, ο ξεχωριστός αδελφός μου” για μικρά παιδιά. Ήταν μια παράσταση που μιλούσε για τα παιδιά με αυτισμό. Ήταν μια πάρα πολύ καλή παράσταση, που δεν πήγε καθόλου καλά από προσέλευση κοινού. Και τέλειωνε η παράσταση, και έρχονταν παιδιά με αυτισμό και το βλέμμα τους και η αγκαλιά που μου έκαναν….”ρε, δεν πάει να ΄ναι και εντελώς άδειο. Τί με αφορά; Μου αρκεί αυτή η αγκαλιά του παιδιού”. Εγώ, “είχα γεμίσει για σήμερα- γεια σας”…Αυτή είναι η ουσία της δικής μου δουλειάς. Να δώσω ένα μικρό λιθαράκι στο να το θυμούνται οι άνθρωποι τι έζησαν και ίσως γίνουν λίγο καλύτεροι άνθρωποι σε κάτι. Αυτή την ουσία της δουλειάς μου, δεν θέλω ποτέ να την ξεχάσω”.

“Παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις. Ξέρεις που ένιωσα και θυμό και συγκίνηση, μαζί, ταυτόχρονα και παράλληλα;

Με θύμωσε η εξεταστική επιτροπή και ένιωσα απόλυτα συγκινημένος, αποσβολωμένος και ότι άλλο θες, όταν άνοιξα το κινητό και είδα, την ομιλία της κ.Καρυστιανού. Ένιωσα λίγος. Ένιωσα μόνος. Ένιωσα πολλά συναισθήματα παρακολουθώντας το, ήταν η κάθε τρίχα μου σηκωμένη. Κάπου τελειώνουν και τα λόγια. Ξέρεις, πόσο βαρύς είναι ο καθένας μας, όταν αναλογίζεται τί έχουμε και τι έχουμε χάσει, σε αυτή τη χώρα;”…