Ο Αλέξανδρος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο πηγαίνοντας για το θεατρικό εργαστήρι κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Ήρθε το Που-Σου-Κου, είναι Παρασκευή, τώρα που σου γράφω και τούτες οι λέξεις γράφονται λίγες ώρες πριν φύγω για το θέατρο. Γράφονται σε χαρτί, γιατί οτιδήποτε προσωπικό, μ’αρέσει να το βλέπω με τα γράμματα μου. Που πότε είναι πανέμορφα και λέω «μωρέ μπράβο», και πότε χειρότερα κι από γιατρού. Τώρα ισχύει η δεύτερη περίπτωση…

Ετοιμάζω λοιπόν το backpack μου, που αγαπάω πολύ. Το κουβαλάω πάρα πολλά χρόνια. Δώρο παλιάς αγάπης. Αυτά μένουν (;)

Γερό σκαρί, δεν έχει πάθει τίποτα, και κάθε φορά που το φοράω πριν ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου να φύγω, είναι σαν να μου λέει «έλα, δώστα μου όλα, πάρτα μου όλα, και πάμε.»

Μέσα θα βρεις τα πάντα, άχρηστα και σημαντικά, αλλά αν κάτι από τα άχρηστα λείπει, θα το καταλάβω. Πάμε στα τρία σημαντικά.

Πριν φύγω για το θέατρο, βάζω μέσα, οπωσδήποτε το κείμενο της παράστασης. Δεν το αφήνω πίσω ποτέ. Ακόμα κι αν δεν ρίξω μια ματιά στο καμαρίνι, θέλω να το έχω μαζί μου. Σαν γούρι ένα πράγμα. Οι σημειώσεις πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά από λόγια, οι γραμμές και οι κύκλοι που τρελαίνομαι να ζωγραφίζω στα κενά, και οι αστερίσκοι στις υποψήφιες για «σεντόνι» ατάκες. Τις περισσότερες φορές βρίσκω τον χρόνο να κάνω την επανάληψη μου, πριν την παράσταση.

Μετά θα βάλω μέσα, 100% πάντα και σε οποιαδήποτε εποχή, μια μονόχρωμη μαύρη μακρυμάνικη μπλούζα. Είναι συγκεκριμένη από τις (πάρα) πολλές. Κι αυτή, σαν γούρι αλλά και σαν ρούχο ασφαλείας για οποιαδήποτε περίπτωση. Τη θέλω στην τσάντα μου οπωσδήποτε.

Τέλος, θα βάλω μέσα, την κόκκινη ατζέντα-σημειωματάριο. Καινούργιο μέλος στην οικογένεια των πραγμάτων μου, που από τον Ιούνιο που την αγόρασα, γέμιζε με προγράμματα, υπενθυμίσεις, στίχους, και ιδέες που ήταν ανάγκη να αποτυπωθούν «εδώ και τώρα» κάπου… Κι αυτή, δεν θέλω να λείπει.

Η πρώτη φωτογραφία είναι από το καμαρίνι του “Μελίνα Μερκούρη”. Τα ρούχα των ανδρών του Viral Thess. Το δικό μου, του Χρήστου Τσάβου και του Ιωάννη Καμπούρη. Οι τρεις μας έχουμε ένα inside joke για τα πουκάμισα και τις γραβάτες μας, και γελάμε πολύ στο καμαρίνι. “Κι αυτό βγαίνει προς τα έξω”. Κλισέ αλλά είναι αλήθεια.

Πάμε τώρα μεσοβδόμαδα Τετάρτη και Πέμπτη για το εργαστήρι. Πηγαίνω με αυτοκίνητο, οπότε η μουσική στη διαδρομή μου, θα είναι όπως τη θέλω. Μεγάλο πράγμα το στικάκι στο αυτοκίνητο…

Σχεδόν πάντα πριν το μάθημα θα ακούω Tom Waits. Παίζει πολύ στις ασκήσεις που οργανώνω, οπότε προετοιμάζομαι στη διαδρομή. Το κομμάτι που ακούω πάντα σε κάθε περίπτωση είναι το «Hoist That Rag»

//www.youtube.com/watch?v=aw3mFXOwRgw

Το λατρεύω, το χορεύω, το νιώθω. Με εμψυχώνει, με παρηγορεί, με εξιτάρει. Πώς το λένε… αν ήμουν μελωδία, θα ήμουν ο ήχος της κιθάρας σ’αυτό το τραγούδι.

Ένα δεύτερο κομμάτι που θα παίξει στη διαδρομή, είναι το « Here’s the Part» από την αγαπημένη Michelle Gurevich.

//www.youtube.com/watch?v=kEYqGBXuyQs

Με γλυκοπικραίνει, και μου ταιριάζει αυτή την εποχή. Ταιριάζει με ήλιο και κρύο, αλλά και με βροχή και συννεφιά. Είναι μια ιστορία, και τις ιστορίες με συναισθήματα, βλέμματα, εικόνες και μυρωδιές τις αγαπώ στα τραγούδια.

Το τρίτο κομμάτι που θα βάλω στη διαδρομή, δεν το ακούω στο αυτοκίνητο, αλλά το σιγοτραγουδάω στο περπάτημα μου. Είναι «Η Αυλή» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου.

//www.youtube.com/watch?v=gnvq9WeSnv8

Το καλοκαίρι, ένα βράδυ πριν από παράσταση της “Ιλιάδας”, στο αρχαίο θέατρο Άργους, την ώρα που έκανα ζέσταμα βλέποντας τον κόσμο να μπαίνει, το τραγούδησα και ανατρίχιασα. Και τώρα στην πόλη, μ’αρέσει να το σιγομουρμουρίζω καθώς προσπερνώ αγνώστους στο δρόμο, μέχρι να φτάσω στο χώρο που κάνω τα μαθήματα.

“Καλωσήρθατε στα Λαδάδικα”. Οδηγώντας στο μποτιλιάρισμα της Τσιμισκή, το πρώτο μουντό απόγευμα του φθινοπώρου, πηγαίνοντας στο Εργαστήρι. 

Τον χειμώνα…Επί προσωπικού…

Το ένα πράγμα που θα κάνω, είναι να αφοσιωθώ στα επαγγελματικά μου. Στα μαθήματα στο εργαστήρι, στη σκηνοθεσία μου στην καινούργια παράσταση για παιδιά, το «Τρεις…κι ο Αίσωπος!», από τον “Μικρό Βορρά”, που θα κάνει πρεμιέρα στο «Μελίνα Μερκούρη», στην “Ιλιάδα” που θα παρουσιαστεί πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη στο «Αμαλία», και σε μερικά ακόμα σχέδια που προορίζονται για τον χειμώνα. Συνεπώς το ένα είναι τα επαγγελματικά. Που τα παίρνω προσωπικά.

Το δεύτερο, είναι να ηρεμήσω. Αυτόν τον χειμώνα, σε ότι κι αν κάνω, να πάρω το μέρος μου. Να με φροντίσω λίγο παραπάνω.

Και το τρίτο, να βρίσκω λίγο παραπάνω χρόνο για τους φίλους μου. Να βρίσκουμε τον χρόνο να μοιραζόμαστε τα άγχη και τους προβληματισμούς μας, να ανταμώνουμε σε μπαρ με ποτά και μουσικές, σε τραπέζια με φαγητά, σε παγκάκια με μπύρα στο χέρι, και σε σπίτια να κατεβάζουμε μπιρίμπες…

Υ.Γ. Διαβάζω ένα απόσπασμα από την «Πρόβα» του Γιάννη Βαρβέρη:

…Ζούμε καλά

σ’αυτό το απόμερο νεκροταφείο.

Ποτέ σας δε θα μάθετε

πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος

σε βρέφος

που δεν κλαίει.

Η τρίτη φωτογραφία είναι από τον Αύγουστο που μας πέρασε, η τελευταία ματιά που έριξα στο αρχαίο θέατρο Άργους, μετά από την περιοδεία της “Ιλιάδας”. Την διάλεξα, γιατί τη βλέπω ξανά ακόμα και τώρα, και σκέφτομαι πως δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την εμπειρία. Ένα θέατρο σκαλισμένο στον βράχο, από το 320 π.Χ. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το συναίσθημα του να παίζεις Όμηρο, εκεί… Πιάσε το χέρι μου Θεά, ψυχή μου δώσε ρεύμα…

• Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης πρωταγωνιστεί στο “Viral Thess” του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου, που παρουσιάζεται για λίγες-πλέον- παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς. Επίσης, πραγματοποιεί μαθήματα, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στο θεατρικό εργαστήρι του “Μικρού Βορρά”.