Μια ακόμη υπέροχη βραδιά μας βρήκε στον, πάντα γεμάτο, πολυχώρο του WE, στη συναυλία του Σπύρου Γραμμένου. Μια συναυλία που, όπως λέει ο ίδιος στην περιγραφή της συναυλίας, δε ξέρουμε πότε θα επαναληφθεί καθώς το ταξίδι Αθήνα- Θεσσαλονίκη δεν είναι φτηνό.

Ο Σπύρος Γραμμένος ανέβηκε στη σκηνή, φορώντας τις χαρακτηριστικές του κόκκινες τιράντες. Μαζί του, ήταν ο Χρήστος Καλκάνης στο κλαρινέτο και στα πλήκτρα, ο Νίκος Αρβανίτης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Χάρης Παρασκευάς στο μπάσο και ο Μιχάλης Γαλάνης στα τύμπανα.

Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, ο Γραμμένος είπε τα ανάλαφρα τραγούδια του ρεπερτορίου του. Βρίσαμε τον Άγιο Βαλεντίνο, μοιραστήκαμε τις ζωές μας που είναι σκατά, παραδεχτήκαμε πως δε ξεχνάμε την εικόνα σου, «ω να σου» και γενικώς βγάλαμε το άχτι μας.

Ενδιάμεσα,  είχαμε και πολλές αφηγήσεις μιας και ο Σπύρος, γουστάρει πολύ να μοιράζεται ιστορίες με το κοινό. Ακόμη και τα τραγούδια του διέκοπτε, για να μας τις αφηγηθεί. Έτσι, μάθαμε ότι έχει φοβία με το μετρό, ότι μετακόμισε στην Αθήνα στις 13 Αυγούστου 2009, ότι οι συνεργάτες του, του λένε «τι πωλάρα που έχει» για να τον πειράξουν για την καινούργια Les Paul κιθάρα του και ότι ο σωστός στίχος είναι «να είσαι εδώ κι ας μη μπορείς να μου κρυφτείς όταν εγώ θα σε ζτριμώξω» με ζ και όχι με σ γιατί είναι Γιαννιώτης, που όταν ρωτούσε μικρός πού είναι το παγωτό, έπαιρνε την απάντηση «ζ’κατάψυξη».

Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας το κιτ επιβίωσης περιλάμβανε οπωσδήποτε χαρτομάντηλα, γιατί ο Σπύρος Γραμμένος είναι ένας καλλιτέχνης με μεγάλη ευαισθησία που καταπιάνεται με δύσκολα ζητήματα. Δε διστάζει να τραγουδήσει για τις γυναικοκτονίες, για τον Παύλο και τον Αλέξη, για τον Ζακ- τη Zackie. Φωνάξαμε «καμία μόνη», τραγουδήσαμε «το όνομα μου είν’ το δικό σου» για τα άτομα που έχουν δολοφονηθεί άδικα στην χώρα μας  και ψελλίσαμε «ήθελα η φωνή σου να απλωνότανε και να γινότανε λύκου κραυγή», στίχους που έγραψε η μητέρα του Ζακ για το παιδί της και τους εμπιστεύτηκε στον Γραμμένο.

Το έντονα πολιτικό και συναισθηματικά φορτισμένο δεύτερο μέρος της συναυλίας έκλεισε με υψωμένες γροθιές και με τον «ανθρωπάκο» της Τάνιας Τσανακλίδου. Το ρεφρέν του τραγουδιού που ζητά να μας αφήσουν όλοι ήσυχα, να ζήσουμε ελεύθερα, χωρίς ταυτότητα, έγινε το σύνθημα του κοινού, όση ώρα ο Γραμμένος και οι μουσικοί υποκλίνονταν. Παρ όλα αυτά, οι καλλιτέχνες μας άφησαν να φύγουμε ανάλαφροι, όταν επέστρεψαν στη σκηνή για ένα τελευταίο χορευτικό κομμάτι και όλα μαζί «πέσαμε απ’ τα σύννεφα».

Οι συναυλίες του Σπύρου Γραμμένου πετυχαίνουν την τέλεια ισορροπία μεταξύ χιούμορ, έρωτα, δακρύων και πολιτικής. Ήταν μια πραγματικά όμορφη βραδιά, από αυτές που κάτι μικρό μετακινείται μέσα σου, που στην ψυχή σου ξυπνά λίγο περισσότερο πάθος.