at a glance
Top

O Στέλιος Βραχνής αυτοσκανάρεται

κείμενο | στέλιος βραχνής */* φωτογραφίες | απόστολος λινάρδος + στέλιος βραχνής. */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Έχεις τρεις επιλογές

Ο Στέλιος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε δύο φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Εγώ και το…πρόγραμμα, μας χωρίζουν διαρκώς σχέσεις αγεφύρωτες.

Όλη μου η ζωή είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να μπω σε ένα, κάποιο, έστω, πρόγραμμα…

«Σημείωνε, Στέλιο, τι έχεις να κάνεις»…

Πέρα από το πρόγραμμα, όμως, το άλλο ζήτημα που έρχεται και μεγαλώνει το πρόβλημα (;) είναι, ότι δεν μπορώ να βάλω -σε τίποτα- προτεραιότητες.

Με άλλα λόγια, με ό,τι καταπιάνομαι, ακόμα και παράλληλα, δίνομαι τόσο πολύ, που δεν μπορώ να ησυχάσω.

«Χρειάζεσαι γραμματέα»… (ασχολίαστο!). Αυτή είναι μια φράση που ακούω συχνά από συνεργάτες και φίλους. Φέτος, προσπάθησα για άλλη μια φορά να θέσω τον εαυτό μου σε κάποιον περιορισμό, να μην χαραμίζω την ενέργειά μου παντού, να κρατάω δυνάμεις.

Οπότε, όπου βγαίνω κουβαλάω μαζί μου πάντα ένα ολόκληρο σύμπαν πραγμάτων στη τσάντα μου, για να μπορώ να τα έχω όλα υπό έλεγχο.

Σημειώσεις για διαφορετικά projects, βιβλία και πορτοκαλί τετράδια (που φτιάχνω εγώ ο ίδιος: άλλη εμμονή κι αυτή!), τσιγάρα, ακουστικά και λάπτοπ. Με αυτόν τον τρόπο, ανά πάσα ώρα και στιγμή, όλα τα έχω κοντά μου.

Εικόνα πρώτη: στην αγαπημένη μου, θεατρική σκηνή της Αθήνας, “Λευτέρης Βογιατζής”.

Επένδυσα κάτι παραπάνω- φέτος- για τα ακουστικά μου για να μπορώ, κυριολεκτικά, να κλείνομαι όταν το επιθυμώ από τον έξω κόσμο.

Προσπαθώ ανάμεσα στις δουλειές να δίνω χρόνο στον εαυτό μου για ένα καφέ ή για να ακούσω λίγη μουσική. Phillip Glass, Brian Eno, Κραουνάκη, Βίσση…(έχω και τις ένοχες απολαύσεις μου φυσικά), Μαραμή… Αυτό αφορά το τελευταίο διάστημα, έχω ακούσει τα άπαντα, σχεδόν, του Δημήτρη Μαραμή, μιας και πρόκειται να συνάψουμε έναν “καλλιτεχνικό γάμο” για τις επόμενες σεζόν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Με το Δημήτρη πρώτα γνωριστήκαμε, έπειτα κολλήσαμε και μετά γνωρίστηκα με τη μουσική του… και ίσως, γι αυτό το λόγο η δουλειά του με έχει σκλαβώσει με τέτοιο τρόπο, αφού έχουν γίνει όλες οι αναγκαίες συνάψεις μέσα μου

Εικόνα δεύτερη: Πρωτοχρονιά, με την ομάδα θέατρο Πρόταση.

Η καθημερινότητά μου είναι από Καλαμαριά, Βασιλίσσης Όλγας, από Θέατρο Σοφούλη στο Γκαίτε και άντε και λίγο κέντρο.

Εννοείται, κυκλοφορώ είτε με τα πόδια, είτε με ταξί.

Σιχαίνομαι, όσο δεν πάει, την συγκοινωνία… δεν έχω χειρότερο.

Την τελευταία φορά, στη στάση εργασίας των ταξί, πήρα λεωφορείο και φυσικά, μάλωσα, πάλι, με μια κυρία που είχε πέσει πάνω μου και δεν είπε ούτε μια συγγνώμη. Με αγριοκοίταξε. Της λέω: «Θα με δείρετε κιόλας;», «Δεν έχετε τρόπους νεαρέ μου», «Κι εσείς τσίπα», «Είμαι μεγάλη γυναίκα», «Σας συγχωρώ».

Γενικά δεν έχω και πολύ υπομονή στη ζωή μου, θεωρώ δεδομένα ορισμένα ζητήματα. Η αγένεια μπορεί να με φέρει στο αμήν. Δεν γίνεται να μη λέμε «καλημέρα», για παράδειγμα, όταν μπαίνουμε σε ένα μαγαζί ή όταν υπάρχει άτομο μέσα στο ασανσέρ. Η πόλη αυτή έχει πολλά καλά και άπειρα άσχημα, τα οποία φυσικά αποτελούν κύριο πυρήνα της δουλειάς μου. Εάν δεν είχα θέμα με την πόλη αυτή, τη χώρα αυτή, την εκκλησία, τον θεσμό της οικογένειας, δεν θα έκανα αυτά που έκανα στο θέατρο… αυτό είναι το λάκτισμα.

Πρόσφατα, παρατήρησα ότι και τα δυο projects που κάνω φέτος (το «Γράμμα στον πατέρα» και το «Sanatorium») ξεκινούν από την ίδια εμμονή, τα γεννά η ίδια ανάγκη, θίγουν τελικά, το ίδιο ζήτημα. Την ανικανότητα του ανθρώπου να αντιληφθεί τον άνθρωπο και την εχθρότητα απέναντι σε εκείνο που φοβάμαι.

Αυτή η χρονιά ήταν και είναι μια γεμάτη χρονιά και δεν θέλω να σταματήσει, ακόμα, αυτό. Αυτή η δημιουργική έξαψη, νιώθω, ότι μου λειτουργεί ακόμα περισσότερο. Θέλω, όμως, να κάνω όπως και δήποτε ένα ταξίδι εκτός Ευρώπης και φυσικά, να προγραμματίσω όλη την επόμενη χρονιά θεατρικά από τώρα, και σε Θεσσαλονίκη και σε Αθήνα.