φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια
συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αποστόλης αναστασόπουλος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
“Το πρώτο μας σπίτι στη Θεσσαλονίκη, ήταν στη Κηφισιά, κοντά στη Βότση, λίγο παραπέρα από το παλιό “Κρικέλα”. Μείναμε εκεί, μέχρι που έγινα 7 χρονών, κι έπειτα μετακομίσαμε στα Γιάννενα, για τρία χρόνια, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Όταν επιστρέψαμε, πήγαμε στη Καλαμαριά στο πατρικό μου, εκεί που ακόμα μένουν οι δικοί μου. Μικρός ήμουν πολύ φανατικός της άθλησης. Προτιμούσα τα ομαδικά αθλήματα, το μπάσκετ ήταν το αγαπημένο μου. Άλλα και ποδόσφαιρο…έχω παίξει και πολύ πινγκ πονγκ σα παιδί. Οι δύο γονείς μου είναι συνταξιούχοι -πλέον- αστυνομικοί. Δεν με πήγαιναν στο θέατρο από μικρό, ήταν δική μου “ανακάλυψη”. Βέβαια, για να μην είμαι άδικος, οι γονείς μου έστελναν από μικρό σε ένα Εργαστήρι Δημιουργικής Απασχόλησης, κι εκεί πρωτογνώρισα τις Τέχνες και την ομαδικότητα. Έπειτα, στο σχολείο, μου άρεσε να φτιάχνω ομάδες και να παίζουμε σκετσάκια κι έπειτα στο γυμνάσιο πάλι μαθητικά έκανα θέατρο. Ύστερα, πήγα σε ένα θεατρικό εργαστήρι στη Καλαμαριά κι εκεί άλλαξε όλο το πεδίο για μένα, όταν ένα βράδυ πήγα και είδα μια παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Μελίνα Μερκούρη. Μια παράσταση με τη Λυδία Φωτοπούλου, το Δημήτρη Καταλειφό, το Δημήτρη Ναζίρη, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Ήταν η “Νόρα” του Ίψεν. Με τη Νικαίτη, ευτύχησα να συνεργαστώ κι ο ίδιος το περασμένο καλοκαίρι.”Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στο rejected…