Οι συναυλίες του είναι μια γροθιά στην καρδιά. Σου κόβεται η ανάσα κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά νιώθεις τους παλμούς σου να χτυπούν δυνατά, νιώθεις ζωντανός από τον ενθουσιασμό, τη συγκίνηση, την ατμόσφαιρα, την αγάπη, την αλληλεγγύη και το πάθος (για τη λευτεριά). Αυτή η ευλάβεια και το σιγοτραγούδισμα στο «Αερικό» είναι συγκινητικό. Τα δάκρυα που φεύγουν στην «Ουρά του αλόγου» δεν έχουν τέλος. Ο χορός στα «Ορυχεία», οι πειρατικές σημαίες στο «Σιμούν», το παθιασμένο τραγούδι στο «Μιλώ για ‘σένα» απ’ όλες τις «άμοιρες ψυχές», με τα χέρια ψηλά, αγκαλιασμένοι, λουσμένοι από νερά, μπύρες και ιδρώτα, φίλοι, γονείς με παιδιά, ερωτευμένα πουλάκια, όλοι κάτω από την ίδια μουσική αγκαλιά!
Σε αυτό, βέβαια, δεν είναι μόνος του. Κάθε φορά, δημιουργεί μια παρέα από διαλεχτούς συνεργάτες. Φέτος, είχε στην παρέα του: την αγαπημένη Μελίνα Κανά, η οποία με πήγε λίγο πίσω σε παλαιότερες συναυλίες και νοστάλγησα πολύ όμορφα στη «Φεϊρουζ», τον πιο μερακλή κασιώτη Καίσαρα Κίκη που άνοιξε τη συναυλία και παίξανε αργότερα μαζί τον «Αφούση», την φοβερή παιχτούρα Κωνσταντή Πιστιόλη που μας πήγε στην Ήπειρο με τα «Ξενιτεμένα μου πουλιά», το Δημήτρη Μυστακίδη (άλλος μεγάλος μερακλής), το Γιάννη Λίταινα, το Γιώργο Αγγελάκη, το Νίκο Δομηνάκη, τον Αποστόλη Γιάγκο, τον μεγιστάνα Αλέξανδρο Κτιστάκη, το Λεωνίδα Κυρίδη και το Φοίβο Ανθή. Όλοι αυτοί μαζί, φτιάξανε για εμάς, μια μοναδική μουσική ατμόσφαιρα και μας έφεραν πιο κοντά μέσα σε μία βραδιά.
Η αγαπημένη μου στιγμή, δεν είναι άλλη από το τελευταίο κομμάτι, όπου ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έμεινε μόνος στη σκηνή με τον τζουρά του και έπαιξε την «Παλιά πληγή» με το κοινό να κάνει απόλυτη ησυχία. Απλός, ταπεινός και ευγενής.
«Βαθιά πληγή, παλιά πληγή, πες μου τί να κοιτάξω; Να μπω σε κόσμο σκοτεινό, ή πάλι ν’ αγκαλιάσω»
Τα φώτα ανάβουν και αυτός δεν είναι πια στη σκηνή. Μα το χαμόγελό του έχει γίνει και δικό μας. Το κοινό αποχωρεί και σιγοτραγουδάει.
Καλό αντάμωμα, Θανάση. Σε ευχαριστούμε!