Όταν ήμουν παιδί, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, έμπαινα στον υπέροχο κόσμο των παραμυθιών. Εκεί, οι μάγισσες ήταν κακές, άσχημες και έβρισκαν απαίσιους τρόπους να πληγώσουν, να σκοτώσουν και να εκδικηθούν τους ανθρώπους. Δεν ανήκαν στην κατηγορία των ανθρώπων. Στο μυαλό μου ήταν μυθικά πλάσματα και το βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν, μια μεγάλη ελιά κάτω απ’ την γαμψή τους μύτη. Αργότερα, με είπαν κι εμένα μάγισσα, κάποια αγόρια που με ερωτεύτηκαν, αλλά μιας και ούτε ελιά έχω, ούτε γαμψή μύτη (έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον), το θέμα με τις μάγισσες άρχισε μέσα μου να αλλάζει. Έπειτα, ένας καημένος βγήκε στο λούμπεν γιατί αποκάλεσε στην τηλεόραση, μάγισσες, κάποιες γυναίκες που διαμαρτύρονταν στον δρόμο. Εκεί κατάλαβα, πως τελικά ίσως και να είμαι μάγισσα.

Είδα δύο μάγισσες στο θέατρο Τ, την Άννα Ρίζου και την Υρώ Τσάμογλου και με βοήθησαν πραγματικά να βάλω το θέμα των μαγισσών σε μια τάξη στο κεφάλι μου. Μαζί με την σκηνοθέτρια, Λέλα Μεντεκίδου έφτιαξαν μια ιστορία με πολλές άλλες ιστορίες μέσα που όλες ήταν και δεν ήταν δικές τους. Στην παράσταση, επί σκηνής τα δύο θηλυκά, μας έκαναν ένα ταξίδι στην ιστορία των μαγισσών, από την απαρχή του όρου μέχρι σήμερα. Από τις μάγισσες του Σάλεμ, στην Ιωάννα της Λωραίνης, μέχρι την Κάρολαιν. Για όλες τις γυναίκες που τις έκαψαν, τις κρέμασαν, τις βίασαν, τις δολοφόνησαν και για την μάστιγα των χωρίς τέλος γυναικοκτονιών. Για όσα μας έχει επιβάλει η κοινωνία να πιστεύουμε για τους εαυτούς μας και τις αναμεταξύ μας σχέσεις. Και τέλος, για το πως έχει αλλάξει η έννοια της μάγισσας από την γυναίκα που κακοποιείται και δολοφονείται, στην γυναίκα που αντεπιτίθεται.

Οι Hex Theater Group γέμισαν νιάτα και γέλια το θέατρο Τ. Παρουσίασαν μια φρέσκια devised παράσταση με πολύ χιούμορ και ενέργεια. Τα σοβαρά και δύσκολα θέματα της ζωής μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν κωμικά και μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά τους και να τα αντιληφθούμε. Γελάμε με τον ήρωα που παθαίνει ευτράπελα και γλιστράει και πέφτει και γελάσαμε και με τις μάγισσες όταν έκαναν πως καίγονται στην πυρά.  Αυτή η προσέγγιση που επέλεξε να ακολουθήσει η ομάδα, μπορεί να είναι ανάλαφρη, αλλά ταυτόχρονα γίνεται προσωπική και άμεση. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον. Γιατί ξέρουμε ήδη την τραγικότητα της κατάστασης και ευτυχώς, πλέον, φωνάζουμε με καμάρι πως είμαστε μάγισσες και αντιστεκόμαστε. Αρχίζουμε να αγαπάμε πραγματικά η μία την άλλη και να στεκόμαστε η μία στο πλάι της άλλης. Ενωμένες, μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη δολοφονημένη.