“Πάθος ή λογική; Στον έρωτα όλα επιτρέπονται. Σίγουρα όμως, αυτό που επιβάλλεται, είναι το πάθος. Είναι η κινητήριος δύναμη, αυτή που σε ξυπνάει, που σε ταρακουνάει από τη βολική αλλά συνήθως βαρετή ρουτίνα και σε “γεννάει” από την αρχή, σα να μην υπήρξες ποτέ πριν από αυτό, και σα να έχεις τη δύναμη τώρα να κατακτήσεις οριακά ολόκληρο τον κόσμο. Βασική προϋπόθεση, να πάρεις το ρίσκο. Να έχεις το θάρρος και τη ζωτική ανάγκη να αφεθείς σε αυτό. Αυτή η επικινδυνότητα, αυτό το ρίσκο μιας ενδεχόμενης καταστροφής που μπορεί να σε τινάξει στον αέρα από τη μια στιγμή στην άλλη, αυτή είναι η δύναμη του πάθους, που κάθε άνθρωπος πρέπει να βιώσει.

Όσο παρόν είναι το πάθος στον έρωτα, τόσο απούσα είναι η λογική. Αυτές οι δύο έννοιες φαινομενικά και ουσιαστικά, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Λογική σημαίνει γείωση, κάτι το ελεγχόμενο, κάτι στο οποίο εσύ έχεις το πάνω χέρι. Στον αντίποδα, το πάθος είναι αερικό, είναι φωτιά, έρχεται, φεύγει, όποτε εκείνο θελήσει. Μπορεί να σε ανυψώσει ή να σε καταστρέψει, να σε πληγώσει, και σίγουρα έχει εκείνο τον τελευταίο λόγο επάνω σου. Έχουν γραφτεί τόμοι και τόμοι για αυτό το δίπολο, ωστόσο κανείς δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει ενδεχομένως να βρει τη χρυσή τομή.

Ίσως τελικά, όλη η μαγεία ή γοητεία, να έγκειται σε αυτήν την ακροβασία μας, στη μάταιη αλλά επίμονη προσπάθειά μας να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, που ξέρουμε εξ αρχής ότι δεν θα μπορέσουμε να ενώσουμε”.

“Πάθος ή λογική; Καρδιά ή μυαλό; Αφήνομαι ή συγκρατούμαι; Και τα δύο μαζί δεν γίνονται; Κι αν γίνονται, με ποιον τρόπο; Οι προβληματισμοί αυτοί δεν είναι μοναδικό ‘’προνόμιο’’ της «Κόμισσας Λίβια» και αυτό το γεγονός είναι που αναιρεί τον τίτλο της, το όνομα της και την κάνει γυναίκα, την κάνει άνθρωπο, την κάνει ένα, με οποιοδήποτε πλάσμα έχει ερωτευτεί βαθιά, έχει πληγωθεί πολύ και άρα έχει ζήσει.  Η δική μου απάντηση στο ερώτημα «πάθος ή λογική» ως άνθρωπος, ως γυναίκα που έχει ζήσει και ζει είναι πως όταν υπάρξει το πάθος, η λογική μετά δεν είναι αγνή. Δεν είναι αυθύπαρκτη. Δεν είναι αμόλυντη. Δεν μιλάμε επομένως για δύο αντίθετα πράγματα αλλά για δύο καταστάσεις που επηρεάζονται άμεσα η μία από την άλλη. Το ερώτημα που εγώ θέτω είναι το εξής: Διαλέγω να ζήσω ή να παρατηρήσω; Εγώ διαλέγω να ζήσω. Προτιμώ να ανακαλύψω κάθε σπιθαμή συναισθήματος που μπορεί η καρδιά μου και η ψυχή μου να αντέξει παρά να ζω αποστασιοποιημένη και αποστειρωμένη μέσα σε ‘’πρέπει’’. Δεν αποποιούμαι σε καμία περίπτωση τη σημασία της λογικής στη ζωή μας αλλά όχι στον έρωτα, όχι στα συναισθήματα, εκεί η λογική δεν χωράει γιατί η καρδιά έχει το προβάδισμα να ‘’μιλάει’’ πρώτη. Τουλάχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα τώρα, σήμερα, μέχρι στιγμής.

Στο έργο μας, η Λίβια ζει μια ζωή μέσα στο πάθος ορμώμενη από την βαθύτερη ανάγκη της να είναι ελεύθερη σε μια κοινωνία που επιβάλλει ένα σωρό περιορισμούς στις γυναίκες. Η λογική είναι σύμμαχος της πριν συναντήσει τον έρωτα όταν όμως αυτός της χτυπήσει την πόρτα και εκείνη του ανοίξει, παύει να συμπεριφέρεται λογικά. Ακόμα και στο τέλος με τη φράση «δεν είναι δολοφονία, είναι λογική», η Λίβια πέφτει θύμα του πάθους της και οδηγείται στην εκδίκηση η οποία είναι ξεκάθαρο σημάδι έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Αυταπατάται λοιπόν, σύμφωνα με την δική μου οπτική, πιστεύοντας πως είναι λογική ενώ στην πραγματικότητα είναι έρμαιο του απόλυτου πάθους που νιώθει.

Επομένως ο κόσμος της, ο κόσμος μας στο «Senso» είναι ένας κόσμος γεμάτος συναισθήματα που κάθε βράδυ ανακαλύπτουμε και κάποια άλλη πτυχή τους. Πτυχές με τις οποίες μπορεί να ταυτιστούμε ή να έρθουμε σε επαφή πρώτη φορά και να πλέουμε σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία”.

“Καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης υπάρχει το δίπολο «πάθος ή λογική;». Η Λίβια αναμφίβολα, ξεχνάει οτιδήποτε λογικό και παραδίνεται ολοκληρωτικά στον έρωτα και στο πάθος της για τον Ρεμίτζιο. Ομολογώ να πω πως την θαυμάζω με έναν τρόπο, καθώς είμαι άνθρωπος που ακολουθώ τους κανόνες και ζυγίζω πάντα τις αποφάσεις μου. Κατά την διάρκεια των προβών και όσο κατανοούσα καλύτερα αυτή την γυναίκα, κατάφερα να απελευθερωθώ και να συνειδητοποιήσω το πόσο μαγικό είναι να αφήνεις τον εαυτό σου να παθιαστεί με κάτι και να παραδοθεί σε αυτό. Ο έρωτας ήταν ανέκαθεν ο εχθρός της λογικής και αυτό είναι ολοφάνερο στην παράσταση. Αυτή η διαμάχη ανάμεσα στην καρδιά και το μυαλό με γοητεύει ιδιαίτερα και είχα την τύχη να την εξερευνήσω με ασφάλεια  διαμέσου της Λίβιας. Το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα φτάνει στα άκρα και καταλήγει να χάσει εντελώς τον εαυτό της για αυτόν που ποθεί, ενέχει μια άγρια ομορφιά η οποία θεωρώ ότι αποτυπώνεται με ακρίβεια στην παράσταση. Είναι απόλυτα λυτρωτικό να υποδύεσαι τέτοιους χαρακτήρες και εύχομαι να έχω την τύχη στο μέλλον να εξερευνήσω καινούριους”.