Πώς καταφέρνει κάποιος να νικήσει τον Άγγελο Κουρέπη;

Με πολύ χρόνο και υπομονή να χτίζεις την βλακεία σου. Και εγώ θυμώνω περισσότερο όταν άτομα που φαίνονται πως με αγαπάνε, δεν με αγαπάνε στην πραγματικότητα.

Πιστεύεις πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι;

Πιστεύω πως υπάρχουν κακές προθέσεις.  Είναι άνθρωποι που μπορώ πλέον, με ένα βλέμμα, να καταλάβω πως θέλουν να με ξεγελάσουν σε κάτι. Έχω απολύσει άνθρωπο από παραγωγή για κακή ενέργεια και πρόθεση. Γιατί μαύριζε την ενέργεια όλων των συντελεστών και ήταν τοξικός. Δεν με πειράζει να χρειάζεται κάποιος που δεν αποδίδει καλά, παραπάνω δουλειά. Η διάθεση, όμως, είναι θέμα του καθενός.

Μίλησε μας για την παραγωγή που ανεβάζετε τώρα.

«Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο» είναι η θεατρική μεταφορά της ομώνυμης ταινίας. Ήταν ένα πάρα πολύ μεγάλο άνοιγμα με σκοπό να μπει ο κόσμος της Θεσσαλονίκης στο κλίμα του μιούζικαλ. Είμαστε τριάντα άτομα επί σκηνής και τέσσερα άτομα στην παραγωγή “Triple Threat Productions”.  Έτσι, κάθε φορά που παίζουμε το ζούμε στο night club Tropicana!

Ποιές είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες μεταφοράς μιας ταινίας σε παράσταση;

Καταρχάς, έπρεπε να μεταφέρουμε ένα κινηματογραφικό σενάριο στην σκηνή. Το μοντάζ που υπάρχει ανάμεσα στις σκηνές έπρεπε επι σκηνής να γίνει με την βοήθεια όλων (ήταν θέμα και του σκηνοθέτη και του χορογράφου και του σκηνογράφου). Η μισή παράσταση είναι σκηνοθετημένη από ιδέες που προέκυψαν κατά την διάρκεια των προβών. Έπειτα, μεγάλο πρόβλημα αποτέλεσε η πανδημία και η διαχείριση της κυβέρνησης σχετικά με αυτήν. Θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση με live μουσική και τραγούδι. Κλείσαμε Νοέμβρη. Ανοίξαμε 2 Αυγούστου όπου η καρκαήλα είναι πιο μεγάλη από την αγάπη μου για το θέατρο. Και κάπως έτσι, δεν προλάβαμε να εκπαιδεύσουμε τους ηθοποιούς να τραγουδάνε live. Όλες οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών είναι με φωνές των ηθοποιών αλλά δεν μπορέσαμε να φτάσουμε σε ικανοποιητικό επίπεδο ώστε να ερμηνεύονται τα τραγούδια live σε κάθε παράσταση. Κάναμε πρόβες σε ταράτσες με μάσκες και τεστ συνεχώς.

Τί αγαπάς πιο πολύ στο «Kλάμα»;

Τους συνεργάτες. Δουλεύουμε μαζί πολύ αγαπημένοι άνθρωποι και δουλεύουμε ένα πολύ προσωπικό κείμενο της ιστορίας μας. Μεγαλώσαμε με τις ατάκες της ταινίας και για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι παίζουμε σκηνές από την ταινία. Όταν βλέπω την παράσταση βλέπω όλα μου τα νιάτα, κλαίω, γελάω σαν τρελός και ενοχλώ το κοινό, λέω τις ατάκες μαζί με τους ηθοποιούς και το κοινό και είμαι ο σκηνοθέτης που θα έπρεπε να το έχω σιχαθεί κανονικά. Υπάρχει μια τεράστια αγωνία για το αποτέλεσμα αλλά και μια τεράστια αγάπη που μας δένει με αυτό.

Πρόκειται για μια βαθιά λαϊκή παράσταση στην οποία ο κόσμος δεν σταματάει να γελάει.

Κοντέψαμε να χάσουμε μια γυναίκα απ’ το κοινό τις προάλλες. Έπαθε τέτοιο ντουβρουτζά απ’ το γέλιο που δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Είναι έτσι κι αλλιώς μια εποχή που ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει αλλά είναι και ένα έργο που μας αφορά βαθιά. Δεν κοροϊδεύομε τίποτα στην ιστορία. Έχουμε πάρει ένα σενάριο και το αντιμετωπίζουμε σαν το πιο σοβαρό σενάριο του κόσμου. Υπάρχουν τρία διαφορετικά timeline ιστοριών και τρεις διαφορετικές οπτικές οι οποίες βασίζονται την ιστορία της Ελλάδας: το βουκολικό (ό,τι έχει απομείνει από μια εποχή της παράδοσης του χωριού: ένα μαγαζί στο Μοναστηράκι και ένα γκρικ τζατζίκι. Ένας ατελείωτος τουρισμός.
Έπειτα η κατοχή  είναι ένα πιο φουτουριστικό θέμα βασισμένο στην εξουσία και το σεξ. Το κείμενο δεν αφορά τόσο τον Ελληνικό αγώνα όσο τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Είναι βασισμένο σε πιο BDSM εικόνες.
Και τέλος, το σύγχρονο είναι όλη η τωρινή μας παράταιρη πραγματικότητα. Βίνταζ στοιχεία μπλεγμένα με σύγχρονα τεχνολογικά, μια αταίριαστη αισθητική στην οποία δεν ταιριάζει κανένας με κανέναν, ταξικός διαχωρισμός και εικόνες ανθρώπων που ξέρεις και έχεις αγαπήσει. Για παράδειγμα η πρωταγωνίστρια Λαυρεντία δεν είναι κάτι παραπάνω από μία κυρία που βγήκε στον κήπο με την παντόφλα την μπλούζα την ριχτή και ένα nude κολάν να ποτίσει με το λάστιχο τα λουλούδια.

Έχετε επιλέξει δυο τρομερές ηθοποιούς για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Είναι πραγματικά υπέροχες και εδώ θα πρέπει να θίξουμε και ένα σημαντικό θέμα της πόλης μας. Η Αλεξάνδρα δούλευε 13 χρόνια παιδικό θέατρο και είναι η πρώτη φορά που κάποιος της πρότεινε να κάνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτή είναι η πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης. Μια τόσο δυνατή ηθοποιός που μπορεί να κρατήσει παράσταση δεν είχε τόσα χρόνια άλλον ρόλο.

Υπάρχουν πολλά queer στοιχεία την παράσταση. Ποιά είναι η σχέση σου με το queer;

Δε θα μπορούσε μια παράσταση της “Triple threat productions” να μην είναι queer. Η φιλοσοφία μας είναι σχεδόν άφυλη. Πήραμε ένα έργο που έχει πολλά στερεότυπα με τα οποία γελούσαμε και γελάμε, όμως πιστεύομε πως ήρθε η εποχή να δούμε τους εαυτούς μας πάνω στην σκηνή και να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι έχει σημασία. Γι αυτό ο ρόλος της Τζέλας είναι λίγο πιο drag και ένα τραγούδι που ερμηνεύει γυναίκα έγινε Lip Sing από άντρα ντυμένο από πάνω μέχρι κάτω με παγιέτες. Θέλαμε να έχουμε drag queens πάνω στην σκηνή, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε η σκηνή της Θεσσαλονίκης να το υποστηρίξει. Οι κύκλοι μας, η ζωή μας, όλη μας η ύπαρξη βασίζεται στον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου. Μας αφορά η αναγνώριση των ανθρώπων που περπατάν στον δρόμο και έχουν το δικαίωμα να είναι ό,τι μα ό,τι θέλουν να είναι χωρίς να χρειάζεται να λογοκρίνουν τους εαυτούς τους η να δικαιολογηθούν γι αυτό. Μέσω της παράστασης δίνεται ένα πολύ ωραίο βήμα γι αυτό το θέμα on stage και ο κόσμος γελάει, το αντιλαμβάνεται με πολύ ωραίο τρόπο.

Έχει ασκηθεί κάποια άσχημη κριτική στην παράσταση;

Έχουν δει άνθρωποι με αριστερό παρελθόν το timeline της κατοχής που έχει BDSM στοιχεία και δερμάτινα ρούχα και έχουν προσβληθεί. Το ζητούμενο, όμως, είναι πως δεν αναφερόμαστε στον Ελληνικό αγώνα και την ιστορία. Έχει να κάνει με ένα κείμενο που αναφέρεται σε σεξουαλικές σχέσεις το 40’. Υπάρχει ένας που γουστάρει την πρωταγωνίστρια αλλά δεν τον θέλει γιατί αυτή θέλει το αφεντικό. Υπάρχει ένα γκέι ζευγάρι που έχουμε αναπτύξει σαν σχέση και είναι πρώτη φορά σε αυτό το κείμενο που αναπτύσσεται μια ολοκληρωμένη γκέι σχέση. Όλο αυτό χτυπάει γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σεξουαλικές και BDSM σκηνές. Αισθάνομαι όμως πως το 2021 δεν είναι τόσο τραγικό να βλέπουμε τιράντες, δερμάτινα και σορτσάκια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κρεβάτι μας πρέπει να το κρατάμε ακόμη κάτω από το σεντόνι και να αναρωτιόμαστε πως μας έκαναν οι γονείς μας. Δεν μπορώ να διανοηθώ γιατί ένα θέμα τόσο καθημερινό που απασχολεί τους πάντες κάθε μέρα και το συζητάμε στις παρέες μας σοκάρει τόσο όταν εμφανίζεται επί σκηνής.

Τί κάνουμε για να αλλάξει αυτό πέρα από την τέχνη;

Εγώ δρω και ζω έχοντας στο μυαλό μου ότι η σεξουαλικότητα και το σεξ από μόνο του είναι μια κανονικότητα. Και φροντίζω όλος ο περίγυρός μου να νιώθει άνετος να είναι αυτό που θέλει να είναι. Για παράδειγμα, η σχολή χορού που είμαι, η “Pro dancers”, αποτελεί ένα εντελώς ασφαλές μέρος για όλους. Άντρες τρέχουν με τακούνια όλη μέρα στην σχολή, γυναίκες και άντρες τρέχουν πέρα δώθε σε μια έξαλλη κατάσταση, ντυμένοι όπως να ναι γιατί ετοιμάζουν ένα show. Είναι υπέροχο ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε τόσους κόσμους και να τους επικοινωνήσουμε είτε σοκάρουν είτε όχι. Για εμένα είναι σημαντικό να ζω στην καθημερινότητα μου όπως θέλω χωρίς να κρύβω κάτι και να είμαι και στην εργασία μου όπως θέλω.

Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ προβλήματα έξω όμως;

Είμαι δυο μέτρα, είμαι λευκός άντρας και αυτό το λευκό προνόμιο εμένα με ενοχλεί πάρα πολύ γιατί εγώ μπορώ να γυρίσω στο σπίτι χωρίς να φοβάμαι. Έχει τύχει να γυρίζω στο σπίτι και να έχω μια κοπέλα μπροστά μου και να καταλαβαίνω πως με φοβάται ενώ δε θα έπρεπε να φοβάται καθόλου. Έχει τύχει να αλλάξω δρόμο ή πεζοδρόμιο, ή να προσπεράσω μια κοπέλα για να βλέπει που βρίσκομαι. Αυτό είναι μια πραγματικότητα η οποία πρέπει να μας απασχολεί, μας αφορά, πρέπει να την σταματήσουμε και αφορά πάρα πολλά άτομα queer και μη. Τις προάλλες παρενοχλήθηκε μια γνωστή μου. Ένα κορίτσι 18 χρονών αφού έφυγε απ’ το θέατρο και αφού φροντίσαμε πως θα φτάσει σε ένα σπίτι όπου θεωρείται ασφαλές περιβάλλον. Και εκεί παρενοχλήθηκε σεξουαλικά. Δεν είναι μόνο φαινόμενο του δρόμου συμβαίνει παντού και πρέπει να το σπάσουμε απ’ την ρίζα. Θέλει χρόνο, συνειδητοποίηση και βαθιά ανάγκη για εσωτερική αλλαγή.

Σε τί περιβάλλον μεγάλωσες;

Εγώ μεγάλωσα σε ένα πολύ γυναικείο περιβάλλον. Μεγάλωσα με τρεiς πολύ δυναμικές γυναίκες με δικό τους πορτοφόλι που λόγω του δυναμισμού τους καπέλωναν πολλές φορές τους άντρες τους. Η μητέρα μου δεν αγαπούσε ποτέ το θέατρο και είναι πρώτη φορά πριν από μια βδομάδα που παραδέχτηκε πως είμαι για το θέατρο και πως κάνω πολύ καλά αυτό που αγαπώ. Μου έμαθε όμως, πως να διεκδικώ αυτό που θέλω και πως να φέρνω αντίρρηση γι αυτό. Και ό,τι έλεγε για το θέατρο το έλεγε επειδή δεν ήθελε να ταλαιπωρηθώ όπως και κείνη. Η μητέρα μου μεγάλωσε σε αγροτική οικογένεια και είμαστε η γενιά της μεταπολίτευσης που προσπαθούσε να επιβιώσει κάνοντας πολύ καλή διαχείριση χρημάτων. Δεν ήθελε, λοιπόν, η μητέρα μου να ζήσω τις 16-20 ώρες δουλειάς στην ελεύθερη αγορά. Ήθελε να έχω αυτά που θεσπίζει η σύγχρονη κοινωνία «έξυπνα».

Και πώς ένιωσες τώρα που πήρες την επιβεβαίωση της μαμάς;

Καμία διαφορά. Μου είχε δώσει ήδη τα εφόδια να της αντιπαρατεθώ και την είχα ήδη στο πλευρό μου για οτιδήποτε την χρειαζόμουν. Δεν υπήρχε κόντρα απλά είχα αποδεχτεί ότι δεν της αρέσει η δουλειά μου. Και εμένα θα μπορούσε να μην μου αρέσει η δουλειά της ας πούμε. Αν και την λατρεύω την δουλειά της. Είναι κομμώτρια και ήθελε να με κάνει κι εμένα κομμωτή. Εγώ, βέβαια, γνωρίζοντας το περιβάλλον και τις ώρες εργασίας, δεν το ήθελα καθόλου. Όταν είδα το θέατρα κατάλαβα πως ίσως είναι και πολύ χειρότερο, αλλά αυτό είναι το κομμάτι μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς αυτό.

Σύστησε μας την Triple Threat Productions.

Μια ωραία πρωία το 2018 βλέπω πως σχολή χορού «Pro Dancers» της Κλαίρης στην οποία ήμουν μαθητής, ψάχνει για γραμματέα. Πήγα για συνέντευξη και ξεκίνησα δουλειά γραμματείας. Μέσα σε ένα εξάμηνο κατέληξα να σκηνοθετώ παραστάσεις χορού, να κάνουμε show, να συμμετέχουμε σε φεστιβάλ και να δουλεύουμε όλοι μαζί. Από την στιγμή που είδαμε πως αυτή η συνθήκη δουλεύει, σκεφτήκαμε να κάνουμε παραστάσεις και να βάλουμε θέατρο μέσα. Με το που ξεκινήσαμε, ξεκίνησε και η πανδημία, για όνομα! Όταν ξανανοίξαμε συμφωνήσαμε πως ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις. Έτσι, ανοίξαμε μια εταιρία που θα αποτελεί πυλώνα διασφάλισης των καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης και να φτιάξουμε μια βραδινή παιδεία όσον αφορά ένα πολυθέαμα που θα συνδυάζει πολλές μορφές τέχνης. H «Triple Threat Productions» είναι η Έμμα Χαραλαμπίδου, η Κλαίρη Καραπιδάκη, ο Λευτέρης ο Κωνσταντίνου κι εγώ. Ήμασταν τρεις στην αρχή και η Έμμα μπήκε στην πορεία. Η Κλαίρη ασχολείται με την οργάνωση και την διαφήμιση, εγώ με ότι αφορά το υποκριτικό και σκηνοθετικό κομμάτι, ο Λευτέρης κάνει καλλιτεχνική διεύθυνση και συνταιριάζει ότι βλέπετε και κάνει μαζί με την Κλαίρη τις χορογραφίες και η Έμμα κάνει οργάνωση και χρηματοοικονομικά. Και φυσικά υπάρχουν πολλοί ακόμη συνεργάτες που βοηθούν όπως ο Γιώργος Κωνσταντίνου που κάνει βοηθό σκηνοθέτη και παράλληλα βοηθάει και σε όλα τα υπόλοιπα. Αυτή, λοιπόν, είναι η Triple Threat Productions!

Εσένα πλέον σε έχει κερδίσει το κομμάτι της σκηνοθεσίας;

Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το θέατρο ήταν στα 13 μου που πήγαμε με τον ξάδελφό μου για να κοροϊδέψουμε την ξαδέλφη μου που ήταν σε μια ομάδα.  Και η σκηνοθέτης μας έβαλε να κάνουμε δύο μικρούς ρόλους και αναρωτήθηκα «τι να σκέφτεται άραγε» και «πως μας βάζει στις θέσεις μας» και έβγαλα τότε το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο γιατί κάνει το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Άρα έπρεπε να το κάνω κι εγώ γιατί έχω μια βλακεία στο κεφάλι που λέει «απ’ όπου είναι πιο δύσκολα, από κει πάνε.» Δε θα ζήλευες, όμως, αν έβλεπες το κλάμα να ανεβαίνει κι εσύ να το κοιτάς από κάτω; Υπάρχουν πολλές μέρες που λέω ότι θέλω να ορμήσω στην σκηνή και να παίξω με την ομάδα μου. Δεν γίνεται, όμως να τα κάνω και τα δύο. Μου αρέσει πάρα πολύ το κομμάτι της σκηνοθεσίας αλλά υπάρχουν και πολλοί ρόλοι που θα ήθελα να παίξω.