κείμενο | χρήστος θεοδωρίδης */* φωτογραφίες | αρχείο χρήστου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Ναι, δε θα σου κρυφτώ...
“Now in Vienna there’s ten pretty women / There’s a shoulder where Death comes to cry“. Αποφασίζω αυτή η αρχή να ανήκει στον Leonard Cohen, που ακούω αυτή τη στιγμή και άκουγα όλο το καλοκαίρι που πέρασε. Ένα καλοκαίρι εξαιρετικά δύσκολο, όχι λόγω του “Ριχάρδου” που μπήκε ήσυχα και ωραία στη ζωή μου -σαν αυτούς τους τύπους που καμιά φορά γνωρίζεις και λες “ρε σα να τον ξέρω από πάντα”. Η μία σκέψη στριμώχνεται δίπλα σε άλλες και μια από αυτές είναι όταν τον πρωτοδιαβάζαμε, που έβρισκα τον εαυτό μου να κλαίει και να λέει δεν γίνεται, τι έχει αυτό το έργο και πέφτει έτσι βίαια πάνω μου. Να επιστρέψω στη δυσκολία του καλοκαιριού. Όχι λοιπόν λόγω των επίμονων δοκιμών, όχι λόγω της αυστηρής μελέτης, όχι λόγω των αστοχιών που σε περιμένουν πάντα στη γωνία -στα οικονομικά δε θα σταθώ, τα ΄θελα και τα ΄παθα-, αυτό το πιο ζεστό φθινόπωρο που έζησα Ιούνιο με Αύγουστο ήταν λόγω των αναγκαστικών παραδοχών που πρέπει να κάνει κάποιος άνθρωπος στη ζωή του κάποια στιγμή. Ναι, δε θα ζήσεις για πάντα.
Το ρολόι χτυπάει συνέχεια. Σα να βλέπω ταυτόχρονα εκατομμύρια ανθρώπους στη γη να ρωτάνε ο ένας τον άλλο.Τι ώρα είναι;
Να ρωτάνε για ραντεβού, δουλειές, συναυλίες, ξυπνήματα και όχι για το χρόνο που μας μένει σε όλους. Ναι, δε θα έχεις τους ανθρώπους που αγαπάς πάντα δίπλα σου. Ο φρέσκος χαμός του αγαπημένου μου πατέρα, μου το έκανε ξεκάθαρο. Και είναι οκ. Και είναι σοφό που είναι έτσι. Ναι, δε θα ζήσεις πάντα όπως εσύ επιθυμείς. Είναι πολύ σκληρό να καταφέρεις να αποδεχτείς ότι δε θα γίνεις ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελες -το λέει και η Λέιρε σ’ αυτήν την καταπληκτική ταινία, το “Piedras”.
Related posts:
Τραγούδια με DNA...
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Τρεις μέρες, Μία Εποχή