Ο Νίκος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο,  τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για τη παράσταση κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτή την άνοιξη. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Φόρμες, καφές, τετράδιο. Τα τελευταία χρόνια, αυτά τα τρία πράγματα έχουν σταθερή θέση στο σακίδιό μου και έχουν γίνει τα απαραίτητα «εργαλεία» της δουλειάς.

Φόρμες ή αλλιώς γνωστά και ως ρούχα πρόβας. Είναι συνήθως παλιές φόρμες και μπλουζάκια κοντομάνικα. Το χειμώνα συνοδεύονται από φούτερ ή fleece, παλιά κι αυτά, ενίοτε και λίγο σκισμένα, ποτέ βρώμικα, πάντα φρεσκοπλυμένα. Αυτά είναι τα ρούχα της δουλειάς. Με βοηθάνε στην κίνηση, στο ζέσταμα, στις απαιτήσεις της πρόβας και ταυτόχρονα με εμπνέουν απίστευτα γιατί τα έχω συνδυάσει με όλη τη χαρά της ανακάλυψης που νιώθει κανείς όταν ψάχνει στοιχεία του ρόλου, κομμάτια του έργου, ή δοκιμάζει ξανά και ξανά κάποια σκηνή. Είναι η στολή μου, η χαρά μου, η όρεξη για παιχνίδι.

Καφές γαλλικός, μέσα σε θερμός, μέσα σε πλαστική σακούλα τυλιγμένος καλά-καλά και η σακούλα δεμένη. Την έχω πατήσει πολλές φορές, εξού και οι προφυλάξεις. Πάντα σκέτος, φρέσκος, έτοιμος από την καφετιέρα. Παλιός φίλος αυτός… απολύτως απαραίτητος ειδικά στις πρωινές πρόβες και πάντα παρόν ακόμα και μέχρι το βράδυ. Εμφανίζεται συνήθως στο διάλειμμα, στα σχόλια, στις παρατηρήσεις, γίνεται ζεστή παρηγοριά στις κρύες αίθουσες τον χειμώνα και αντέχει μέχρι τα τέλη Μαΐου. Από ‘κει και έπειτα βγαίνει από την τσάντα και κάνει διακοπές περιμένοντας τον Σεπτέμβρη.

Τετράδιο και στυλό, μια απόχη για φαντάσματα. Μ’ αυτά προσπαθώ ν’ αρπάξω το φευγαλέο της στιγμής, μια κίνηση, μια σκέψη, μια φράση που ειπώθηκε κάπως, μια κατεύθυνση που θα μπορούσα να πάρω, σχόλια, λάθη, υποδείξεις, έπαινοι, σκέψεις, παρατηρήσεις. Ίσως το πιο σημαντικό από τα «εργαλεία», χάρτης και πυξίδα μέχρι την παράσταση κι ακόμα παραπέρα.  

Photo 1: Η Νάπολι, η δεύτερη πατρίδα μου. Στο βάθος αριστερά διακρίνεται ο Βεζούβιος. Θέλω να επιστρέφω ξανά και ξανά σ’ αυτήν την πόλη, που μ΄ έναν τρόπο είναι και δική μου.

Τραγούδια δεν ακούω στον δρόμο για την πρόβα. Μου αρέσει ν’ ακούω τους ήχους απ’το περιβάλλον κι ας είναι και η κίνηση του δρόμου. Ωστόσο, καμιά φορά ακούω τραγούδια στο κεφάλι μου ή μάλλον αποσπάσματα που «παίζουνε» ξανά και ξανά στο repeat.

Το σόλο της κιθάρας στο Ο πασατεμπος των Ιμαμ Μπαϊλντί, έτσι όπως έρχεται μετά το έκο στο «…και το κατάλαβα, κατάλαβα, κατάλαβα…». Πάντα νιώθω ν’ ανασαίνω σ’αυτό το σημείο.

Η ακουστική βερσιόν του Λιώμα σε γκρεμό του Παντελίδη από την Μπέλα Μέρη. Η φωνή, το πιανάκι, αυτοί οι στίχοι… Δεν ξέρω πώς, με συγκινεί.

To Acquatic Ambiance (συνθ. David Wise) από το videogame της Nintendo Donkey Kong Country. Είναι οι πίστες όπου τα γοριλάκια κολυμπάνε μέσα στο νερό και όλο το μουσικό θέμα, όπως και οι πίστες, έχουν κάτι το ονειρικό – μια αιώρηση μέσα στον υδάτινο κόσμο. Αυτό το κομμάτι με πηγαίνει κατευθείαν στα παιδικά μου χρόνια. Kάποια Χριστούγεννα, εγώ κι ο αδερφός μου πήραμε για δώρο από τον Άγιο Βασίλη ένα Super Nintendo με την κασέτα Donkey Kong Country και απλά παίζαμε ασταμάτητα, ώρες. Απλή, παιδική, pure ευτυχία. Κάπου το ξανα-ανακαλύψαμε πρόσφατα το παιχνίδι σε μια καινούρια βερσιόν και φυσικά ξεπήδησε το ίδιο σάουντρακ από μέσα, οπότε από τότε δεν σταμάτησα να το ακούω.

Γενικά, σπάνια θα κάτσω να ακούσω μουσική. Αλλά όταν το κάνω μου αρέσει να ακούω ολόκληρους δίσκους, να κάνω το ταξίδι από κομμάτι σε κομμάτι, όπως στο Push the Sky Away ή το Skeleton Tree του Nick Cave & The Bad Seeds.

Photo 2: Σκυλάκια στον τοίχο. Με ενθουσιάζει που φυτρώνουν κάθετα στα κτίρια. Ήρθε η άνοιξη κι αυτά φύτρωσαν όπου βρήκαν.

Τί έχω αποφασίσει να κάνω αυτή την άνοιξη;

Το ένα από αυτά το έχω ήδη πετύχει και το ονειρευόμουνα εδώ και αρκετούς μήνες. Να κάνω πρόβες, να δουλεύω πολύ, με όρεξη, με υπέροχους, παθιασμένους συνεργάτες για ένα απαιτητικό και προκλητικό (καλλιτεχνικά και όχι μόνο) έργο.

Αυτό που μου λείπει είναι να πιώ έναν αργό, πολύωρο καφέ με τους φίλους μου, σε ένα τραπεζάκι κάπου στον ήλιο, σε πλατεία, κοντά σε δέντρα μέχρι να βαρεθούμε, μέχρι να πούμε «δεν κάνουμε κάτι άλλο», «δεν πάμε για φαγητό».

Γενικά δεν μπορώ να πω ότι έχω αποφασίσει κάτι γιατί αυτή τη στιγμή με έχει ρουφήξει το παρόν και δυσκολεύομαι να σκεφτώ οτιδήποτε ξεπερνάει τον ορίζοντα εβδομάδας.

Έχω αποφασίσει να είμαι ανοιχτός σε ό,τι έρθει. Έχω αποφασίσει να κάνω, να πράττω επιτόπου, να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και να μην αναλύω το κάθε τι, όπως έκανα τα περισσότερα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω αποφασίσει να είμαι εν κινήσει πνευματικά και σωματικά, να εισπνέω, να εκπνέω και να πορεύομαι.

Photo 3 : Η παραλία Παπά Νερό στο Πήλιο, αμέσως πριν τον Άη Γιάννη. Μετά από πεζοπορία μέσα στα δέντρα και τα μονοπάτια, εμφανίστηκε μπροστά μας αυτό το θέαμα.

• Ο Νίκος Ράμμος πρωταγωνιστεί στη παράσταση “Φαέθων” του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, στο Εθνολογικό και Λαογραφικό Μουσείο Μακεδονίας- Θράκης. Έως τις 26 Μαΐου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30 και κάθε Κυριακή στις 20:00.