Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι αλλιώτικο από τα άλλα. Οι χαρακτήρες του δε ζούσαν κάποτε σε μία χώρα μακρινή, αλλά εδώ, σήμερα! Μέσα σε έναν κόσμο που θαρρείς πως τα ξέρει όλα και σε γεμίζει ενοχές για κάθε σου αμφιβολία, για κάθε σου «παρέκκλιση». Έναν κόσμο κανονικό… Εδώ, δεν υπάρχουν κακές μάγισσες και λύκοι, παρά μόνον άνθρωποι που γνωρίζουν τι θες καλύτερα από σένα, που δε θέλουν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση αλλά σε φέρνουν, που λογαριάζουν το διαφορετικό για κατώτερο, που σε βλέπουν ως αντικείμενο δεκτικό εξουσίασης. Στο παραμύθι αυτό, κανένα φιλί δε θα σε σώσει, αν δεν πιστέψεις πως αξίζει να σωθείς. Και η ηρωίδα του θα βιώσει την απόρριψη, τη ματαίωση, το ρατσισμό, την απόγνωση για να συνειδητοποιήσει, τελικά, πως το ταξίδι προς την αγάπη και την αποδοχή ξεκινά από την ίδια. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε: εσύ, κάποια φίλη σου, η αδερφή σου. Θα μπορούσα ίσως να είμαι κι εγώ. Αυτήν τη φορά, όμως, την λένε Δάφνη.

Στο ζεστό θέατρο Αυλαία, οι Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση και Κωνσταντίνος Μπίμπης υπόσχονται να μας αφηγηθούν ένα σύγχρονο, queer παραμύθι. Γραμμένο μόλις το 2022, η «Δάφνη» της Rafaella Marcus (πρωτότυπος τίτλος: SAP) αποτελεί ένα έργο φρέσκο και σύγχρονο, με πυκνή γραφή και γρήγορο ρυθμό που πραγματεύεται τον έρωτα, την αποδοχή και την εξουσία, όντας σε ανοιχτή, διαλεκτική σχέση με τον αρχαιοελληνικό μύθο της Δάφνης η οποία, προκειμένου να μην ενδώσει στον τυφλωμένο από το πάθος θεό Απόλλωνα, μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Πρόκειται για την ιστορία μίας σύγχρονης, αμφιφυλόφιλης γυναίκας που προσπαθεί να βρει την ευτυχία μέσα σε μία κοινωνία που δεν την κατανοεί. Της είπαν πως είναι διαφορετική κι, έτσι, τσαλαβουτά άγαρμπα ανάμεσα σε ψέματα και ενοχές, προσπαθώντας κάπου να χωρέσει. Θα ενθουσιαστεί, θα αγαπήσει, θα πληγωθεί. Σύντομα, ωστόσο, θα ανακαλύψει πως για να αποκτήσει αυτό που τόσο ποθεί, θα πρέπει πρώτα να βρει και να αγαπήσει τον καλά κρυμμένο κάτω από το  φλοιό της εαυτό. Η έμφυλη βία, ο ρατσισμός, η πατριαρχία είναι μόνο κάποια από τα ζητήματα που εγείρονται από τη συγγραφέα, σε μία ιστορία που μας αφορά όλους.

Επί της σκηνής, η Άρτεμις Γρύμπλα και η Λίλα Μπακλέση, οι οποίες υπογράφουν και τη μετάφραση του έργου. Οι δύο τους, σαν ακριβά, καλοκουρδισμένα όργανα ορχήστρας, μοιράζονται το ρόλο της Δάφνης, καθώς και των λοιπών χαρακτήρων του έργου, χαρίζοντάς μας απλόχερα το ταλέντο τους. Αναμετρώνται με ένα απαιτητικό, πυκνό κείμενο και δίχως ερμηνευτικές υπερβολές αλλά με πλήρη εκφραστικότητα και έντονη σωματικότητα, κινούνται αμφότερες σε σπουδαίο ερμηνευτικό επίπεδο, αναδεικνύοντας αριστοτεχνικά τις διαφορετικές πτυχές κάθε χαρακτήρα και συμπληρώνοντας αρμονικά η μία την άλλη, καταφέρνοντας, έτσι, να κάνουν τα 70 λεπτά της παράστασης να μοιάζουν με μόλις μία στιγμή. Άλλοτε σαν ένα σώμα, άλλοτε σαν δύο ή και περισσότερα επιτυγχάνουν με αξιοθαύμαστη ικανότητα να κρατήσουν τις ισορροπίες του έργου.

Μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, ο οποίος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης, προσφέρουν ένα συνολικά άρτιο αποτέλεσμα με στιγμές αβίαστου γέλιου, ανεπιτήδευτης συγκίνησης και ωμής αλήθειας. Η εναλλαγή των σκηνών και των προσώπων λαμβάνει χώρα με απόλυτη αρμονία και ακρίβεια δίχως η παράσταση να χάνει στιγμή το ρυθμό της. Τα σκηνικά υπογράφει η Μαρία Παπαδοπούλου, τα οποία, καίτοι λιτά, επιτελούν υποδειγματικά το σκοπό τους, μεταβαίνοντας διά ενός ευρηματικού φινάλε από το άψυχο γκρι μίας αρρωστημένης σύμβασης στον κρυμμένο εντός του πολύτιμο θησαυρό μίας θεουργικής φύσης που σε αναγεννά. Τέλος, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου επιχειρούν και επιτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό να δημιουργήσουν την αναμενόμενη ατμόσφαιρα μίας queer αντικανονικότητας.

Αγαπημένες μου στιγμές, όταν η Δάφνη προσπαθεί να μοιραστεί την ομορφιά ενός αναρριχώμενου φυτού με συνάδελφό της η οποία ουδέποτε το έχει προσέξει, καθώς και η στιγμή της «αναγέννησής» της. Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα παράσταση που εύκολα αναγνωρίζει κανείς πως έχει δημιουργηθεί με πολλή φροντίδα και αγάπη από τους συντελεστές της. Κι έζησαν αυτοί καλά. Και εμείς;