κείμενο | δημήτρης καραντζάς */* φωτογραφίες | γκέλυ καλαμπάκα */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
ραντεβού στο ξημέρωμα
ΕΝΑ – Είναι η κλασική περίοδος μετά τις διακοπές που ονειρεύεσαι να κρατήσεις την εμπειρία του καλοκαιριού, να μην ξαναβουλιάξιες στη ρουτίνα , να μην ξαναεπιτρέψεις στο άγχος να σε κατακλύσει, να διατηρήσεις την ψυχραιμία και την διαύγεια που κέρδισες. Σκατά. Είναι 11, χτυπάει το ξυπνητήρι, έχω κοιμηθεί στις 6 , δεν έχω ιδέα γιατί έχω βάλει ξυπνητήρι και ξαφνικά μου ‘ρχονται όλα – έχουμε την πρώτη πρόβα για τους “Πέρσες” μετά το καλοκαίρι – τινάζομαι ως ελατήριο , παίρνω γρήγορα ταξί , αργώ παρόλα αυτά, το σφίξιμο στο στομάχι έχει ήδη επανέλθει και πρόκειται να με συντροφεύσει για ακόμη μια χρονιά.
Όμως τη στιγμή που φτάνω και βλέπω όλους αυτούς τους συνεργάτες ( και μέσα σ αυτούς φίλους πια ) ηρεμώ και νιώθω ευγνωμοσύνη . Ένα βαθύ αίσθημα αγάπης για όλους αυτούς που είναι εκεί και μαζί περάσαμε όλη αυτή την πολύτιμη διαδρομή των Περσών απο τον προηγούμενο Απρίλιο .Όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ οτι αφήνομαι πολύ περισσότερο να εκφράσω και να απολαύσω το αίσθημα αγάπης , εκτίμησης και πραγματικής χαράς που έχω για αυτούς τους συνεργάτες – που με τους περισσότερους βρισκόμαστε σχεδόν κάθε χρόνο και μαζί μεγαλώνουμε , προχωράμε μαζί καλλιτεχνικά , και ίσως κάπου βαθαίνουμε μαζί . Οπότε ναι, το άγχος παρέμεινε , αλλα ίσως το καλοκαίρι και η διαύγεια του επιδρούν ακόμη πάνω μου . Μου αφήνουν το χώρο να αισθανθώ και να χαρώ – πράγμα λίγο σπάνιο τελευταία.
Related posts:
το πριν και το μετά
τα μεγάλα αγόρια είναι μικρά παιδιά...
Γράφεις;
θα αλλάξει...
I cheated myself, like I knew I would
δεν έχω λόγια...