Μια οικιακή βοηθός που έχει κατάθλιψη, επειδή δεν της αρέσει να καθαρίζει, μια γιατρός που δεν δέχεται να καθαρίζει το σπίτι της, η αδελφή της γιατρού που έχει ψύχωση με την καθαριότητα και αδελφή- ψυχή του άντρα της γιατρού που δεν την ενδιαφέρει καθόλου το θέμα της καθαριότητας, συναντιώνται αναπάντεχα στο «Καθαρό Σπίτι» της Sarah Ruhl σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, στο Θέατρο Τ.

Ένα αναπάντεχο και απρόβλεπτο έργο που σε περνά από σαράντα κύματα και φτάνει στην αγάπη με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο, μας συνεπήρε και μας μετέφερε σε ένα κάτασπρο σαλόνι και μια ηλιόλουστη βεράντα.

Πόσο σημαντικό είναι το γέλιο στην ζωή μας;

Πώς ο έρωτας ανατρέπει κάθε κεκτημένο και σταθερό;

Πώς ενώνονται οι άνθρωποι στην ανάγκη και βοηθούν ο ένας τον άλλον;

Είναι μερικά, από θέματα που θίγει το κείμενο, σε έναν άκρως κωμικό τόνο, με μια πολύ συγκινητική τροπή. Έχω ξαναπεί, πως το θέατρο σαν ψεγάδι ζωής, θα πρέπει να της μοιάζει. Κι έτσι, όπως, η ζωή μας δεν είναι μια ατελείωτη κωμωδία ή τραγωδία, αλλά όλα μαζί ανάκατα και ατάκτως ειρημένα, έτσι μοιάζει και το ισορροπημένο θέατρο στα μάτια μου.

Το έργο διέπει η θηλυκότητα. Αν και υπάρχει ένας αρσενικός ρόλος στο έργο, οι βαθιές σχέσεις που δημιουργούνται και διαμορφώνονται, αφορούν τους θηλυκούς χαρακτήρες και μάλιστα αυτό συμβαίνει πραγματικά, εφόσον αποχωρήσει ο αρσενικός.

Ήμουν με μια φίλη στο Θέατρο Τ και ενώ βλέπαμε την ιστορία να εκτυλίσσεται μου ψιθύρισε στ’ αυτί «τι καλά που είναι οι γυναίκες χωρίς τους άντρες;!». Αυτό το σχόλιο, όσο στερεοτυπικό και σεξιστικό κι αν ακούγεται αποτελεί μεγάλη αλήθεια μέσα στο πατριαρχικό πλαίσιο που μεγαλώνουν και βιώνουν τις σχέσεις, οι θηλυκότητες μεταξύ τους. Μπαίνουν σε μια διαδικασία ανταγωνισμού μεταξύ τους (ποια είναι η πιο καλή, η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη) και καθορίζονται από τους άντρες που έχουν δίπλα τους. ‘Όταν αποχωρεί ο άντρας χαλαρώνουν, βρίσκουν τον εαυτό τους και χτίζουν ουσιαστικές σχέσεις. Σίγουρα, σας είναι οικεία η παραπάνω περιγραφή και ευτυχώς ζούμε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που προσπαθεί να ανατρέψει το πατριαρχικό κατεστημένο. Η παράσταση αυτή είναι ένας δρόμος προς αυτήν την συνειδητοποίηση, που ίσως κάποτε επιφέρει ουσιαστική αλλαγή.

Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Πως μπορείς μέσα σε μια-δύο ώρες να αντιληφθείς και να συνειδητοποιήσεις αλήθειες και ζητήματα που μπορεί να μην σου είχαν περάσει καν απ’ το μυαλό. Κι όλα αυτά μέσα από μια ιστορία με γέλιο και συγκίνηση. Αυτοί που έφεραν την ιστορία στα μάτια μας, παίζουν καθοριστικό ρόλο σε όλη αυτήν την διαδικασία, βέβαια. Ήταν κι οι πέντε υπέροχοι γι αυτό θα μιλήσουμε για τον καθένα ξεχωριστά: Είμαι γνωστή φαν της Σοφίας Βούλγαρη και πιστεύω πως είναι απίστευτο ταλέντο. Την είδαμε στον πιο δύσκολο ρόλο του έργου (δε θέλω να σας πω γιατί για να μην κάνω σπόιλερ). Την είδαμε να γερνάει, μέσα σε λίγα λεπτά και να αλλάζει όλη της η μορφή. Η Χριστίνα Δαγκάκη σε έναν επίσης απαιτητικό ρόλο, ξεδίπλωσε και τσαλάκωσε τον χαρακτήρα της στο μέγιστο. Έγινε από μια «κρύα» και αυστηρή φιγούρα, βαθιά ανθρώπινη και συναισθηματική. Η νεότερη του cast, Λίλα Παντελίδου είχε τον πιο κωμικό ρόλο απ’ όλους, που έκρυβε πολύ σκοτάδι μέσα του. Και πάλι χάρηκα για τα νέα πρόσωπα της θεατρικής σκηνής στην πόλη μας. Μας έκανε κυριολεκτικά να «πεθάνουμε στα γέλια». Η Νανά Παπαγαβριήλ, στον ρόλο της στερημένης, ψυχαναγκαστικής με την καθαριότητα νοικοκυράς που έχει την ανάγκη να διεκδικήσει την ζωή που της αξίζει, μας έκανε να συνδεθούμε με τον χαρακτήρα της. Πιστεύω. πως πολλές γυναίκες είδαν στο πρόσωπο της τον εαυτό τους ή κάποια που τους θύμιζε. Στον ανδρικό ρόλο της παράστασης, ο Κυριάκος Δανιηλίδης ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν ο ρόλος. Έκανε τον ξεμυαλισμένο εραστή, τον φροντιστικό σύντροφο, αυτόν που θα πήγαινε μέχρι την άλλη άκρη της γης για το έτερον του ήμισυ. Μας έκανε να νοιαστούμε κι εμείς, να ανησυχήσουμε και να πιστέψουμε σ’ ένα θαύμα.

Η κυρία Γλυκερία Καλαϊτζή έχει αποδείξει πολλάκις την αξία της στον θεατρικό χώρο του τόπου μας. Η σκηνοθεσία της παράστασης βοήθησε να αναδειχτούν, με τον πιο ομαλό τρόπο, οι σχέσεις μεταξύ τον χαρακτήρων και η εναλλαγή των συναισθημάτων τους. Αξιοποιήθηκε πλήρως όλος ο χώρος του θεάτρου Τ, από τα παρασκήνια μέχρι τον χώρο πάνω από την σκηνή. Η χρήση προτζέκτορα βοήθησε πολύ, στην διεύρυνση της οπτικής του θεατή και την δημιουργία αισθητικής «ταινίας». Το αποτέλεσμα ήταν, μια απολύτως ισορροπημένη παράσταση που μας ρούφηξε μέσα της και ο χώρος του θεάτρου την άνοιγε αντί να την περιορίζει.

Να πάτε. Είναι ό,τι πρέπει για ένα όμορφο ανοιξιάτικο δειλινό.