rejected: Όταν μπαίνετε με τα μπούνια σαν άνθρωπος με ότι καταπιάνεστε, με τόσο πάθος από χαρακτήρα- δεν είναι επίπονο για τους γύρω σας;

Κ.Σ.: Όταν δίνεσαι με όλο σου το είναι σε κάτι, πρώτα είναι επίπονο για σένα. Δεν βάζεις πάθος σε κάτι, δίχως να “συναντήσεις” και το πόνο. Ο πόνος, όμως, είναι πολλές φορές γλυκός, άλλες σκληρός. Ο πόνος είναι πόνος και αν αρχίσεις να διαπραγματεύεσαι το πάθος με το οποίο πράττεις κάτι, στο τέλος δεν θα καταφέρεις τίποτα. Ο πόνος υπάρχει σε κάθε δημιουργία, σε κάθε είδους “εγκυμοσύνη”, μετά από πόνο έρχεται η χαρά στη ζωή, πόσο μάλλον ως συνοδευτικό της δημιουργίας. Ψηφίζω αβλεπί στο πάθος. Το αν πονούν οι γύρω μου, άπτεται στο αν έχουμε τον ίδιο πόνο. Είναι ο πόνος της χαράς, ο πόνος που με κάνει να πηγαίνω ένα βήμα παραπάνω. Με τους συνεργάτες μου, όταν θέλουμε να κάνουμε μια παράσταση, θα κουραστούμε, θα ξενυχτήσουμε πολύ παραπάνω, μπορεί να “σπάσει” και το στομάχι μας, αλλά θα είμαστε εκεί. Κι όταν το όραμα, γίνει αποτέλεσμα, όλα τελειώνουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι τα πράγματα.

rejected: Θέλω να πάμε λίγο πίσω, στη διαδρομή του Κώστα…”Στα κρύα του λουτρού” το 1990. Τί έχετε να θυμάστε;

Κ.Σ.: Ήταν “προχώ” παράσταση, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Καλοκαίρι στο θέατρο ΣΜΑΡΟΥΛΑ. Θυμάμαι τον Μπάμπη Κατσούλη, που έπαιζε ένα γέρο που κάτι έψαχνε-βάσει έργου-σε κάτι πουρνάρια. Ο αείμνηστος Μπάμπης, που ήξερε πολλά θεατρικά έργα, του έλεγα “βρήκα αυτό το έργο” και πάντα η απάντησή του ήταν “υπόθεση έχει;”. “Είναι λίγο χαλαρή”….και μου απαντούσε “Άστο, Κώστα μου, αν δεν έχει υπόθεση, πέτα το έργο”. Είμασταν τότε -σε ένα θίασο- όλοι νέοι, με τον Μπάμπη να είναι 80 χρονών…κι έτσι τον αγάπα πολύ.

rejected: “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” του Σαίξπηρ, στο θέατρο ΚΑΠΠΑ, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, με την Ελένη Κούρκουλα στους δυο βασικούς ρόλους….

Κ.Σ.: Με τον Διαγόρα Χρονόπουλο, πρωτοσυνεργάστηκα στο “Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά” που κάναμε στο θέατρο ΑΛΙΚΗ, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και μετά από χρόνια ξαναβρεθήκαμε στο “Ρωμαίο”. Τον Διαγόρα, πάντα τον μνημονεύω, ήταν ένας εργάτης της Τέχνης. Ήταν μια σημαντική δουλειά για μένα. Ήταν καρμικό. Λίγα χρόνια πριν, ο Δημήτρης Μαυρίκιος μαζί με το Μίνωα Βολανάκη, με είχαν συναντήσει έξω από το καλοκαιρινό θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, όπου με την Αλίκη παίζαμε τη καλοκαιρινή σεζόν το “Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά”, και μου είχαν προτείνει το “Ρωμαίο” κι εγώ δεν το έκανα, προτίμησα να πάω στην Αμερική. Τότε το έκανε με το Πέτρο Δαμουλή-έναν εξαιρετικό συνάδελφο. Κι όταν τα ξανάφερε η ζωή, με πρόταση από το Διαγόρα, για τον ίδιο ρόλο, είπα μέσα μου “ότι είναι να γίνει, θα γίνει”. Κι έτσι έπαιξα το 1996….

rejected: “Blood Brothers”-μια παράσταση, που ήταν ως παραγωγή σκέτη τρέλα!

Κ.Σ.: 1989 είδα το έργο στο Λονδίνο, είπα θέλω να το κάνω και το ανεβάσαμε με το Θανάση Ευθυμιάδη, είμασταν παιδιά το 1998. Και το επανέλαβα δέκα χρόνια μετά, με τον Αργύρη Αγγέλου, με το Διονύση Τσακνή. Στο πρώτο δε, ανέβασμα, ήταν μαζί μας ο Βλάσσης Μπονάτσος, ο “αφηγητής” στο θέατρο ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ. Είναι αγαπημένο μου έργο το “Blood Brothers” και θα ήθελα να το σκηνοθετήσω ξανά και να παίζουν νεότεροι ηθοποιοί. Μιλάμε για θεατρικό έργο που παιζόταν για 30 χρόνια στο Λονδίνο…ήταν καλή στιγμή για μένα-ήθελα να παίξω το ρόλο του φτωχού-ενώ όλοι ήθελαν να μου δώσουν το ρόλο του πλούσιου-ότι κάνω για κολεγιόπαιδο. Ο φτωχός-όμως-ήταν αυτός που είχε τις προυποθέσεις να είναι ο πλούσιος αδελφός-ξανθούλης κ.λ.π…και έτσι πήρα το ρόλο. Με αφορούν τα διεθνή θεατρικά έργα. Πάντοτε με αφορούσαν. Το “TOC TOC” παίζεται στην Αργεντινή, οχτώ χρόνια, επίσης έγινε στο Netflix στην Ισπανία, ταινία.

rejected: Στο θέατρο, κάνατε όσα θέλατε;

Σ.Π.: Αυτή η κουβέντα δεν πολυισχύει σε μένα. Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν έχω σχέση με τη διάθεση του χρόνου που λέγεται μέλλον. Δηλαδή, δεν ονειρεύομαι. Διαχειρίζομαι το παρόν. Μου ήρθε τώρα κάτι; Το κάνω! Δεν έχω χρόνο για να παραπονιέμαι, και στον εαυτό μου ακόμα, “αχ γιατί δεν έκανα αυτό ή το άλλο”. Θεωρώ, όπως μου τα έχει φέρει η ζωή, να ασχολούμαι με το θέατρο άκρως σημαντικό. Είμαι ευλογημένος άνθρωπος γιατί ασχολούμαι με το θέατρο. Κι αυτό γιατί αγαπώ το θέατρο, όχι για άλλους λόγους. Είμαι ευλογημένος και μέχρι εκεί. Δεν θα ασχοληθώ με το τί έκανα ή όχι. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Δεν ανήκω στους τύπους που “όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν”. Πολλά πράγματα δεν μπορώ να παίξω στο θέατρο. Αυτά που μπορώ να κάνω στο θέατρο, τα προσφέρω στο κόσμο και σε μένα.

rejected: Εσείς, πρωτοκάνατε θεατρικό στην Ελλάδα, το “Δείπνο Ηλιθίων” στο θέατρο ΑΝΑΛΥΤΗ…

Κ.Σ.: Ναι…λίγο μετά το “Blood Brothers”, για δύο σεζόν στο θέατρο του Κώστα Ρηγόπουλου και της Κάκιας Αναλυτή, έκανα το “Δείπνο Ηλιθίων”-μεγάλη επιτυχία και τότε, όπως και τώρα με το Σπύρο Παπαδόπουλο. Τότε, είχαμε πάρει στο τσακ τα δικαιώματα, γιατί ήθελε να το παίξει ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στο On Broadway και τελικά δεν το έκανε. Τότε, είχα δει στο Λονδίνο και το “Masterclass” και παίρνω τηλέφωνο τη Κάτια, τη Κάτια Δανδουλάκη, και της λέω βρήκα το έργο που πρέπει να κάνεις, “όλοι μου το λένε”, απάντησε. Και έκανε παράσταση στο θέατρο της, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Σε ότι αφορά το “Δείπνο Ηλιθίων”, τότε η ταινία έκανε 10 εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία, ένα εκατομμύριο πάνω από το “Τιτανικό”.

rejected: “Αλέ Ρετούρ” στο θέατρο ΑΥΛΩΝΙΤΗ, σε γραφή και σκηνοθεσία δική σας…ένα θεατρικό ρίσκο, πολύ συγκινητικό και πολύ προχωρημένο…

Κ.Σ.: Αχ, σας ευχαριστώ πολύ που το λέτε…θυμάμαι μια κριτική του αείμνηστου Μηνά Χρηστίδη που έγραψε ότι είναι “έργο του μέλλοντος” κι εγώ έκανα πάρτυ! Λέω “Χριστέ μου, γράφω έργα του μέλλοντος”!  Ένα έργο με την Ευαγγελία Σαμιωτάκη και τη Χρύσα Σπηλιώτη που χάθηκε, Γιώργο, τόσο-μα τόσο άδικα…Έπαιζε τη γυναίκα μου! Μου φαίνεται αδιανόητο ότι χάσαμε τη Χρύσα από τη ζωή, αυτό το καλοκαίρι, σε αυτή τη τραγωδία…Η Χρύσα ήταν μια από τις ωραιότερες συνεργασίες στο θέατρο.

rejected: “Αθώος ή Ένοχος”, που κάνατε απόδοση και σκηνοθεσία στο θέατρο ΚΑΠΠΑ….

Κ.Σ.: Ναι. Ένα έργο του Τζέφρει Άρτσερ-πολυγραφότατος κι αυτός, μετά την Αγκάθα Κρίστι…120 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλη την Αγγλία. Ένα υπέροχο έργο που παιζόταν παράλληλα με τη “Σωτηρία” το έργο για τη Μπέλλου , με τη Ντίνα Κώνστα που είχα κάνει παραγωγή. Έκανα κι αυτές τις τρέλες εγώ…έκανα και παραγωγές που δεν έπαιζα!

rejected: Είναι δύσκολο στις μέρες μας, να κάνεις θεατρικές παραγωγές;

Κ.Σ.: Πάντα ήταν δύσκολο να κάνεις θεατρική παραγωγή! Δεν συμφωνώ με την εισοδηματική πολιτική του…”εισοδηματία”. Εγώ είμαι το “επιχειρείν”. Ποτέ δεν επένδυσα σε ακίνητα, ποτέ δεν επένδυσα σε κάτι όπως μας έλεγαν στο Πολυτεχνείο…”μα μπορούμε να επενδύουμε σε ακίνητα, σε μια γη που κινείται;” Και δεν με πήρε ποτέ κάτω. Δεν είχα ποτέ “μαγαζί” ή σπίτι να παίρνω το ενοίκιο. Πάντα, έλεγα “να δίνω στη δουλειά μου”. Τη δουλειά μου τη θεωρώ σύντροφό μου. Ούτε καν περιστασιακή ερωμένη. Πρέπει να δίνεις στο θέατρο, για να σου δίνει. Πιστεύω στον ηθοποιό που περνάει από όλα τα στάδια…να σκηνοθετεί, να γράφει, να κάνει παραγωγή, να το βλέπει όλο σφαιρικά για να καταλάβει τη δουλειά που κάνει. Μόνο αν δεις το “όλον” καταλαβαίνεις ποια δουλειά κάνεις. Αν δεν βιώσεις την “περιφέρεια”, δεν μπορείς να φτάσεις στο κέντρο. Για να καταλαβαίνεις τις θέσεις όλων…”σε κρατάει” στη δουλειά!

rejected: Στο θέατρο, τελικά, κάνατε όσα θέλατε;

Κ.Σ.: Προσπαθώ να κάνω αυτά που θέλω. Το “όσα θέλω” για μένα είναι λίγο άπληστο. Ο ηθοποιός αν τον αφήσεις να σου πει, θα σου βγάλει άλλα 50 βιογραφικά με αυτά που μπορεί να κάνει. Κι όπως λέει ένας φίλος μου “πρέπει να γράψουμε ένα βιβλίο τις δουλειές που αρνήθηκες, όλα όσα είπες όχι”. Εγώ που ήθελα να μάθω σκηνοθετώ, έπρεπε να το κάνω. Όταν ξεκινάς, δεν υπάρχει κάποιος να σου πει “έλα εδώ και κάνε τα πάντα”. Άρα και λεφτά να βάλεις, και να πρέπει να το κάνεις, μα το βασικότερο όλων…τελικά να μάθεις. Δεν μπορείς να αρχίσεις να σκηνοθετείς όταν είσαι 50 χρονών. Όχι ότι σου το απαγορεύει κανείς. Αλλά, είναι σαν το ποδήλατο. Δεν γίνεται με τη μία. Πρέπει κι εσύ να βρεις το τρόπο…

rejected: Στο “από εδώ και πέρα”, τί προσδοκάτε;

Κ.Σ.: Να μπορώ να έχω ολοκληρωμένη εικόνα για τις δουλειές που κάνω. Βεβαίως και θα πάω να παίξω απλά, κάπου, όπως έκανα το περασμένο καλοκαίρι στη “Μαντάμ Σουσού” του Ψαθά, με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, που ήθελε να συνεργαστούμε. Όμως, το δημιουργικό κομμάτι, με απασχολεί…Όταν έχεις το όλον, γίνεσαι καλλιτέχνης που μπορεί και να αναμετρηθεί με έναν μεγάλο ρόλο. Μεγάλο το ρόλο, τον κάνει η αντιμετώπιση που εσύ έχεις. Γιατί μπορεί να παίξεις ένα μεγάλο ρόλο τόσο εύκολα, που να τον κάνεις τόσο-μα τόσο μικρό….Σε μια εποχή που μας απασχολεί το ρήμα “έχω”, με απασχολεί μέσα μου, να καλυτερεύω το “είμαι”. Και μελλοντικά…Ποιός είμαι; Τί είμαι; Εγώ που είμαι και για παράδειγμα “τα έχασα”…τί συμβαίνει με μένα;

rejected: Αγαπήσατε, όσο σας αγάπησαν;

Κ.Σ.: Για να σου απαντήσω, πρέπει να κάνω κάτι απολογιστικό.. Εμένα μου αρέσει το να ζω, και το ρήμα ζω συνοδεύεται από το τώρα. Το τώρα έχει μέσα του, το άλφα και το ωμέγα. Και με το που το πεις έχεις φύγει, παίζεται αν υπάρχει ή έγινε παρελθόν. Δεν θέλω να αποτιμώ…αφήνω να υπάρχει. Και για να υπάρχει σημαίνει ότι κάτι έχει. Όταν πάψει να υπάρχει σημαίνει ότι πέρασε. Εμένα μου αρέσει να δημιουργώ διαπροσωπικές σχέσεις έντονες-τόσο ερωτικές, όσο και φιλικές. Το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων και της επικοινωνίας δεν το έχω. Ανήκω σε αυτούς που όταν τους λένε “σ΄αγαπώ” θεωρώ ότι πρέπει και να στο δείχνουν έμπρακτα. Τα “σαγαπάκια” δεν υπάρχει λόγος να γυρνάνε γύρω-γύρω να λέγονται, όταν δεν γίνονται πράξη. Το “κάν’ το” είναι μεγάλη ιστορία. Σου λέει ο άλλος “θα είμαστε φίλοι για μια ζωή”-μα την επόμενη στιγμή δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να με πουλήσεις; Δεν έχει μια ανανέωση, ένα restart με πράξεις, μία σχέση;

rejected: Παραμένει προσωπική σας έξοδος κινδύνου, το Άγιο Όρος;

Κ.Σ.:Πιστεύω στο Θεό και τον αγαπάω. Πιστεύω στο Θεό, και όπως μας το έχουνε δείξει, και όπως τον έχω φτιάξει μέσα μου. Αυτό που με ενδιαφέρει η πίστη. Ο ρόλος μου στο TOC TOC, αυτός ο “τρελιάρης” Παοκτσής, κάποια στιγμή λέει “μαθαίνω το παιδί μου να αγαπάει. Να αγαπάει τον ΠΑΟΚ. Γιατί όταν αγαπάει τον ΠΑΟΚ, αγαπάει. Σημασία έχει ότι αγαπάει. Δεν είναι ότι αγαπάει τον ΠΑΟΚ, αλλά αγαπάει. Κι αν είναι να του το μάθει ο ΠΑΟΚ, ναι να αγαπάει. Ας αγαπάει και τη πέτρα, αν είναι να του μάθει να αγαπάει”. Μια πρωτογενής σειρά προτάσεων, ενός ανθρώπου που μιλάει με πέντε λέξεις, αλλά αγαπάει. Η ίδια η πίστη είναι Θεός.

rejected: Τί θέλετε να αλλάξετε στο χαρακτήρα σας;

Κ.Σ.:  Οργανωμένος είμαι, οργανωτικός δεν είμαι! Δεν ξέρω να μαγειρεύω, βασικά δεν το προσπαθώ, το έχω βγάλει επιλεκτικά από πάνω μου. Υπάρχουν πράγματα που δεν ασχολούμαι. Σε ότι δεν μπορώ να κάνω, το αποδέχομαι και τελειώνει. Δεν μπορώ να κάνω το μάγειρα, ρε φίλε! Ενδεχομένως, αν δώσω χρόνο σε αυτό κάτι να πετύχω. Αλλά δεν είναι καλύτερο να γνωρίζεις ότι ουσιαστικά σωστά, αυτό δεν μπορείς να το κάνεις; Είμαι ο τύπος που μπορώ να διαχειριστώ έως και “πόλεμο” και να χάσω σε μια καθημερινότητα που δεν διαθέτω. Δεν μπορώ να φτιάξω σπίτια. Θα μπω μέσα και θα κοιτάω. Θα ψάχνω μια τάβλα να κοιμηθώ. Μια καρέκλα να βάλω κάπου…τώρα τελευταία το παλεύω! Μπορώ πάντως να σου πω, ότι με ανθρώπους-συνεργάτες “ομερτά” που δεν τους πουλάω, μπορώ να αλλάζω και τον εαυτό μου! …Εσύ δεν έχεις επεκτείνεις τις μεγάλες σου φιλίες, σε όλα για όλα σε αυτή τη ζωή;