at a glance
Top

23 λέξεις για να πάρεις μαζί σου

κείμενο | νίκη ζερβού + γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες |  λευτέρης τσινάρης + κωστής χατζής  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

απόηχος

Αυτές οι λέξεις, που μπαίνουν μέσα σε εισαγωγικά και σου υπενθυμίζουν τον χαρακτήρα σου και τη ζωή σου. Αυτές οι λέξεις που θυμίζουν την στάση σου, στην Τέχνη, στη ζωή, στους ανθρώπους. Αυτές οι λέξεις που είναι κι η δική σου αλήθεια, και σε έκαναν ξεχωριστό. Αυτές οι λίγες λέξεις, που σε κάνουν να σκέφτεσαι πολύ…

“Καλλιτέχνης, δεν είναι όποιος ασχολείται με το θέατρο. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να ασχολείται με το οτιδήποτε. Η στάση σου στα πράγματα, σε καθιστά καλλιτέχνη. Να σου δημιουργούνται ερωτήματα και να ψάχνεις απαντήσεις. Χωρίς να είναι απαραίτητο να απαντηθούν κι ακόμη κι αν απαντηθούν, να αναιρεθούν ξανά”. Ο Δημήτρης Μαμιός, ένας ταλαντούχος ηθοποιός που ευλογήθηκε με τις επιλογές του. Από τη “Πανούκλα” και την “Αντιγόνη” του Ζαν Ανούιγ,  στο “…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”, ένα (πακέτο και βάλε) τσιγάρα δρόμος, η (υπέροχη) διαδρομή…

“Ο γιος μου, ο Ορφέας, του χρόνου θα πάει στο Δημοτικό. Σε εκείνον βλέπω την ανάγκη, να μας λέει ιστορίες, να τον ακούμε και να μας κάνει να γελάμε. Μου μοιάζει στο χιούμορ. Το είχα κι εγώ, ως παιδί. Με τον Ορφέα, μεγαλώνοντας μαζί του, κατάλαβα ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου. Θυμάμαι, στη καραντίνα, σε μια δύσκολη στιγμή, τον μάλωσα που χοροπήδαγε μέσα στο μπάνιο-κάτι ψιλοεπικίνδυνο. Η απάντηση του, στο μάλωμα, ήταν να βουρκώσει και όταν του είπα “έλα μη κλαις, θέλω να προσέχεις”, μου απάντησε “ναι, μπαμπά, αλλά εγώ θέλω να είμαστε χαρούμενοι”. Κι αυτό με διαπέρασε. Κατάλαβα ότι πίσω από το μάλωμα και την ανησυχία μου, υπερίσχυε ότι εγώ απλά δεν ήμουν χαρούμενος, εκείνη τη περίοδο. Κι έκανα τεράστιες προσωπικές αλλαγές στη ζωή μου. Με αυτή την αφορμή….τα τελευταία δύο χρόνια αντιμετωπίζω με περισσότερη “υγεία” το κόσμο και τη ζωή. Κι έτσι τα πράγματα παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί και δεν είναι τόσο φουσκωμένα, όπως -πάντοτε- τα έβλεπα”. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, η ήρεμη δύναμη της ουσίας. Που χαρίζει ερμηνείες και είναι στα πάντα ανοιχτός. 

“Δεν θα ήθελα να χάσω τη χαρά για πρόβα και δημιουργία, ποτέ! Δεν θα ήθελα, αυτό που μου συμβαίνει τώρα, να γίνει “μία ακόμα μέρα στο γραφείο”. Το τρέμω αυτό…πάντα υπάρχει η κούραση, αλλά θέλω πάντα σε πρόβα και παράσταση να είμαι εντός 100%. Η δουλειά του ηθοποιού είναι κάτι πρακτικό. Δεν είναι θεωρητικό αυτό που κάνουμε…Φοβάμαι τη κούραση να τη μετατρέψω σε ρουτίνα. Δεν το θέλω! Το θέατρο είναι μια διαρκή κίνηση, συναισθηματική, ψυχική, νοητική, σωματική. Δεν θα ήθελα, λοιπόν, να χάσω αυτή τη κίνηση, που νιώθω ότι έχω τώρα. Που βέβαια, είμαι άπειρος κι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Αλλά, την πρώτη ύλη, τη σπίθα δεν θέλω ποτέ να τη χάσω! Και πάντα θα κυνηγάω το μεστό”…Ο Γιάννης Σύριος, ο “Επιθεωρητής” του Κακλέα, το “Όνειρο” της Λύτρα, που τώρα κάνει πρόβες με τον Ακύλλα Καραζήση. Το νέο αίμα που βαφτίστηκε με πρώτο ρόλο στη Θεσσαλονίκη.

“Μη με ρωτάς, με τι συγκινήθηκα φέτος το καλοκαίρι- η απάντηση είναι μονόδρομος…ένα βράδυ που πήγα και είδα πρόβα της κόρης μου, σε παράσταση που ανέβασαν τα παιδιά- εκείνη ήταν η Κορυφαία του Χορού, στον “Οιδίποδα Τύραννο”…κάθε φορά που βλέπω στο κινητό, τα αποσπάσματα, δάκρυα χαράς έρχονται στα μάτια μου. Τα παιδιά μου είναι πάνω από όλα, πρώτα από όλα και με διαφορά, από επιτυχίες, καριέρες, δόξες, αποθεώσεις…τα παιδιά και μόνο τα παιδιά”! …Ο Γιάννης Στάνκογλου, ο Γιάννης, ο Γιάνναρος, ο “Στάνκυ”, που έζησε από “Αυτή η νύχτα μένει”, μέχρι “Ναυάγιο” και μια προσωπική του θεατρική ερμηνεία-επιτυχία, το καλοκαίρι με τον “Οιδίποδα Τύρρανο”.

“Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που λένε “μπαίνω στη σκηνή και το ΄χω”. Για μένα, είναι ένα βάσανο αυτό μέσα στη μέρα. Με αγχώνει η έκθεση, με αγχώνει ότι κάθε έξι μήνες ψάχνουμε νέα δουλειά ως “και πάλι άνεργοι”- είναι αυτή η φύση της δουλειάς. Από την άλλη, η ίδια η φύση που σε κάνει να συναντάς ανθρώπους και να τους αποχωρίζεσαι και έπειτα από καιρό να τους ξανασυναντάς, είναι και αναζωογονητική. Κάθε φορά με αγχώνουν τα ίδια τα έργα, αν και μου αρέσει να καταπιάνομαι με κλασικά έργα. Νιώθω πάντα ότι με υπερβαίνουν τα έργα και πάντα νιώθω αυτή τη περίοδο αναμέτρησης”. Η Λένα Παπαληγούρα, η “Ηλέκτρα”, η “Κατερίνα”, η “Νόρα” και ερωτευμένη με το “Συρανό”. Η Λένα που την αγαπάει όλος ο κόσμος.

“Όχι, ο κόσμος δεν επαναστατεί. Βολεμένοι και κολλημένοι είναι οι άνθρωποι. Για μένα, “επανάσταση” είναι κάποιος να κάνει τη ζωή του καλύτερη, χωρίς να ενοχλεί τους άλλους. Από εκεί και πέρα, το πως θα συντονιστούμε σαν λαός για να πάμε παρακάτω, είναι πολύ δύσκολο. Δεν το έχουμε ξανακάνει κιόλας. Μόνο διχασμό έχουμε στα μπαγκάζια μας. Εγώ δεν ρουφάω τις πληγές των άλλων, όπως ο ήρωας μου, ο “Άγης”. Προσπαθώ να τις αφουγκραστώ. Προσπαθώ να είμαι εκεί, για να τις ακούσω. Να βρούμε κάποιες πιθανές λύσεις. Λίγο να ξαλαφρώσουν οι άνθρωποί μου, να νιώσουν λίγο καλύτερα. Όπως κι αυτοί, για μένα, αντίστοιχα”. Ο Νίκος Μήλιας, ο ξεχωριστός. Εγεννήθη πρωταγωνιστής. Ένας σπουδαίος νέος ηθοποιός, που διαπρέπει στη θεατρική παράσταση “Σ΄εσάς που με ακούτε”.