κείμενο Ι δώρα χρυσικού */* φωτογραφίες | σπύρος περδίου + μάριος λώλος + τατιάνα μπόλαρη + αλέξανδρος κατσής */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
ημερολόγιο αλήθειας
«Έλα, Πέτρο, είμαι η Δώρα Χρυσικού και κάνω έναν μονόλογο, το “18/9” , βασισμένο στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα και θέλω να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Έχεις ημερομηνίες;».
Αυτό το τηλεφώνημα έγινε στην Κύπρο μεταξύ γυρισμάτων.
Αυτό το τηλεφώνημα ήταν η αρχή. Η συνέχεια είναι ότι για 4 παραστάσεις, στις 24 έως τις 27 Φεβρουαρίου, η “Δάφνη” θα συναντηθεί με το κοινό της Θεσσαλονίκης στο Θέατρο Αυλαία, για να διηγηθεί πως η «ανάγκη γίνεται ιστορία», για να πει την ιστορία του Παύλου και των «μελισσών» .
Τον Παύλο Φύσσα δεν τον γνώρισα. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ, εκείνο το πρωί της 18 Σεπτεμβρίου του 2013 , όταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του. Τον Παύλο δεν τον γνώρισα.
Στα κατοπινά, όμως, χρόνια, περπάτησα -μαζί με χιλιάδες άλλους – φωνάζοντας το όνομα του, τραγούδησα τα τραγούδια του, αγκάλιασα τους φίλους του, γνώρισα τη γειτονιά του, ασπάστηκα τις ιδέες και τα όνειρα του για τον κόσμο και τους ανθρώπους· κι αγάπησα ό,τι αγαπούσε . Ένιωσα το χάδι της μάνας του, την αγκαλιά της.
Ο Παύλος έγινε ο πιο δικός μου ξένος, παρών μέσα στην απουσία. Μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια από τη δολοφονία του, έγινε φίλος , συνοδοιπόρος, αδερφός, σύμβολο, υπενθύμιση και προτροπή . Πολλά άλλαξαν στη ζωή μου αυτά τα χρόνια, οδοστρωτήρας πέρασε από πάνω μου. Ένα πράγμα, όμως, έμεινε αναλλοίωτο και αδιαπραγμάτευτο. Ο απέραντος θαυμασμός, η εκτίμηση και η βαθιά αγάπη μου γι’ αυτή την σπουδαία γυναίκα, γι’ αυτή την οικογένεια που συνεχίζει να παλεύει με αξιοπρέπεια για δικαιοσύνη και δικαίωση.
Γι αυτό αποφάσισα κι εγώ πως έπρεπε να πω την ιστορία του, με τον μόνο τρόπο που ξέρω να λέω ιστορίες. Στη σκηνή. Εκείνη τη μέρα, σε μια δικάσιμο στο Εφετείο, 6 χρόνια από τη δολοφονία του, με το τετραδιάκι με τη μορφή του στα χέρια, γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτή την παράσταση.
Σαν αντίσταση στη λήθη, σαν μια υπόσχεση να μην μείνουν κενές οι σελίδες του. Μια ιδέα που μέσα στα χρόνια άλλαζε διαρκώς μορφή σαν μια γέννα που καθυστερούσε.
Κι η ιδέα ταξίδεψε και βρήκε τελικά σώμα και έγινε λέξεις, και εικόνες και ήχος· κι έγινε πολλή αγάπη και στήριξη, και δημιουργία και αγωνία, και κούρνιασε στους πολύτιμους «άλλους» , τους συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες , τους συνεργάτες και φίλους μου, που αγκάλιασαν αυτόν τον πυρετό και του έδωσαν προοπτική και ζωή. Και μοιράστηκαν το όνειρο μαζί μου .
Τη Μαρία, τον πρώτο άνθρωπο που στάθηκε και ονειρεύτηκε μαζί μου, τον Κοραή μου, τον δάσκαλό μου, τον πιο δικό μου άνθρωπο, τον μόνο που θα μπορούσα να εμπιστευτώ γι αυτό το άλμα στο κενό, που με οδήγησε σε περιοχές που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι αντέχω, την Πηγή που έκανε τα μαγικά της με τα βίντεο της παράστασης και έφτιαξε ένα αριστούργημα εικαστικό, την Ευαγγελία που επικοινώνησε την παράσταση με τόση φροντίδα και ευαισθησία, τον Βασίλη που με σώζει κάθε φορά που ο κόσμος των social media με καταπίνει, την Βασιλική που με έντυσε, την Αρετούλα που έφτιαξε έναν σκηνικό χώρο που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, την Ασπασία, τον Νίκο που φώτισε τις στιγμές μας, και όλους όσους βοήθησαν και στήριξαν αυτό το εγχείρημα. Το ταλέντο και το πάθος τους, έφεραν τα βήματα μου μέχρι εδώ .Χωρίς την συμβολή τους θα ένιωθα έρημη και εκτεθειμένη . Η συνεχής φροντίδα και η πίστη τους κατεύνασαν και απάλυναν τον φόβο και την αγωνία μου. Χωρίς την στήριξη και την ενεργή παρουσία τους η παράσταση αυτή θα είχε μείνει μια ακόμα ανείπωτη ιστορία στο μυαλό μου.
