at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Στέλιου Δημόπουλου

κείμενο Ι στέλιος δημόπουλος */* φωτογραφίες | εβίτα σκουρλέτη + αρχείο στέλιου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR

Πηγαίνω στο live των Godspeed You! Black Emperor ως καταβεβλημένος μικροαστός και ελπίζω στο θαύμα.

Τα νεύρα μου έχουν σπάσει στη μέγγενη της μέρας και φτάνω στο Floyd με ταχυπαλμία.

Έχω ΑΝΑΓΚΗ από ένα θαύμα.

Ένα ηχητικό βάπτισμα πυρός που θα ρεσετάρει το ρούτερ της ψυχής μου και θα με κάνει να ισιώσω και να φύγω καλύτερος.

Είμαι στο στάδιο της ζωής μου που η κατανάλωση τέχνης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Αν δεν φάω τέχνη, αν δε μυρίσω τέχνη, αν δε δω τέχνη, αν δεν ακούσω τέχνη αρχίζω να αρρωσταίνω.

Δεν παλεύεται αυτή η ζωή και δε μου αρέσει τέτοια ζωή.

Μια ζωή με υποκοριστικά.

Γατούλες, φαγάκι, ποτάκι, μπανάκι, βολτίτσα, Στελάκος, πλακίτσα.

Στα πόσα ποτά κάποιος αρχίζει να βαριέται τα ποτά;

Στα πόσα τσιγάρα κάποιος βαριέται τα τσιγάρα;

Στις πόσες ταινίες στο νέτφλιξ (που δεν είναι σινεμά) κάνεις εμετό;

Στα πόσα μουσικά άλμπουμ (που δεν είναι δίσκοι) χάνεις την ικανότητα να ακούς;

Στις πόσες εξόδους για καφέ έχεις ξεχάσει να επικοινωνείς και απλά γαβγίζεις αυτονόητες πληροφορίες;

Βαρέθηκα και με βαρέθηκα.

Δεν αντέχω και δε με αντέχω.

Και οι Godspeed βγαίνουν.

Και αρχίζει ο υπνωτισμός μου και μαζί μου υπνωτίζονται όλοι.

Και χάνομαι και χανόμαστε και είναι ωραία.

Και να το το βιολί και να το κοντραμπάσο και να και να και τα συνθήματα υπερ της Παλαιστίνης και να τα συγνώμη όταν με σπρώχνουν και να το αίσθημα ότι δεν είμαι μόνος μου και ότι δεν είμαστε τελείως μόνοι.

Το ίδιο συναίσθημα νοιαξίματος, αλληλεγγύης και συλλογικότητας που νιώθαμε στη συναυλία των Τεμπών.

Και όσο το ηχητικό νέφος τυλίγεται γύρω μου αρχίζω να κλαίω.

Γιατί στα δεξιά έχω ΕΚΕΙΝΗ που όταν αγχώνομαι μου χαϊδεύει τα μαλλιά και όταν βραχυκυκλώνω μου κάνει καρδίες στο πόδι και αριστερά έχω ΑΥΤΟΝ τον αδελφικό φίλο με το αρχαιοελληνικό όνομα που είναι πάντα εκεί και με τροφοδοτεί με βιβλία και με δίσκους και επιμένει πάντα να με φέρνει στα λάιβ με το ζόρι γιατί ξέρει ότι πρέπει να τα δω.

Και οι κιθάρες φαζάρουν και το βίντεο παίζει και εγώ κλείνω τα μάτια και χάνομαι.

Και σβήνω.

Και βυθίζομαι.

Και με καταπίνει η μαύρη τρύπα.

Αλλά είναι ωραία εκεί κάτω.

Είναι όμορφα. Είναι ήρεμα. Νιώθω δυνατός εκεί πέρα.

Εκεί μέσα που είμαι μόνος, ασφαλής και που δεν υπάρχει κανείς.

Εκεί που κανείς δε μου πατάει τα κουμπιά.

Εκεί που κανείς δεν απαιτεί τίποτα.

Πέφτω σε έναν ανάποδο ελικοειδή κάθετο πάτο απόλυτης ηρεμίας.

Και κλαίω και φεύγουν όλα.

Και καθαρίζει το σύστημα και νιώθω άλλος.

Και βλέπω καθαρά.

Βλέπω τις λύσεις που δεν έβλεπα και νιώθω ότι κατέχω ένα τετράγωνο πατώματος σε ένα κάποιο πάτωμα μιας κάποιας χώρας μια κάποια στιγμή ενώ μια κάποια μπάντα παίζει ένα κάποιο κομμάτι ενώ μια κάποια ψυχή ίπταται.

Και με αγκαλιάζω και μου λέω δεν πειράζει ΡΕ.

Σταμάτα να μαστιγώνεσαι.

Προσπάθησε να κάνεις το καλό, υπηρέτησε το καλό και προχώρα.

Και ενώ οι κιθάρες μαίνονται και ενώ τα ντραμς με καίνε και ενώ τα δάκρια τρέχουν εγώ μεγαλώνω.

Δεν είμαι πια παιδί λέω.

Μεγάλωσα.

Ανοίγω τα μάτια και έχει φτάσει το ανκόρ.

Δυο σιλουέτες βγαίνουν ενώ ένας βόμβος αιωρείται στην ατμόσφαιρα.

Κουμπιά γυρνάνε και ο βόμβος χορεύει.

Τα κουμπιά αρχίζουν να ρίχνουνε το τέμπο.

Ο ήχος πέφτει.

Και τότε το θαύμα ολοκληρώνεται.

Όλοι μας και εννοώ ΟΛΟΙ μας.

Μένουμε για 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα στη σιωπή.

Τα τελευταία 5 δεύτερα ζήσαμε το πέρασμα από τον ήχο στο μη ήχο.

Η μπάντα μετέτρεψε για 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα τη σιωπή σε θέση.

Το τίποτα σε ήχο.

Και εμείς το ακούσαμε.

ΟΛΟΙ.

Το θαύμα συνέβη.

Ήμουν εκεί.-

* ο Στέλιος Δημόπουλος πρωταγωνιστεί στο “Μάθε με να φεύγω” του Άκη Δήμου, μαζί με τον Θανάση Δήμου και τον Χάρη Χαραλάμπους- Καζέπη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη και παραγωγή bijoux de kant. 26 και 27 Οκτωβρίου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης. Και από 31 Οκτωβρίου στην Αθήνα, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.00 στο Μοναστηράκι στο bijoux de kant HOOD art space, Πολυκλείτου 21.