Rejected: Πώς ήταν ο μικρός Αλέξανδρος;

Α.Ν: Γεννήθηκα κοντά στην Μπότσαρη. Ήταν όμορφα και ήσυχα. Εγώ ήμουν αρκετά ευαίσθητο και αντικοινωνικό παιδί. Δεν ήταν εύκολο για μένα να κάνω φιλίες και σχέσεις. Από πολύ μικρός περνούσα από «κριτικό μάτι» τις ανθρώπινες σχέσεις και σκεφτόμουν πολύ αν και γιατί ταιριάζω με κάποιον πριν κάνουμε παρέα. Είχα και άπειρη ελευθερία γιατί ήμουν το τρίτο παιδί με μεγάλη διαφορά, από τα αλλά δύο αδέλφια μου.

Εμένα δε με ενδιέφερε στην εφηβεία να κάνω μόνο τρέλες και να διασκεδάσω. Αποζητούσα πιο ουσιαστικές σχέσεις με τους ανθρώπους, είχα άλλες ευαισθησίες.

Δεν έβλεπα ποτέ παιδικά. Έβλεπα Μπενίνι, τους «Ήρωες με τα κολάν» και Monty Python για να γελάσω. Άκουγα πάρα πάρα πάρα πολύ μουσική από τα βινύλια του αδελφού μου… κυρίως μελοποιημένη ποίηση, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μίκη Θεοδωράκη. Από τα πρώτα τραγούδια που άκουσα ήταν η «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη. Έχτισα ένα αριστερό προφίλ από παιδί (γέλια).

Rejected:  Πώς σε διαμόρφωσε αυτό το υπόβαθρό;

Α.Ν: Πιστεύω ότι με ευαισθητοποίησαν πολύ οι ταινίες που έβλεπα και αυτό άρχισε να με κάνει να σκέφτομαι πώς είναι οι άνθρωποι γύρω μου, πώς είναι οι σχέσεις. Συγκινούμουν πολύ από παιδί, ώστε καθώς μεγάλωνα είχα κάποιες ευαισθησίες παραπάνω για την ηλικία μου….πράγμα που, είτε με πήγαινε παρά πέρα (γιατί είχα ανοίξει τους ορίζοντες μου), είτε με έκλεινε στον εαυτό μου. Έτσι ξεκίνησε και το θέατρο. Σκέφτηκα «τι μπορώ να κάνω ώστε να ασχολούμαι με τον άνθρωπο, τα συναισθήματα, τους γύρω μου και να καταλάβω τις ανθρώπινες σχέσεις».

Rejected:  Δεν είχες κάποιο ερέθισμα θεάτρου μικρός;

Α.Ν: Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση τον χώρο, ούτε είναι άνθρωποι που παρακολουθούν ιδιαίτερα τις τέχνες. Ήμουν τελείως μόνος σε αυτό. Κάποτε είχαμε πάρει πολλές βιντεοκασέτες και ζήτησα να δω μία ταινία. Την είδα, με άγγιξε. Ζήτησα κι άλλη. Το ίδιο και με τα βινύλια. Είμαι λίγο περήφανος γι αυτό. Και θέλω να πιστεύω πως αν οι γονείς αντιληφθούν κάποια έφεση των παιδιών, σε κάποιο αντικείμενο, θα πρέπει να τα σπρώξουν. Τα παιδιά σου μιλάνε. Δε χρειάζεται να ξέρεις πως να τα μεγαλώσεις, αρκεί να τα ακούς, να τα βλέπεις, να τα αντιλαμβάνεσαι και να αφουγκράζεσαι τις επιθυμίες τους.

Rejected: Ποιός ήταν ο  πρώτος άνθρωπος που επικοινώνησες την κλίση σου προς το θέατρο;

Α.Ν: Το είχα μοιραστεί με έναν αγαπημένο μου καθηγητή στο σχολείο. Έναν φιλόλογο, τον οποίο είχαμε πάρα πολλές ώρες στο λύκειο. Η αντίδραση του ήταν «θα πας να γίνεις θεατρίνος; Δεν είσαι γι αυτά”. Αυτός θεωρούσε λόγω οξυδέρκειας ή χιούμορ πως δεν είμαι γι αυτό. Έφαγα ένα σκληρό χαστούκι εκεί, όταν μοιράστηκα κάτι τόσο προσωπικό με κάποιον εκτός του στενού μου κύκλου και μου απάντησε με αυτόν τον τρόπο. Αυτό, όμως με πείσμωσε. Ευτυχώς, οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί σε αυτό και με εμπιστεύτηκαν πάρα πολύ όταν πέρασα στην Δραματική Σχολή.

Rejected:  Πώς ήταν στην Σχολή;

Α.Ν: Εγώ δεν ήμουν απ’ αυτούς που μπήκα και το είχα. Στο πρώτο έτος και βάλε, ακόμη το έψαχνα. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ξανά με θέατρο για να έχω μια εμπειρία παρά πάνω. Μπήκα εντελώς ενστικτωδώς και ξεκίνησα να δουλεύω με την αντίληψη. Στις παρουσιάσεις της Σχολής ήμουν εντελώς κρύος.

Στην πρώτη επαγγελματική παράσταση, στο «Σφαγείο», σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου, μια ρεαλιστικότατη παράσταση, με το κοινό επι σκηνής, μου ανοίχτηκε ένας καινούριος κόσμος. Έκλαψα πρώτη φορά στη σκηνή, άκουσα το κοινό να γελάει πρώτη φορά, κατάλαβα πρώτη φορά τι σημαίνει υποκριτική μπροστά σε κόσμο.

Rejected:  Και από τότε δεν έχετε σταματήσει να συνεργάζεστε με τον Τάσο Ράτζο και την ομάδα του «Μικρού Βορρά». Τί σημαίνει αυτή η συνεργασία για σένα;

Α.Ν: Ναι, είμαστε μαζί από την άνοιξη του 2013. Έχω την χαρά να μπορώ να συνεργάζομαι ανελλιπώς με τον Τάσο και παράλληλα να κάνω συνεργασίες με άλλους σκηνοθέτες και ομάδες. Το θεατρικό μου σπίτι, όμως, είναι ο «Μικρός Βορράς». Με τον Τάσο έχω μια πάρα πολύ καλή σχέση, η οποία χτίστηκε με τον καιρό. Στην αρχή ήταν καθηγητής μου, ο οποίος έδειξε επαναστατικά πράγματα για το δικό μου μυαλό περί υποκριτικής και δουλειάς σε σχέση με την ακρίβεια, την μελέτη και την σταδιακή δουλειά «χτισίματος» ενός ρόλου. Σταδιακά, έχτισα μια πολύ ουσιαστική σχέση γιατί είδα πως αυτός ο άνθρωπος με εμπιστεύτηκε. Κι εγώ το τιμάω πάρα πολύ αυτό. Είμαι από τους ηθοποιούς, που όταν ένας σκηνοθέτης με επιλέγει για κάτι, θεωρώ πως με τιμάει. Και εγώ το ανταποδίδω αυτό. Δείχνω εμπιστοσύνη και δίνω το 100% μου. Αυτό το είδε ο Τάσος και το ανταπέδωσε με όλες τις επόμενες δουλειές που με επέλεγε. Μετά έγινα δάσκαλος σε εργαστήρι χάρη στον Τάσο, ο οποίος μου έδωσε το βήμα και μου είπε πως αν διαβάσω και μελετήσω μπορώ να το κάνω. Αυτός μου έδωσε και την ευκαιρία να σκηνοθετήσω παιδική παράσταση στην ομάδα του «Μικρού Βορρά» που χρόνια ασχολείται με το παιδικό θέατρο και έχει πολύ ανεβασμένο τον πήχη.

Rejected: Ποιό είναι το κομμάτι που δούλεψες σαν άνθρωπος μέσα σε αυτήν την συνεργασία;

Α.Ν: Δούλεψα πολύ την ενσυναίσθηση μου λόγω του παιδικού θεάτρου. Ο Τάσος τιμάει και αγαπάει πάρα πολύ το παιδικό θέατρο και αυτό γιατί ξεκίνησε το παιδικό θέατρο λόγω της κόρης του. Γιατί ήθελε, η κόρη του να βλέπει ποιοτικό θέατρο και να διαβάζει παραμύθια. Εγώ δεν είχα αυτήν την ευαισθησία απέναντι σε αυτό. Όταν χτίζουμε μια παιδική παράσταση δεν πάμε με συγκεκριμένες νόρμες. Οι ηθοποιοί, κάνουμε μια είδους εκπαίδευση σε σχέση με το εκπαιδευτικό δράμα και το εκπαιδευτικό θέατρο και τα μηνύματα που περνάει το κάθε παραμύθι. Αυτά τα μηνύματα πριν τα περάσουμε εμείς στα παιδιά, τα περνούσε ο Τάσος σε εμάς, στις πρόβες. Αυτό καλλιέργησε πάρα πολύ την δική μου ενσυναίσθηση και την ανάγκη να παίξω σε αυτό το κοινό. Το ίδιο συνέβη και με το θέατρο ενηλίκων. Με τα παιδιά, όμως, αν δεν είσαι ο ίδιος ευαίσθητος και δεν έχεις αθωότητα και ανάγκη να κάνεις τον κόσμο καλύτερο μέσα από το θέατρο δεν θα περάσεις το μήνυμα που θέλεις. Έτσι, έχτισα την ενσυναίσθηση και, φυσικά, τις τεχνικές μου γιατί ο  Τάσος εκτός από καλός σκηνοθέτης είναι πολύ διαβασμένος σε μεθόδους υποκριτικής και τεχνικές αφήγησης, τις οποίες περνάει στους ηθοποιούς. Οι ηθοποιοί έχουμε ανάγκη από ανθρώπους εμπειρότερους από εμάς, να μας βοηθάνε, να μας στηρίζουν και να θέλουν να μας πάνε παρά πέρα. Ο Τάσος είναι ένας απ’ αυτούς.

Rejected: Ποιά ήταν η αγαπημένη σου παιδική παράσταση;

Α.Ν: Ο «Μικρός Πρίγκιπας» ήταν η πρώτη μου παιδική παράσταση και ήταν μια παράσταση που με άγγιξε πάρα πολύ. Ακόμη με χαρακτηρίζουν «μικρό πρίγκιπα». Το είχα αγαπήσει και είχα ταυτιστεί πολύ με αυτό. Μετά ήρθε το «Αισώπου κόμιξ», την οποία αγαπώ, γιατί γύρισα όλη την Ελλάδα μ’ αυτήν την παράσταση. Κάναμε περίπου 800 παραστάσεις.

Έπειτα, μια τρομερή επιτυχία που έκανε sold out όπου κι αν έπαιζε, ήταν «ο Ραφτάκος των Λέξεων». Εκεί έζησα την εμπορική επιτυχία μιας παράστασης με την πολύ καλή της έννοια. Σε όλες αυτές τις παραστάσεις, οι ηθοποιοί προχωρούν πολύ υποκριτικά γιατί κάνουν τρομερά πράγματα επί σκηνής. Τραγουδούν, χορεύουν, έχουν ρόλους να αναμετρηθούν που είναι πολύ έξω απ’ τους ίδιους. Επίσης, μάθαμε να στήνουμε παράσταση σε οποιονδήποτε χώρο και να προσαρμοζόμαστε κάθε φορά ανάλογα.

Rejected: Τί έχεις ακούσει από ένα παιδί που χαράκτηκε για πάντα στην μνήμη σου;

Α.Ν: Έχω ακούσει πάρα πολλά πράγματα. Είναι βλέπεις και πάνω από 2.000 οι παραστάσεις που έχουμε κάνει πλέον με παιδιά. Μου έρχεται μια στιγμή που συγκινήθηκα πολύ on stage με ένα παιδί. Κάθε φορά που φεύγει ο «Μικρός Πρίγκιπας» από έναν πλανήτη, λέει ότι οι μεγάλοι είναι πολύ παράξενοι.

Υπάρχει, σε κάποιο σημείο, μια στάση για διάδραση, όπου ρωτάει ο «Μικρός Πρίγκιπας», «εσάς πως σας φαίνονται οι μεγάλοι;» και σηκώνει ένα κοριτσάκι νήπιο το χέρι του και λέει «οι μεγάλοι είναι πολύ παράξενοι». Ρωτάω το γιατί και μου λέει «γιατί δεν ξέρουν να αγαπάνε». Αυτό με λύγισε. Σκέφτηκα εκείνη την στιγμή «εγώ ξέρω να το κάνω; Καλά ρωτάω. Το ξέρω όμως;»

Θυμάμαι και σε μια παράσταση που κάναμε για τυφλά παιδιά, όπου τα παιδιά ήθελαν να με αγγίξουνε. Ακούγανε την φωνή μου και ‘θέλαν μετά μόνα τους να με αγγίξουν για να καταλάβουν τα χαρακτηριστικά μου. Αυτή είναι μεγάλη προίκα. Αυτά με δυνάμωσαν πολύ και σαν άνθρωπο. Αυτό που κάνουμε, είτε το κάνουμε για παιδιά, είτε για ενήλικες, αν δεν είμαστε ανοιχτοί και αν δεν έχουμε τέτοιους κάλυκες ευαισθησίας, δεν μπορούμε να το μεταδώσουμε.

Αν ο ηθοποιός δεν είναι ανοιχτός στα συναισθήματα και έτοιμος να δεχτεί κι άλλα πράγματα στην ζωή του, θα κάνει διεκπεραιωτικές παραστάσεις και δε θυμόμαστε μετά τίποτα.

Rejected: Θα ήθελες να κάνεις δικά σου παιδιά;

Α.Ν: Ναι, θα ήθελα μια ξανθιά, γαλανομάτα κόρη. Μόνο αν γνωρίσω την γυναίκα των ονείρων μου. Την γυναίκα της ζωής μου. Θα ήθελα το παιδί να είναι καρπός του έρωτά μου. Δε θα το ήθελα ποτέ ως ανάγκη, με την έννοια του πρέπει, αλλά από βαθιά εσωτερική ανάγκη, όπως αυτήν του να κάνω θέατρο. Θα ήθελα να είναι κομμάτι δικό μου και της γυναίκας μου ενώ θα είμαστε σε μια σχέση που κρατάει στον χρόνο. Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάζω παραμύθια στο παιδί μου, να την πηγαίνω θέατρο, να της παίζω μουσική, να χορεύουμε. Έχω τέτοια όνειρα. Μέσα από το θέατρο έχω μάθει να αγαπώ πολύ τα παιδιά και πιστεύω ότι έχω πάρει εφόδια για να γίνω καλός πατέρας.

Έχω μαλώσει κιόλας, όταν ένας ηθοποιός, όταν πήγαμε σε ένα σχολείο, χαρακτήρισε τα παιδιά «μούλικα». Του είπα «αυτά είναι παιδιά. Έτσι θα τα λες. Δεν είναι ούτε μούλικα, ούτε παιδάκια.» Βλέπω τα παιδιά από κάτω και βλέπω με τι συγκινούνται, με τι χαίρονται και τι τους αγγίζει και οι αγκαλιές που μας έκαναν στο τέλος κάθε παράστασης γινόντουσαν όλο και πιο δοτικές και προσωπικές.

Rejected: Πώς νιώθεις που ασχολείσαι με την σκηνοθεσία;

Α.Ν: Δεν αυτοπροσδιορίζομαι σαν δάσκαλος ή σαν σκηνοθέτης. Εγώ ηθοποιός είμαι. Το γεγονός πως μπορώ να διδάξω ή να σκηνοθετήσω είναι ένα άλλο κομμάτι που έχει να κάνει με την ανάγκη μου να δώσω. Μπορεί να ακούγεται πολύ ωραιοποιημένο, αλλά είναι αλήθεια.

Εκεί ανακάλυψα την μαγεία του να δίνεις. Η πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά ήταν με μια ομάδα του δήμου Βόλβης, γιατί είχα μια μαθήτρια που ήταν σε αυτήν την ομάδα και μου το ζήτησε. Είπα πως δεν είμαι σκηνοθέτης αλλά θα το κάνω υπο το πρίσμα του δάσκαλου, βοηθώντας και δίνοντας πράγματα σχετικά με το ανέβασμα μιας παράστασης. Μου άρεσε πολύ γιατί ήταν σαν παιχνίδι. Είχα ένα όραμα στο μυαλό μου για μια παράσταση και είπα στους ηθοποιούς να παίξουμε όλοι μαζί αυτό το παιχνίδι. Έτσι το βλέπω. Συνεχίζω και το κάνω θέτοντας όλους συμμέτοχους σε ένα παιχνίδι και κάνοντας ένα είδους couching στους ηθοποιούς. Το ίδιο κάνω και στην παράσταση που ετοιμάζουμε τώρα σε σκηνοθεσία μου με τον «Μικρό Βορρά». Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να το κάνω, αλλά το διασκεδάζω πολύ.

Rejected: Παίζεις και στην παράσταση «Ιλιάδα», όμως. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Α.Ν: Η «Ιλιάδα» είναι η εφηβική παράσταση του «Μικρού Βορρά», αλλά εμείς την βλέπουμε σα να παίζουμε για ενήλικες. Στήνουμε επί σκηνής έναν ολόκληρο πόλεμο. Βγάζουμε γούστα στο σανίδι του θεάτρου με αυτήν την παράσταση.

Η πρεμιέρα έγινε στο αρχαίο θέατρο Άργους, το πιο αρχαίο θέατρο της Ελλάδας, σε μια πόλη που σχετίζεται με το έργο. Και ξαφνικά είμαστε μέσα στο αρχαίο θέατρο Άργους και φωνάζουμε «εμπρός Αργείτες!». Το ιδιαίτερο σε αυτήν την παράσταση είναι πως, όπου κι αν παίζουμε, διατηρούμε ακόμη την ενέργεια του Άργους. Αυτό δε μου έχει ξανασυμβεί. Κουβαλάμε ακόμη την ενέργεια του χώρου.

Rejected: Είχες και μια πολύ μεγάλη αγάπη το σκυλάκι σου, την Πέρλα, που «έφυγε»…

Α.Ν: Έξι χρόνια ήμασταν μαζί. Είναι από τα πιο όμορφα κομμάτια μου, που άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, γιατί ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ στο τέλος. Ζούσα μια πολύ ωραία ζωή μαζί της: ταξίδια, στα ανοιχτά θέατρα μαζί, σε πρόβες… Παντού μαζί. Την βρήκε μια κοπέλα σε μια κούτα όταν ήταν κουτάβι.

Δεν ήξερα αν θέλω σκυλί, αλλά πήγα να την δω και αποκοιμήθηκε πάνω μου. Τότε κατάλαβα ότι θα είμαστε μαζί. Το έβλεπα πραγματικά σαν παιδί μου. Στο τέλος αρρώστησε και είχε πολύ έντονους πόνους και περάσαμε ένα πολύ δύσκολο τρίμηνο, πολλής φροντίδας. Πήγα στην κτηνιατρική κλινική και μου έλεγαν ότι δεν ξέρουν αν μπορεί να τα καταφέρει. Έζησα να μου λέει άνθρωπος ότι η Πέρλα έχει έξι μήνες ζωής. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει να χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Η Πέρλα δεν μπορούσε να κοιμηθεί και ούρλιαζε απ’ τους πόνους, εγώ το ζούσα όλο αυτό και δεν ήξερα τι να κάνω για να βοηθήσω. Κλαίγαμε παρέα. Μια μέρα πήγα να της κάνω την ένεση της, με κοιτάζει στα μάτια και κατάλαβα ότι πρέπει να πάμε για ευθανασία. Μου το είχαν προτείνει, αλλά πάλευα να την κρατήσω στην ζωή. Κατάλαβα τότε, ότι δεν μπορώ να την βλέπω να τυραννιέται άλλο και πρέπει να ηρεμήσει και αυτή και εγώ. Και συνέβη κάτι πολύ όμορφο μετά. Το αποφασίζω και επειδή όλη η γειτονιά  την ήξερε και την αγαπούσε, την πήρα αγκαλιά την τελευταία μέρα και την πήγα να την χαιρετήσει η γειτονιά. Την πήγα στην κλινική και είδα να σβήνει μπροστά μου. Βρήκα τυχαία ένα κόκκινο σεντόνι στο αμάξι την τύλιξα και έκλαιγα πάρα πολύ ώρα με ένα κόκκινο σεντόνι και το άψυχο σώμα της στην αγκαλιά μου. Μου λείπει, την θυμάμαι, είναι ένα κομμάτι μου. Έζησα σκηνικά τραγωδίας. Αυτό που μένει όμως, είναι οι όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί.

Rejected: Πώς έχεις δει τον κόσμο να αλλάζει, μέσα από την κρίση που περνάμε, λόγω πανδημίας;

Α.Ν:  Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Παίρνονται αποφάσεις για την ζωή χωρίς την δική μας συμμετοχή, έγκριση και ανάμειξη. Το χειρότερο στην συγκεκριμένη κατάσταση, είναι πως ο κόσμος αφήνεται.

Αν δε σηκωθούμε λίγο απ’ τον καναπέ και αυτή η άνοιξη θα μας ματώνει. Χρειάζεται να είμαστε αλληλέγγυοι και να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τα προβλήματα του άλλου, να τον στηρίζουμε και να έχουμε σωστή και καθαρή γνώση τον γεγονότων που εκτυλίσσονται γύρω μας.  Έτσι, μόνο, μπορούμε να παίρνουμε θέση στα πράγματα.

Rejected:Εσύ πώς παίρνεις θέση στα πράγματα;

Α.Ν:  Αρχικά, προσπαθώ να ενημερώνομαι και να παρακολουθώ την επικαιρότητα γύρω μου. Έπειτα, όπου βρίσκομαι, σε όποιο τραπέζι, σε όποια παρέα προσπαθώ να φέρνω τέτοια πράγματα στην κουβέντα και να μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να μοιραστούμε απόψεις. Προσπαθώ να στηρίζω σε όποια κοινωνικά θέματα μπορώ και να εκφράζομαι και να επικοινωνώ πράγματα μέσα απ’ την δουλειά μου. Το «κλειδί» πιστεύω είναι να κοιτάζουμε πιο πολύ ο ένας τον άλλον. Ο ωχαδελφισμός με ενοχλεί αφάνταστα.

Rejected:  Τί κάνεις για να περνάς καλά;

Α.Ν:  Μουσική, τραγούδι πολύ. Είμαι ευτυχής που ανακάλυψα το Spotify και μπορώ να ακούω καινούρια τραγούδια και να κάνω λίστες. Η καλύτερη ώρα της ημέρας είναι όταν με τον καφέ και το τσιγάρο μου ξεκινάω να δουλεύω κάτι που ετοιμάζω αυτήν την περίοδο. Να οργανώσω την πρόβα ή το μάθημα μου ή να προετοιμαστώ για παράσταση. Και πολύ παρέα με φίλους, με τους οποίους λόγω της καραντίνας, ανακαλύψαμε την μπιρίμπα. Και όταν ενώνεται η μπιρίμπα, με την μουσική, το τσιγάρο και τους φίλους, είναι υπέροχο συναίσθημα.