“Εδώ είμαι, μην με αφήσεις”, είναι μια φράση του έργου που θεωρώ πως θα έπρεπε να βασίζεται όλη η ζωή μας. Η ζωή μας στηρίζεται στο “από κοινού”. Στη ζωή είναι υπέροχο να βρεις τον άνθρωπο που θα πεις “είμαστε τώρα ένα”. Αγάπη θέλουμε. Να είμαστε πραγματικά με τον άλλον, στη ζωή. Θα έρθει κι η ώρα που θα γυρίσεις σπίτι σου, και θα πεις στην αγαπημένη σου “είμαι κουρασμένος”. Παίζει κι αυτό. Αλλά, όταν έχεις οικογένεια, όταν έχεις ένα παιδί, η κούραση δεν είναι τόσο έντονη. Ο οργανισμός σου, όταν έχεις ένα παιδί, μπαίνει στον “αυτόματο”. Πώς να στο εξηγήσω…Όταν έχεις παιδί, την κούραση δεν την πολυκαταλαβαίνεις. Μπαίνεις σε μια άλλη ενέργεια, που σου λέει, “ξύπνα, τώρα είναι η πραγματική υποχρέωση στη ζωή σου. Όλα τα άλλα ήταν ένα τίποτα-ένα παιχνιδάκι, σαν προετοιμασία για το μεγάλωμα ενός παιδιού”.

“Όταν αποκτήσεις παιδιά, προτεραιότητα πια, δεν είναι ο εαυτός σου. Τα παιδιά είναι ευκαιρία σου, ευκαιρία ψυχολογικού τύπου, να αφήσεις τον όποιο παλιό εαυτό σου, πίσω και να ταχθείς σε αυτό το πράγμα. Είναι σημαντικό πια να είσαι εκεί για τα παιδιά σου. Όταν πρέπει στη δουλειά μου, να κάνω 2-3 παράλληλα πράγματα, δεν θέλω να με παίρνει από κάτω. Θέλω να βρίσκω χρόνο, να είμαι παρών για τα παιδιά μου και να αποσυμπιέζομαι λίγο πριν μπω στο σπίτι. Είναι δύσκολο, αλλά ωραίο να συμβαίνει. Το παλεύω. Κάθε μέρα με τα παιδιά είναι μια εμπειρία. Όταν μιλάνε, περπατάνε, πόσα έζησα μαζί τους το καλοκαίρι και πόσα ακόμα ζω κάθε μέρα που ξυπνάμε. Βλέπω στα παιδιά μου, το δικό τους χαρακτήρα. Πολύ πιο γρήγορα, από ότι η δική μας η γενιά. Είναι πιο ανοιχτά τα παιδιά σε σχέση με παλιές γενιές. Λόγω της πληροφόρησης, σαν “σφουγγαράκια” φρέσκα, τα παιδιά ρουφάνε τα πάντα. Κάθε δυσκολία σου φαίνεται αστεία, μετά από λίγο καιρό. Είναι και η ατάκα στο έργο που παίζουμε “όταν θα έχουμε ένα μωρό στην αγκαλιά μας, θα γελάμε με το πόσο αφελείς είμασταν”. Αν δεν κάνεις το βήμα για παιδί, δεν το ξέρεις. Η κάθε μέρα ενός γονιού είναι μια ξεχωριστή μέρα-γιατί την έζησε με το παιδί του”.

“Τα παιδιά να κρατάνε το κινητό και να βλέπουν youtube ή να παίζουν παιχνίδια, είναι κάτι που καλώς ή κακώς δεν μπορείς να το αποφύγεις, όσο και να το θες. Πρέπει να βάζεις κάποια όρια στο παιδί να μην “χάνεται” στο κινητό, μόνο και μόνο για να ησυχάσει αυτό ή να έχεις εσύ την ησυχία σου. Από την άλλη, δεν γίνεται να μην το αποφύγεις-ακόμη και στο σχολείο, που άλλα παιδάκια είναι πιο εξοικειωμένα με το κινητό. Υπάρχει η αμεσότητα των πραγμάτων. Το κινητό για τα παιδιά θέλει ένα μέτρο και μια ασφάλεια σε ότι αφορά το διαδίκτυο. Η τεχνολογία δεν πρέπει να σου ζορίζει τη ζωή, αλλά να στην διευκολύνει. Το βλέπω συχνά και σε μένα. Κολλάω στο Instagram αι θυμώνω με τον εαυτό μου. Η γενιά μου μεγάλωσε με παιχνίδι και μπάλα. Το επιδιώκω και για τα παιδιά μου, κι ας ξέρω ότι έχουν αλλάξει οι εποχές. Το να κρατάς ισορροπίες δεν είναι εύκολο, αλλά πας ένα βήμα τη φορά”

“Που θυμήθηκα να λειτουργώ σαν τον πατέρα μου, όταν ασχολούμαι με τα παιδιά μου; Προσωπικά, είχα με τον πατέρα μου μια σχέση που δεν είχε πολλά λόγια. Επικοινωνούσαμε με τα μάτια και έτσι λέγαμε περισσότερα. Κατά κάποιο τρόπο, το dna του πέρασε σε μένα γιατί είμαι σχεδόν ίδιος με τον πατέρα μου. Ευτυχώς δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να μην ακολουθώ τα χνάρια του πατέρα μου. Μου έμαθε να είμαι “παλικάρι” με όλη τη σημασία της λέξεως. Να είμαι σωστός, δίκαιος, με μέτρο. Δεν έχω να αφαιρέσω κάτι από ό,τι μου έδωσε κι εμένα ο πατέρας μου. Πήρα πολλή αγάπη από τους γονείς μου, μικρός,  και την ίδια αγάπη θέλω να δώσω στα παιδιά μου. Αλλά, ταυτόχρονα θέλω να είναι “χοντρόπετσα”, σε αυτό το νέο είδος κοινωνίας που δημιουργείται. Ο Βόλος, η πόλη που μεγάλωσα, μου λείπει. Η αίσθηση ελευθερίας που είχα, οι παρέες, οι διακοπές, όλα μου λείπουν από το Βόλο. Όσο μεγαλώνουμε έχουμε την τάση να είμαστε πιο μινιμαλιστές και θα ήθελα πολύ να ζω εκεί – αλλά το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς με σταματά – είναι κάτι, πάντως, που με τριβελίζει”.