Τα πρωινά εργαζόμουν σε ένα μαγαζί φίλου με burger και θα συνεχίσω να έχω συνεργασία πιο “εξωτερική” και διαφημιστική. Τώρα πια, τα περισσότερα πρωινά τα περνάω στις πρόβες του “Μακμπέθ” που θα παίξω στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Αυτό το διάστημα των πρώτων προβών έχω κεντράρει στο τι επακριβώς λέει το κείμενο. Μελετάω τα σχόλια του συγγραφέα για τους ήρωες, την εποχή…θέλει ψηλάφισμα το κείμενο του Σαίξπηρ. Έχω ξανασχοληθεί με τον ίδιο συγγραφέα στο “Χειμωνιάτικο Παραμύθι”, αλλά εδώ μελετάμε διεξοδικά και με βαθιά λεπτομέρεια το τι ήθελε να πει ο συγγραφέας την εποχή που το έγραψε. Τί ήθελε να θίξει ο Σαίξπηρ. Έπειτα, την άνοιξη του 2020 θα συνεργαστώ με τη Μίνα Αδαμάκη που θα διασκευάσει και θα σκηνοθετήσει τους “Αδελφούς Καραμάζωφ” και θα είναι μαζί μας ο Μιχάλης Συριόπουλος και η Νάνσυ Μπούκλη. Θέλω να ασχολούμαι με “μεγάλα” κείμενα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και πάντα το προσπαθώ, όσο μπορώ.

Είναι χαρά και δώρο από το χρόνο, να ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη με αυτό το έργο, το “Πάρκινγκ”,  δύο Θεσσαλονικείς. Είναι μια “χειροποίητη” παράσταση που θέλω να δείξουμε σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους και θεατρόφιλους. Πατρίδα είναι οι γονείς, οι φίλοι, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα ραντεβού, οι πρώτες έξοδοι, η ΧΑΝΘ, ο Λευκός Πύργος, η Καλαμαριά, τα Κάστρα, εκεί που μεγαλώνεις δεν “κόβεται” η καρδιά σου. Έχω αποσυνδεθεί πλέον από τη Θεσσαλονίκη, λείπω πάνω από 15 χρόνια. Και δεν ανεβαίνω συχνά, αλλά αυτή η “μυρωδιά” δεν με αφήνει ήσυχο. Καμιά φορά πηγαίνω προς το Πειραιά μυρίζω θάλασσα και μου έρχεται παραπομπή στο νου, η Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω αν έχει καλλιτεχνικό ταβάνι η Θεσσαλονίκη, δεν γνωρίζω πως κινούνται τα πράγματα. Όταν την άφησα, είχε μια ανοιχτωσιά πολιτιστικά. Στη Θεσσαλονίκη, επειδή με ρωτάς, για το δήθεν που μπορεί να υπάρχει, οφείλω να σου πω ότι υπάρχει και στην Αθήνα, απλά χάνεται στο μεγάλο όγκο της “μητρόπολης”.

Eίμαι σε μια φωτεινή περίοδο, πολύ κοινωνικός και με διάθεση για ζωή. Είμαι δημιουργικός σε όλα τα επίπεδα. Αν τα Χριστούγεννα με αναζωογονούν; Από όταν έμπλεξα με αυτή τη δουλειά, οι γιορτές δεν έχουν καμία διαφορά. Γιορτές σημαίνει διπλές παραστάσεις στο θέατρο. Αλλά και πριν ασχοληθώ με το θέατρο, όπου δούλευα βράδυ, οι γιορτές πάντα είναι “δυνατές” για βράδια ψυχαγωγίας και σίγουρα με την πολλή δουλειά, χάνουν το νόημα που -αν θες-είχα παιδί…Μετά το σχολείο, έπαψαν τα Χριστούγεννα να σημαίνουν πολλά για μένα. Οι γιορτές είναι για παιδιά και εφήβους…