Γεννήθηκα στη Ρόδο. Το σπίτι της γιαγιάς στην Παλιά Πόλη, αυλή των θαυμάτων. Ατελείωτα καλοκαίρια με το καρπούζι στη θάλασσα να παγώνει και κυνηγητό στην αλάνα μέχρι να κλάψουν τα γόνατα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με φουστάνια… Μητέρα, γιαγιά, γειτόνισσες, ξαδέρφες, κουμπάρες, νύφες. Πατέρας καπετάνιος, παρών με την απουσία του, γιατί «θα τα πω όλα στον πατέρα σου, όταν έρθει και θα δεις εσύ». Ζωγραφίζω με τις ώρες κάτω από το τραπέζι μικρές Γκουέρνικες, γοργόνες, σπίτια με φουγάρα καραβιού.

Ταξίδια υπερπόντια με τον πατέρα μου. Έξι χρονών μούτσος μασκότ του πληρώματος. Στην καμπίνα του μπαμπά με περιμένει πάντα ένα ντουλάπι γεμάτο σοκολάτες και καραμέλες. Ο κύριος Μπάμπης, ο λοστρόμος, μου μαθαίνει να ψαρεύω χέλια.

Οι γονείς μου με πηγαίνουν να δω την πρώτη μου παράσταση στα μπαλέτα Κίροφ, στο Κίεβο. Τα πόδια μου ακόμη δεν φτάνουν στο πάτωμα όταν κάθομαι, αλλά η καρδιά μου χτυπάει πολύ γρήγορα.

Έκτη δημοτικού. Εθνική παλιγγενεσία. Παλαιών Πατρών Γερμανός με ψεύτικο μούσι από κάνναβη. Οι πρώτες μικρές φωνούλες που με καλούν στον μαγικό κόσμο του Θεάτρου.

Απόφοιτος Λυκείου. Από το σχολείο έχω μάθει να λέω ψέματα και να σπαταλάω τον χρόνο μου.

Τα χρόνια στη Δραματική Σχολή λίγο ξύλινα και βαρετά. Με μικρές αναλαμπές από κάποιους φωτισμένους δασκάλους όπως η Ταμίλα Κουλίεβα, νεοφερμένη τότε από τη Μόσχα, η οποία έφερε έναν φρέσκο τρόπο διδασκαλίας. Εκείνη μου σύστησε τον Στάθη Λιβαθινό με τον οποίο έμελλε να συνδέσω τη μετέπειτα πορεία μου στο θέατρο.

Οκτώ μαγικά χρόνια στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με παραστάσεις ορόσημο, «Αγάπης Αγώνας Άγονος», «Μολιέρος», «Το Παλτό», «Αυτό που δεν τελειώνει», «Ο Ηλίθιος», «Ιλιάδα» (εκτός Εθνικού) σε παγκόσμια περιοδεία.

Μετά από 23 χρόνια που συμπληρώνω στο θέατρο, έχοντας συνεργαστεί και με άλλους σκηνοθέτες, νιώθω ευλογημένος που είμαι ακόμα κομμάτι του πυρήνα της ομάδας αυτής, η οποία εξακολουθεί να χαράζει την πορεία της.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στις παραστασεις, εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια, άρχισα να παίζω με κούκλες, με διαφορετικό τρόπο. Οι μικρές μου κυρίες (όπως μου αρέσει να τις λέω).

Είναι παλιές πεταμένες μπάρμπι που τους δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή μετατρέποντάς τες σε δραματικές ηρωίδες βγαλμένες από το σύμπαν του Λουκίνο Βισκόντι, του Μπελ κάντο, της Μπελ Επόκ. Η μοναδική μου απιστία στο θέατρο.

Τα τελευταία χρόνια μένω στα Πετράλωνα. Έβδομος όροφος και ουρανός. Ξυπνάω εύκολα κάθε πρωί. Δεν πίνω καφέ. Οπου το λέω, με κοιτάνε λες και είμαι κανένα ούφο. Κάθε πρωί βυθίζω μια μπανάνα μέσα στη μερέντα.

Εθισμός η ζάχαρη.

Το ξέρω, μια μέρα θα το πληρώσω ακριβά.

Μια φορά τη βδομάδα τρώω με τους γονείς μου.

Μητέρα αεικίνητη, ακούραστη, αειθαλής.

Πατέρας χαμογελαστός βούδας.

Είναι ακόμη ερωτευμένοι – τους καμαρώνω. Θεωρώ τον εαυτό μου ατάλαντο στον έρωτα, ίσως επειδη πιστεύω περισσότερο στην ηδονή.

Ηθοποιός – λένε – σημαίνει φως.

Σημαίνει και σκιά και σκοτάδι και πτώση και ρωγμή και κόλαση και δαίμονες, όπως λέμε… ζωή.

Πρόσφατα έφυγε ενας συνάδελφός μου, ένα αξιαγάπητο πλάσμα, με τον οποίο τρώγαμε στο ίδιο τραπέζι πριν κάποιες μέρες.

Ανακοπή, είπαν. Έτσι απλά.

Σκέφτομαι πόσο μάταιη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλος ένας άνθρωπος πέθανε. Την επόμενη μέρα θα πάνε όλοι στις δουλειές τους, η γη θα συνεχίζει να γυρίζει και το μόνο που θα απομείνει από αυτόν είναι μια φωτογραφία σε μια κορνίζα ή μια ανάμνηση από κάποιους φίλους.

Είμαι 46, μεσήλικας. Όσο περνάει ο καιρός, προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα της φθοράς και της απώλειας δικών μου ανθρώπων. Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά ξέρω ότι πρέπει όλοι να σεβόμαστε τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Για τον εαυτό μου δεν φοβάμαι τόσο όταν έρθει εκείνη η στιγμή, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα είμαι εκεί για να το ζήσω.

Κοιτάζω την φωτογραφία του ανηψιού μου.

Ο Άγγελος, είναι επτά.

Στους φίλους του λεει ότι ο θείος του είναι ηθοποιός, με δέος, λες και είναι αστροναύτης.

Θέλω να ζήσει μια όμορφη ζωή.

Αυτόν τον καιρό έχω ανέβει στη σχεδία του «Οδυσσέα» και περιπλανιέμαι μέσα στο πέλαγος της «Οδύσσειας» με την καθοδήγηση του Γιάννη Μαργαρίτη στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Ταυτόχρονα συμμετέχω και στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη – ακόμη μια ευτυχής συγκυρία.

Και επειδή η ηδονή είναι ο απώτερος στόχος σε ό,τι κάνει κανείς, κλείνω με τα λόγια του Καβάφη…«Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών».

Άλλη μια μέρα που βάλαμε κάτω.