Τα τελευταία χρόνια μένω στα Πετράλωνα. Έβδομος όροφος και ουρανός. Ξυπνάω εύκολα κάθε πρωί. Δεν πίνω καφέ. Οπου το λέω, με κοιτάνε λες και είμαι κανένα ούφο. Κάθε πρωί βυθίζω μια μπανάνα μέσα στη μερέντα.
Εθισμός η ζάχαρη.
Το ξέρω, μια μέρα θα το πληρώσω ακριβά.
Μια φορά τη βδομάδα τρώω με τους γονείς μου.
Μητέρα αεικίνητη, ακούραστη, αειθαλής.
Πατέρας χαμογελαστός βούδας.
Είναι ακόμη ερωτευμένοι – τους καμαρώνω. Θεωρώ τον εαυτό μου ατάλαντο στον έρωτα, ίσως επειδη πιστεύω περισσότερο στην ηδονή.
Ηθοποιός – λένε – σημαίνει φως.
Σημαίνει και σκιά και σκοτάδι και πτώση και ρωγμή και κόλαση και δαίμονες, όπως λέμε… ζωή.
Πρόσφατα έφυγε ενας συνάδελφός μου, ένα αξιαγάπητο πλάσμα, με τον οποίο τρώγαμε στο ίδιο τραπέζι πριν κάποιες μέρες.
Ανακοπή, είπαν. Έτσι απλά.
Σκέφτομαι πόσο μάταιη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλος ένας άνθρωπος πέθανε. Την επόμενη μέρα θα πάνε όλοι στις δουλειές τους, η γη θα συνεχίζει να γυρίζει και το μόνο που θα απομείνει από αυτόν είναι μια φωτογραφία σε μια κορνίζα ή μια ανάμνηση από κάποιους φίλους.
Είμαι 46, μεσήλικας. Όσο περνάει ο καιρός, προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα της φθοράς και της απώλειας δικών μου ανθρώπων. Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά ξέρω ότι πρέπει όλοι να σεβόμαστε τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Για τον εαυτό μου δεν φοβάμαι τόσο όταν έρθει εκείνη η στιγμή, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα είμαι εκεί για να το ζήσω.