Ο Χάρης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Τρία πράγματα που έχω μέσα στο σακίδιο μου, κάθε φορά που πάω στο θέατρο, είναι καταρχάς το παγούρι μου με νερό. Δεν είναι λίγες οι φορές που πάνω στην προετοιμασία της παράστασης, νιώθεις ότι ξεραίνεται το στόμα σου και θες να πιεις ένα ποτήρι νερό. Για να μη σε πιάσει πανικός, λοιπόν, έχεις μαζί το νεράκι σου και γλιτώνεις το συγκεκριμένο μικρό μεν, σοβαρό δε, άγχος. Κάτι άλλο που έχω πάντα μαζί μου, πολύ απαραίτητο ειδικά στις παραστάσεις για τον Χριστιανόπουλο, είναι τα υλικά του μακιγιάζ: Το πρόσθετο μουστακάκι και η γκρίζα βαφή γι’ αυτό και για τους κροτάφους. Για σκέψου δηλαδή να ανοίξω κάνα βράδυ το σακίδιο μου και να λείπουν αυτά από μέσα. Θα σε πιάσει πανικός ή δεν θα σε πιάσει; Ένα τρίτο πράγμα που κουβαλάω επίσης μαζί μου είναι τα ακουστικά μου. Στην Αθήνα συνηθίζω να πηγαίνω στο θέατρο με το πατίνι μου, οπότε η μουσική είναι η πιο ευχάριστη συνοδεία για τη μικρή πορεία μου.
Δεν έχω συγκεκριμένα τραγούδια που θ’ ακούσω στη διαδρομή προς το θέατρο, όπως και γενικά σε κάθε διαδρομή μου. Πάντως, στο play list μου υπάρχουν ο «Μάρκος» της Λένας Πλάτωνος που με συγκινεί κάθε φορά που τ’ ακούω με την αγάπη της δημιουργού για ένα αδικοχαμένο ζώο. Κι έχει ένα τέτοιο ρυθμό το κομμάτι αυτό, που έρχεται σε μια μικρή κόντρα με τους στίχους. Ο «Μάρκος» της Πλάτωνος μπορεί ν’ ακουστεί σαν ένα χορευτικό κομμάτι και ταυτόχρονα σαν μια απαγγελία ενός συγκλονιστικού ποιήματος. Ακούω ακόμη μερικά κομμάτια της May Roosevelt από τη Θεσσαλονίκη, η οποία επένδυσε με ηλεκτρονική μουσική τις απαγγελίες του ίδιου του Χριστιανόπουλου. Ο Αντώνης (σ.σ. ο Μποσκοΐτης) μου χάρισε αυτό το CD που με βοηθάει να έχω στα αυτιά μου μέχρι να πάω στο θέατρο και να τον υποδυθώ μπροστά στο κοινό, το ηχόχρωμα και τον τονισμό των λέξεων από τον ίδιο τον Χριστιανόπουλο. Ένα τρίτο κομμάτι που μου αρέσει ν’ ακούω είναι το ηλεκτρονικό ρεμίξ από το «Personal Jesus» των Depeche Mode. Προέρχεται από ένα αγαπημένο, εδώ και πολλά χρόνια, συγκρότημα που με κρατάει σε μία εγρήγορση, θα έλεγα, κατά τη διάρκεια κάθε μίας διαδρομής μου.
Αυτή η χρονιά ανήκει στάνταρ στις παραστάσεις του έργου «Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι» ειδικά μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνωρίσαμε στην Αθήνα και το ίδιο εύχομαι και για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη του ποιητή. Το ένα πράγμα που θα ήθελα είναι να καταφέρουμε να παίξουμε σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας εν είδει καλοκαιρινής περιοδείας. Είμαστε σε καλό δρόμο! Το δεύτερο θα ήταν να παίξουμε ακόμη στο εξωτερικό, μια και ήδη έχουμε προσκλήσεις για παραστάσεις στο Λονδίνο, το Άμστερνταμ, αλλά και το Λουξεμβούργο από τις εκεί ελληνικές κοινότητες. Το τρίτο πράγμα θα ήταν, να βρούμε ένα λίγο μεγαλύτερο θέατρο για τις παραστάσεις της επερχόμενης χειμερινής σαιζόν πάντα στην Αθήνα, όπου, όπως ήδη είπα, η παράσταση σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Δεν μας φοβάμαι, να είμαι ειλικρινής. Την παράσταση τη στήσαμε και την «τρέχουμε» μαζί με τον Αντώνη, με τη συμβολή βέβαια της «Τεχνών Δράσις», της παραγωγής μας από τη Θεσσαλονίκη.
* Ο Χάρης Φλέουρας πρωταγωνιστεί στο “Ντίνος Χριστιανόπουλος – το Ταγκαλάκι”, μια παράσταση αφιερωμένη στο Ντίνο Χριστιανόπουλο, που τον ερμηνεύει ο ίδιος, σε μια δημιουργία του Αντώνη Μποσκοΐτη.
