“Θεσσαλονικιός είμαι, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη δυτική είσοδο της πόλης, πριν έρθουν το εμπορικό κέντρο και τα μικρομάγαζα. Περιθώριο, αγοραίο σεξ και κέντρα γνωριμιών ήταν το σκηνικό. Φοβερές παραστάσεις που σου μένουν για μια ζωή. Εργαλείο και για το θέατρο, μεγάλο.

Ο μπαμπάς δάσκαλος στο επάγγελμα, μαζί ξυπνούσαμε, μαζί πηγαίναμε στο σχολείο, στο ίδιο δημοτικό που δούλευε πήγαινα, στους Αμπελόκηπους. Μαζί γυρνούσαμε, όλα μαζί. Η μάνα μου δούλευε στην άλλη άκρη της πόλης και γυρνούσε κατά το απόγευμα. Μου έμαθαν την αξία του σεβασμού στον άλλον, όχι με λόγια, με το στυλ τους και τη στάση τους.

Ο αδερφός μου 13 χρόνια μεγαλύτερος. Δεν μαλώναμε, τι να μαλώσουμε, ήμασταν λίγο σαν μπαμπάς με γιο, όταν ήμουν παιδί. Όταν ενηλικιώθηκα, κάναμε -και κάνουμε- φοβερή παρέα, ώρες ατελείωτες. Πατέρας δύο παιδιών πια ο Βασίλης και με μια εκπληκτική σύζυγο, τυχερός άνθρωπος”.

“Οι ηθοποιοί με ταρακουνούν. Η Νένα Μεντή στην “Ευτυχία” ήταν η αποκάλυψη για μένα. Επικοινωνία με τον καθένα θεατή ξεχωριστά, κοντά στην έννοια της “κοινωνίας” της εκκλησίας. Και σεμνός άνθρωπος, όσο καταλαβαίνω από το δημόσιο λόγο της. Τρομερή.

Και ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου. Για μένα τραγουδά και παραδίδει μάθημα υποκριτικής. Τον είδα στο “Τρένο των Εννέα και Πέντε”. Τραγουδούσε με τέτοια εννόηση του τι λέει…. Έλεγε “αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα” και σε έφερνε προσωπικά προ των ευθυνών σου. Λες και το έλεγε μόνο σε σένα”.

Περνώντας η σχολή, άρχισα να αποκωδικοποιώ τι μου συνέβαινε. Οι ιστορίες είναι. Η ευθύνη, το προνόμιο και η ηδονή του να λες ιστορίες. Ίσως ακούγεται μπανάλ, αλλά είναι όλη η επικοινωνία των ανθρώπων. Μια φράση λέει “αρκεί να ανοίξει ένας ηθοποιός το στόμα του για να ζωντανέψει μια ιστορία δυόμιση χιλιάδων ετών”. Αυτή τη δουλειά κάνουμε. Πώς να μη μαγευτείς, πως να μην αγχωθείς, πώς να μην παρασυρθείς;”

“Με ρωτάς, ποιοι δάσκαλοι, ποιες συνθήκες, ποιες στιγμές με οριοθέτησαν… Ακόμα κι από αυτούς που δεν κατάφερα να βρω κοινά σημεία επαφής -δεν φταίω και δεν φταίνε βέβαια, είναι και θέμα χημείας- κατάφερα να πάρω πράγματα, έστω κι αν το κατάλαβα αργά. Μετά τη σχολή.

Όταν σπουδάζεις νιώθεις ότι κάθε λέξη, καθε παρατήρηση, κάθε σχόλιο που θα σου κάνει ο δάσκαλος είναι και το μέτρο του αν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Αν θα πετύχεις σαν ηθοποιός ή αν πρέπει να τα παρατήσεις αμέσως και να πας να γίνεις λογιστής. Δικαιολογημένη αντίληψη, αν και λάθος.

Η Γλυκερία, η Έφη Σταμούλη, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Αυτοί, νομίζω, μου έδωσαν τις πιο βασικές κατευθύνσεις. Η καθεμία κι ο καθένας από το δικό του δρόμο.

Ο Μιχάλης Συριόπουλος -στα εργαστήρια ακόμη- μου έδειξε τι πάθος είναι η τέχνη και με έβαλε και πρώτη φορά να παίξω σε παράστασή με εισιτήριο, κομβική στιγμή. Ο Μιχάλης Σιώνας με βοήθησε πάρα πολύ στην αντίληψή μου για τη σκηνοθεσία. Πώς δίνουμε οδηγίες, πως οργανώνουμε τη μελέτη μας και την -πολύπλευρη- εργασία μας”.

“Ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία να ασχολούμαι στο θέατρο. Πήγα σε ένα εργαστήρι “για να μη βαριέμαι” και άλλαξε όλη η ζωή μου. Όλο μου το βλέμμα στον κόσμο. Οι πολιτικές μου πεποιθήσεις. Ξεπέρασα ψήγματα ρατσισμού και ομοφοβίας, προκαταλήψεις που στη γενιά που μεγάλωνα θεωρούνταν αυτονόητες αξίες. Όπως καταλαβαίνεις, μου έδωσαν τόσα πολλά τα εργαστήρια που ήθελα από πολύ νωρίς να ασχοληθώ και από την πλευρά του εμψυχωτή.

Ονειρεύομαι τα εργαστήρια μου να είναι ένα εβδομαδιαίο τρίωρο διάλλειμα από τις προθεσμίες, τη μέτρηση του χρόνου και του χρήματος.

Απόδραση από το “πρέπει” και είσοδος στο “λες;”.

Αυτό προσπαθώ να καλλιεργώ. Και αυτό γίνεται με μεθόδους και με εφαρμοσμένη νοοτροπία, όχι με λόγια του αέρα και δήθεν μαγείες.

Το πιο όμορφο feedback που έχω πάρει στο εργαστήρι είναι ότι “από τότε που ήρθα, δεν αγχώνομαι τόσο για το αν θα τα καταφέρω”. Αυτό επιζητώ. Δοκιμές μέχρι θανάτου, αποτυχίες και ξανά δοκιμές”.

“Δεν διαλέγω πάντα εγώ το έργο. Πολλές φορές είναι οι συγκυρίες. Τα δύο κείμενα που ανέφερες, το “Με δύναμη από τη Κηφισιά” και το “Τάβλι”, μου τα πρότειναν οι ηθοποιοί τους. Μέχρι να πούμε, βέβαια, “πάμε να το κάνουμε”, σημαίνει ότι κάτι με έχει μαγέψει. Η λέξη-κλειδί μου, είναι το παράπονο. Αυτό με συγκινεί στα έργα και στους ήρωες τους, αυτό που δεν έχει δικαιωθεί μέσα τους. Αυτό παλεύουμε να υπερασπιστούμε.

Στο “Τάβλι” οι ήρωες είναι δύο γελοίοι άνθρωποι, παγιδευμένοι στη μεγαλομανία τους. Είναι όμως και δύο άνθρωποι χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, είτε μιλάμε για τους πενηντάρηδες του ’70 -από γραφής, είτε για τους σημερινούς τριαντάρηδες, που στα δεκαοχτώ τους, τους είπαν “χρόνια πολλά, μνημόνια, σπουδάστε, δουλέψτε για 550 ευρώ, αν είστε τυχεροί και βρείτε δουλειά”. Και σήμερα, πολλοί τζογαρουν στο ίντερνετ, ψάχνοντας όχι μόνο να βγάλουν λεφτά, αλλά και μια ευκαιρία να κερδίσουν κάπου. Έχουμε σχεδόν παραιτηθεί από την ελπίδα να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Δεν βλέπουμε πουθενά πιθανό τρόπο να προκόψουμε”.

“Στο “Με δύναμη από τη Κηφισιά” είδα μια πάλη τριών γυναικών να αισθανθούν αυτόνομες, αυτόφωτες. Σαν την πάλη που κάνει η κοινωνία, για να μετατοπιστεί η θέση της γυναίκας σε κάτι νέο, κάτι δικαιότερο, κάτι πιο πραγματικό από αυτό που πιστεύαμε για χρόνια. Αυτή διαπραγματευόμαστε, με την κωμικότητα τους, τις ανορθογραφίες και τις ασυνέπειες τους. Την προσπάθεια να πάρουν τη δύναμη από τη συνειδητοποίηση ότι είναι αρκετές όπως είναι. Χθες, τελειώσαμε και με τους Monks τη “Προδοσία”, παραγωγή που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Μιχαλάκος. Ποιός και τί με “πρόδωσε” σε αυτή τη ζωή; …Με πρόδωσε η σκέψη που είχα μεγαλώνοντας, ότι αν ασχοληθώ με τη διοίκηση θα καταφέρω να επιδρώ σε πολύ κόσμο. Άλλωστε, οι πρώτες μου σπουδές είναι πάνω στη διοίκηση  και τότε μάλιστα ήταν πολύ συνειδητή επιλογή. Και μαζί, η σκέψη ότι στη ζωή μετρά μόνο το αποτέλεσμα. Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο, ότι η προσπάθεια είναι που γεμίζει το χρόνο σου και σε διαμορφώνει. Το αποτέλεσμα δεν το ορίζεις πλήρως, έτσι κι αλλιως, ποτέ. Με πρόδωσε και με παγίδεψε -ενίοτε ακόμα το κάνει- η ανάγκη μου να ξεχωρίσω, να υπερέχω. Και η πολιτική με πρόδωσε και η δημοσιογραφία και η αγένεια πολλών γύρω μου, με κάνει και νιώθω αδύναμος”.

Αν ήταν εύκολο, θα το διαλύαμε. Ζηλεύω πολλές αρετές της Ανθούλας, της Βικτώριας, του Γιώργου, του Ιωάννη και του Κωνσταντίνου. Επί σκηνής ή μη. Με κινητοποιεί αυτό. Και ταυτόχρονα με αναδεικνύει το να δουλεύω μαζί τους.

Τώρα, και γενικά, όταν παίζω, παλεύω να κρατήσω το μικρόβιο της σκηνοθεσίας στα επίπεδα που είναι γόνιμο. Να προτείνω πράγματα στην πρόβα παίζοντας, αλλά και να πειθαρχώ όταν σκηνοθετεί άλλος. Ένας πρέπει να λέει πάντα “που πάει το καράβι”. Αλλιώς, η παράσταση είναι σκορπισμένη σε χίλιες κατευθύνσεις και δηλητηριασμένη από πιθανές ίντριγκες.

Τί λείπει από τη θεατρική Θεσσαλονίκη ιδιωτικών παραγωγών, πέρα από τα χρήματα και τις επιχορηγήσεις;

…Πόσο χρόνο έχεις; Θα σου πω τι λείπει από τις ιδιωτικές παραγωγές που δεν χρηματοδοτούνται. Κεφάλαιο διαθέσιμο προκαταβολικά, γνώση μάνατζμεντ, γνώσεις επικοινωνίας, χώροι προβών, ένσημα, ύπνος, φαγητό ενίοτε, συζήτηση και συνεργασία και μεταξύ των ομάδων (αυτό φαίνεται να αλλάζει τελευταία), περισσότεροι δημοσιογράφοι που να ξέρουν γιατί ασχολούνται με την τέχνη.

Κυρίως, λείπουν θέατρα μικρού μεγέθους, θέατρα 60-100 ατόμων που να ενδιαφέρονται να μας φιλοξενήσουν.

Ένα 300αρι θέατρο θα φιλοξενήσει αθηναϊκούς θιάσους. Και καλά θα κάνει, γιατί από εκεί θα έχει εγγυημένα έσοδα. Και πολλοί από τους υπεύθυνους των χωρών αυτών θα ήταν πιο ευτυχισμένοι και οι ίδιοι αν ασχολούνταν με κάτι αλλο.

Χώροι στα “δικά μας κυβικά” είναι το Θέατρο Τ, το Μπενσουσάν Χαν, μέχρι που έκλεισε, ζήτημα να είναι ένας-δύο ακόμη. Υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά παραστάσεων -και καλών παραστάσεων- στην πόλη απ’ ότι χώροι να μας φιλοξενήσουν.

Τί; Αν μια καλή παράσταση στη Θεσσαλονίκη, no name θιάσου, θα βρει το κοινό της ή “ποτέ δεν ξέρεις”; Δεν ξέρω να σου πω-να σου απαντήσω- με σιγουριά. Ίσως, χρειαστεί τόσο καιρό που να συμβεί στην τελευταία παράσταση. Δεν ζούμε εύκολους καιρούς, ούτε οικονομικά ούτε τεχνολογικά.

Ακούω ότι “η λύση είναι τα νέα σχήματα να πειραματιστούν”. Χαίρω πολύ, κι εγώ θέλω να δοκιμάσω καινοτόμα πράγματα. Μόνο. Αλλά κάθε παραγωγή σημαίνει ρίσκο 4-5 χιλιάδων ευρώ τουλάχιστον. Δεν τα έχουμε. Τα δανειζόμαστε, “ματώνουμε” να βρούμε κανένα χορηγό, κάνουμε οικονομία από τα βασικά για να ανεβάσουμε μια παράσταση.

Πώς έρχεσαι και λες εκ του ασφαλούς, “πειραματίσου”;

Γιατί ο ακραίος πειραματισμός, όσο γοητευτικός κι αν είναι, συνεπάγεται και ρίσκο βιωσιμότητας της παράστασης”.

“Τα πρωινά, παίζω στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας, στη Παιδική Σκηνή στο “Είναι κανείς εδώ;” σε σκηνοθεσία του Πέτρου Μαλιάρα…Συγκεκριμένα, στο Θέατρο, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας, για σχολεία.

Ήταν μια ευκαιρία να γυρίσω στην υποκριτική επαγγελματικά, πρώτη φορά μετά τον κορονοιό. Και αυτό με τροφοδοτεί και σαν σκηνοθέτη.

Μη ρωτάς πως αντέχω κι οδηγώ και πηγαίνω κάθε πρωί…Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια στις μετακινήσεις με το ΚΤΕΛ πλέον, αντίο αυτοκίνητο, πετρέλαια και εκνευρισμός…. Αν σου πω ότι περνάω πιο ξεκούραστα, λόγω του ότι αναπληρώνω δύο-δυόμιση ώρες ύπνο την ημέρα στο λεωφορείο, θα με πιστέψεις;

…..Τί μπορεί να βρει κάποιος σε ένα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. μιας επαρχιακής πόλης που όσο και να προσπαθεί, δεν θα του προσφέρει καμία αίθουσα Θεσσαλονίκης;

Θα σου πω τι βρήκα εγώ εκεί, που δεν το περίμενα. Μια μικρή πόλη με περίπου 12 τμήματα ερασιτεχνών ηθοποιών. Υπέροχο κλίμα στο θίασο, από τον Πέτρο Μαλιάρα που σκηνοθετεί τα λαϊκά παραμύθια που κάνουμε εκεί, μέχρι τους ηθοποιούς και τους πιο “αφανείς” συντελεστές. Σπάνιο πράγμα αυτό και πολύτιμο, αν είναι να παίζεις καθημερινά. Και έναν οργανισμό που δουλεύει απρόσκοπτα και οργανωμένα για να σε εξυπηρετεί από τα αυτονόητα μέχρι τα πιο σύνθετα”.

Και από ταινίες; Η “Υπόθεση Καρλίτο”, “ο Μεγάλος Λεμπόφσκι”, το “Shawshank Redemption” αλλά και ο “Καιρός των Τσιγγάνων” αναπαράγονται σίγουρα, μια φορά το χρόνο το καθένα, στο σπίτι.