at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Βαλέριας Δημητριάδου

κείμενο Ι βαλέρια δημητριάδου */* φωτογραφίες | αρχείο βαλέριας  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

η ευλογία της ζωής...

Η μέρα ξεκινάει με διαπραγματεύσεις.

«Μαμά! Σήκω!», «Τώρα, αγάπη μου!», «Σήκω!», «Σ’ ένα λεπτό», «Όχι… Τώρα!»

Τόσο αμείλικτη, ούτε η μάνα μου, όταν με ξυπνούσε για σχολείο.

Το ότι θα ξαναζούσα τέτοιο βασανιστήριο στα τριάντα φεύγα -ενώ εγώ είμαι η μάνα τώρα- δεν το φανταζόμουνα.

«Μήπως να σηκωθεί ο μπαμπάς;» «Όχι! (σχεδόν κλάμα) Εσύ! Σήκω!»

Ε, και κάπως έτσι το παίρνω απόφαση και σηκώνομαι.

Μου αρέσει ο ύπνος, το ομολογώ. Πάντα μου άρεσε.

Αυτό το «πέντε λεπτά ακόμα» είναι μάλλον η φράση που με χαρακτηρίζει.

Πρωινό, παιχνίδια, καμιά βόλτα, παραμύθια, όλη μας η ζωή γύρω απ’ αυτήν. Τη Μαρία μας. Τι θα φάει, να κοιμηθεί τέτοια ώρα το μεσημέρι ώστε να κοιμηθεί νωρίτερα το βράδυ, το σπίτι μας από την άλλη το γιοφύρι της Άρτας που χτίζεται και γκρεμίζεται δέκα φορές τη μέρα… Και ταυτόχρονα το κινητό μου να μη σταματάει. Εκατό γκρουπς.  Παράδεισος στο μέσεντζερ οι της παραγωγής (Παναγιώτης, Χρύσα, Σπύρος κι εγώ), Παράδεισος στο βάιμπερ μαζί με όλους τους ηθοποιούς-συντελεστές, Παράδεισος Θεσσαλονίκη (καινούριο αυτό ένεκα των παραστάσεων εκεί) για τις συνεννοήσεις μας με τη Λία. Και αυτά μόνο για τον Παράδεισο. Άλλο γκρουπ C for Circus για όλα τα ζητήματα της ομάδας, άλλο για τα τσιτ τσατ της παρέας. Και φτιάχνονται και καινούρια γκρουπς  για επόμενα πρότζεκτς. Εννοείται το κινητό μόνο στο αθόρυβο, αλλιώς θα είχαμε λαλήσει όλοι οικογενειακώς. Κι ενώ από τη μία πρέπει να είμαι εκεί και να απαντάω, από την άλλη πόσο θα ‘θελα να έβγαινα μια βόλτα κι έτσι εντελώς τυχαία να έπεφτε το κινητό μου σε κάποια αποχέτευση.

Κάτι μέρες σαν κι αυτήν σκέφτομαι:

Πόσο ωραία θα ήταν να ήμασταν μόνο καλλιτέχνες.

Πόσο ωραία θα ήταν να μην είχαμε όλο αυτό το τρέξιμο και το βάρος των παραγωγών στις πλάτες μας και να μην είχαμε καμία αγωνία για το αν θα κιτρινίσουν ή όχι οι μέρες στην προπώληση.

Και να με ρωτάει και ο κόσμος «Θα πάει ξανά ο Παράδεισος; Ρε συ, πρέπει οπωσδήποτε να πάει!». Κι εγώ να θέλω να βροντοφωνάξω «Εννοείται! Μπορείτε να βγάλετε πρόγραμμα ηθοποιών ώστε να μπορούν και οι έντεκα (!), να μας βρείτε ένα θέατρο που να ταιριάζει και να χωράμε και έναν παραγωγό να το αναλάβει, ώστε να μην έχουμε το ρίσκο εμείς που δεν έχουμε ίχνος κεφαλαίου;». Παρόλα αυτά, λέω «Ναι, πρέπει να πάει. Ε, το προσπαθούμε. Θα δείξει.»

 

Θα νόμιζε κανείς ότι με ένα δίχρονο παιδί στο σπίτι και όλη αυτήν την ξέφρενη κατάσταση με τις παραστάσεις, θα το ‘χω χάσει εντελώς. Έλα, όμως, που νιώθω μια περίεργη ηρεμία. Έχω πολλές ευθύνες, πολλά να σκεφτώ, αλλά δε με τρομάζει τίποτα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα θα γίνουν. Ή και να μη γίνουν αυτά, θα γίνουν άλλα. Όπως πάντα.

Ένστικτο επιβίωσης; Μηχανισμός άμυνας; Ή απλώς βαθιά ευγνωμοσύνη που δεν είμαι μόνη; Μάλλον το τρίτο. Χίλιες φορές να χτυπάει το κινητό όλη μέρα και να με ξεθεώνει το Μαράκι δίχως έλεος παρά να ήμουν μόνη. Όχι για λίγο -αυτό θα ήταν δώρο. Γενικά μόνη. Δύσκολη η μοναξιά. Χωρίς τους άλλους, τι;

 

Οπότε, ναι, είμαι σίγουρα κουρασμένη (ποιός γονιός δεν είναι άλλωστε;) και ναι, θα προτιμούσα να είμαι σε μία παραλία και να ακούω τη θάλασσα και τίποτα μα τίποτα άλλο ΑΛΛΑ -δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα «αλλά»-  πέφτω να κοιμηθώ και νιώθω πλήρης, ολοζώντανη και περιτριγυρισμένη από τους πιο όμορφους ανθρώπους.

 

Και τώρα που είπα «πέφτω να κοιμηθώ», λέω όντως να το κάνω, γιατί έχει πάει αργά και το πρωί, ξέρεις. Με περιμένει ξύπνημα.

* η Βαλέρια Δημητριάδου, ηθοποιός και μέλος των C.for Circus,  δημιούργησε το βραβευμένο έργο της θεατρικής παράστασης “Και εφύτευσεν ο Θεός, παράδεισον” που παρουσιάζεται από τη θεατρική ομάδα C.for Circus, για πέντε βραδιές στη Θεσσαλονίκη, στο Metropolitan Urban Theater, από 14 έως και 18 Φεβρουαρίου.