at a glance
Top

Στο «και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον»

κείμενο | νίκη ζερβού*/* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης + κωστής χατζής */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

δεν έχω λόγια...

Από μικρή αναρωτιόμουν, τι σημαίνει «παράδεισος».

Είναι ένα δάσος με δέντρα που όλοι είναι χαρούμενοι σα να ‘χουν πάρει κάτι;

Είναι κάτι διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο;

Ένα συνονθύλευμα αγαπημένων ανθρώπων και αναμνήσεων σε μια ημισυνειδητή κατάσταση ονείρου και πραγματικότητας;

Είναι να τρως και να μην παχαίνεις;

Όποια απάντηση και να έδινα ταυτόχρονα, συνειδητοποιούσα πως ο παράδεισος του ενός μπορεί να γίνει η κόλαση του άλλου.

Στην παράσταση «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον», στο «Metropolitan Urban Theater», αυτή η συνειδητοποίηση ζωντάνεψε μπροστά μου με τον πιο σκληρό τρόπο. Αλλά, ας τα πάρουμε απ’ την αρχή.

Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξει και, ως επακόλουθο, να παρακολουθήσει κανείς μια πολύ καλή παράσταση.

Να έχει δικό της, άρτιο, κείμενο, πολύ καλούς ηθοποιούς, σωστή σκηνοθεσία και πρωτότυπη μουσική, ενώ ταυτόχρονα εκπαιδεύει το κοινό και περνάει μηνύματα. Με μεγάλη μας χαρά, παρακολουθήσαμε μια παράσταση που είχε κι αυτά κι ακόμη περισσότερα. Να, ποιος είναι ο παράδεισος του θεάτρου…

Η Βαλέρια Δημητριάδου, έγραψε το θεατρικό έργο, συνθέτης της πρωτότυπης μουσικής και σκηνοθέτης της παράστασης.

Η Βαλέρια είναι ένα νέο, τρομερά ταλαντούχο πλάσμα, το οποίο αποφάσισε να καταπιαστεί με ένα κοινωνικό φαινόμενο, για το όποιο δεν υπάρχει αρκετή εκπαίδευση και ενημέρωση αλλά μας αφορά όλους, ειδικά τώρα τα τελευταία χρόνια, στην χώρα μας. Το φαινόμενο αυτό λέγεται sex trafficking.

Αυτή τη στιγμή, στο κόσμο μας, στη χώρα μας, πολύ κοντά μας, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε κατάσταση δουλείας. Κατά κύριο λόγο, γυναίκες και παιδιά, τα οποία μια μέρα εξαφανίστηκαν από προσώπου γης στον «παράδεισο» για κάποιους άλλους, να εκπορνεύονται παρά την θέλησή τους και βιώνουν καθημερινά μια κόλαση χωρίς τέλος και διαφυγή.

Η θεατρική μεταφορά του φαινομένου  της σωματεμπορίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θέλει θάρρος, μελέτη και μπόλικο ταλέντο, και πάλι, πρόκειται για δύσκολο και ρισκαδόρικο εγχείρημα.

Ευτυχώς για εμάς, υπάρχει η ομάδα «C. for Circus» που ανέλαβε την πραγματοποίησης της παραγωγής μιας παράστασης για γερό στομάχι, την οποία απαρτίζουν 11 ηθοποιοί- “πολυεργαλεία” και αρκετοί ακόμη συντελεστές.

Όλοι τους υπέροχοι, ένας κι ένας, συγκλονιστικοί ξέχωρα και ουσιαστικά. Θα σταθώ, λίγο παραπάνω, στον ρόλο του «Φέλιξ» που υποδύθηκε ο Βαγγέλης Αμπατζής. Ο ρόλος είναι αυξημένης δυσκολίας, καθώς αναφέρεται σε άτομο στο φάσμα του αυτισμού, βαριάς μορφής. Η κινησιολογία και η μελέτη του ηθοποιού, ήταν τόσο βαθιά, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ρεαλιστικό και ακριβές. Κι αυτό είναι σπάνιο.

Ένα ακόμη υπέροχο στοιχείο της παράστασης που την κάνει να ξεχωρίζει, είναι η πρωτότυπη μουσική σε στίχους της δικιάς μας, Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη την οποία συνέθεσε, όπως ήδη αναφέραμε, η Βαλέρια Δημητριάδου.

Οι περισσότεροι ηθοποιοί της παράστασης είναι και μουσικοί, παίζουν και τραγουδούν live την ώρα της παράστασης και θα ψάξω να βρω τα κομμάτια στο spotify γιατί δεν έγιναν απλά «για να υπάρχει ένα χαλί από πίσω», αλλά είναι κομματάρες, ένα κι ένα. Μουσική για να γουστάρουμε.

Δεν ξέρω πως να το γράψω σε λόγια, πως να χώσω σε λέξεις το αίσθημα, πως να πάρω το γαμημένο ταρακούνημα που ένιωσα και να το κάνω κείμενο. Αλλά, νομίζω, πως -τελικά- τα πράγματα είναι απλά. Και λέγονται ακόμα πιο ξεκάθαρα: αυτό το θέατρο θέλουμε.

Αυτό το θέατρο αναζητούμε.

Το θέατρο που ξεχειλίζει ταλέντο κι ο κάθε συντελεστής φέρνει τον εαυτό του επί σκηνής και είναι ενεργοποιημένος.

Το θέατρο που μπορεί να σε “μετακινήσει” και να σου προκαλέσει το ενδιαφέρον, ανεξάρτητα απ’ το κοινωνικοπολιτικό σου υπόβαθρό και την ηλικία σου.

Το θέατρο που βγαίνεις έξω και λες «πω, ρε, μαλάκα. Τί είδα μόλις τώρα;».