<<Ρε ‘σεις, δεν έχω φρύδια!>>

Ο ιδρώτας, ο καπνός και η ενέργεια του πανκ τα έχουν εξαφανίσει, αλλά ποιός νοιάζεται; Κάπου στο πάτωμα, κάποιος ψάχνει ένα παπούτσι – κλασικά, πάντα κάποιος χάνει κάτι σε τέτοια live. «Κάνε, κάνε στην άκρη, είναι το τελευταίο πήδημα!» φωνάζει ένας τύπος πριν βουτήξει στο κοινό, ενώ εγώ ψάχνω απεγνωσμένα ένα τρόπο να βγω έξω για τσιγάρο. «Μήπως μπορώ να βάλω το μπουφάν σου; Το δικό μου είναι στην άλλη άκρη». Πανικός, χάος, και η απόλυτη ελευθερία του πανκ σε μια νύχτα που δεν τελειώνει ποτέ.

Και αυτή η νύχτα ακόμα να τελειώσει… Ίσως χρειαστούν πολλές ακόμα για να περάσει στη μνήμη, σαν κάτι που κάποτε ζήσαμε.

Οι Αντίδραση υποδέχτηκαν τους Discharge, και όλοι εμείς καταθέσαμε την ψυχή μας σε ένα live που είχαμε καιρό να ζήσουμε. Για πολλές στιγμές εκείνο το βράδυ της Παρασκευής νιώσαμε πολίτες του κόσμου.

Το στενό έξω από το Eightball απέκτησε μια άλλη αύρα—όχι μόνο την ένταση του punk, αλλά μια ατμόσφαιρα που έφερνε κάτι από το αγγλικό punk των Discharge, εκείνο που χρόνια τώρα έχει χαράξει ανεξίτηλα τον ήχο και τη στάση του είδους.

Οι Αντίδραση, όπως πάντα, έβαλαν φωτιά στη σκηνή, αποδεικνύοντας γιατί παραμένουν ένα από τα πιο εμπρηστικά συγκροτήματα της ελληνικής punk σκηνής. Κομμάτια που όλοι ξέραμε απ’ έξω, στίχοι που έγιναν συνθήματα, κιθάρες που έκοβαν σαν ξυράφια—όλα μπλέκονταν με την ένταση του κοινού που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή. Και μετά… οι Discharge. Αυτή η μπάντα-ορόσημο, η μπάντα που άλλαξε για πάντα τον ήχο του punk και του hardcore, έφερε μαζί της όλη την ωμότητα και την ενέργεια που τους έκανε θρύλους. Ο ήχος τους ήταν σαν βόμβα που έσκαγε ξανά και ξανά μέσα στο χώρο, με τον ρυθμό τους να γίνεται καρδιοχτύπι για όλους εμάς που ήμασταν εκεί.

Ιδρώτας, καπνός, ουρλιαχτά, stagedives, χαμένα παπούτσια, χαμένες φωνές—αλλά κανένας δεν έδειχνε να νοιάζεται. Το punk είναι και πάντα θα είναι κάτι παραπάνω από μουσική· είναι μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας, και εκείνο το βράδυ, στο στενάκι έξω από το Eightball, όλοι το νιώσαμε.