rejected: Πρώτα απ’ όλα, πώς πέρασες τις γιορτές;

Δ.Κ.:  Αν και είχα “εορταστικό” πρόγραμμα παραστάσεων, βρήκα χρόνο να ξεκουραστώ και να απολαύσω σε χαλαρούς ρυθμούς, κάποιες μέρες.  Μέσα σ’ αυτή “χαλαρή”  κατάσταση, όμως, οφείλω να σου πω ότι άρχισα να παρατηρώ και να ασχολούμαι με αρκετά προβλήματα που περιβάλλουν και απασχολούν τον κόσμο και αυτό που είδα είναι ανθρώπους που τους έχει καλουπώσει έτσι η κοινωνία, ώστε να κάνουν συγκεκριμένες στιγμές, συγκεκριμένα πράγματα και να μας το δείχνουν και να το φωνάζουν γιατί έτσι πρέπει. Πιστεύω πως μαθηματικά κινούμαστε σε άλλες δομές κοινωνίας και σε άλλη ζωή.

Κάπως έτσι, τέλειωσαν οι γιορτές και ξαναμπήκα σε ρυθμούς καθημερινότητας, “μια από τα ίδια”: Έψαχνα να παρκάρω, προχθές στο κέντρο, κοντά στη μία ώρα, είχα αργήσει ήδη στο ραντεβού που είχα και πάρκαρα σε θέση κατοίκων. 40 ευρώ πρόστιμο για να πάει καλά η μέρα!

rejected:  Και γιατί μένεις ακόμη στα δυτικά προάστια;

Δ.Κ.: Συνεχίζω, λοιπόν, από γεννησιμιού μου να μένω στην Ευκαρπία για τα καλά που μου προσφέρει. Η Ευκαρπία είναι χωριό. Και κάθε χωριό έχει τα καλά του όπως ας πούμε, οπουδήποτε και να είμαι, τραβάω χειρόφρενο, ανοίγω την πόρτα και κάνω ό,τι θέλω!

Η μεγαλύτερη πολυκατοικία είναι διώροφη, έχει παντού πάρκα και δέντρα και σου παίρνει μαζί με το πάρκινγκ ένα μισάωρο μέχρι να φτάσεις στο κέντρο. Υπάρχουν βέβαια και τα άσχημα, όπως οι μέρες που θα γίνεται χαμός στον Περιφερειακό, θα σε πιάσουν όλα τα φανάρια, θα σου πάρει μιάμιση ώρα να φτάσεις και μετά δεν θα έχεις όρεξη για τίποτα. Προκειμένου, λοιπόν, να αποφεύγω την σύγχυση που μπορεί να προκαλέσει η ενδεχόμενη αργοπορία, προετοιμάζομαι κατάλληλα: Ξεκινάω πάντα 40 με 45 λεπτά νωρίτερα. Υπάρχουν 2-3 στάνταρ σταθμοί στο ραδιόφωνο που μου κάνουν παρέα σε όλες τις διαδρομές και για να είμαι πάντα στην ώρα μου, έχω ρυθμίσει το ρολόι του αυτοκινήτου να δείχνει 12 λεπτά πιο αργά.

Στα δυτικά της πόλης, επίσης, συμβαίνει το εξής ευτυχές παράδοξο στο θέμα της διασκέδασης: Ανά τακτά χρονικά διαστήματα αλλάζει η πιάτσα. Επειδή δούλευα χρόνια νύχτα –στην  Ευκαρπία έχω δουλέψει ακόμη και σε μαγαζιά που έχουν πλέον κλείσει- γνωρίζω από πρώτο χέρι πως αλλάζει η τάση στα δυτικά. Πριν από μερικά χρόνια ερχόντουσαν και από άλλες περιοχές στην Ευκαρπία. Τώρα η πιάτσα έχει μεταφερθεί στην Πολίχνη. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια κυκλοφορώ στο κέντρο, στο οποίο δεν υπάρχουν σταθερά και συγκεκριμένα στέκια, αλλά γενικά μου αρέσουν πολύ οι μπυραρίες στα στενά, απέναντι από τον Λευκό Πύργο.»

rejected: Τί κάνει ο Δημήτρης όταν είναι σπίτι;

Δ.Κ.: Όταν είμαι σπίτι, μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με την μαγειρική: Μαγειρεύω με την πρώτη ευκαιρία και μου αρέσει να πειραματίζομαι. Σπεσιαλιτέ μου είναι φαγητά της μαμάς όπως παστίτσιο και μουσακάς. Λόγω της ασχολίας μου με το μπαρ έχω την τάση να πειραματίζομαι, να καραμελώνω, να κόβω και να στύβω αλλά αυτό πλέον γίνεται όταν έχω πολύ χρόνο στην  διάθεση μου. Για μένα μαγειρεύω σπάνια. Θέλω παρέα για να μαγειρέψω. Μένω με τον αδελφό μου και λείπουμε διαφορετικές ώρες, οπότε μαγειρεύω και πλένω δύο νεροχύτες τουλάχιστον κάθε μέρα. Το καλό είναι πως είμαστε πολύ φίλοι με τον αδελφό μου και μπορούμε να κάνουμε πράγματα παρέα αλλά υπάρχει και αμοιβαίος σεβασμός.

Τον εκνευρίζει, βέβαια πολύ όταν τον πειράζω πάνω σε μια κουβέντα και αρχίζω να επιχειρηματολογώ. Δεν με αντέχει καθόλου τότε, γιατί πάντα θα βρίσκω τρόπο να παίρνω το δίκιο με το μέρος μου! Εγώ πάλι δεν αντέχω την ευθύτητα και την απολυτότητά του. Είναι τόσο αληθινός και ειλικρινής που οτιδήποτε και να συμβεί θα το πει όπως είναι. Απ’ το καλύτερο μέχρι το χειρότερο. Είμαι κι εγώ έτσι, απλώς μετράω πολύ περισσότερο τα λόγια μου και χειρίζομαι πιο διπλωματικά τις καταστάσεις. Το θέατρο με βοήθησε πολύ να διακρίνω σε ποιες καταστάσεις πρέπει να χρησιμοποιήσω την διπλωματία και την μετριοπάθεια μου και πότε όχι, χωρίς παρ’ όλα αυτά να παίζω θέατρο στην ζωή μου.

rejected: Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Δ.Κ.: Εγώ ποτέ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αθλητικογράφος στο ραδιόφωνο. Άκουγα αθλητικές εκπομπές και ήθελα να κάνω εκπομπή, η οποία θα συνέδεε θέματα της καθημερινότητας με τον αθλητισμό. Στο λύκειο ακολούθησα τεχνολογική κατεύθυνση –την πιο προσιτή και εύκολη σε εμένα- και εν τέλει πέρασα στο Τ.Ε.Ι. Ηλεκτρονικής και ταυτόχρονα ασχολούμουν ερασιτεχνικά με το θέατρο. Από μικρός ήμουν στο εργαστήρι του Δήμου της Ευκαρπίας μέχρι να συγχωνευτούν οι Δήμοι και να σταματήσει η λειτουργία του και κατά συνέπεια να μαραζώσει πολιτισμικά η Ευκαρπία.

Το επάγγελμα του ηλεκτρονικού παρ΄όλο που μου άρεσε, δεν το έβλεπα σαν μόνιμη επαγγελματική αποκατάσταση. Έτσι, σε κάποια στιγμή αλλάξαμε σκηνοθέτη στο θέατρο και μας ανέλαβε ο Νίκος Μαγδαλινός ο οποίος αποφάσισε μια μέρα πως πρέπει να δώσω εξετάσεις και να γίνω ηθοποιός.  Μπαίνοντας, λοιπόν στην σοβαρή διαδικασία προετοιμασία ενός ρόλου, μίας κατάστασης ή μιας παράστασης και φεύγοντας από το παρείστικο και το ερασιτεχνικό ενός θεατρικού εργαστηρίου, είδα πως το επάγγελμα του ηθοποιού είναι κάτι που μου αρέσει και μπορώ να υποστηρίξω.

Απορροφήθηκα από το θέατρο και μπήκα με υποτροφία στον Βουτσινά. Μέσα στην Σχολή δεν καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Σου λένε κάποια πράγματα, υπολογίζεις κάποια άλλα και είναι πολύ μικρή οι κοινωνία μέσα στην σχολή, οπότε υπήρχαν κόντρες, ίντριγκες, “θαψίματα”, των οποίων η ουσία δεν έχει καμία σχέση με την έξω πραγματικότητα μετά την αποφοίτηση. Μέσα στην Σχολή, όλοι οι φοιτητές αποκτούν μια στάμπα, η οποία βασίζεται είτε στον τρόπο που παίζουν, είτε στον χαρακτήρα τους. Εμένα μου είχαν δώσει την στάμπα του “ζεν πρεμιέ” την οποία θέλησα να αποβάλλω και είδα πως ήταν πιο εύκολο απ’ όσο πίστευα. Βασικές μου αρχές σχετικά με την δουλειά μου είναι να είμαι τυπικός και συνεπής.

Τελειώνοντας την Σχολή μου, λοιπόν, αναρωτήθηκα αν μπορώ όντως να βιοποριστώ ως ηθοποιός. Και τότε άρχισα να παίρνω συνεχώς καινούρια πράγματα από το θέατρο και να βλέπω πως αυτή η κατάσταση με γεμίζει κι άλλο και πως σαν άνθρωπος αρχίζω να αλλάζω ακόμη και αντιλήψεις. Από τα πρώτα πράγματα που ανακάλυψα είναι, πως το θέατρο σου δίνει τη δυνατότητα να μπεις στα παπούτσια ενός άλλου, που σε άλλη περίπτωση δε θα έμπαινες ποτέ και αυτό σου διευρύνει τους ορίζοντες, καθώς αρχίζεις να τον αντιλαμβάνεσαι και να τον καταλαβαίνεις.

rejected: Μίλησε μας για μια πρόκληση της δουλειάς και για έναν αγαπημένο ρόλο.

Δ.Κ.: Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που κλήθηκα να κάνω στην καριέρα μου και μάλιστα αμέσως μετά την αποφοίτησή μου, ήταν η αντικατάσταση του Μιχάλη του Συριόπουλου στο έργο «Παραμύθια στο Ασανσέρ». Είχα δύο εβδομάδες καιρό και πάρα πολλές πληροφορίες στον εγκέφαλο μου, καθώς η πρόταση έγινε όταν ετοιμαζόμασταν να δώσουμε εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού με το έργο «Πέρσες». Ήμουν σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, όταν μου έγινε η πρόταση να κάνω την αντικατάσταση. Ξεκινήσαμε πρόβες με τον Μιχάλη στο μικρό του σαλονάκι, να λιώνουμε όλη μέρα και στο τέλος κάθε μέρας να μου λέει ο Μιχάλης «ε, είσαι άνθρωπος!»

Δεν μπορώ να διαλέξω έναν αγαπημένο μου ρόλο. Όλοι είχαν κάτι να μου δώσουν. Από καλλιτεχνικής άποψης, δύο πολύ σημαντικοί ρόλοι ήταν ο “Νεντέλικο Τσαμπρίνοβιτς” στην παράσταση “Σεράγεβο 1914 – Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος”, ο τελευταίος μονόλογος στην παράσταση “Εισβολή” και ο ρόλος μου σαν “Κύριος Κιχ”.

Ο πρώτος είχε μέσα πολλές δομές και φόρμες θεάτρου, ακόμη και αρχαίο χωρικό , τα οποία ενωμένα έδωσε έναν πολύ ολοκληρωμένο αποτέλεσμα και βέβαια ήταν πολύ ωραία και η συνεργασία που είχα με τα παιδιά: Σε μια πρόβα μπορούσαμε να πάμε απ’ το τόσο γέλιο που μου πονούσε η κοιλιά, μέχρι το κλάμα και το να φύγω μαραζωμένος και κομματιασμένος.

Ο δεύτερος ήταν ανώνυμος ρόλος και εξιστορούσε την σχέση ενός παιδιού με έναν μετανάστη και ήταν πολύ έντονος και ουσιώδης.

Ο τρίτος ήταν ο πιο τίμιος ρόλος που είχα ποτέ. Το μήνυμα που περνάει στα παιδιά είναι απίστευτο, τους ενθαρρύνει να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και αποτελεί σημείο αναφοράς στη πορεία μου καθώς είναι ο τέταρτος χρόνος που παίζεται. Επίσης, είναι δύσκολος ρόλος καθώς είναι βουβός και κατά την διάρκεια της παράστασης φεύγουν πολλά κιλά ιδρώτα! Με πολύ λιτά μέσα και οδηγό την φαντασία γίνεται μια μοναδική παράσταση που εκπλήσσει!

rejected: Τι κάνεις φέτος, Δημήτρη;

Δ.Κ.: Φέτος είμαι σε τρεις παραγωγές της ομάδας Κοπέρνικος: Στον «Κύριο Κιχ», Στα «Μεγάλα Ψέματα του μικρού Ερμή» και στην καινούρια μας παραγωγή «Απαγορεύεται η μουσική», της οποίας η πλοκή διαδραματίζεται σε μία πολυκατοικία. Το αξίωμα του διαχειριστή της πολυκατοικίας έχει ένας στρυφνός κύριος στον οποίο δεν αρέσει καθόλου η φασαρία και η μουσική. Έρχεται, λοιπόν ένας νέος ένοικος που ασχολείται με την μουσική και πάει κόντρα στον νόμο του διαχειριστή σύμφωνα με τον οποίο «απαγορεύονται τα πάντα». Παίζουμε από αρχές Νοεμβρίου στο θέατρο Αθήναιον!

Ταυτόχρονα, έχω κρατήσει τα δύο παιδικά τμήματα μου στην σχολή Let’s Dance, στην οποία ήμουν και πέρσι. Η ενασχόληση με τα παιδιά είναι κάτι μοναδικό. Αφού περάσεις απ’ τα στάδια του τροχονόμου, του τσομπάνη, του τερματοφύλακα, του οπαδού, του διαιτητή, γίνεσαι ένα με τα παιδιά και μπαίνεις σε μία άλλη σφαίρα του θεάτρου και της φαντασίας. Το πιο δύσκολο κομμάτι σε αυτό το εγχείρημα ήταν πως κλήθηκα να σκηνοθετήσω ένα μιούζικαλ με πρόζα κατά την διάρκεια της οποίας παρουσιάζονταν και όλα τα υπόλοιπα τμήματα της σχολής. Μετά από όλη αυτήν την εμπειρία, λοιπόν, συνεχίζουν τα παιδικά τμήματα και όχι μόνο!

Ξεκίνησα κάτι καινούριο φέτος με την δημιουργία ενός τμήματος ενηλίκων στο Alte Fablon και τώρα ξεκινάει η δεύτερη περίοδος στον χώρο. Βέβαια αυτό, είναι τελείως διαφορετικό και πιο προσιτό σε εμένα καθώς σαν μαθητής και φοιτητής αποκόμισα σημαντικά για την σταδιοδρομία όπλα. Έχω βρεθεί στην θέση αυτών των ανθρώπων και την γνωρίζω καλά.  Ξέρω τι πράγματα θέλω να δώσω, τι θέλω να κάνω και τι θέλω να περάσω στους μαθητές μου.  Θέλω να τους βοηθήσω, όσο μπορώ, να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από την ντροπή στις καθημερινές τους συναναστροφές τους ή στην έκθεση της σκηνής. Σε αυτά τα κομμάτια με βοήθησε κι εμένα πολύ το θέατρο, καθώς με την εξερεύνηση των ρόλων και της τέχνης του θεάτρου, μπήκα στην διαδικασία να αλλάξω κομμάτια του εαυτού μου και να γίνω πιο σίγουρος και ανοιχτός στην καθημερινότητα. Αν μπορέσω να μεταδώσω αυτήν την φιλοσοφία στους ανθρώπους που θα έρθουν και καταλάβουν αυτό που κατάλαβα και εγώ, θα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος και θα έχει πετύχει και αυτό το νέο μου εγχείρημα.

rejected: Πώς τελειώνει η κάθε μέρα της αεικίνητης ζωής σου;

Δ.Κ.: Όταν γυρίζω σπίτι τις περισσότερες φορές θα κάνω γι’ αρχή ένα ντουζ γιατί συνήθως έρχομαι από τραπέζι πρόβας ή από παράσταση παιδικού που γίνομαι παπί. Νιώθω τα σωματίδια ιδρώτα τα οποία θέλω να φύγουν και μετά νιώθω πως έχω χάσει ένα πεντόκιλο. Μετά, αν πεινάω θα τσιμπήσω κάτι ή αν υπάρχει η ανάγκη μιας διεκπεραίωσης όπως να μάθω λόγια η κάποιας προετοιμασίας, θα την κάνω και τέλος η πολύ αγαπημένη μου στιγμή την οποία δεν επιδιώκω, αλλά κάθε βράδυ έρχεται και την απολαμβάνω εξίσου, είναι η ανασκόπηση της ημέρας. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν κάτσω να ηρεμήσω έστω μια ώρα να σκεφτώ τι έγινε, είτε να το αναλύσω είτε όχι. Έτσι, στο τέλος της μέρας, για λίγη ώρα απλά ξαπλώνω και κοιτάζω το ταβάνι…

• Ο Δημήτρης Κρίκος πρωταγωνιστεί στη παράσταση “Απαγορεύεται η μουσική” στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ και κάθε Τετάρτη μας υποδέχεται στο Alte Fablon, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου πραγματοποιεί το τρίωρο εβδομαδιαίο Θεατρικό του Εργαστήρι για ενήλικες. Παράλληλα, κάνει μαθήματα για παιδιά στη Σχολή Χορού “Let’s Dance” και τις Πέμπτες παραδίδει μαθήματα υποκριτικής σε ερασιτέχνες, στη Κασσάνδρα Χαλκιδικής.