συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου
ταξιδιώτης στο φως
“Η μουσική είναι εσωτερική διαδικασία, ένας διάλογος με τον εαυτό μου, που έχω ανάγκη. Κυκλοφορώ μέσα στο κόσμο. Περισσότερο παρατηρώ τόπους. Αφουγκράζομαι. Έχω φορές που κοινωνικοποιούμαι, άλλες που είμαι “στις κλειστές μου” κι αυτό δεν θέλω να αλλάξει. Ζω στην εναλλαγή. Όταν γνωρίσω κάποιον θα θέλω πολλά να μάθω γι αυτόν. Είμαι διατεθειμένος να ακούσω. Μου αρέσω να ακούω. Από την άλλη, και ο ίδιος μόνο εκεί που θέλω μιλάω. Δεν κρατιέμαι-στους κοντινούς μου αν δεν μιλήσω- θα σκάσω! Ο Μάνος Μυλωνάκης στο rejected…
rejected: Κι όταν έρχεται ο έρωτας; Κοντοστέκεσαι;
Μ.Μ.: Όχι. Όταν έρθει ο έρωτας, βουτάω στο ρίσκο. Αν είναι μεγάλος έρωτας και άξιος λόγου, θα το μάθει αρχικά το αρμόδιο άτομο και θα το κοινωνήσω στον κοντινό μου κύκλο, δίχως να μπορώ γι’ αυτό να κρατηθώ. Θα τα ζητήσω όλα. Είμαι ειλικρινής με το συναίσθημά μου. Έχω παρατηρήσει ότι ειδικά αυτά τα θέματα, τελευταία, τα συζητώ πολύ έντονα. Αν δεν τα πω, θα έχω μέσα μου βάρος. Ούτε έμπνευση, ούτε όρεξη για δουλειά. Ένα χαρούμενο νέο, θα το πω σε αυτούς που θα χαρούν με τη χαρά μου. Στον έρωτα, ταυτόχρονα, ρίχνω κάτι συνειδητές παύσεις από τη κοινωνικότητά μου. Και βρίσκω την οργάνωση και για δουλειά. Θα χαμηλώσω το κινητό για ένα οχτάωρο. Επιλέγω και το κλειστό πλαίσιο, κατά βούληση.
rejected: Παρακολουθώντας το “Festen”, ως απλός θεατής, πού αφήνεις το συναίσθημα να σε κυριεύει;
Μ.Μ.: Λόγω εμπειρίας, το τεχνικό κομμάτι πάντα με απασχολεί, αλλά το παραμερίζω. Με μεγάλη περιέργεια παρακολουθώ την παράσταση. Λόγω της διαδραστικότητας που υπάρχει στο έργο, αυτό που κάνουν οι ηθοποιοί, προσπαθώ κι εγώ να το κάνω. Καμιά φορά, παίζω κιόλας. Όταν βλέπω το “Festen” θα “καρφώσω” λίγο τον απέναντι με τα μάτια μου. Παίζω το παιχνίδι του “Festen”. “Χτυπάει” μέσα μου πάντα στην καρδιά ότι οι ήρωες του έργου, παρότι έχουν τεράστια κρυμμένα μυστικά, που όλοι ήταν για χρόνια ταμπουρωμένοι πίσω από αυτά, κάποιοι βρίσκουν το θάρρος να ρίξουν ένα καμπανάκι κι είτε αγνοούν τα πάντα γύρω τους, είτε είναι έτοιμοι να βγουν να κάνουν τη μεγάλη δήλωση. Αυτό το θάρρος, με συγκινεί.
Είναι ωραίο να αφήνομαι σε ό,τι δεν έχω προκαθορίσει
rejected: Το δικό σου θάρρος, πού το αναζητάς;
Μ.Μ.: Θέλω να ξεφεύγω από το comfort zone και ό,τι έχω μάθει ως τώρα. Ξέρεις… πράγματα που δεν έχεις προσχεδιάσει, είναι ωραίο να τα αφήνεις να σου συμβούν. Και να αφήνεις το ταξίδι να σε πάει. Είναι ωραίο να αφήνομαι σε ό,τι δεν έχω προκαθορίσει. Από όταν ξεκίνησα συνειδητά να το κάνω, μου βγήκε σε καλό. Από αποφάσεις σε προσωπικό, έως και επαγγελματικό επίπεδο.
rejected: Η μελωδία είναι καταφύγιο; Είναι τόσο απλό;
Μ.Μ.: Βγαίνει αβίαστα. Πάντα σε όποια μουσική έκανα, η μελωδία με ενδιέφερε. Και ως αντίδραση σε ό,τι άκουγα παλαιότερα να συμβαίνει-να κοπανάνε κιθάρες σαν να μην υπάρχει αύριο… στην μελωδία βρίσκω τη γαλήνη που έψαχνα καιρό. Είμαι σε φάση που την ευχαριστιέμαι την μελωδία. Αν μπορεί να περιγράψει μια ιστορία, να υποστηρίξει μια θεατρική παράσταση, ακόμη καλύτερα! Γι’ αυτό ασχολούμαι με το θέατρο.
Όλα είναι θέμα αρμονίας, δομής και ρυθμού
rejected: Πού συγκλίνει η μουσική με την αρχιτεκτονική;
Μ.Μ.: Όλα είναι θέμα αρμονίας, δομής και ρυθμού. Υπάρχει η κατασκευή. Το γιαπί υπάρχει. Έχει πλάκα… το σκέφτομαι κάθε φορά που δουλεύω στο στούντιο. Είναι σα να φτιάχνεις μια αρχιτεκτονική μακέτα. Το στούντιο είναι κάτω από το αρχιτεκτονικό γραφείο και έχω γύρω από τα μουσικά όργανα, χαρτόνια με μακέτες από τα χρόνια της Σχολής. Η μουσική είναι μια μακέτα, που θα την πάρεις μετά στην πρόβα, θα αφήσεις τους ηθοποιούς να παίξουν με τη μακέτα κι αν λειτουργεί κάτι, θα αντικαταστήσεις τα υλικά της, δηλαδή τα ψεύτικα όργανα με αληθινά όργανα και ηχογραφήσεις. Άρα, χτίζεις από την αρχή ένα κτίριο. Έτσι μου αρέσει να το σκέφτομαι, το όλον της μουσικής στο θέατρο…
rejected: Υπάρχει ήλιος που θες να ταξιδεύεις;
Μ.Μ.: Η ανεξερεύνητη περιοχή δίνει την οικειότητα που ψάχνω. Αυτό τον ήλιο ψάχνω. Θέλει να ξέρεις ποιος είσαι, να έχεις λύσει κάποια θέματα, να μην λειτουργείς με την ανασφάλεια. Να ξέρεις πού μπορούν να φτάσουν οι δυνατότητές σου, να πιστεύεις τον εαυτό σου και να απολαύσεις το μεγάλο ρίσκο. Δεν σου λέω, πως δεν θα έχεις και μία ανασφάλεια καβάτζα, αλλά να γνωρίζεις ποιος είσαι.
rejected: Πού βρήκες ποιος είσαι; Ποια στοιχεία σου είναι αδιαπραγμάτευτα στον χαρακτήρα σου;
Μ.Μ.: Μπορώ να παίξω σε δύο ταμπλό. Μπορώ να γίνω θετικό μυαλό, τετράγωνο, με δομή πραγματιστή, αλλά μπορώ να γίνω και πολύ συναισθηματικός, καλλιτεχνικός σε πολλά εισαγωγικά, φαντασιόπληκτος. Πατάω με το ένα πόδι στο ένα, και με το άλλο, στην διπλανή βάρκα, έχοντας ισορροπία. Γι’ αυτό και κρατάω τα δύο επαγγέλματα. Αρχιτέκτονας στη Θεσσαλονίκη σημαίνει προσγείωση στην πραγματικότητα. Με τη μουσική “ξεφεύγεις”. Αλλά το ένα λειτουργεί καταφύγιο στο άλλο κι ανάποδα. Θα σου έλεγα ότι είμαι ντροπαλός, αλλά τελικά δεν είμαι. Αν ήμουν ντροπαλός δεν θα ταξίδευα, δεν θα συναντούσα κόσμο, γύρισα από Δανία πριν λίγες μέρες-ούτε αυτό θα το είχα κάνει. Πόσο μάλλον να μιλάμε δημόσια, για όλα μαζί, όπως τώρα.
rejected: Πόσο σκοτάδι “σκαλίζεις” για να βρεις το φως;
Μ.Μ.: Έχω παρατηρήσει ότι γράφω τα πιο σκοτεινά μουσικά μου θέματα, μόνο όταν είμαι χαρούμενος. Όποιος με πρωτοδεί θα πει τι χαμογελαστό παιδί και εκ του αποτελέσματος, αν ακούσει αυτό που κάνω, υποσυνείδητα θα δει το σκοτεινό μου σημείο, που κι εγώ το ψάχνω. Μάλλον γιατρεμένα ή κουκουλωμένα σκοτάδια που λειτουργούν με ένα βάλσαμο στις νότες, έχω και αποτελούμαι από αυτά. Με νοιάζει η αισιοδοξία μετά το σκοτάδι, τίποτα δεν είναι εντελώς μαύρο. Κάπου υπάρχει μια μικρή φλογίτσα χαράς ακόμη κι όταν έχεις να διαπραγματευτείς και τα πιο δύσκολα θέματα σου στη ζωή.
Οι σιωπές λένε τα πιο πολλά
rejected: Θα παρουσιάσεις το “Festen” σε live;
Μ.Μ.: Ναι. Στις 30 Οκτώβρη, στο Βυζαντινό Λουτρό Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη και στις 31 Οκτώβρη στο “Underflow Records” στην Αθήνα. Μου δίνει απίστευτη χαρά το live. Είναι μια επικοινωνία με το κοινό-το μοναδικό ειλικρινές μήνυμα που μπορείς να μεταδώσεις ως συνθέτης σε κόσμο. Και ένα “ευχαριστώ” λέω μόνο, πολλές φορές στη διάρκεια του live. Αλλά καμιά φορά, η επικοινωνία δεν είναι με πολλές λέξεις. Οι σιωπές, άλλωστε, λένε τα πιο πολλά.
rejected: Αυτοί που μιλάνε λίγο, λένε τα πιο πολλά;
Μ.Μ.: Ναι. Αυτοί που μιλάνε λίγο, αξιολογούν καλύτερα αυτά που θέλουν να πούνε. Μιλάνε όταν κάτι σημαντικό έχουν να αρθρώσουν.
rejected: Έχεις τάσεις φυγής προς το εξωτερικό;
Μ.Μ.: Ναι. Εδώ και τρία χρόνια έχω τάσεις φυγής. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έρχεται και φεύγει η διάθεσή μου να φύγω. Κάθε 2-3 μήνες επιλέγω έναν προορισμό, στέλνω βιογραφικά και μετά το μετανιώνω για κάποιο λόγο.
rejected: Συγχωρείς;
Μ.Μ.: Είμαι ανοιχτός στο να δίνω ευκαιρίες, αρκεί να μην βλάψουν εμένα. Συγχωρώ. Η πρώτη μου τάση είναι να δώσω χρόνο στον άλλον και να δώσω αυτή τη δεύτερη ευκαιρία. Βέβαια, στο λέω αυθόρμητα. Στο δικό μου “τραπέζι αλήθειας” κρατάω κάποια όρια. Μπορεί και σκληρός να γίνω, αν χρειαστεί. Τώρα τελευταία, έχω μαλακώσει περισσότερο ως προς αυτό. Όταν διάβαζα το κείμενο του “Festen” πρώτη φορά, με εξόργισε το “εγώ θα μείνω” της μητέρας. Η τελευταία ατάκα της. Έχω ένα τεράστιο “what the fuck”!
rejected: Σπούδασες πιάνο και άλλα 18 όργανα αυτοδίδακτος;
Μ.Μ.: Ναι. Από το πιάνο όλα ξεκίνησαν. Πήγαινα για 17 χρόνια στο Ωδείο, έφτασα σε επίπεδο πτυχίου και δεν έδωσα εξετάσεις, γιατί η γραμμή της κλασσικής εκπαίδευσης δεν με εξέφραζε. Ούτε αυτό το “σολιστικό” πλαίσιο. Κατάλαβα ποιος είμαι, όπως νωρίτερα σου έλεγα. Και ανακάλυψα τη μουσική, ακριβώς μετά το Ωδείο.
rejected: Αυτά τα 18 όργανα τα “ερωτεύεσαι” πριν τα προσεγγίσεις;
Μ.Μ.: Ναι. Ένα ηχόχρωμα σε προσελκύει ή η όψη ενός οργάνου ή ακόμη να το συνδέσω με ένα ταξίδι ….”αχ, εκείνο το τάδε μαντολίνο που πήρα από τη Νέα Υόρκη”. Και το εξερευνάς ώσπου να το “ξεζουμίσεις”. Το “ξεζουμίζεις” και το αφήνεις στην άκρη, πιάνοντας το επόμενο.
rejected: Τι σε στεναχωρεί σε ό,τι ζούμε;
Μ.Μ.: Δυσκολεύομαι με την αγένεια των ανθρώπων. Θεωρώ δεδομένο, από λάθος μου, ότι οι άλλοι θα συμπεριφερόντουσαν όπως κι εγώ. Όταν βλέπω ότι δεν τηρούνται τα δικά μου στάνταρ, “τα παίρνω”. Από την άλλη, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Αλλά, θα ήθελα ό,τι δίνω και να παίρνω.
rejected: Τα επόμενα σχέδια, μετά τα δύο live, ποια είναι;
Μ.Μ.: Κυκλοφορεί ήδη σε cd η μουσική από το “Festen”, από τη Moderna Records. Θα συνεργαστώ και με το Γιάννη Αναστασάκη, φέτος το χειμώνα, σε παράσταση που θα σκηνοθετήσει για το Κ.Θ.Β.Ε. Επιπλέον, σύντομα, θα κάνω μια νέα θεατρική δουλειά με το Γιάννη Παρασκευόπουλο, στην Κοζάνη. Έχω το κείμενο στα χέρια μου, εδώ και 2-3 μήνες. Θα κάνουμε ένα ρουμάνικο έργο “Την Πράσινη Γάτα”. Έχουμε πρεμιέρα τον Ιανουάριο και οι πρόβες στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης θα ξεκινήσουν το Νοέμβριο. Οι πρόβες θα με βρούνε ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Κοζάνη, το επόμενο διάστημα.
rejected: Στη βαλίτσα σου, όταν φεύγεις, τι υπάρχει μέσα, πέρα από τα πρακτικά;
Μ.Μ.: Θέλω πάντα να υπάρχει μέσα στη βαλίτσα κάτι που βγάζει ωραίο ήχο. Κάποιο οργανάκι. Ένα σημειωματάριο… γράφω διάφορα, από λίστες σούπερ μάρκετ ως και κάτι που σκέφτηκα. Μου αρέσει να γράφω. Και ένα καλό βιβλίο μπαίνει μέσα στη βαλίτσα. Αλλά πάντα στη βαλίτσα μέσα, βάζω μια υπενθύμιση… να μην ξεχάσω τώρα που φεύγω να είμαι ανοιχτός. Σε όλα. Ανοιχτός στα πάντα. Να έρχομαι σε επαφή με το διαφορετικό, σε αυτή την παγκόσμια κοινωνία. Αυτό, θαρρώ, αξίζει…
Related posts:
Ένας αντιήρωας αντί-άνθρωπος
...here comes the sun
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
