Σκόρπια:

Πρωί, προς μεσημέρι, Θεσσαλονίκη κέντρο. Η ώρα είναι 12, η Ιωάννα (Δεμερτζίδου) κοιμάται ακόμα, απορώ για Νάντια, μάλλον έχει ξυπνήσει, ξυπνάει πάντα νωρίς. Το πιο ωραίο σπίτι του κόσμου. Με φιλοξενεί η Ιωάννα για μία βδομάδα που θα ‘μαστε εδώ. Γνωριστήκαμε πέρσι που ήμουν και εγώ στο Κρατικό στην περιοδεία, πολύ δικός μου άνθρωπος -πολύ γρήγορα. Η Νάντια, αδερφή μου. Όμορφοι άνθρωποι-όμορφο πρωί. Συχνά, δε μ’αρέσουν τα πρωινά.

Πρέπει να φύγω από το σπίτι αρκετά γρήγορα, έχω αφήσει το αμάξι σε ένα πάρκινγκ, τεράστιο πρόβλημα η Θεσσαλονίκη με τα πάρκινγκ, πώς δεν σας σπάνε τα νεύρα με 38 κλήσεις τη βδομάδα; Πιτζάμες και από πάνω μπουφάν, στάνταρ η πιο κακοντυμένη στην πόλη, περπατάω, πώς μου έλειψαν οι δρόμοι. Αφήνω το αμάξι σε άλλο πάρκινγκ, περπατώ προς το σπίτι, μιλάω με το Χρήστο στο τηλέφωνο -από το θέατρο Αμαλία, γιατί σήμερα έρχεται η μητέρα μου μαζί με τα υπόλοιπα σκηνικά, όλα κανονισμένα, κλείνω, κλείνει το τηλέφωνο από μπαταρία, χάνω το δρόμο, ρωτάω δυο ανθρώπους, το βρίσκω. Ανεβαίνω πέντε ορόφους χωρίς ασανσέρ, δεν πειράζει γυμναστική, να θυμηθώ να πάρω την Βέτα να επιβεβαιώσω ότι αύριο ξεκινάμε 10 η ώρα το πρωί πρόβα, έρχεται και ο Δημήτρης (Κουτάς) ο φωτιστής μας, φορτίζω κινητό, με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο, δεν έχει κίνηση, φτάνουν, είναι χαρούμενη. Χαμόγελο.