at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Θαλασσινής Βοσταντζόγλου

κείμενο Ι θαλασσινή βοσταντζόγλου */* φωτογραφίες | αρχείο θαλασσινής */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

το στιγμιαίο πορτραίτο της

Σκόρπια:

Πρωί, προς μεσημέρι, Θεσσαλονίκη κέντρο. Η ώρα είναι 12, η Ιωάννα (Δεμερτζίδου) κοιμάται ακόμα, απορώ για Νάντια, μάλλον έχει ξυπνήσει, ξυπνάει πάντα νωρίς. Το πιο ωραίο σπίτι του κόσμου. Με φιλοξενεί η Ιωάννα για μία βδομάδα που θα ‘μαστε εδώ. Γνωριστήκαμε πέρσι που ήμουν και εγώ στο Κρατικό στην περιοδεία, πολύ δικός μου άνθρωπος -πολύ γρήγορα. Η Νάντια, αδερφή μου. Όμορφοι άνθρωποι-όμορφο πρωί. Συχνά, δε μ’αρέσουν τα πρωινά.

Πρέπει να φύγω από το σπίτι αρκετά γρήγορα, έχω αφήσει το αμάξι σε ένα πάρκινγκ, τεράστιο πρόβλημα η Θεσσαλονίκη με τα πάρκινγκ, πώς δεν σας σπάνε τα νεύρα με 38 κλήσεις τη βδομάδα; Πιτζάμες και από πάνω μπουφάν, στάνταρ η πιο κακοντυμένη στην πόλη, περπατάω, πώς μου έλειψαν οι δρόμοι. Αφήνω το αμάξι σε άλλο πάρκινγκ, περπατώ προς το σπίτι, μιλάω με το Χρήστο στο τηλέφωνο -από το θέατρο Αμαλία, γιατί σήμερα έρχεται η μητέρα μου μαζί με τα υπόλοιπα σκηνικά, όλα κανονισμένα, κλείνω, κλείνει το τηλέφωνο από μπαταρία, χάνω το δρόμο, ρωτάω δυο ανθρώπους, το βρίσκω. Ανεβαίνω πέντε ορόφους χωρίς ασανσέρ, δεν πειράζει γυμναστική, να θυμηθώ να πάρω την Βέτα να επιβεβαιώσω ότι αύριο ξεκινάμε 10 η ώρα το πρωί πρόβα, έρχεται και ο Δημήτρης (Κουτάς) ο φωτιστής μας, φορτίζω κινητό, με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο, δεν έχει κίνηση, φτάνουν, είναι χαρούμενη. Χαμόγελο.

Κοιτάω από το μπαλκόνι, ποίηση. Εντέλει μου χρειάζεται η ποίηση. Αλλάζω γνώμη μέρα παρά μέρα. 30 Δεκέμβρη πρεμιέρα -και ελπίζω πάλι ποίηση.

Άγχος, πολύ, πρώτη σκηνοθεσία, με τη μάνα μου πρώτη φορά συνεργασία, με πολύ αγάπη και πολλές κόντρες. Να που έλεγα ότι δεν θα συνεργαστώ ποτέ με τους γονείς μου, πώς το πήρα πίσω, πώς συγκινούμαι κιόλας κάπως. Η Πηνελόπη Δέλτα, δεν ήξερα ότι με απασχολούσε- εντέλει με απασχόλησε βαθιά.

Πού ήρθε η σκηνοθεσία δεν ξέρω, εγώ να παίζω θέλω. Αγάπα το κι όλα θα γίνουν όπως είναι να γίνουν, απαντάει ο μπαμπάς από το τηλέφωνο, δεν ήρθε, έχει γυρίσματα.

Ίσως το βράδυ πάω να δω ένα θέατρο, και οι υποκλίσεις με συγκινούν. Νομίζω έτσι έγινα ηθοποιός, ΑΠΟ και ΓΙΑ τη συγκίνηση.

Βράδυ, ποτό εντέλει στην πλατεία θεάτρου  και μετά στο Residents , μου ‘λειψε. Ήθελα να πάω στο «Σε εσάς που με ακούτε», αλλά ακύρωσαν τα παιδιά λόγω ασθένειας.

Αύριο πρώτη μέρα πρόβα, μην αργήσω. Να στείλω στην Σεμίραμις μήνυμα να βρεθούμε, στέλνω στον Τάσο και τη Μαργαρίτα φωτογραφίες να ζηλεύουν, πέρσυ ήμασταν μαζί εδώ καλοκαίρι, να δω σήμερα όποιον θέλω και δεν έχω δει. Σιγά μην προλάβω.

Γυρίζουμε σπίτι, η Θεσσαλονίκη το βράδυ(…!), βγάζω φωτογραφίες την Νάντια και την Ιωάννα που μιλάνε ακατάπαυστα για τη ζωή, καινούρια- ολοκαίνουρια ζωή από φέτος- αυτό μου έρχεται σε σκέψη. Σπίτι, ακούω Michelle Guverich και τρώμε μελομακάρονα- μάλλον αυτή είναι μια στιγμή ευτυχίας, αύριο πρόβα.

Και μετά Αθήνα, άλλες πρόβες, με την Στεφανία μου (Σαμαρά).

Αλλά τώρα εδώ, πρόβα εδώ, πρεμιέρα εδώ, Πρωτοχρονιά εδώ, φίλοι εδώ, μαμά εδώ.

Ξαπλώνω, μπουκάλι νερό δίπλα στο κομοδίνο, λίγο ίνσταγκραμ, πέθανε κι ο Καρράς, στεναχωρήθηκα, βλέπω ένα βίντεο που κλαίει μπροστά στον κόσμο, από χαρά, αυτή η καθαρότητα, τι τέχνη από μόνη της.

Και το “Πορτραίτο” μας,  αυτή την καθαρότητα έχει- πώς συνέδεσα τώρα τον Καρρά με την Πηνελόπη Δέλτα;

«Και όλο ραγίσματα για να υπάρχουμε, και όλο ραγίσματα για να γραφτεί του καθενός ιστορία» λέει η “Πηνελόπη”- Μάλλον έτσι το συνέδεσα. Τι περίεργη γυναίκα, τι πόνος, τι αγάπη, ποσό κοινή με τη μάνα μου.

Έχω άγχος. Αύριο όμως πρόβα από τις 10. Θα κάνουμε πρεμιέρα και υπόκλιση στο “Αμαλία” στις γιορτές. Κάπως φεύγει άγχος, να θυμηθώ να επιτρέπω να χαίρομαι. Καληνύχτα-

* H Θαλασσινή Βοσταντζόγλου σκηνοθετεί ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ , σε κείμενο της Δήμητρας Παπαδήμα. Κάνει Πανελλήνια πρεμιέρα στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου στις 21.00 και θα παίζεται έως 7 Ιανουαρίου